سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

164
تُرٹے تارا دے چمکارا، خوب کرے پشکارا
شابش دیون ہور محمد،واہ واہ چُست سوارا
165
داج کھلار دتا اسمانے، پیڑھا پلہنگ کُنھادا
ایہو جیہے دان اینہاں دے، کردا گھاٹا وادھا
166
آب حیات خضر دا چشمہ، چڑھیا چن نورانی
گرد بگردے سبزہ سوہنا، نیلا رنگ اسمانی
167
تُر تُر تکدے ہسدے روندے، اسماناں دے تارے
شبنم دے لا موتی جیونکر، ساوے کھیت سنوارے
168
نرم ہوا معطر جھُلدی، ہر اک کان سُکھائی
چوکیداراں شب بیداراں، نیندر مٹھی آئی
169
با آرام سُتا ہر کوئی، آپو اپنے ڈیرے
مست پیالا لے ہر مجلس، نیندر پھری چوپھیرے
170
لگن بِناں کد جاگے کوئی، مستی چڑھی دماغاں
آئی موت پتنگاں والی، کڈھی لاٹ چراغاں
171
گھُگیاں تے کلچٹیاں بولن، سنواں لگا وچ باغاں
رُکھ دی چھاویں شیشے لائے، چاننیاں دے داغاں
172
لٹ لٹ کر دی لاٹ شمع دی، نور بھری کافوری
ڈولھے عطر گلاب کھلارے، خوش نافے کستوری
173
شاہ پری دے ہیٹھ وچھائی، نازک سیج پھلاں دی
سیاّں دایاں بستر لائے، مل پواند سراندی
174
سِر دائی دی جھولی دھرکے، شاہپری ہُنگلائی
سُتی ویکھ تمامی ستیاں، نالے سُتی دائی
175
سیاّں سنگ تمامی سُتا، مرگ جنگل دے سُتے
آہلنیاں وچ پنکھی سُتے، گلیاں اندر کتے
176
جوڑے نال سُتاّ رل جوڑا، انسانی ،حیوانی
ہر اک سنگ سہاگ سُکھایا، مانی عیش جوانی
177
بے آرامی تے غمناکی، ہوئی دُور جہانوں
جمل جہان ہویا خوش وقتی، بِن عاشق دی جانوں
178
رات برات خوشی دی آہی، بہتر سی شب قدروں
رونق تے رُشنائی وافر، چوہدیں دے چن بدروں
179
نیندر مست پئی ہر زندے، خوشبودار ہواؤں
جیوںچھجلپ ہووے مستانہ، نرم پُرے دی واؤں
180
سنگ سہیلی کوئی نہ جاگی، بے سُدھ ہویاں خوابوں
شاہپری دی اکھ نہ لگدی، برہوں بُرے عذابوں
181
گُجھا سول کلیجے وڑیا، ڈنگی ناگ ایانے
لوں لوں بِس پرم دی رچی، کون اندر دی جانے
182
خارو خار ہویاں دَبھّ سولاں، ریشم سیج پھُلاں دی
کدے سراندی کدے پواندی، بے سُدھ ہو جھٹلاندی
183
نیند حرام ارام نہ رتی، شام پئی بِن شاموں
من کا منکا ہویا شکستہ، کد جُڑے بِن شاموں
184
عشق زوراور تے منہ تانا، گھوڑا باجھ لگاموں
راہ کُراہ نہ ویکھ محمد، بھجدا جا مقاموں
185
شاہ پری دل چاہ سجن دی، کیتا گھاء بھلیرا
پرتے پاس اوساس مریندی، چت اُداس ودھیرا
186
چِھک پیا دی سون نہ دیندی، پئی کلیجے کُنڈی
شاہزادے ول جایا لوڑے ،لاہ دلے دی گھُنڈی
187
جیونکر سسیّ کیچ نگر ول، سِکدی تھل وچ دھائی
یار ملے بن صبر نہ آوے، مشکل سہن جدائی
188
نرم سراندوسیج پھلاں دی، روڑاں وانگر پُڑدی
سول نزول اندر وچ چِھکاں، ہر گز اکھ نہ جڑُدی
189
پلنگھ پلنگ تے سیروں شیروں، دسّن کھاون والے
پاوے راکش کھلے چوگٹھے، باہیاں ناگ ڈنگالے
190
دانوں تھیں غم دھاون، بہتے اُٹھے ہو اکٹھے
کر دے کم اٹھوہیاں والا، دُکھ آئے سُکھ نٹھے
191
سینے اُتے زلف پریشاں، ناگنیان جیؤں ڈنگدی
ہار سنگار نہ بھاوے کوئی، خوشی نہ رہیوس انگ دی
192
ظالم چِھک اندر وچ لگی، پلک ارام نہ دیندی
شرم حیا بتیرا ٹھاکے، پر حُب زور کریندی
193
کاری سانگ سجن نے ماری، گُجھی رڑک مریندی
ڈل ڈل کر دے نین محمد، سرد اوساس بھریندی
194
اوڑک سیجوں چِھک اُٹھائی، عشقے پکڑ بُلاقوں
لے مہار چمن ول ٹریا، نکل گیا جیؤ باکوں
195
ظالم عشق بے ترس قصائی، رحم نہیں اس آوے
نازک بدناں مار رُلاندا، سم نہیں اس آوے
196
نازک پیر رکابوں دُکھدے، بادشہاں دے بیٹے
جنگل باریں پھرن اواہنے، مارے عشق لپیٹے
197
یوسف نال کیہی اس کیتی، جانے سبھ لوکائی
پھیر زلیخا نام شہزادی، تختوں سٹ رلائی
198
بارھاں کوہ گھراں تھیں باہر، یوسف دا بند خانہ
پیر پیادی راتو راتیں، کھڑدا عشق دیوانہ
199
کیچ نگر دا راج بھلایا، لے کے دیس نکالے
کپڑ پنڈ پُنوں سر چاندا، دھوندے پَیندے چھالے
200
سسیّ نازک بدن شزادی، تھل مارو وچ وڑدی
اس ظالم نوں ترس نہ آیا، ویکھ پیاسی سڑدی
201
کام کنور نوں تخت چھڈایوس، ہویا جنگل دا واسی
سر پیراں تک حال شکستہ، اجے بھی چِت اُداسی
202
بے نظیر وطن تھیں کھڑیا، قید دیواں دی پایا
نجم نساء بناکے جوگی، جنگل قاف کُہایا
203
نونہال حسن دے باغوں، خوب جوان پٹوئی
منگدا خیر سجّن دے نگروں، لاہ شرم دی لوئی
204
پورن بھگت مُلک دا راجہ، بھوہرے اندر پلیا
لِنگ کپائے کن پڑائے، بِھیکھ منگیندا چلیا
205
گوپی چند گیا چھڈ دولت، مایا مال خزانے
پکڑ رومال گدا کریندا، ہر بوہے ہر خانے
206
خوب شکل فرہاد شہزادہ، والی چین شہر دا
تیشہ پکڑ پہاڑ کپیندا، دھن اوئے عشقا مردا
207
عزّت بیگ سوداگرلاکھی، دانشمند وزیروں
مال چُگاندا بالن چاندا، کرے کباب سریروں
208
اک اکلّی نار بچاری، سوہنی تری چنہاواں
رُڑھدی ویکھ اس رحم نہ آیا، پھڑکے بنےّ لاواں
209
رانجھا تخت ہزارے والا، مائی باپ لڈکاّ
بھائیاں دا سردار پیارا، چودھریاں دا ٹِکاّ
210
جا سیالیں چاک سدایا، چالیا دُکھ کھارا
دُھپاّں پالے کپرّ جالے، کر دا سخت سہارا
211
ہِیر سیالیں لاڈیں پالی، چوچک باپ امیرے
راتیں کالی ماہی بھالے، بن جنگل جھل چیرے
212
ریشم پیر سلّن دبھّ سوُلاں، جیوں سوُئی پٹ لیرے
رانجھے پاڑے کن محمد، ناگ لڑایا ہیرے
213
اوراں دی کے گنتر کرنی، سیف ملوکے ہوندے
کے کُجھ عشق سہایا اس نوں،پتھر بھی سُن روندے
214
اوہو عشق پری ول آیا، لے ہتھیار تمامی
کیکر سیج اُتے انگ لائے، چائی بے ارامی
215
چوری اٹھ ٹری ول باغے، کیڑ نہ کیتی کسے
عشقے صبرچلایا کہندی، کیویں دلبر دِسّے
216
پیر پیادی چُپ چپاتی، باغے اندر آئی
چُھپ نظارہ کرے حسن دا، چوری دی اشنائی
217
کے تکدی شاہزادہ اگے، بیٹھا اک اکلاّ
بلدی شمع پتنگ جلیندے، عشق کھڑی کر ہلاّ
218
پیندا بیٹھ شراب شہزادہ، پھڑیاہتھ پیالا
لوہو دل دے وانگر سوُہا، صاف شراب اُجالا
219
کاسہ مست تلی پر رکھے، کر بھر پور شرابوں
گاوے گاون درد فراقوں، تار ہلا ربابوں
220
لمیّ رات وچھوڑے والی، پل جھل سکھیاں بھانے
جے کوئی قید عشق دے اندر، قدر اوہو کجھ جانے
221
کدے کدے ایہہ دوہڑے آکھے، درد و چھوڑے چایا
شاہزادے دے مونہوں ہو کے، چاہیے سخن سنایا
222
میں پردیسی نوں اج آئے، شالہ رات کرم دی
یار سجن دے کوچے اندر، جال ہوئے ہر دم دی
223
دل وچ چاہ نگاہ کر ویکھاں، صورت اصل صنم دی
دلبر نوں جا کہے محمد، کون خبر اس غم دی
224
زلفاں منہ اوہدے دی حرصوں، ایہ جیوڑا بے چارہ
کفروں فارغ تے اسلاموں، بیٹھا پکڑ کنارا
225
دل آرام ارام دلے دا، کھڑیائے لُٹ سارا
شالہ کدے ارام دیوے گا، مِل کے یار پیارا
226
باغ بہاراں تے گلزاراں، بن یاراں کس کاری
یار ملے دُکھ جان ہزاراں، شُکر کہاں لکھ واری
227
اُچی جائی نیونہہ لگایا، بنی مصیبت بھاری
یاراں باجھ محمد بخشا کون کرے غمخواری
228
غم بہتے غمخوار نہ کوئی، گِن گِن دسّاں کیں نوں
جس دے پچھے جرم گُمایا، مکھ نہ دسیوس میں نوں
229
جے کجھ باب میرے دُکھ کر دے، ہے کے خبر کُسے نوں
سوئیو جانے قدر محمد، تن من لگدی جے نوں
230
ڈٹھے باجھ پریت لگائی، ہو گیا جس ہونا
ہسن کھیڈن یاد نہ مینوں، پیا عمردا رونا
231
دلبر مکھ وکھاندا ناہیں، داغ میرا کس دھونا
ساجن دا در چھوڑ محمد، کیں در جا کھلونا
232
اپنے آپ لگائی یاری، یار کہاں دلبر نوں
بے پرواہ تراما گِندے، ایس اساڈے زر نوں
233
سورج دی اشنائیوں کے کُجھ، لدھا نیلو فر نوں
اُڈ اُڈ موئے چکور محمد، سار نہ یار قمر نوں
234
شاہ پری دی چاہ میرے دل، راہ تکاں ہر ویلے
مت رب سچا مہریں آوے، یار میرے سنگ میلے
235
پاشطرنج محبت والا، سِر سِر بازی کھیلے
ویکھ دیدار محمد، سردھڑ واردئیے اُس ویلے
236
ایسے طرح شہزادہ کردا، درد منداں دے جھیڑے
کاسہ لے شرابوں بھریا، جاں کھڑدا منہ نیڑے
237
کہندا شاہ پری اج ہوندی، ایہ کاسہ اوہ پیندی
میرے نال کریندی گلاں، جاں مستانی تھیندی
238
ایہ پیالا دارو والا، پی دُکھیارا تھیساں
کر کر یاد بدیع جمالے، پیساں جاں جاں جیساں
239
ایسے طرح پیالے پیتے، مغز چڑھی آ گرمی
تپ تندور ہویا اندرونہ، جاگی آتش جرمی
​

