پنجابی شاعری

جواب: پنجابی شاعری

چیجی منگن بال ایانے منھ وچ پاندے ویکھ سیانے

ریڈیو اتے سنو قوالی اللہ رکھا پنج تن والی

جدھر ویکھو سگرٹ پان
زندھ باد او پاکستان

چرس افیم دے ٹھیکے کھلے پیو کھاؤ ، لٹو بُلّے

پانی پاء دیو اپنے چلھے سو جاؤ لے اتے جُلّے

جگہ جگہ تے چھولے نان
زندھ باد او پاکستان
بوہے بند مسیتاں دے نے ملاں مارے نیتاں دے نے

جھگڑے پئے ریتاں دے نے پاکاں نال پلیتاں دے نے

ڈنگو ڈنگ ھوئے انسان
زندھ باد اور پاکستان

سنیاں ولوں ہویا اعلان وھابی ہو گیا کُل جہان

کتھے ٹر گئی اج پچھان جو بولے سو نافرمان

وکھرو وکھری لگے تان
زندھ باد او پاکستان

ساڈے ملک دے جوان بھنگی چرسی تے بھلوان

فیشن اے اینہاں دی جان گیت ہجر دے گاندے جان

مٹ رولدے اپنی شان
زندھ باد او پاکستان

ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ

لکیاں چُھپیاں کدے ناں رهیاں سانجھاں ایس جہاں دیاں

مٹی دے وچ مٹی ہویاں سانجھاں سب انسان دیاں

چلو جے ساجنھاں پیار دیاں نہیں نہ ـ ایہـ جند تے جان دیاں

دامن !!ـایہـ تے رہن دیو کجھ سانجھاں رہن زبان دیاں

 

جواب: پنجابی شاعری

ہارون بھاجی تہاڈے واسطے سائیں حیدر جی دا ہک دوہڑا، پسند آیا تے مزید وی لکھاں گا۔ انہاں دا تعارف فیر کدی کرواواں گا

ان واقف عشق دے درداں توں، بدنام طبیباں کیہ دیناں؟
جیہنوں اپنے سکھ نئیں دے سکدے، اونہوں درد رقیباں کی دیناں؟
نا سمجھ سجن، کجھ سمجھ تاں سہی، میں کیہڑی چیز لکائی بیٹھاں!
کائنات دی قیمت دل ہوندائے، تینوں ہور غریباں کی دیناں؟

 

جواب: پنجابی شاعری

واہ جی ملک صاحب واقعی قیمتی شئے دان کر دتی اے

 

جواب: پنجابی شاعری

تیری راہواں وچ اَپڑی میں دل ہار وے
تنگی مینوں عشق دی چنگا مرنا اک وار وے

خوشیاں دے پل وچ جیون دا نئیں اعتبار وے
اَ جا بہہ جا ماہی حیاتی دا کر لے دیدار وے

پھلاں دھرتی سجائی سجدہ نہ ہووے بار وے
ٹکراں جے ہون تینوں دِلاں اُتے بھار وے

عاشق کھڑے بوہے تے ہتھ لے کے ہار وے
جانجی لے کے ٹُرے لاشے بے مہار وے

سکھاں دے پل وچ سودےنئیں اُدھار وے
غماں دا سُوا جوڑا پایا حیاتی سدا بہار وے

ڈھولاں تے سہیلیاں گاون اُجڑیا کیوں دیار وے
شہنائیاں جنازے اُٹھدے وچ دھمالاں لاڑے یار وے

بابل دے آنگن کھیڈاں خوشیاں غماں انتظار وے
رُس جاندی سی تے لگدا کھڈونیاں دا بازار وے

عشقاں مینوں چڑھ گئیاں جوانی وچ منجدھار وے
اللہ اللہ پڑھ دی ،بچ دی نہ میں عشق بہار وے

