پنجابی شاعری

میں اس چوپال نوں ویکھیا ہے ،،،،،،،،،،، اس دے اندر مینوں ایک عام لڑی نہیں ملی ،،،،،،،،،،،، جس تے آ کے سارے سجن اپنی پسند دا پنجابی کلام لکھ سکن۔۔۔۔۔ میں نے اس نوں شروع کر دتا ہے تے ہن سارے دوستاں نوں دعوت ہے کہ اس وچ ضرور حصہ پان۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

 

آج میں میاں نور محمد صاحب دے اک خوبصورت دوھڑے تو آغاز کر دینا واں۔۔۔۔ امید ہے کہ دوستاں نوں پسند آئے گا


الف اج دی رات بسنت والی تے بَھلکے فیر یارو کیہڑا رنگ ہوسی
کدوں فیر تساں جیہے یار مِلسن تے کدوں بھل بھلیولا سنگ ہوسی
کوئی گل دسو جیہڑی یاد رکھاں جداں تساں باہجوں دل تنگ ہوسی
میلے نور محمدا قسمت دے ، کتھے شمع تے کتھے پتنگ ہوسی

 

سوہنی لڑی، تے سوہنا کلام ساگراج پا۔ اسی وی تواڈا ہتھ وٹانے آں،

ایس دنیا وچ رکھ فقیرا ایسا بین کھلون
توں ہوئیں تے ہسن لوکی،نہ ہوئیں تے رون​

 

مر مر اک بناوندے شیشہ تے مار پتھر اک بھندے
دنیا اُتوں ٹُردے جاندے، قدر شناس سخن دے۔

تے اک عاشقِ رسول :saw: نے تھوڑا جہنا بدل کے کہیا

مر مر اک بناوندے شیشہ تے مار پتھر اک بھندے
دنیا اُتوں ٹُردے جاندے، قدر شناس سجن دے۔

 

سبحان اللہ ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ان آر بی جی تساں بہت سوہنا شہر لکھیا ایہہ


نعیم بھا جی تسی تے کمال ہی کر دیندے ہو۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

اللہ تھہانوں خوش رکھے۔۔۔۔ آمین

 

اج میں اپنے ایک بہت پسندیدہ شاعر چوہدری محمد علی مضطر صاحب دی اک خوبصورت غزل پیش کرنا واں،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،



چناں! وے تیری چاننی، تاریا! وے تیری لو
چن پکاوے روٹیاں تے تارا لوے کنسو

اسیں سائے شگر دوپہر دے، سانوں کندھاں لیا لکو
سانوں جتھے آکھیا یار نے اسیں اوتھے رہے کھڑو

میں کراں تے کلی کی کراں؟ کدے ہس پواں کدے رو
کدے چرخہ اٹھ کے ڈاہ لواں، کدے چکی دیواں جھوہ

اج لہراں کھاون پیندیاں، اج بھکھا گھمن گھیر
توں بیڑی ٹھیل مہانیاں! جو رب کرے سو ہو

اسیں ہس ہس عمر لنگھا لئی تینوں شک نا دتا پین
جو زخم سی تیرے ہجر دے اوہ تیتھوں لئے لکو

سوچاں دے تنبو تان کے اسیں ویلا لیا لنگھا
یاداں دے تاگھے کت کے اسیں ہنجو لئے پرو

سبھناں دے سانجھے رانجھناں! توں جانویں کیہڑے راہ
تیرا عاشق کل جہان اے ، تیرے عاشق اک نہ دو

میں‌سورج ادھی رات دا، مرے برفاں چار چوفیر
مری اگ تاں اگے بجھ گئی، میرانور نہ میتھوں کھو

کل تاریاں ہیٹھ کھڑو کے میں مضطر! ادھی رات
جد کھڑکی کھولی وقت دی آئی صدیاں دی خشبو

 

واہ!!! کی زبردست شاعری پیجی جے ساگراج پائی !!! بہت بہت شکریہ!