 

240
سوئیو نیونہہ لگاندا اس دا، شامت آئی جسدی
ہر بھرتے دا بھُرتا کیتوس، بنی محمد کس دی
241
ہو ہو گئے تخت دے سائیں، تاج سراں پر دھرکے
مہراجے سلطان کہائے، شان اُچیرا کر کے
242
ننگیں پیریں گئے بے دیسیں، خاک رلے سبھ مر کے
کہو کے مان محمدبخشا، رہو نمانے ڈر کے
243
ماتم سوگ سنسار تمامی، جاء خوشی دی ناہیں، سمجھ کداہیں
اک اک قدم شہاں دے سر تے، خلق ٹرے جو راہیں، ویہڑے پاہیں
244
پھیر نہیں مڑ آون لگے، نیر گئے وگ واہیں، بوکے لاہیں
جو کرئیے سو اج محمد، بھلک نہ ہوگ اتھائیں، بھرسیں آہیں
245
پینگھاں بہت ہلارے چڑھیاں، ترٹ زمیں پر جھڑیاں
کُڑیاں پھیر نہ مُڑیاں پیکے، ساہوریاں چِھک کھڑیاں
246
موتیں کدے ملے مڑ سپاّں، ونج پئے وچ لڑیاں
ڈگیاں پھلیاں خاکو رلیاں، پھیر رکھیں کد چڑھیاں
247
جت ول ویکھو فکر جدائی، کتے ملاپ نہ سُکھ دا
لنب انگار نہ کٹھے رہسن، ات غم دھؤاں دُھکھدا
248
سُن مُرلی دی لکڑ کولوں، درد وچھوڑا رُکھ دا
سبھناں دا ایہہ حال محمد، کہو کے حال منکھ دا
249
مٹی گھٹے رُلدا جاندا، جو کوئی سندر مُکھ سی
گھاٹ ملے دل رلیا نہیں، تاں کُس کُسے دی بھُکھ سی
250
دُکھ دِکھا گئے ٹُر اگے، جہناں اساڈا دُکھ سی
مطلب دے افسوس محمد، کون اسانوں جُھکھ سی
251
کتھے گل گئیوں اُٹھ کِتھے، کر کجھ سُرت فقیرا
قصہّ چھوڑ وڑیں وچ حالاں، بھج بھج تُرت فقیرا
252
ہو رضا قضاء مَنیّ سی، جے کجھ رب ارادہ
ماتم فاتحہ خیر درودوں، فارغ ہویا شزادہ
253
ٹھپ کتاب غماں دی رکھی، شادی دفتر پھولے
جیؤں کے تیؤں اقبال حکومت، پین نہ دِتے رولے
254
نویں لئے سروپا وزیراں، صدر چڑھے مُڑ صدرے
فوج رعیت اندر ورتے، خلعت قدر بقدرے
255
کردا عدل انصاف شزادہ، خلق مراداں تکے
سخت سزا تنبیہاں لیندے، ظالم چور اُچکےّ
256
میلی نظرے ویکھ نہ سکے، باز کبوتر تائیں
پتن تے رل پانی پیندے، شیر ببر تے گائیں
257
پھڑ قانون الاپن لگا، خوب سرود عراقی
عجمی تازی اتے حجازی، ہندی رہے نہ باقی
258
غزلاں دوہڑے ریختیاں دی، لذت خوب بنائی
راگاں راگنیاں دے بچے، گاوے نال صفائی
259
سُن آواز ملائک نوری، لہہ آون اسمانوں
حوراں چِت اوداسی ہوون، شاہزادے دی تانوں
260
نیک انیک سُراں کر گاوے، پَیندا حال اماماں
سرد دلاں نوں گرمی آوے، جاں وچ پئے گراماں
261
تیز روی چھڈ نیر ندی دا، سن کے اٹک کھلوندا
جگر کباب مچھاں دا سن کے، دریاواں وچ ہوندا
262
ہو حیران پشیماں بیٹھے، سبھ پنکھی چُپ کر کے
راگ و راگ ہجر دے سُن کے، روندے آہیں بھر کے
263
ہر پتر ہر ڈال چمن دی، حالت مستاں والی
سر منہ پرنے ہو ہو ڈھہندی، گلبن چنبے ڈالی
264
بدھیں ہتھیں سرو کھلوتے، غیروں پکڑ ازادی
سر تے ہتھ کھجوراں شُوکن، رب اگے فریادی
265
سبزہ زارو زاری روندا، شبنم ہنجوں بھرکے
بیدے نوں تھرکنبا لگا، خوف خدا دیوں ڈر کے
266
حرص ہوا چنار ڈولائے، پٹن جاں گُل جاتی
منہ پٹاں پر مارن پنجے، کدے لگاون چھاتی
268
کیلے دوہرے ہو ہو جھولن، حال پوے جیوں چشتی
دنیا تھیںدل کھٹا ہویا، ننبو گلگل کِشتی
268
نرگس مست دیوانہ ہویا، نین گئے وچ خواباں
پاڑ سٹے پیراہن گل دے، جاگے شوق گلاباں
269
ست برگے مُکھ زردی آئی، داغ لگا گل لالے
کے کُجھ آکھاں داکھاں شاخاں، سر دھرتی پر ڈالے
270
سیف ملوک شرابی ہویا، آیا وچ خیالاں
دوہڑے غزلاں بیت محمد، آ کجھ لِکھ دسالاں
271
آ سجنا! منہ دس کدائیں، جان تیرے توں واری
توں ہیں جان ایمان دلے دا، تُدھ بِن میں کس کاری
272
حوراں تے غلمان بہشتی، چاہے خلقت ساری
تیرے باجھ محمد مینوں، نہ کوئی چیز پیاری
273
سرو برابر قد تیرے دے، مُول کھلو نہ سکدا
پھُل گلاب تے باغ ارم دا، صورت تک تک جھکدا
274
یاسمین ہووے شرمندہ، بدن صفائی تکدا
ارغوان ڈُبا وچ لوہو، چہرہ ویکھ چمکدا
275
کستوری نے زلف تیری تھیں، بو عجائب پائی
منہ تیرے تھیں پھُل گلاباں، لدھا رنگ صفائی
276
مہر تیری دی گرمی کولوں، سورج تریلی آئی
لِسّا ہویا چن محمد، حسن محبت لائی
277
دم دم جان لباں پر آوے، چھوڑ حویلی تن دی
کھلی اُڈیکے مت ہن آوے، کدھروں واؤ سجن دی
278
آویں آویں نہ چر لاویں، دسیں جھات حُسن دی
آئے بھور محمدبخشا، کر کے آس چمن دی
279
طلب تیری تھیں مُڑساں ناہیں، جب لگ مطلب ہوندا
یاتن نال تساڈے ملسی، یا روح ٹُرسی روندا
280
قبر میری پٹ ویکھیں سجنا!، جاں مر چُکوس بھوندا
کولے ہوسی کفن محمد، عشق ہوسی اگ دھوندا
281
لمیّ رات وچھوڑے والی، عاشق دُکھیے بھانے
قیمت جانن نین اساڈے، سُکھیا قدر نہ جانے
282
جے ہن دلبر نظری آوے، دھمیں صبح دھگانے
وچھڑے یار محمدبخشا، رب کویں اج آنے
283
ہے محبوب میرے مطلوبا توں سردار کہایا
میں فریادی تیں تے آیا، درد فراق ستایا
284
اک دیدار تیرے نوں سِکدا، رُوح لباں پر آیا
آ مِل یار محمد تائیں، جاندا وقت وہایا
285
اک تگادا عشق تیرے دا، دوجی بُری جدائی
دور وسیندیاں سجناں مینوں، سخت مصیبت پائی
286
وس نہیں ہُن رہیا جیوڑا، درداں ہوش بھلائی
ہتھوں چھٹی ڈورمحمد، گُڈی واؤ اُڈائی
287
درد فراق تیرے دا مینوں، تاپ رہے نت چڑھیا
اوہو درد دوا اساڈا، ہور نہیں کوئی اڑیا
288
منجی نامرادی والی، جس دن دا میں چڑھیا
شربت تیرا نام محمد، پیتا جاں جی سڑیا
289
گل میری ہتھ تیرے سجنا!، اُچاّ ساہ نہ بھرناں
جو کجھ چاہیں سویو چنگا، جو آکھیں سو کرناں
290
نہ مصلاحت اپنی کوئی، نہ کوئی تکیہ پرنا
دین عشق دے کفر محمد، آپے نُوں چِت دھرنا
291
سدا نہ روپ گلاباں اُتے، سدا نہ باغ بہاراں
سدا نہ بھج بھج پھیرے کرسن، طوطے بھور ' ہزاراں
292
چار دہاڑے حسن جوانی، مان کہیا دلداراں
سکدے اسیں محمد بخشا، کیوں پرواہ نہ یاراں
293
ربّا کس نوں پھول سناواں، درد دلے دا سارا
کون ہووے اج ساتھی میرا، دُکھ ونڈاون ہارا
294
جس دے نال محبت لائی، چالیا غم کھارا
سو منہ دسدا نہیں محمد، کے میرا ہن چارہ

5108​

​

 

الله پاک اپ دیاں مشکلاں اچ آسانی پیدا فرماۓ (آمین )

​

 

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

غزل
1
دلبر دے وچھوڑے اندر، اجے رہیا میں زندہ
ایس گناہوں آخر توڑی، سدا رِہاں شرمندہ
2
اک واری دیدار نہ ڈِٹھا، لئے پیار نہ مُونہوں
توڑے طلب اوسے دی اندر، ہوچکا بے جِندا
3
گھر تیرے کئیں نوکر چاکر، در تیرے سے کُتےّ
نفراں دا میں گولا سجنا!، کُتیاں دا پھر بندہ
4
درد فراق تیرے دی لذت، جس دن دی میں چَکھی
خوشیاں کر دی ویکھ لوکائی، من وچ آوے خندہ
5
زیور زیب پوشاکی توڑے ناہیں بادشہانے
گودڑیاں سروپا اسانوں، ایہو لباس پسندہ
6
چاہ میری پئی چاہ محمد، گل میری گل گئی آ
من لئے میں بول سجن دے، جے لکھ آکھے مندا
5114​

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

دوہڑا
1
کر کر یاد سجن نوں روواں، مول ارام نہ ہوئے
ڈھونڈ تھکا جگ دیس تمامی، رہیا مقام نہ کوئے
2
رُٹھا یار مناوے میرا، کون وسیلہ ڈھوئے
لاء صبون محبت والا، داغ غماں دے دھوئے
3
جگ پر جیون باجھ پیارے، ہویا محال اسانوں
بھُل گئی سُدھ بُدھ لگا جاں، عشق کمال اسانوں
4
باغ تماشے ہسن کھیڈن، خواب خیال اسانوں
جاون دُکھ محمد جس دن، ہوئے جمال اسانوں
5
کے گل آکھ سناواں سجنا!، درد فراق ستم دی
آیا حرف لباں پر جس دم، پھٹ گئی جِبھ قلم دی
6
چٹا کاغذ داغی ہویا، پھری سیاہی غم دی
دُکھاں کیتا زور محمد، لئیں خبر اس دم دی
7
پریئے خوف خدادیوں ڈرئیے، کرئیے مان نہ ماسا
جوبن حسن نہ توڑ نباہُو، کے اس دا بھرواسا
8
ایہناں موہاں تے مٹی پوسی، خاک نمانی واسا
میں مر چکا تیرے بھانے، اجے محمد ہاسا
5122​