مائیں ہتھ جوڑے دل سانبھی ظالم سنسار وے
عشق محمود رب دا ، لاشہ رکھ لے بیکار وے

پنج آب / محمودالحق

 

جواب: پنجابی شاعری

کلیاں عشق کمانا اوکھا
کسے نوں یار بنانا اوکھا

پیار پیار تے ہر کوئ کہدا
کر کے پیار نبھانا اوکھا

ھر کوئ دکھاں تے ھس لیندا
کسے دا دکھ ونڈانا اوکھا

گلاں نال رتبے نہیں ملدے
جوگی بن کے وٹانا اوکھا

کوئ کسے دی گل نہیں سندا
بلھے شاہ، لوکاں نو سمجھانا اوکھا

 

جواب: پنجابی شاعری

کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے

کجھ کہیے پاگل کہندے نئیں

چپ رہیے سینا سڑ دا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


ایتھے تن توں لیڑے لاہوندے نئیں

کر ننگے جسم نچاوندے نئیں

عزتاں دے سر کوئی کجدا نئیں

لاشاں نوں خوب سجاوندے نئیں


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


ایتھے جزبے وکدے ویکھے نئیں

ایتھے بندے وکدے ویکھے نئیں

ایس جگ دی الٹی گنگا وچ

ُپھل ڈُبدا پتھر تر دا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


دھن ، دولت ، دھرم ، ایمان ایتھے

گیتا ، انجیل ، ُقرآن ایتھے

ایس دولت بدلے ہر کوئی

ہس ہس کے سولی چڑھدا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے



( استاد دامن مرحوم )

 

جواب: پنجابی شاعری

کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے

کجھ کہیے پاگل کہندے نئیں

چپ رہیے سینا سڑ دا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


ایتھے تن توں لیڑے لاہوندے نئیں

کر ننگے جسم نچاوندے نئیں

عزتاں دے سر کوئی کجدا نئیں

لاشاں نوں خوب سجاوندے نئیں


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


ایتھے جزبے وکدے ویکھے نئیں

ایتھے بندے وکدے ویکھے نئیں

ایس جگ دی الٹی گنگا وچ

ُپھل ڈُبدا پتھر تر دا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے


دھن ، دولت ، دھرم ، ایمان ایتھے

گیتا ، انجیل ، ُقرآن ایتھے

ایس دولت بدلے ہر کوئی

ہس ہس کے سولی چڑھدا اے


کجھ کہن نوں جی پیا کردا اے

کجھ کہن تو وی پیا ڈر دا اے



( استاد دامن مرحوم )

 

جواب: پنجابی شاعری

کل کجھ بیٹھا سوچ رہا ساں
گل اک گزرے ویلے دی

اپنے پنڈ دے پپلاں ہیٹھاں
چھوٹی عید دے میلے دی

میں جیہڑا مشہور ہاں ایناں
دل دے بھید لکاون وچ

غم دی تکھی چیخ نوں گھٹ کے
اپروں ہسدا جاون وچ

اوس پرانے دن دے وچوں
کر کے یاد اک موقعے نوں‌

زور وی لا کے روک نئیں سکیا
اپنے دل دے ہوکے نوں​

 

جواب: پنجابی شاعری

پنجابی دے پُرانے پڑھن والیاں شاید ایہہ نظم پڑھی ہووے ، پر نویاں نوں پڑھ کےامید اے پسند آوے گی

رب

رب اک گُنجھلدار بُجھارت
رب اک گورکھ دھندا
کھولن لگیاں پیچ ایس دے
کافر ہو جائےبندہ
کافر ہونوں ڈر کے جیویں
کھوجوں مُل نہ کُھنجیں
لائی لگ مومن دے کولوں
کھوجی کافر چنگا