 

شکریہ بہن جی،،،،،،،

جے تسی کجھ حصہ پاؤ گے اس لڑی وچ تے ایہہ ہور خوبصورت ہوندی جائے گی۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

 

چنگا استعارہ ورتیا گیا اے جی ۔ ساگراج جی بوہت چنگا کلام اے۔

 

ساگراج جی۔ میں وی اس لڑی وچ اپنا حصہ پاندیاں ہویاں اپنی اک پنجابی غزل پیش کردا واں۔ عرض اے

کی دساں گا میں دنیاں‌ نوں‌ کہ توں اک ہرجائی ایں
توں ہی مری وجہء شہرت تے توں ہی رسوائی ایں

یاد تیری اے من مندر وچ تینوں ویکھاں ہر اندر وچ
توں ہی میری محفلاں دے وچ تےتوں ہی تنہائی ایں

ساری حیاتی سفراں کر کے منزل تے میں آکے لُٹیا
جہیڑی میرے ہتھ نہ آئی اوہ توں اک کمائی ایں

باغاں دے وچ چاروں پاسےوانگ صبا جو چلدی اے
توں کہ دل وچ رہندی وی تے ہتھ کدی نہ آئی ایں

درد دا درماں تیریاں یاداں دارو سارے روگاں دا
توں ای میرے دُکھڑے نالے توں ہی دل دی دہائی ایں

صحراواں دا پیاسا راہی تھکیا ہارا اک مسافر
سرتےمیرےدُھپ وی تیری توں ہی تے پرچھائی ایں

منیاں جگ تے سوہنی، سسی، لیلیٰ وی ہو گذری اے
لکھاں سوہنیاں وچوں رضا دے دل وچ توں ہی سمائی ایں


کلام: محمد نعیم رضا​

 

توں ہی میری محفلاں دے وچ تے توں ہی تنہائی ایں


بہت خوب نعیم بھا جی ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،
ماشاء اللہ بہت خوبصورت شاعری کردے ہو تسی ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔ :a180:

 

دس اس ہجر دی حد مینوں
توں فیر ملیں گا کد مینوں

توں ہور کسے دے نال رہویں
تے یاد کریں بے حد مینوں

مک جان حیاتی دے دکھڑے
آ کول میرے یا سد مینوں

 

بڑے معصوم نے ساجن شرارت کر وی جاندےنیں
تریندے رات نوں ندیاں دِناں نوں‌ڈر وی جاندے نیں

سوہنی دا حوصلہ ویکھو چناں(چناب) وچ ڈبدی بولی ایہہ
گھڑے تے دوش کی سجنوں کچے تاں کھُر وی جاندے نیں

ایہہ چہرہ معصوم نہ ویکھو، ایہہ منتر کیل دا جانن
ایہناں دی کیل وچ آ کے ہزاراں‌مر وی جاندے نیں

ایہہ ظاہر نیویاں نظراں ہوندےنے زہر دے نشتر
بڑے شہہ زور ایتھے آ کے سجدہ کر وی جاندے نیں

کسے نوں چار دن دسن کسے نوں شام دا لارا
ایہہ کھاندے جھوٹیاں قسماں گلاں توں‌ہر وی جاندے نیں

ایہناں دیاں ویکھ کے زلفاں قمر شرماندا کہندا ایہہ
ایہہ ظالم ناگ نے زہری ، کئیاں نوں لڑ وی جاندے نیں

 

اکھاں دی رکھوالی رکھ
عینک بھانویں کالی رکھ

جیویں رات ہنیری اے
دل دا دیوا بالی رکھ

اُتوں راون نچن دے
وچوں رام دوالی رکھ

غصہ، گِلا، کام کرودھ
اینے سپ نہ پالی رکھ

اکو یار نال یاری لا
دشمن پینتی چالی رکھ

چناں دل دیاں گلاں نوں
گلیں باتیں ٹالی رکھ

مضطر! منزل آ پجی
جوڑی کھول پنجالی رکھ

(چوہدری محمد علی مضطر)

 

اوکھا لنگدا وقت وچھوڑے دا
بن یار گزارا کون کرے

دنیا توں کنارا ہو سکدا
یاراں توں‌کنارا کون کرے

اک دن ہوے تے لنگ جاوے
ساری عمر گزارا کون کرے

 

سبھ تو ودھ کے اسی جے اوہنوں‌پیارے نئیں
فیر ایہہ سودا سجناں ساڈے وارے نئیں

کیہڑا دم اے جدوں‌اور چیتے نئیں‌آؤندا
کیہڑی رت وچ سفنے چڑھدے کھارے نئیں

انکھاں والی کھیڈ اچ ایہو وادھا اے
سبھ کجھ ہار کے لگدا اے کجھ وی ہارے نئیں

جیہڑے راہ وکھاندے راہ بھلاندے نیں
ساڈی راہ وچ آؤنے، انج دے تارے نئیں

ساڈے اگے پچھے کھلا امبر اے
اسی اوہ پنچھی جیہڑے اپنی ڈارے نئیں

دل دا کیہ، ایہہ تاں ایہو آکھے گا
تنہآ اوہدے لارے لپے لارے نئیں



(میر تنہا یوسفی)