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

غزلاں
1
کے کجھ گل سجن دِل بیٹھی، چِت میرے تھیں چایا
کے گستاخی نظری آئی، تختوں سٹ رُلایا
2
حدوں بہت جدائی گذری، یار نہ مکھ وکھایا
ربّا میرا یار ملن دا، وقت نہیں کیوں آیا
3
اگے اس دے مرن شہادت، جے دِسے اک واریں
نہیں تاں گلیاں وچ مراں گا، چاء ایہو دل چایا
4
کے ہوندا جے دلبر میرا، ہس کے مُکھ وکھاندا
دردی بن کے پُچھدا اک دن، کے کُجھ حال دہایا
5
راہ تَکیندیاں اکھیں پکیاں، کن پیغام سُنیندے
توں فارغ تے میں افسوسیں، ہر دن رین لنگھایا
6
رات دہاں تدھ پچھیا ناہیں، درد منداں دا حیلہ
کیکر رات دہاڑ گزارن، عشق جیہناں دُکھ لایا
7
جے کوئی سوہنی ہور زمیں تے، ناہیں حُب کسے دی
قبلہ جان میری دا توہیں، تدھ ول سیس نوایا
8
نہ میں لائق وصل تیرے دے، نہیں فراق جھلیندا
نہ اس راہوں مڑاں پچھاہاں، نہ تدھ پاس بلایا
9
دکھ قضئیے میرے سُن کے، ہر اک دا دل سڑدا
تدھ نہ لگا سَیک محمد، میں تن عشق جلایا
10
عِشق محبت تیری اندر، میں مشہور جہانیں
راتیں جاگاں تے سِر ساڑاں، وانگ چراغ نورانی
11
نیندر پلک نہ لاون دیندے، نین جدوکے لائے
آتش بھریاں ہنجوں برسن، روشن شمع نشانی
12
بِن روشن دیدار تیرے تھیں، جگ ہنیرا مینوں
نال کمال محبت تیری، ہو چُکیوس نقصانی
13
کالی رات ہجر دی اندر، نہ کوئی سُکھ سُنیہا
نہ قاصد، نہ کاغذ رقعہ، نہ کوئی گل زبانی
14
بے قراری تے غمخواری، سُول فراق تیرے دا
رحم کریں منہ دس پیارے، ضائع چلی جوانی
15
دل پر بھار پہاڑ غماں دے، سینے داغ ہجر دا
بے وفائی تیری تریجی، کر دی مینوں فانی
16
جاندی چلی بہار خوشی دی، برم رہے گا بھوراں
سدا نہ رہسی رنگ گلابی، سدا نہ چال دیوانی
17
حرص ہوا تیری دی آتش، تن من پھوک جلایا
بھر مَشکاں دو نین بہشتی، ڈوہل رہے نت پانی
18
کالی رات جوانی والی، لو ہوون پر آئی
مُکھ دسیں تاں مِثل چراغاں، جان کراں قربانی
19
ہوئے موم پہاڑ صبر دے، ہتھ غماں جد پایا
اگ پانی وچ گلدا جیوڑا، شمع جیویں مستانی
20
جے ہن کریں غریب نوازی، عیب نہیں کجھ تینوں
میں ول آویں مُکھ دکھاویں، سیج سُہاویں جانی
21
صادق صبح مِنند میرا بھی، رہ گیا دم باقی
دے دیدار محمد تاں پھر، دیئیے جان آسانی
22
ہے معشوقا میں مرچکا، اگوں دیر نہ لاویں
آیا سخت نزع دا ویلا، مِہر دلے وچ پاویں
23
بہت جرے دکھ رہی نہ طاقت، اگوں ہور جرن دی
آسیں آسے عمر گذاری، آس میری درلیاویں
24
آپ رہیں خوشحال ہمیشہ، نہ تُدھ دکھ نہ جھورا
سانوں بھی بے درد پچھانیں، اس تھیں چِت نہ چاویں
25
قدم تیرے پھڑ سوجندواراں، پھر بھی عذر منیساں
خدمت تیری میں تھی سجنا!، ہوئی نہ ماسے ساویں
26
تلخ جواب تیرے نیں مِٹھے، نہ ہوساں دل کھٹا
شور عشق دے پِھکی کیتی، غیروں جند نتھاویں
27
من وچ وسیں، تے دل کھسّیں، کیوں منہ دسیں ناہیں
درد رنجانا، میں نمانا، نہ ہُن ہور ستاویں
28
بھلی میرے سنگ کیتی سجنا!، جمدڑیاں دکھ لائے
ہویا انت فراق محمد، کدے تے پُچھن آویں
29
بُرے نچھتر جرم لیاسی، میں دُکھیارا جمدا
درد وچھوڑا تے سُکھ تھوڑا، جوڑا میرا دم دا
30
نہ دل وس نہ دلبر ملدا، ہائے ربّا کے کرساں
کس سنگ پھولاں بیدن دل دی، کون بھنجال اس غم دا
31
پہلے دن دی سُجھدی آہی، جدوں پریت لگائی
شیریں جان مثل فرہادے، صدقہ ہوگ پرم دا
32
شاہ پری دا نیونہہ لگایا، خاکی بندہ ہو کے
کد میرے سنگ الفت کرسی، کے میں اسدے کم دا
33
وطنوں چھوڑ ہوئیوس پردیسی، پاڑن پاڑ اولّے
دُکھ سہے سُکھ پایا ناہیں، سڑیا میں کرم دا
34
جس دی یاری تے جند واری، نہ کر دی دلداری
کس اگے فریادی جائیے، کرے نیاں ستم دا
35
نگری میری حکم سجن دا، حاکم آپ انیائیں
بے دوسے نوں سولی دے کے، ہسدا ویکھ پلمدا
36
ہائے افسوس نہ دوس کسے تے، کیہے کرم کر آیا
آکھ محمد کون مٹاوے، لکھیا لوح قلم دا
37
اسیں تسانوں سِکدے سجنا!، تدھ نہیں دل سِکدا
آن کھلے در تیرے اُتے، کیوں خالی مُڑ چِکدا
38
جے تلوار میرے سر ماریں، ڈھال نہ رکھساں اگے
مت تیرے اعمالنامے وچ، نام میرا بھی لگے
39
جس دے عشق لتاڑ گُمایا، خاکو نال رلایا
قدم چُماں گا عُذر کراں گا، جے اوہ نظری آیا
40
میں اوہ عاشق کچا ناہیں، ظلم تکاں بھج جاواں
جان منگیں تاں حاضر کرساں، نہ کجھ عذر لیاواں
41
خوش بخوش رہاں جے رکھیں، کدی بیزار نہ تھیندا
در تیرے دی خاک نمانا، پیراں ہِیٹھ ملیندا
42
اسدا بھی نت فکر اندیشہ، مت کوئی بُرا ولوہنا
چا ایتھوں کھڑسُٹے کدھرے، پھیر اس دا کے کھوہنا
43
عشق نہیں ہو چکا تھوڑا، سہیا وچھوڑا لما
دے دیدار تے پال بندے نوں، چاکر ہاں بِن دمّاں
44
ہر کوئی عیش عمر دی کردا، آپو اپنی جائی
میں دکھیارا دُکھاں جوگا، دائم بھاء جدائی
45
جاں ایہ بول غماندے بولے، سیف ملوک بتیرے
شاہ پری نوں رہی نہ طاقت، پرت ٹُری ول ڈیرے
46
پھُرنا کِریا تے سر پھریا، جوش طبیعت چایا
پرت ٹری گھر پہنچاں کیویں، رکھیں شرم خدایا
47
کھا گئے اوہ بول کلیجہ، ڈولی مُول نہ بولی
شاہزادے دی صورت مُٹھی، آ دُکھاں جند رولی
48
طاقت تران نہ رہی آ جُثے، مُٹھی مُٹھی نٹھی
اوڑک گِردی کھا اگیرے، باغ اوسے وچ ڈھہٹھی
49
ساس اُداس اُڈن پر آئے، ہوش گئی اُڈ ساری
اکھیں تاڑے لگیاں رہیاں، نظر سجن ول دھاری​

 