تیری کھوج وچ عقل دے کھنبھ جھڑ گئے
تیری بھال وچ تھوتھا خیال ہویا
لکھاں اُنگلاں گُنجھلاں کھول تھکیاں
تیری زُلف دا سِدھا نہ وال ہویا
گھگی بَجھ گئی سنکھاں دی رو رو کے
پِٹ پِٹ کے چُور گھڑیال ہویا
چِیک چِیک کے قلم دی جیبھ پاٹی
اجے حل نہ تیرا سوال ہویا
تیری سِک کوئی سجری سِک تاں نئیں
ایہہ چروکنی گلے دا ہار ہوئی
ایہہ اودوکنی جدوں دا بُت بنیا
نالے دِل دی مٹی تیار ہوئی

تیرے ہِجر وچ کسے نے کن پاڑے
اتے کسے نے جٹاں ودھائیاں نیں
بُوہے مار کے کسے نے چِلّے کٹے
کسے رڑے تے راتاں لنگھائیاں نیں
کوئی لمکیا کھوہ دے وچ پُٹھا
اتے کسے نے دھونیاں تائیاں نیں
تیرے عاشقاں نیں لکھاں جتن کیتے
پر تُوں مونہہ توں زُلفاں نہ چائیاں نیں
تیری سِک دے کئی تہائےمر گئے
اجے تیک نہ وصل دا جُرعہ لبھا
لکھاں سسیاں مر گئیاں تھلاں اندر
تیری ڈاچی دا اجے نہ کُھرا لبھا
کسے پُھل قران دا پاٹھ کیتا
کسے دل دا پتر کھولیا یے
کسے نیناں دے ساگر ہنگال مارے
کسے ہِک دا کھُونجا پھرولیا وے
کسے گلھاں دے دیوے دی لو تھلے
تینوں زُلفاں دی رات وچ ٹو لیا وے

رو رو کے دنیا نے راہ پائے
پر توں ہس کے اجے نہ بولیا وے
دیدے کلنج مارے تیرے عاشقاں نیں
اجے اتھرو تینوں نہ پوہے کوئی
تیری سونہہ کُجھ رون دا مزہ ای نٕیں
پُونجھن والا جے کول نہ ہوئے کوئی

تیری مانگ دی سڑک تے پیا جیہڑا
اُس نوں حِیلیاں نال پرتائیا تُوں
حِرصاں، دولتاں، حُسناں، حکومتاں دا
اوس سے راہ وچ چوگا کھِنڈایا توں
کسے قیس نوں لگا جے عشق تیرا
اُس نوں لَیلیٰ دا لیلا بنایا توں

کسے رانجھے نوں چڑھیا جے چا تیرا
اُس نوں ہیر دی سیجے سوایا توں
ساڈے ہنجواں کیتا نہ نرم تینوں
ساڈی آہ نے کیتا نہ چھیک تینوں
اسیں سڑ گئے وچھوڑے دی اگ اندر
لاگے وسدیاں آیا نہ سیک تینوں

کسے چھنّاں بنایا جے کھوپڑی دا
توں بُلیاں نال چھوہائیاں نہ
کسے دل دا رانگلا پلنگ ڈاہیا
تیرے ناز نوں نیندراں آئیاں نہ
کسے جُتیاں سیتیاں چم دیاں
تیری بے پرواہی نے پائیاں نہ
رگڑ رگڑ کے متھے چٹاخ پِے گئے
اجے رحمتاں تیریاں چھائیاں نہ
مار سُٹیا تیریاں روسیاں نیں
پھوک سُٹیا بے پرواہی تیری
لے کے جان توں اجے نہ گُھنڈ چایا
خبرے ہور کیہہ اے منہ وکھائی تیری
جے توں مونہہ توںزُلفاں ہٹا دیویں
بِٹ بِٹ تکدا کُل سنسار رہ جائے
رہ جائے بھائی دے ہتھ وچ سنکھ پھڑیا
بانگ مُلّاںدے سنگھ وِچکار رہ جائے
پنڈت ہوراں دا رہ جائے سندھور گھُلیا
جام صوفی دا ہویا تیار رہ جائے
قلم ڈیہہ پئے ہتھوں فلاسفر دی
مُنکر تکدا تیری نُہار رہ جائے
اک گھڑی جے کُھلا دیدار دے دئیں
ساڈا نِت دا ریڑکا مُک جاوے
تیری زُلف دا سانجھا پیار ہووے
جھگڑا مندر مسیت دا مُک جاوے