 

پت جھڑ آوے تے رکھاں دی انج رکھوالی رکھنا
پتراں دی تھاں بال کے دیوے، ڈالی ڈالی رکھنا

من تے سلوا آون دیاں فیر آساں لا لا سونا
اپنے گھر دے سارے بھانڈے خالم خالی رکھنا

رنگاں تے کنسوواں والا موسم پرت نہیں آونا
ہن نہ پھل اگاؤنا گھر وچ، ہن نہ مالی رکھنا

اندر دی چپ توڑن، دلدی واج پچھانن خاطر
باہر دے رولیوں پل دو پل لئے ذہن توں خالی رکھنا

نویں دور دیاں لوکاں سانجھے دکھ دی ریت مکائی
ایس سمے وچ اپنے اپنے دکھ سنبھالی رکھنا

مک نہ جاوے دھرتی اتوں ریت دعاواں والی
مونہوں بھاویں کجھ نہ منگنا نین سوالی رکھنا

اپنے گھر دا بھرم خلش جی کدی نہ ٹٹن دینا
جثہ بھانویں پیلا پے جائے مونہہ تے لالی رکھنا



(طفیل خلش)

 

دِسن لگ پئے نفرت دے آثار وی ہولی ہولی
کھس جاوے گا دھرتی کولوں پیار وی ہولی ہولی

کوئی نہ جانے کل نوں بندے کیہ کجھ بن جاون گے
بدل رہے نیں ذہناں‌ نوں‌ اخبار وی ہولی ہولی

میں تے اپنا دکھ کسے نوں حالی تیک نہیں‌ دسیا
فیر کیوں‌ مینوں ‌چھڈدے جاندے یار وی ہولی ہولی

اج دیاں لوکاں احساساں تے ایسیاں مہراں لائیاں
بےحس ہندے جاندے نیں‌ فنکار وی ہولی ہولی

اس دھرتی نے کیہڑی شے اج کھوہ لئی ساڈے کولوں
اپنی ذات توں اٹھدا جائے اتبار وی ہولی ہولی

اکلاپے نوں‌ سینے لاکے سدھراں سولی چڑھیاں
دل نگری دے اجڑ گئے بازار وی ہولی ہولی

ویکھ ویکھ کے آل دوالے ٹردیاں پھردیاں لاشاں
مردے جاندے خلش جہے فنکار وی ہولی ہولی



(طفیل خلش)

 

واہ ساگراج جی واہ ۔۔ بوہت ودھیا کلام اے۔ بوہت اچھے

 

گولی آں میں تیرے در دی
آن کھلوتی ڈردی ڈردی

چھوٹے وڈے مہنے مارن
نہ میں‌جیوندی ، نہ میں‌مردی

اج میری کوئی قدر نہ قیمت
دال برابر مرغی گھر دی

جے میں‌دل دا حال سناواں
مینوں آکھن اینویں کردی

ایہہ دینا اے کرنی بھرنی
نہ میں کردی نہ میں‌بھردی

اج دشمن نیں‌میرے سجن
اج بے درد نے میرے دردی

اوڑک قبریں‌ ڈیرا لایا
پہن لئ مٹی دی وردی

ایہہ مٹی درداں دا دارو
ایہہ مٹی اے تیرے در دی

متھے وٹ نہ پایا مضطر
ہس کے سہہ لئ گرمی سردی



(چوہدری محمد علی مضطر)

 

مینوں ذاتی طور تے پنجابی شاعری دے دوھڑے زیادہ پسند آندے نیں۔۔۔۔۔۔۔۔۔ تے اج اک دوھڑا پیش کرن لگا واں، امید ایہہ کہ دوستاں نوں وی چنگا لگے گا



سانوں عزت شہرت، غیرت دی خاطر لڑنا تے مرنا آندا اے
سانوں لڑ کےنال طوفاناں دے ساحل تک ترنا آندا اے
اسی ظلم ستم توں ڈردے نئیں، اک رب توں ڈرنا آندا اے
فاروق توں پیچا پیار دا پا، سانوں پیار وی کرنا آندا اے

 

:a165: چنگی شاعری اے ۔۔ بوہت ودھیا