50
دھوڑ و دھوڑ ہوئے رخسارے، نین بھرے سنگ مٹی
ساوی پیلی ہوئی آ دیہی، چنبے کلیوں چٹیّ
51
کالی زلف رُلی وچ گھٹے، ناگ جویں ادھ مویا
لوہو پانی رلیا ملیا، نیراکھیں تھیں چویا
52
کُٹھے وانگ کبوتر پئی، آسرت سنبھال نہ کوئی
نازک دیہی تڑف تڑف کے، زخمی زخمی ہوئی
53
بھُل گئے اوہ شان تکبّر، جان چلی ہو راہی
وانگ شہید رہے وچ پِڑدے، تیغ عشق تن واہی
54
آب گئی کجھ تاب نہ رہیوس، زرد ہویا رنگ پیلا
شاہزادے نوں خبر پچاون، آیا عشق وسیلہ
55
عاشق کامل مرد اللہ دے، خاصے لوک حضوری
ظاہرآکھ سناندے بھائی، ایہہ گل پکی پوری
56
دل مومن دا شیشہ بنیا، اک دوئے دے کارن
پرجے سان عشق دی دھرکے، خوب زنگاراُتارن
57
نور یقینوں روشن ہووے، چمکے نال صفائی
صِقل ہوئے تاں سبھ کجھ دِسے، نظر کرے ہر جائی
58
گگن پتال نہ چھپن دیندا، چیز تکے ہر ول دی
دُور بین انگریزی لاکھاں، اس اک نال نہ رلدی
59
دلبر نوں کوئی تنگی پہنچے، عاشق دا دل کھُسدا
توڑے سے کوہاں پرہووے، پتہ نی اوے اُس دا
60
حضرت مہتر یوسف تائیں، جاں کھوہ سُٹیا بھائیاں
مصرے وچ زلیخا بی بی، پِیڑاں عشق ہلائیاں
61
چیر سریر کباب بنایا، مہینوال چنگیرا
سوہنی نے بِن دسیاں جاتا، ایہ عاشق دا بیرا
62
سسیّ موئی تھلاں وچ تسیّ، بھاہ غماں دی سڑکے
پُنوں موڑ لیاندا عشقے، کیچم کولوں پھڑکے
63
رانجھے نے جد کن پڑائے، جَھلیّ دُکھ قہاری
رنگ پورے وچ ہیر سیالے، لگ گئی بیماری
64
لیلاں لہو چھڈایا گھر وچ، یار نہ ڈٹھا وگدا
وچ پہاڑاں مجنوں تائیں، لہو چُھٹا اُس رگ دا
65
سیف ملوک پری دے عشقے، کیتا سی مستانہ
اُتوں پیتے مدھ پیالے، ہویا مثل دیوانہ
66
گاؤندیاں چِت ہویا اُداسی، لگی چِھک سجن دی
کاہلا پے کے اُٹھ کھلوتا، لین ہوا چمن دی
67
اکھیں بلن چراغاں وانگر، پھردا مست دیوانہ
جھُلی واء سجن دے پاروں، آن دتوس پروانہ
68
ہر ہر چوک عراق تکیندا، پھردا سی شاہزادہ
مغز چڑھی خوشبو پری دی، لگی چِھک زیادہ
69
زلف پری دی مشک خُتن دی، دُھم گئی ہر پاسے
گل پھُل باغ بغیچے سارے، مل لئے اس باسے
70
وقت بہار چمن وچ رونق، ہر بُوٹے ہر گُل دی
نرم نسیم محبت والی، خُوب معّطر جھُلدی
71
سبزہ تیز زبان تریلوں، کردا دُر فشانی
نعمت کولوں ہریا بھریا، کہندا حمد رباّنی
72
رُکھ تونگر نال دِرم دے، چھتر چڑھے فیروزے
حمد ثناء الٰہی آکھن، آہلنیاں وچ بوزے
73
بوٹا ویل تمامی ہریا، پھُلاں رنگ ہزاراں
گاون بھور سنواں لگاون، مثل طنبور ستاراں
74
چنوں چودھیں رات نورانی، چن سرے پر آیا
روشن عید دہاڑے نالوں، جُمل جہان سُہایا
75
ہر جائی کستوری ہُلّے، ہر گوشے پھُل کھیلی
چاننیوںتے چھائیوں چنبے، دھرتی وانگ چنبیلی
76
حُسن الٰہی چن سُہایا، سگل جہان نورانی
پاک لقا جنے نوں ہویا، واہ رحمت سُبحانی
77
خوشیاں دے دروازے کُھلے، طاق غماندے مارے
آدم جِن جناور وحشی، چَین کریندے سارے
78
شیراں ہرناں صلح بنائی، بھیڈاں تے بگھیاڑاں
تتر باز بٹیرے باشے، رل بیٹھے وچ جاڑاں
79
دند سپاں دے کھُنڈے ہوئے، نکلی وس زبانوں
دھرتی نگھر گئے اٹھوئیں، پؤلے کھا جہانوں
80
دور ہویا کُل عالم اُتّوں، غم اندوہ حیرانی
شمعاں نال ملے پروانے، ہر جانی نوں جانی
81
بھیناں دے گھر آندے مولیٰ، ویر گئے پردیسیں
نوشہ کنت مِلے سن ناریں، عطر ملائے کیسیں
82
بھائیاں نال ملے سن بھائی، عُمراں پاوچھنے
شکر گذار ہوئے پھراول، گل باہاں گھت رُنے
83
یاراں یار ملے اس راتیں، بھوراں نوں گلزاراں
کامل مرشد ملے مریداں، کر محرم اسراراں
84
علم یقینوں حاصل ہویا، رُتبہ عین یقینوں
غفلت ہوئی دُور محمد، عالم زمن زمینوں
85
جیوں کر مہتر موسیٰ ڈٹھا، طور اُتے چمکارا
تیویں سیف ملوکے لگا، اک پاسوں لشکارا
86
آتش چمک لگی ازغیبوں، ہویا اُتے ول راہی
کے تکدا اک نار پئی ہے، صورت صفت الٰہی
87
سورج وانگ چمکدا چہرہ، چنوں جوت نورانی
گل لعلاں دے ہار لٹکدے، جیوں تارے اسمانی
88
دُر یتیم کناں وچ لڑیاں، سونے تار پروتے
واؤ نال پریشاں ہوئے، وال معنبر دھوتے
89
زلف سیاہ کستوری بِھنی، گل وچ پئی لٹکدی
زیور زیب پوشاکی ساری، جھلمل کرے چمکدی
90
روپ انوپ حسابوں باہر، صفت نہ کیتی جاوے
اس دریا حسن دے وچوں، قطرہ چن دِکھاوے
91
آب حیات لباں وچ چشمہ، گُجھا سر حقانی
خِضر الیاس ہوون دل گھائل، ویکھ حسن نورانی
92
ہیرے موتیں لعل جواہر، ہور سُچے فیروزے
گلما دامن کنھّے پلےّ، جڑت ہوئی زردوزے
93
صورت تاب وڈا مہتابوں، جھلک لگی اسماناں
انت حساب نہ آوے کوئی، زیور زیب شہانہ
94
لاہ لاہ کرے شعاع حسن دا، ہر پاسے ہر جائی
ہر پتر ہر ڈالی اُتے، اوسے دی رُشنائی
95
ہر مینڈھی سنگ لٹکن سُچیاں، مرواریدوں لڑیاں
ہتھیں چھاپاں باہیں کڑیاں، سبھ زمرد جڑیاں
96
شاہزادے نوں نظری آئی، جاں اوہ صورت والی
مورت وانگوں پئی ہکلی، ہوش سنبھالوں خالی
97
ویکھدیاں شاہزادے تائیں، ہوئی خوشی نہایت
روح بدن وچ میوے ناہیں، وافر ویکھ عنایت
98
موجیں آئی ندی خوشی دی، روح لہر وچ تردا
بھُل گیا جیؤ جُثہّ اپنا، روپ ڈٹھا دلبردا
99
دھرت اسمان نہ دسدا کدھرے، جان جہان نہ سُجھے
کے کجھ ظاہر کہاں محمد، سِرّ عشق دے گُجھے
100
دوزخ جنت یاد نہ رہیوس، دنیا دین پسارے
بھُلےّ علم کلام کتاباں، ورد وظیفے سارے
101
وہم خیال گمان نہ رہیا، اوس جمال کمالوں
جیونکر اگے کہیا سیانے، چُھٹی ہیر جنجالوں
102
لوں لوں وچوں حمد الٰہی، نکلے شکر ہزاراں
گئی خزاں وچھوڑے والی، آئی وصل بہاراں
103
بلبل ونجھ گلاں تے بیٹھی، بھور لدھے گل لالے
شمع پتنگ اکٹھے ہوئے، چن چکورا نالے
104
عاشق نوں محبوب پیارا، آیا نظر اکلاّ
ہر ذرّے نوں سورج کردا، اس در نور تجلاّ
105
باغ اندر جو پانی آہے، نہراں کھُوہ پھوہارے
ہر ہر بوند محمدبخشا، ندیاں دا دم مارے
106
سُکے ککھ نچیزے جیہڑے، پیراں ہیٹھ ملیندے
چنبے تے گل لالے وانگر، روشن سبھ دسیندے
107
روشن رات دسے ہر پاسے، کے گل کہاں زبانی
موسیٰ دے کوہ طورے والی، ہویا باغ نشانی
108
جل تھل مشرق مغرب توڑی، ہور نہیں کجھ دِسدا
جِت ول ویکھے اوہو صورت، جلوہ سارا تس دا
109
شاہزادہ شکرانہ پڑھ کے، گیا پری دے کولے
ترے واری چوگردے پھر کے، طوف کرے جند گھولے
110
جلوے روپ گھنے دے کولوں، طاقت تران نہ رہیا
صوُرت نقش صحیح پچھاتی، چور میری ہے ایہا
111
کر سلام طواف چوپھیرے، پھر دو پیر پکڑ کے
تلیاں چُم ملے سر اکھیں، قدماں اندر جھڑکے
112
خوشیاں کردا میوے ناہیں، دونا ہو ہو بہندا
تاں اس ویلے اس مضمونوں، بیت زبانوں کہندا
113
واہ واہ وقت سُتا جس ویلے، یار شرابی ہوکے
عاشق چوری پیر چمیندے، ہنجوں پانی دھوکے



​

 