پروفیسر موہن سنگھ

 

جواب: پنجابی شاعری

مان ودھان دی مہربانی ۔ وڈیو! ایہہ پنجابی دی لڑی جے ہوش کرو۔

 

جواب: پنجابی شاعری

مَینوں پاگل پن درکار

مَینوں پاگل پن درکار

لکھاں بھیس وَٹا کے ویکھے
آسن کِتے جما کے ویکھے
متھے تِلک لگا کے ویکھے
کدھرے مون مَنا کے ویکھے
اوہو ای رستے، اوہو ای پَینڈے
اوہو ای آں میں چلّن ہار

مَینوں پاگل پن درکار

ہتھ کسے دے آؤ نا کیہ اے؟
ملاں نیں جتلاؤ نا کیہ اے؟
پنڈت پلّے پاؤ نا کیہ اے؟
رات دنے بس گلاں کر کر
کجھ نہیں بن دا آخر کار

مَینوں پاگل پن درکار

میں نہیں سکھیا علم ریاضی
ناں میں پنڈت، ملاں، قاضی
نہ میں دانی، نہ فیاضی
نہ میں جھگڑے کر کر راضی
نہ میں منشی، عالم فاضل
نہ میں رند تے نہ ہشیار

مَینوں پاگل پن درکار

میں نہیں کھاندا ڈَکّو ڈولے
رتھ جیون نُوں لا ہچکولے
اینویں لبھدا پھراں وچولے
کوئی بولے تے کوئی نہ بولے
ملے گلے دا آدر کر کے
کرناں اپنا آپ سدھار

مَینوں پاگل پن درکار


سب دسدے نیں ون سوَنے
کول جاؤ تے خالی چھنّے
دل نہ منے، تے کیہ منے
اینویں من منوتی کاہدی
گل نہ ہندی ہنے بنے
اندر کھوٹ تے باہر سچیار

مَینوں پاگل پن درکار

ایہہ دنیا کیہ رولا گولا
کوئی کہندا اے مولا مولا
کوئی کردا اے ٹال مٹولا
کوئی پاؤندا اے چال مچولا
مینوں کجھ پتہ نہیں چلدا
کیہ ہندا اے وچ سنسار

مَینوں پاگل پن درکار

ولی، پیر میں پگڑ پگڑ کے
گٹے گوڈے رگڑ رگڑ کے
دل نوں ہن تے جکڑ جکڑ کے
اینویں جھگڑے جھگڑ جھگڑ کے
چھڈ دتے نیں جھگڑے جھانجے
لمے چوڑے کھل کھلار

مَینوں پاگل پن درکار

ربّا !

مَینوں پاگل پن درکار​

 

جواب: پنجابی شاعری

واہ جی واہ بلا ل جی ودھیا رونق لائی ہوئی جے

 

جواب: پنجابی شاعری

کِسے حُجرہ نشین دا نعرۂ مستانہ نہیں ہوشمنداں دی سوچ اے۔
مزار اُتے چڑھی چادر نہیں ، حیاتی دا ست رنگیا دوپٹہ اے۔
اَکّھاں تے بَجّھن والی پٹی نہیں، اَکھ کھول دین والی چوبھ اے۔
گُذری بَھلک دا جُھوٹھ نہیں ، اَج تے کَل دا سَچ اے۔
خانقاہ دا مجاور نہیں اَج دی سُولی ٹنگی سوچ دا عَلَم اے۔​

 

جواب: پنجابی شاعری

بھا جی کجھ روشنی وی پا دیو تو مہربانی ہویے گی۔