114
ہس ہس بلبل ویکھے گُل نوں،لدھا سُو رو رو کے
ساؤن شرابی یار محمد، عاشق کے گھٹ سوکے
115
شاہزادے نے بیٹھ سرہاندی، سر جھولی وچ دھریا
لئے پیار پری دے موہوں، پوہنجے جُثہّ بھریا
116
شاہزادے تن چٹی آہی، کافوری پوشاکی
چندر بدن پری دی چھنڈے، دھوڑ غباری خاکی
117
مڑ مڑ لئے پیار موہیں توں، ہنجوں بھر بھر رووے
خوشی کمالوں ہنجو وگن، بہت ایہی گل ہووے
118
جیوں کر خواجہ صاحب، حافظ کہیا وچ دیوانے
اک بلبل میں روندی ڈِٹھی، پھڑیا پھُل دہانے
119
میں پچھیا کیوں روویں بی بی، یار تیرا رل مِلیا
درد فراق رہیا پھر کیکر، جس سجن گل ملیا
120
بلبل بولی حافظ صاحب، کے گل پچھیں میں نوں
اس روون دی حال حقیقت، ہے کجھ معلم تیں نوں
121
محبوباں دے جلوے اگے، اساں غلامی چائی
روون پٹن کار ہمیشہ، اس سانوں فرمائی
122
جیہناں دے دل عشق سمانا، روون کم اُنھاہاں
وچھڑے روندے، مِلدے روندے، روندے ٹُردے راہاں
123
وصل فراق نہیں چِت آنن، کامل عشق سنگارے
محبوباں دا راضی نامہ، لوڑن سدا بے چارے
124
سِک سِکیندیاں عمر گزاری، مولیٰ یار ملایا
تکدا تکدا رجدا ناہیں، صورت دا بھرمایا
125
بوسے لیندا بل بل پیندا، سر پیراں تک تکدا
شاہ پری دے چہرے ولوں، اکھیں جھمک نہ سکدا
126
گُل پھل جیسے جُثےّ جامے، دوہاں نازک یاراں
کِر کِر پین پوشاکے اُتے، ہنجوں مینہ بہاراں
127
روندے روندے دا اک قطرہ، اتھرؤاں دا پانی
شاہ پری دے مکھ پر ڈھٹھا، گرم لگا اس رانی
128
نالے بو شزادے والی، اس دے مغز گئی سی
موئی گئی نوں نویں سرے تھیں، آ پھر جند پئی سی
129
روح نکھٹے قوت پائی، آئی ہوش ٹکانے
اکھ اُگھاڑ ڈٹھا کے تکدی، بیٹھا یار سرہانے
130
سوہنی صورت مثل فرشتہ، چنوں روپ زیادہ
سر جھولی وچ دھرکے بیٹھا، سیف ملوک شزادہ
131
لے پیار پری دے موہوں، سبھ جُثےّ ہتھ پھیرے
منہ اوہدے ول تک تک روندا، ہنجوں بھربھر کیرے
132
شاہزادے ول ویکھدیاں ایں، شاہ پری شرمائی
منہ پر پلاّ لے شتابی، صورت پاک چھپائی
133
سر پیراں تک چادر تانی، انگل رہی نہ باندی
شرم کنوں پس پردے ہوکے، عاشق نوں فرماندی
134
کون کوئی توں، کتھوں آئیوں، صورت مند جوانا
شیر، دلیر، بہادر سوہنا، دسیں روپ یگانہ
135
کے اشنائی تیری میری، بیٹھوں آن سرہاندی
نا محرم نوں ہتھ لگاویں، انت کہی تدھ آندی
136
لئیں پیار پری دے موہوں، ہوکے آدم زادہ
کتھوں شوخی تے گستاخی، ِسکھی آ ایڈ زیادہ
137
سر میرا تُدھ جھولی دھریا، لئیں کلاوے دیہی
انگ ملاندا سنگیں ناہیں، ایڈ بے شرمی کیہی
138
نہ تدھ خوف خدا دا آوے، نہ کجھ سہم شہاں دا
باپ میرا سلطان دیواں دا، شاہنشاہ کہاندا
139
جے اک ذرہ خبر اس گل دی، دیو پری کوئی پاوے
بوٹی بوٹی کرکے تینوں، وانگ کباباں کھاوے
140
جھڑک پری دی سُن شہزادہ، عرض کریندا روکے
بہت نمانا درد رنجانا، ہینا جیہا ہوکے
141
ہے محبوب میرے دل جانی، اکھیں دی رُشنائی
دل جانی دا جان دلے دی، تدھ بن ہور نہ کائی
142
امن قرار دلے دا تو ہیں، عمر حیاتی میری
تو ہیں موج جوانی والی، عیش خوشی سبھ تیری
143
توہیں دین ایمان بندے دا، توہیں لطف الٰہی
تو ہیں طاقت نین پراناں، توہیں دنیا شاہی
144
ہوش سنبھالا عقل دانائی، فہم طبعیت میری
صورت پاک تیری ہے بی بی، سخن جمعیت میری
145
گھُنڈ اُتاریں درسن دسیں، مکھ توں پلا لاہیں
تاں میں نال تیرے دوباتاں کرساں، جے اوہ چاہیں
146
شاہ پری نے کہیا اگوں، نہ کر ایڈ دلیری
میں پری توں آدم زادہ ،کے گل میری تیری
147
نا محرم نوں منہ نہ دساں، ہوش سنبھالے ہوندے
نال میرے کے مطلب تیرا، نین دسالیں روندے
148
جنس رلی رل گلاں کر دی، نا جنساں کے گلاں
میں ناری توں خاکی بندہ، نال تیرے کیوں رلاں
149
سیف ملوک کہیا نہیں کیتی، میں کوئی مفت دلیری
جس دم جان لباں پر آئی، نال محبت تیری
150
شرم حیا پرہیز نہ رہیم، نہ کوئی خوف کہیندا
سرورتی تاں جانے بی بی، کیونکر دُکھ سہیندا
151
آدم پریاں کس بنائے، ہکو سِرجنہارا
حسن عشق دا نام لکھائیوس، نور اِکو مُنڈھ سارا
152
محبوباں دی صورت اُتے، اوسے دا چمکارا
عاشق دے دل عشق محمد، اوہو سِرّ نیارا
153
جو باطن اس نام محبت، ظاہر حسن کہاوے
حسن محبت محرم توڑوں، کیوں محرم شرماوے
154
محرم نال ملے جد محرم، انگ نسنگ لگاوے
حسن عشق اک ذات محمد، توڑے کوئی سداوے
155
کون کہے ناجنس ایہناں نوں، اکسے ماپیو جائے
اکو ذات ایہناں دی توڑوں، اگوں رنگ وٹائے
156
اک کالے، اک سبز کبوتر، اک چٹے بن آئے
چٹے کالے ملن محمد، نہ بن بہن پرائے
157
حُسن محبت سبھ ذاتیں تھیں، اُچی ذات نیاری
نہ ایہ آبی، نہ ایہ بادی، نہ خاکی، نہ ناری
158
حسن محبت نور الٰہی، کیا چِبھ کیا چمیاری
عشق بے شرم محمدبخشا، پُچھ نہ لاندا یاری
159
جنس کُجنس محبت میلے، نہیں سیانپ کر دی
سُورج نال لگائی یاری، کِت گُن نیلوفر دی
160
چن چکوراں دی کے یاری، تک تک ہوندے دلخوش
شمع پتنگاں دی کے نسبت، اوہ کیڑے اوہ آتش
161
بلبل نال لگے اشنائی، خاروں مول نہ ڈردی
جنس کُجنس محمد کیہی، عاشق تے دلبردی
162
حسن عشق دا قول پکیرا، ہویا روز اوّل دے
آدم پریاں کے تفاوت، اکو جیہے شکل دے
163
گُھنڈ اتار دیدار دکھائیں، عشق نہ پُچھدا ذاتاں
روبرو سجن دے ہوکے، کر لئے دو باتاں
164
اوہ فرماندی کیوں منہ دساں، توں راہی راہ جاندا
میں شاہزادی ستراں والی، تقدیرے پھڑ آندا
165
سیف ملوک کہیا میں راہی، اس وچ کُوڑ نہ ذرہ
پر وچ راہ عِشق دے ٹُریا، عاشق ملے مقرہ
166
سِتر ہووے نامحرم کولوں، محرم تھیں کے پڑدا
میں محرم اس دن دا، جس دن، ناہا لہندا چڑھدا
167
پری کہے میں ڈٹھوں ناہیں، محرم بنیوں کِتھے
خبر نہیں کس وقت قضیےّ، آن پُچائیوں اِتھے
168
سیف ملوک کہے تدھ اوّل، آپے نیونہہ لگایا
رہسیں نہیں اکلی میرا، نقشہ نال لکھایا
169
آپے باغ ارم دا چھڈکے، مصر شہر وچ گئی ایں
تاں میں گھر تیرے ول ٹُریا، اِس جائی لبھ لئی ایں
170
پری کہے میں کنج کواری، دامن پاک گناہوں
کیکر منہ مرداویں لگاں، شرم تروڑاں راہوں
171
شاہ کہے منہ لگن والا، ایہو ویلا تیرا
دامن پاک سجن سنگ مِلئیے لگے نیونہہ پکیرا
172
پری کہے نیونہہ لاون اوکھا، پریاں نال تسانوں
اُڈ جائیے پھر ہتھ نہ آئیے، کون ملے مُڑ سانوں
173
شاہ کہے نیوں اُچی جائی، لاندے نہ شرمائیے
جے ملیا تاں واہ بھلیرا، نہیں سِکدے مر جائیے
174
پری کہے چھڈ کھہڑا میرا، اُٹھ جا جدھروں آئیوں
پردہ سِتر اُٹھایا لوڑیں، کس شامت نے چائیوں
175
شامت عشق تیرے دی چایا، تاں اس جائی آیا
کِت ول جاواں تیرے پچھے، پچھلا جرم گُمایا
176
جو ملکہ دی مائی تینوں، مِٹھا ددّھ پلایا
قسم تینوں اس دُدّھے بی بی، سُن میرا فرمایا
177
گل میری سن ساری پوری، کن دلے دے دھرکے
نہیں رہیا ہن زور جرن دا، بول پیا تد مر کے
178
کہیا بدیع جمال پری نے، قسم کیتی تدھ بھاری
دس اسانوں کے گل تیری، چاسُن ساں اک واری
179
شاہزادے پھر حال حقیقت، مڈھوں پکڑ کہانی
آخر توڑی سبھ سنائی، جو اس نال وہانی
180
سُن کیفیت شاہ پری نے، صاف جواب سنایا
تیرا میرا ملنا مشکل، کس روا فرمایا
181
میں پری توں آدم زادہ، کد ایہ نسبت ہوئی
اگلی مدت وچ اوہناں دے، ساک نہ ہویا کوئی
182
جیہڑے ساک نہ ہوے اگے، اج کوئی کد کردا
قوموں باہر نہ ناتا دیندا، خواہ ہوے کوئی مردا
183
لنگ لو کیک سبھی کوئی رکھدا، چوہڑا موچی باتل
رہی گئی نوں ہر کوئی جانے، سبھ لوڑے حق باطل
184
کمیں اتے کنگال کمینے، ایہ گل کہیں نہ بھاوے
دھی چوہڑے دی سید منگے، پھر دیندا شرماوے
185
نیچاں دے گھر اُوچ وڈیرے، ناتے کیتے لوڑن
وس لگدے کد دیندے میاں، توڑے گھر در چھوڑن
186
آدمیاں تھیں اوچ کہاون، پریاں ٹبر ناری
ناری دی اشنائی جا کر، چھوڑ پری دی یاری
187
پریاں تھیں کے حاصل تینوں، جو ہتھ آون ناہیں
بے وفا کمینہ آدم، چِت لیاون ناہیں
188
بے وفائی کم تساڈا، پریاں لوک وفائی
بے قدراں دی اُلفت مندی، نیچاں دی اشنائی
189
نیچاں دی اشنائی وچوں، کسے نہیں پھل پایا
کِکّر تے انگور چڑھایا، ہر گُچھا زخمایا​

​

 

190
واؤ جُھلّے تاں پتر پاٹے، نالے سَلے دانے
چوئی رس زمیں پر ڈھٹھی، کِت گُن کٹھے لانے
191
کالے بھور اشنائی کر دے، مِلن پھُلاں دے تائیں
اک ڈِٹھا پھر دوجے تریجے، لیندے پھرن ہوائیں
192
یاری سچ پتنگاں والی، شمع بلی آ چُکے
پھیر نہ کدھرے جاون جوگے، لاٹ اندر سڑ مکے
193
آدم بے وفا ہمیشہ، اوّل نیونہہ لگاون
زُور کماون دلبر پاون، جھبدے ہی رج جاون
194
اِک چکھن دل نال نہ رکھن، پھر اس نوں سٹ پاندے
دوجا ہور پسندے کر کے، مگر اوہدے اُٹھ دھاندے
195
جاں اوہ ملے محبت کر کے، لنگھے کوئی دیہاڑا
بیہا کر کے منوں اُتارن، پان ہوری نوں بھاڑا
196
سَے سختی سَے رنج مصیبت، جھاگ مِلن دلبر نوں
وِس پوے تاں رجن جلدی، جانن نہیں قدر نوں
197
آدمیاں دی یاری ایسی، میں ایتھوں کے لینا
کاہنوں لا پریت دھنگانے، جال مچھی ونج پینا
198
دوجا مائی بابل میرا، کد ایہہ گل منیندے
آدم زاد بے دیسی تائیں، بیٹی اپنی دیندے
199
جے اک ذرہ خبر اس گل دی، پہنچے کن اوہناں دے
پل وچ مار گواون مینوں، ڈاہڈے ظن اُنہاں دے
200
دوجی جو گل تدھ فرمائی، عشق محبت والی
رنج مصیبت دسیں جیہڑی، مشکل سخت محالی
201
اوہ بھی مینوں خبر نہ کوئی، جھوٹھ کہیں یا سچی
کجھ اعتبار یقین نہ آوے، پکی یا گل کچی
202
تریجا ایہ بھی معلم ناہیں، بے وفائی کرسیں
یا میں نال ہوویں گا چنگا، عشق کماندا مرسیں
203
آدمیاں دا عشق محبت، قول اقرار زبانی
اِچرک توڑی نال نباہو، جاں جاں نویں جوانی
204
جاں کوئی روز گزارن کٹھے، کرن پریت پُرانی
جوش وڈا تے گھاٹا وہلا، جیوں کر ہڑھ دا پانی
205
شاہپری ایہ گلاں کر کے، عاشق نوں تمچائے
چلدے گھوڑے نوں جڑ چابک، تا اوہدا ازمائے
206
اندر عشق شزادے والا، پیا وگاوے چھُریاں
عشق اوہدا ازمایا لوڑے، کر کر رمزاں بُریاں
207
دل وچ صبر قرار نہ آپوں، شاہزادے پر مردی
عشق چھپائے یار ازمائے، دھن ناری دی مردی
208
کئیں طرح دے بولی طعنے، شاہزادے نوں مارے
شربت نیونہہ پکایا لوڑے، ماری عشق ازارے
209
چاٹ سلونی عشق چٹائے، دلوں شہزادہ مِٹھا
تلخ جواب ترش رو کردی، پِھکا جاوے ڈِٹھا
210
شاہپری ایہ گلاں کر دی، سیف ملوک حیرانی
نموّں جھان زمیںول ویکھے، فکر پیا دل جانی
211
دھرت پھرولے موہوں نہ بولے، ہنجوں بھر بھر رووے
اکھ چُرا پری ول تکے، جاں کوئی ویلا ہووے
212
دیدے گِریاں تے دل بِریاں، منہ پلچھی جِبھ سُکی
شایئت جیہڑی سُجھدی آہی، آن اوہو گل ڈُھکی
213
دلبر مینوں مُنہ نہ لاندا، عشق پسند نہ کردا
کھُوہ پئی سبھ کیتی کرتی، سکہّ بنیا زر دا
214
آپ دلوں میں پورے کیتے، حق محبت والے
لکھ میری اک ککھ نہ لتھی، لعل بنے وٹ کالے
215
آسے آسے عمر گذاری، جھلےّ خار ہزاراں
مالی باغ نہ ویکھن دیندا، آئیاں جدوں بہاراں
216
روڑا قہر کلور سرے تے، سڑدے بیج رلایا
گڑے گُمایا کھیت محمد، جس دن ساون آیا
217
ایہ دلیلاں کر شاہزادے، اوڑک آسر چایا
نا امید جہانوں ہو کے، مرن اُتے دل لایا
218
شاہپری نوں آکھن لگا، رتو بھر بھر رو کے
ہو بے آس اوساس چلاکے، جیون توں ہتھ دھو کے
219
ہے محبوب میرے دل جانی ، نہ کر ایڈ بے ترسی
اجے محبت میری نِندیں، رب عدالت کرسی
220
میں عاجز نا طاقت بندہ، وانگن حال خراباں
ڈاہڈے نال سلوتر کیہی، لائق نہیں جواباں
221
مورت ویکھ اندر وچ تپیا، عشق تیرے دا آرن
چوداں برس ہوئے گھر چھڈے، صورت ویکھن کارن
222
دولت مال خزانے چھڈے، تاج تخت سلطانی
ماپے لشکر بھیناں بھائی، دوست یار جہانی
223
عشق تیرے دے رستے اُتّے، ثابت قدم ٹکایا
دنیا تے مَا فِیہَا کولوں، چِت چروکا چایا
224
بِن دیدار تیرے تھیں مینوں، حرص نہیں کوئی آہی
شمع جمال تیری پر پُہتا، مثل پتنگ سپاہی
225
شکر الحمد شماروں باہر، پاک خداوند تائیں
صورت تیری دَسےّ باجھوں، جان نہ کڈھی سائیں
226
رُڑھے جہاز سمندر اندر، ڈُبّا میرا ڈیرا
اوتھوں بھی رب رکھیا مینوں، تکنا سی منہ تیرا
227
پھر زنگیاں دی قیدوں کڈھیا، آپ خداوند سچے
سگساراں دی شامت کولوں، صحیح سلامت بچے
228
پانی وچوں کتنی واری، رُڑھدا بنے لائیوس
بھُکھا تسا تے ترہایا، رحمت نال بچائیوس
229
یاراں سنے ٹلے پر بیٹھا، جاں آفت چاء کھڑیا
اچن چیت ہوائیوں اڈدا، پھیر ندی وچ جھڑیا
230
پھیر جتھے سن مچھ نگلدے، راتیں باہر نکل کے
اس جائے کجھ سنگی مارے، آپوںبچیوس چل کے
231
مارے گئے تمامی اوتھے، ہور میرے ہمراہی
اوس مصیبت بھاری وچوں، رکھیا آپ الٰہی
232
پھر جو باشک ناگ پہاڑوں، پانی اُتے آیا
دنب اُس دا پھڑ چڑھیا اُتّے، پھر بھی رب بچایا
233
پھر جو اوتھوں کیڑے نکلے، وڈے کھاون ہارے
میں بچیا اک ہور جناور، اوہ کیڑے چُن مارے
234
جاں اوہ پنکھی اُڈن لگا، پیر اوہدے میں پکڑے
سے کوہاں دے پینڈے توڑی، ہتھ رکھے کر تکڑے
235
اس تھیں بچیوس تاں اک آفت، ہور وڈیری آئی
باشک ناگ اجیہا جس نے، جنگل جُوہ جلائی
236
اس تھیں بھی رب ثابت رکھیا، سیک نہ لگا ماسا
پھیر بلائیں شیراں اندر، رہیا جنگل دا واسا
237
ہر درندے تھیں رب رکھیا، ہر سپوں ہر شیروں
کتنی جائیں مارن والے، کتنے ملے پکھیروں
238
پھیر ہک جُوہے واسا آیا، گرم مثل کربل دے
پانی چھاں نہ لبھے لوڑی، وانگ سسی دے تھل دے
239
ظالم بھُکھ پیاس ستایا، جان لباں پر آئی
نہ جیواں نہ مراں پیاسا، تنگ پیوس اُس جائی
240
نہ کوئی دس نہ بُجھ تساڈی، نہ سُجھے کوئی پاسا
کھا کٹاری مرن لگا ساں، جاں ہو یا بے آسا
241
اوتھوں بھی رب رکھ لیاسی، آس ملن دی لاکے
ہاتف آن پلایا پانی، اعظم اسم پڑھاکے
242
پھر ملکہ دی قیدے والے، کوٹ اندر ونج وڑیوس
قادر پاک دِتی سی قوت، نال دیوے دے لڑیوس
243
ظالم دیو مریلے کولوں، آپ بچایا سائیں
ملکہ سنے ندی وچ ٹھلیوس، کانگ پئی دریائیں
244
نہ رُڑھیوس نہ ڈبیوس اوتھے، رہیوس وچ امانے
پھر سنسار لگا جد کھاون، جُڑیا تیر کمانے
245
ہر ہر جا مرن دی آہی، کوئی نہ جیون والی
ہور بغیر ایہناں تھیں کِتنے، وقت کٹائے والی
246
جان بندے دی لئیوس ناہیں، بِن دیدار دسالے
ہُن دیدار سجن دا ڈِٹھا، سخن کیتے کجھ نالے
247
جے سجنا! توں ہس ہس ملدوں، ہو جاندوں اتفاقی
تاں مینوں بھی چنگا لگدا، جگ پر جیون باقی
248
توں مُنہ کج اساں تھیں سُتوں، نسیں پرے پریتوں
مینوں مرن بھلا اس عمروں، شالہ جُگ جُگ جی توں
249
ناقص عشق بندے دا تینوں، ذرا پسند نہ آیا
بے اعتبارا نام دھرایا، بے وفا کہایا
250
اساں جیہاں دے منہ لگن، تھیں تینوں شہرت آوے
ایہو جیہا رب بنایا، چنگا کون بناوے
251
مورت ویکھ وفایرانہ، ایہہ کجھ میں تھیں ہویا
صورت ویکھ نہ کِرساںاگوں، کے تدھ ہُٹّرڈھویا
252
دنیا اُتےّ جیون میرا، ہرگز کسے نہ کاری
توں مطلوب دلے دا ہے سیں، تدھ نہ کیتی یاری
253
یاری عمر سنواری میری، آپ پریت نہ ہاری
جس نیتی سنگ نیتی آہی، اوہو نماز گذاری
254
لے لیا جو لینا آہا، لِکھیا وچ نصیباں
بے پرواہاں نال محمد، زور نہ اساں غریباں
255
دنیا اُتے آون میرا، یاری کارن تیری
جس کم آئیوس ہوندا ناہیں، اس تھیں قبربھلیری
256
یاری اندر عمر گذاری، ویکھ لئیں اک واری
اینہیںاکھیں تینوں ڈِٹھا، ہور نہ ویکھن کاری
257
درسن لے کے جان وُچھ نے پُنے آس ہماری
تیرے کول محمدبخش، مرساں کھا کٹاری
258
آخر تیک نہ ٹٹ سی، تاں بھی عشق میرے دا رشتہ
دفتر تیرے وچ لکھے گا، گردن خون فرشتہ
259
جاں رب سچا قاضی ہوسی، آپ عدالت کرسی
اس دن اُٹھ تیرا لڑ پھڑساں، عشق میرا تَد تَر سی
260
جمل جہان سنے گا قصہ، عشق ہووے گا ثابت
شاہنشاہ عدالت والا، کرسی آپ عدالت
261
اس دنیا پر چار دہاڑے، کوئی ہس سی کوئی روسی
اوس جہان اساڈی یاری، اللہ بھاوے ہوسی
262
ایہہ گلاں کر کھچ کٹاری، مارن اُتےّ ہویا
شاہ پری نے معلم کیتا، ایہہ مویا کہ مویا
263
وال اوہدا نقصانی ہویا، جان میری ٹُٹ جاسی
میرے کارن جھاگ قضیئے، آیا ہو اُداسی
264
ظالم عشق میرے تک آندا، مِتے کٹاری کھاسی
عاشق باجھ محمدبخشا، کیکر حُسن سُہاسی
265
ایہ مویا تاں میرے بھانے، پیسی جگ ہنیرا
اس تھیں باجھ اک پلک جگت تے، مشکل رہنا میرا​

 

266
شاہ پری نے معلم کیتا، ہے ایہ یار موافق
روئے زمیں تے اس دے جیہا، نہ کوئی دوجا عاشق
267
عشق محبت میری اندر، صادق مرد بھلیرا
ایسا سوہنا یارمویا تاں، پیسی جگ ہنیرا
268
شاہپری نے نال شتابی، ہتھوں خنجر پھڑیا
کہن لگی شاہزادے تائیں، گل سُنیں اک اڑیا
269
جس جھگڑے دا شاہد نہ ہووے، قسموں سچا کِردا
کرتوں قسم یقین لیاواں، خون کریں کیوں سردا
270
سچا کُوڑا معلم ہووے، قسموں دانشمنداں
مسلمان یقین لیاون، کرن جدوں سو گنداں
271
جے کوئی کُوڑی قسم اٹھاوے، سو ایمان کھڑاندا
قسم کرا جو منے ناہیں، دین اوہدا بھی جاندا
272
آدمیاں تے جِناّں سبھ نوں، دین ایمان خزانہ
جو ہارے سو خوار ہمیشہ، اندر دوہاں جہاناں
273
جے تدھ سچ دلے وچ ایہو،جے کجھ کہے زبانوں
کر کے قسم منامن میرا، مرنا ہیں کیوں جانوں
274
جے توں سچا عاشق نکلیں، تاں مینوں بھی بھانویں
مویا ہویا مُڑ جیویں ناہیں، داغ میرے دل لاویں
275
ایہ کوئی شرط ِعشق دی ناہیں، مرنا کھا کٹاراں
کر کے ضد کرن کم ایسے، بھدر'یاں چھُری ماراں
276
سیف ملوکے کہیا بی بی، توں ہیں بہت پیاری
تیری قسم اساڈے بھانے، سبھ قسماں تھیں بھاری
277
پر جے ہور کرا ویں قسماں، تاں اوہ بھی میں کرساں
سچ کہساں تے قدم تیرے پر، ہتھ دوئے چادھرساں
278
دھوڑ مبارک قدم تیرے دی، جو ہے سرمہ میرا
پہلاں قسم اِسے دی بی بی، عشق کماساں تیرا
279
نبیاں ولیاں دی جو بیعت، قسم اوہدی پھر چاواں
پھیر پیو دا متھا بی بی، عاصم شاہ جس نانواں
280
پھیر کہاں میں قسم ربے دی، جس سبھ عالم پایا
واحد لاشریک ہمیشہ، نہ جمیا نہ جایا
281
دینھ چن جس نے روشن کیتے، آ پنیوں خود نوروں
حسن محبت تینوں مینوں، کیتی بخش حضوروں
282
بے پرواہی لاڈ تکبّر، محبوباں سنگ لایا
منت داری گریہ زاری، عاشق دے بھ پایا
283
جو میں حال حقیقت اپنی، تینوں آکھ سنائی
سچو سچ ایویں ہی گزری، نہ وچ ذرا خطائی
284
سفر قضیئ جتنے جھاگے، سبھ جھاگے تدھ کارن
درد فراق تیرے دا سینے، ہر دم تپدا آرن
285
تیرے ملنے باجھوں دوئی، غرض مراد نہ آہی
چایا غم دا بھار سرے تے، سٹ دنیا دی شاہی
286
اس گلے وچ جیکر ہووے، شک شبہ اک ذرہ
حیف مینوں ایہ پگ مرداں دی، سر پردھرن مقرہ
287
پاکاں مرداں دا جو قبضہ، ہتھ میرے وچ پھڑیا
نا مردی وچ گِنیئں بی بی، جس دن کوئی لڑیا
288
گاتر گل دا کمر لکے دی، جو بدھے دل جانوں
مرداںاندر لکھن ہووے، ہاسی تے نادانوں
289
جب لگ جان جُثےّ وچ میرے، ایہ امیداں آساں
قدم تیرے پر صدقے کرساں، پکا عشق کماساں
290
نالے جو دُدّھ ماؤ مینوں، کُچھڑ وچ پلایا
اس دی بھی سو گند اٹھاواں، چاہساں عشق کمایا
291
جد تک ہوگ حیاتی باقی، تُدھ ول کنڈ نہ پھیراں
چاہ محبت گھٹ نہ کرساں، نویاں نِت ہوسیراں
292
مفت نعامت جس نوں لبھے، اوہ نہ قدر پچھانے
مر مر کے ہتھ آوے جس نوں، دائم قیمت جانے
293
دوزخ تھیں جو جنت جاوے، تارک نہیں شُکردا
دوزخ بھاہ وچھوڑے والی، یاد کرے نت ڈردا
294
سیف ملوکے قسماں چایاں، شاہپری دل لایاں
پکی ہوئی پریت پیاری، اس بھی قسماں چایاں
295
آکھن لگی اے محبوبا، توں مقصود جہانی
دلبر تے آرام روحے دا، خاصہ دل دا جانی
296
یار اتے غم خوار غماں دا، ہیں دلدار پیارا
دارو درد دلے دا توہیں، دُکھ ونڈاون ہارا
297
میں بھی آکھاں قسم اُٹھاکے، قادر جل جلالوں
ظاہر باطن دا جو سائیں، واقف ہر ہر حالوں
298
سبھ خلقت دے معلم اس نوں، گلاں کم دلیلاں
سکھیاں تائیں دُکھ سہاوے، پاوے وخت اصیلاں
299
باغ بہار کتابوں پڑھ کھاں، بادشہاندے جائے
لاکے داغ محبت والا، چا درویش بنائے
300
جس دا کم غریب نوازی، نالے بے پرواہی
معشوقاں تھیں عاشق کردا، ہیر ڈھونڈیندی ماہی
301
تن حویلی توں وچ بیلی، جان مکان تمھارا
میں مر چکیاں سچ کر منیں، سیف ملوکا یارا
302
سختی رنج مصیبت جانی، دُکھ قضیے بھارے
سفر عشق دے اندر جھلے، بہتے تُدھ بے چارے
303
اگے کسے نہ جھلے ہوسن، اتنے ظلم پرم دے
توڑے ہو ہو گئے بتیرے، صاحب درد الم دے
304
شاہ پری پھر رہ نہ سکی، عشقے صبر تروڑے
سیف ملوکے دے گل لگی، مُنہ میلے انگ جوڑے
305
شاہزادے دے موہیں اُتوں، لے پیار نہ رجدی
مل مل یارے شکر گزارے، گھڑی غنیمت اج دی
306
پھیر پری فرماون لگی، قسم مینوں اُس ذاتوں
جس وچ غلط نہیں اک ذرہ، قدرت اسم صفاتوں
307
جتنی تدھ ظہیری کٹی، نال محبت میری
اس نالوں بھی بہت اسانوں، طلب محبت تیری
308
لوں لُوں اندر تو ہیں تو ہیں، دل بھی تیرا خانہ
جس دم دا توں ملیا بیلی، کیتا لکھ شکرانہ
309
جو دن باجھ تیرے تھیں گزرے، یاد جدوں اوہ آون
سے افسوس ایہناں دا مینوں، تدھ بِن کیوں وہاون
310
اگلے روز حیاتی والے، مشکل دِسدے مینوں
شالہ یار نباہو ہوویں، میں ور پاواں تینوں
311
ایسے طرح کریندی باتاں، دردوں لاڈ پیاروں
اکدوجے دا سر منہ چمن، کرن غماں دا داروں
312
غم اندرو جو گزرے آہے، کڈھن باہر ضمیروں
کُس کُسے نوں دیہن دلاسے، دکھ ونڈن دلگیروں
313
حرص محبت بہت ودھائی، ہتھ مارے دل کھچوں
بعضے ہور محابے بھائی، دور ہوئے سن وچوں
314
سیف ملوک کریندا رمزاں، کیسے بول عجائب
جاں اوہ موہوں کڈھن لگیے، دل وچ ہوندے غائب
315
شاہپری بھی کرے مزاخاں، عاشق دا دل لیندی
کہندی بہتیاں ناریں وچوں، حرص گھنی تدھ کیندی
316
شہر زناں دی بی بی جیہڑی، اوہ بھی بیگم تیری
ہور زنگن شاہزادی نالے، رکھدی حرص گھنیری
317
ہور جِنھاں توں ڈٹھوں اکھیں، نام تیرا لے جیون
سبھو مدھ محبت والا، یاد تینوں کر پیون
318
اک تھیں اک چڑھندیاں سبھو، صورت مند جواناں
حرص اونہاں دی تروڑ کریں گا، میں اک نال یرانہ
319
سیف ملوکے ہس کے کہیا، سُن بی بی شاہ پریئے
حسن تیرے دا کوئی نہ ثانی، جے جگ کٹھا کریے
320
جے ہر جُون ہزار اٹھاراں، خوب شکل بن آون
سبھ ہوون محبوباں ناریں، حوراں وانگ وکھاون
321
ہار سنگار پوشاکاں سُچیاں، بنت بنا بنا کے
سبھو مینوں بخشے سائیں، حاضر ہوون آ کے
322
قسم ربے دی وال تیرے توں، سبھو گھول گھماواں
تیرے باجھ نہ ہور کسے ول، پلک اک اکھ لگاواں
324
سچ پچھیں تاں دسّاں تینوں، اصلی گل اندر دی
حال میرے دی جِبھ ہمیشہ، ایہ دعائیں کر دی
325
ربا وعدہ نال اساڈے، تدھ دیدار دسّن دا
یار میرے دی صورت بن کے، دسیں تاں من مندا
326
ایہناں گلاں نال شزادے، ٹھگیا جیؤ پری دا
حُبّ محبت ہوئی زیادہ، کد ہُن عشق جریدا
327
اس ویلے فرماون لگی، اے دلبر شہزادہ
میں اک گل کراں جے بجھیں، دل دا رکھ ارادہ
328
شاہزادے فرمایا بی بی، کھول دسو گل کر کے
کون ہوواں جے سنساں ناہیں، کن دلے دے دھرکے
329
میرے نال کریں توں گلاں، ہور اِس تھیں کے لوڑاں
ایس مراد لئی میں مردا، جھلاّں دُکھ کروڑاں
330
اوہناں گلاں دا بھُکھا تسا، رُڑھیا اندر نیراں
بادشاہی دی دولت سٹ کے، رلیا وچ فقیراں
331
آب حیات برابر مینوں، بات تساڈی مِٹھی
تھکن ڈھونڈ سکندر جیہے، کد مِلے بِن چٹھی
332
کیتا رب نصیبا میرا، وانگ الیاس خضر دے
اچن چیت لدھا ایہ چشمہ، بھُلےّ رنج سفر دے
333
بات کہو اج رات خوشی دی، جھات تساں جد پائی
داد دتی فریاد میری دی، رب مراد پچائی
334
شاہ پَری فرماندی لالا، توں جانی دا جانی
اکھیں دی رُشنائی نالے، جوبن دی زندگانی
335
جو تدھ چودھاں برساں اندر، رنج مصیبت پائی
مینوں اک دیدار تیرے وچ، ساری دینی آئی
336
صورت سخن آواز تیرے نے، نال میرے جو کیتی
چودھاں برساں وچ نہ تساں، اتنی ہوسی بیتی
337
بِسْمِ اللّٰہ و الْحَمدُ لِلّٰہ، کہیا سیف ملوکے
آتش شوق میرے دی تدھ دل، بھخ پئی سنگ پھوکے
338
عشق میرے دا آرن بھخیا، چنگ اٹھی وچکاروں
اچن چیت تیرے گھر اندر، جا پئی وچ داروں
339
یاری تے لگ گئی اساڈی، پکی کھری پیاری
پر ہُن کر کجھ حیلہ سازی، ملے سُہاگ کواری
340
میں تیرا توں میری ہوویں، جان چھٹے اس غموّں
میں عاجز پردیسی ایتھے، عاری ایسے کموں
341
دیواں پریاں نال نہ چلدا، میں آدم دا چارہ
جت ول جائیے چھپن نہ دیندے، ڈھونڈ لیئن جگ سارا
342
شاہ پری نے کہیا میاں، کے چارہ میں کرساں
جے کجھ پتہ دیواں نوں لگا، بدی تیری لے مرساں
343
ترے لکھ پری میرے سنگ آئی، نہ میں اک اِکلیّ
جے کجھ معلم ہووے اوہناں نوں، ایہ آدم سنگ رلیّ​

 

344
تیرا میرا ایہ رَل بہنا، جے اک ذرہ جانن
دوہاں تائیں مار گُماون، رَتی رحم نہ آنن
345
یا ماں باپ میرے نوں دَسن، تاں اوہ غصہ کھاون
بی بی لیلاں وانگر مینوں، گھر وچ قید کراون
346
آون دین نہ ایتھے مینوں، وت نہ ہووے میلا
مجنوں ہار اُجاڑاں اندر، مرسَیں اک اکیلا
347
میتھوں داغ فراق تیرے دا، دھوتا مول نہ جاسی
میرا تیرا محرم ہو کے، کون پیغام پُچاسی
348
سیف ملوک کہیا سن بی بی، اکِھّیں دی رُشنائی
پھر بھی ہتھ تیرے تدبیراں، میرے وس نہ کائی
349
آدمیاں دے کم نہ چِھپدے، ہوندے باندے باہر
پریاں جنّ کرن کم جیہڑے، کوئی نہ تکدا ظاہر
350
سیف ملوکے دا منہ چُم کے، شاہ پری فرماوے
اک تدبیر میرے دل آئی، جے اوہ تینوں بھاوے
351
شارستانے سیمیں اندر، رَہندی پھُپھی میری
سرو بانو اس نام میرے تے، کردی حرص گھنیری
352
دوراوی فرماندے پھُپھی، اک کہندا سی دادی
شہر ستان کہن اس جائی، لُعبت باز اوہ وادی
353
مہر افروز اوہدا ہے ناواں، ایہ راوی فرماندا
کس دی گل تے پہرا دیئیے، دل فکراں وچ جاندا
354
اوہ دو راوی ایہہ اکلّا، کس دی کراں حمایت
بھلا اکلّے دا اُپرالا، اس دی لاں روایت
355
کہیا پری نے پتے پھڑاواں سیف ملوکا مردا
شارستان ملک نوں کہندے، ناؤں دم غول شہر دا
356
رہندے ہین ہمیشہ اوتھے، غول وڈے دو بھارے
پانی وانگن پیون اگے، آدم مارن ہارے
357
راکس آدم کھاون والے، ہور عفریت بلائیں
رستہ مارو دوزخ وانگر، آتش گرم ہوائیں
358
پِینڈا دُور دراز مصیبت، مشکل راہ اجاڑاں
آتشین پہاڑ راہے وچ، کردا ساڑاںساڑاں
359
دریا جوشاں نالے اگے، شہر گلیم گوشاں دا
ایسا پندھ نہ چلیا جاوے، مارے تخم ہوشاں دا
360
جے ایہ رستہ پندھ چلیں تے، پہنچیں اوس مکانے
جا کر دادی میری اگے، عرض اپنی گذرانے
361
رستم ' سام ' سکندر والی، جے توں کریں دلیری
زال مثال بے حال نہ ہوویں، ویکھ زوال ہنیری
362
دیو سفید سیاہ تک رتےّ، خوف نہ لگی رتی
آتشین پہاڑوں لنگھیں دیہی غموں کر تتی
363
سیف ملوک کہیا ایہ رستہ، مشکل پندھ سُنیندا
بِن ساتھی ہمراہ بندے تھیں، کیونکر آساں تھیندا
364
کہیا پھیر بدیع جمالے، نہ کر خطرہ جھورا
نال تیرے عفریت دیاں گی، چاء کھڑسی کر زورا
365
اللہ بھاوے ونج پُچاسی، صحیح سلامت تینوں
دادی میری خاطر کرسی، ہے توقع مینوں
366
اگے دانشمند اکابر، عاقل سُگھڑ سیانی
آدم بچیاں نال محبت ،بہت کرے اوہ رانی
367
آپوں بھی اوہ آدم زادی، بھاوس آدم زادہ
تیرے نال ہتھوں کُجھ کرسی، حُب احسان زیادہ
368
تدھ جے ایڈ قضیےّ جھاگے، سفر مصیبت تکے
عشق میرے دے مارے ہوئے، در در کھادے دھکے
369
صورت سیرت تیری تکسی، سُنسی ذات صفاتاں
بُجھ کشالے مہریں آوے، جاں تُدھ کہیاں باتاں
370
ایہ مشکل رب اس دے پَیروں، متے آسان کریسی
ماں پیو میرا من سن اُس دی، جو فرمان کریسی
371
شاہ شاہپال اوہدی گل مندا، نالے میری مائی
مت تیرے پر راضی ہوکے، چاکرے کُڑمائی
372
پھیر بدیع جمالے کہیا سُن، توں پیارے میتا
کتنے تھاں ڈٹھے تُدھ اگے، سیر عجائب کیتا
373
پر جے سارے عالم لوڑیں، تک مُڑیں سبھ جائیں
شارستان جیہیاں کد لبھسن، تھاں مکان ہوائیں
374
لیکن رستہ خطرے والا، سختوں سخت مہیماں
کے کجھ حد سناواں مونہوں، مشکل پندھ عظیماں
375
دریا جوشاں ٹھاٹھاں مارے، حال اوہدا کے آکھاں
کالے پربت روئے زمیں دے، اس وچ پین جے لاکھاں
376
موج طوفان اوہدے وچ ڈُبّن، کدھرے نظر نہ آون
سارے گل کے مٹی ہوون، ریت مِثل رُڑھ جاون
377
آتشین پہاڑ جو اگے، اس دی حدّ نہ کائی
جے سی مُرغ اُڈے ہو اُچا، نال اسماناں جائی
378
تابش سخت اوہدی تھیں سڑ کے، ہوندا مثل کباباں
اُچےّ ہو لنگھن اس راہوں، نہیں مجال عقاباں
379
کے گل کراں گلیم گوشاں دی، اوہ ولایت بھاری
ذوالقرنین سکندر نے بی، کر کر زور نہ ماری
380
جو کوئی اوس ولایت وسدے، سبھ ڈراون والے
وڈے قد حسابوں باہر، بہت زوراوَر نالے
381
سو قلاچ اُچے قد بعضے، دو دوسے قلاچاں
بُہتا چھوٹا قد ایہناں دا، چالیھ گز میں جاچاں
382
نہ کو ئی کپڑا لیڑا اُتے، نہ کوئی پلنگ چٹائی
اِک کن ہیٹھ گھتن ،اِک اُتےّ سوندے نیندر آئی
383
اوہ اوہناں دا شہر ولایت، چالیھ دن دا رستہ
کون کوئی لنگھ سکدا اوتھوں، مارن کرن شکستہ
384
آتشیں پہاڑ اگے،رے پِینڈا اک مہینہ
جِت ول تکیے اوہو دِسدا، نظر نہ پَون زمیناں
385
تر یہیں ماہاں دا پینڈا اگے جو دریا جو شندہ
جو حیوان اوہدے وچ آوے، کوئی نہ رِہندا زندہ
386
غول اجاڑی دیو مریلے، راکس بشےرئ کالے
ویکھن سات نہ رہندی باقی، دہشت جند نکالے
387
جے سو مرد زوراور ہووے، بہت دلیر بہادر
ہیبت کھا رہے مڑ ثابت، نہیں کسے دا بادر
388
سیف ملوک ہویا سُن حیراں، بہت اندیشہ کردا
سپ دا ڈنگیا آکھ محمد، سیلھی کولوں ڈرایا
389
اگے بھی میں ڈھیر بلائیں، گاہ ایتھے تک آیا
پراگوں دس پائیوئی جیہڑی، اس نے بہت ڈرایا
390
کے علاج ہووے اس کم دا، بُری مہم ایہ آئی
آخر منزل سخت محمد، بچ کے نکلے کائی
391
سادھن کام پہاڑ اگے دا، غصہّ دریا جوشاں
حرص ہوا ہمیشہ ننگے، وانگ گلیمے گوشاں
392
بھُکھ نیندر دو غول وڈیرے، آتش پیون ہارے
ہور بلائیں شر نفسانی، سمجھو رمز پیارے
393
جے سبھناں دے سرتوں لنگھے، چڑھ دیوے دے کاندھے
دیو مطیع ہووے جس ویلے، کھُل ونجن سبھ باندھے
394
دستاویز سجن دی لے کے، پہنچے کول وسیلے
واصل کرے محمد بخشا، تاں اوہ کر کر حیلے
395
پھیر پری نے کہیا اگوں، چنتا نہ کر شاہا
جو عفریت تیرے سنگ لاساں، اس اگے کے راہا
396
اوہ بی اِکس پری پر عاشق، دیساں اس دا لارا
چائیں چائیں کھڑسی تینوں، پندھ سُکھالا سارا
397
دادی بی نہیں ایسی اگے، کوڑی پھِکی کھٹی
مِٹھی اُتے سلونی ہوسی، جاں دسیں رنج کٹی
398
میں بی چٹھی اپنی تینوں، لکھ بنھاساں پلے
کول اوسے دے جا پیارے، مت واہ کوئی چلے
399
سیف ملوک کہیا سُن بی بی، جے جگ دشمن ہووے
توں سجن تاں خوف نہ کوئی، عاشق اُٹھ کھلووے
400
آکھے باجھ سمندر گاہے، جنگل پربت کالے
ہُن تدھ آپ زبانوں کہیا، ٹُرسن یار سُکھالے
401
اِک اِک قدم اُتے جے ہووے، سو سو بِشیرئ کالا
جِت ول یار کہے میں ٹُرساں، مُول نہ کرساں ٹالا
402
عاشق موتوں ڈردے ناہیں، پتہ اوہناں نوں لگا
موت نہیں اکوار مویاں نوں، جھل آفت دا اگا
403
کہیا پھیر پری نے شاہا، کراں ضروراں تینوں
چیتا چیتا بھیت اساڈا، دسیں نہیں کسے نوں
404
ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، اگے کتنی ویری
میرے اگے کر کر تھکیاں، بہت سپارش تیری
405
خوبی ،صفت، ثنا تیری تے، نالے عشق تیرے دی
درد کہانی دس دس رہیاں، کامل صدق تیرے دی
406
پان سوال عرضوئی ایہو، کر کر منت داری
سیف ملوکے نوں شاہ پرئیے، دے دیدار اک واری
407
گل اوہناں دی اجے نہ منی، موہوں نہ کیتی آرے
نہ نہ کر دی ہاں اج توڑی، بھار گھتاں نت بھارے
408
توں بھی پھیر اوہناں نوں آکھیں، کیویں پری دسالو
جانی نال ملاؤ جانی، قول زبانی پالو
409
جیؤں جیؤں توں کریسیں تنگی، تیوں تیوں منتاں کرسن
چاڑھ احسان اوہناں تے دس ساں، ظاہر ہوکے درسن
410
مت کوئی بھیت انہاں نوں دسیں، میرا بھار نہ رہندا
میں شرمندی ہوساں توں بھی، پچھو تاسیں کہندا
411
ہلا ہلا شاہزادے کہیا، بھیت نہ کڈھاں ذرّہ
جو تساں فرمایا اس تے، کرساں عمل مقرہ
412
قول قرار کیتے پھڑ پنجے، قسماں عہد پکائے
شاہ پری تے سیف ملوکے، پکے نیونہہ لگائے
413
ڈیرے نالوں وکھرا تنبو، شاہزادے سی لایا
ہو الگ اوتھے سی بہندا، درد فراق ستایا
414
اس تنبو وچ دوہاں جیاں، کٹھیاں رات گذاری
غم دی تھاں ملّی سُکھ صاداں، رحم ہویا سرکاری
415
قول قرار یرانے والے، کیتی خاص تسلی
صادق صبح دھمن پر آئی، شاہ پری اُٹھ چلیّ
416
گل باہاں گھت ملے پیارے، مڑ مڑ وداع کریندے
منہ متھے ہتھ چُمن دوئے، دل وٹے دھر دیندے
417
جھبدے جھبدے پھیر ملن دی، آس دوہاں دل آہی
تاں کجھ رہیا لفافہ اوتھے، صبر نہ ہویا راہی
418
شاہ پری مُڑ چوری چوری، سیج اُتے آ سوئی
دل وچ یار موہیں پر پلا، نیند کے جانے کوئی
419
وچوں وچ کلیجا کھائے، اُچّا ساہ نہ بھردی
اکّھیں مِیٹ دراز ہوئی سی، ایہ مردی کہ مردی​

 

420
پلاتان ہَنجو بھر روئے، نظر کریندی سارے
جاں اوہ دلبر نظر نہ آوے، بھڑکے بھاہ دوبارے
421
لوکاں بھانے نیندرمِٹھی، ہوئی بے ہوش اوہ تتی
غیراں تھیں منہ کجیا ہویا، دلوں آرام نہ رَتی
422
طاقت تران نہ رہیوس ماسا، جے چُک پرتے پاسا
جان لباں پر بھج بھج آوے، موڑ کھڑے مُڑ آسا
423
بُکّل اندر کرے نگاہاں، تکے گرد چوپھیرے
یار رتوکا نظر نہ آوے، چھپ گئے نین لٹیرے
424
آکھّیں مِیٹ سویں مت میرا، مِیت دِسے وچ خُوابے
نینیں نیند نہ آوے مُولے، پکڑی جِند عذابے
425
نہ اوہ دِسّے، نہ دل وِسےّ، خبر نہ دوجے کسے
ہنجو مینھ وسن پر دل دا، بھانبڑ مول نہ ہِسےّ
426
قہر کلور نزول اندر وچ، سول ڈنڈول وچھوڑا
نویں محبت ہڑھ دا پانی، زور نہ کردا تھوڑا
427
ثابت نیت پریت لگائی، موج گھڑی دی مانی
چُھپیا مُکھ، لگے دُکھ بھارے، نازک بال ایانی
428
منہ پر پلاّ محرم اللہ، اندر درد اولاّ
ایہ تن نال سجن دے آہا، ہن کیوں پیا اکلاّ
429
ساری رین پیا سنگ گزری، کر دی چین وسوئی
مِیٹے نین ہن وین کریندی، ایہ کے غرقی ہوئی
430
رباّ یار ملائیوئی مینوں، صورت چن اسمانی
صدق وفا محبت والا، عاشق مرد حقانی
431
سوہنا متھا رج نہ ڈِٹھا، پیا فراق شتابی
خبر نہیں پھر کد ملاسیں، رہسی جِند عذابی
432
ساعت سال برابر ہوئی، لنگھ سی کد دہاڑی
جِند نمانی درد وچھوڑے، سُولی اُتے چاڑھی
433
روشن روز جگت دے بھانے، مینوں مول نہ بھاوے
کیویں رات پوے اس روزوں، شوہ ول تتی جاوے
434
کدی حیا کھلن پر آوے، کدی کرے ستاری
سیف ملوک ملے جِند چھُٹے، جاوے درد قہاری
435
موہوں چُپ اکھیں پر پردہ، بے طاقت تن سارا
لوں لوں اگ پرم دی بھڑکے، دل وچ یاد پیارا
436
کھُلے وال بے حال پئی سی، سخت غماں دی ماری
بیدل دا کس ویدن پایا، بِریوں بُری بیماری
437
سیاّں بھانے سیج خوشی دی، سُتی سُکھ کواری
باہروں باآرام محمد، اندر چڑھی غُباری
438
عاشق نِیند بھرے کد سوئے، نیونہہ جنہاں دے پکے
میٹے نین موہیں پر پلاّ ،کے ہویا جَگ تکےّ
439
فجرے نین خمار الودے، ڈورے بھورے ہوئے
کھول ڈِٹھے تاں یار نہ ڈِٹھا، اندر و اندر روئے
440
ہنجوں ڈھلکے اکّھیں مَل کے، بیٹھی کر ہشیاری
موہوں ہاسا خوشی نہ ماسا، دِل دِی دل وچ ساری
441
مُونہوں ہسےّ، بھیت نہ دسےّ، پون کلیجے چھُریاں
نال سیاّں دے کرے زبانوں، جو کجھ گلاں ٹُریاں
442
اودھر سیف ملوک شہزادہ، رو رو آہیں بھردا
اکثر آس ربے دی اُتے، پھیر تحمل کردا
443
کیتا وضو شزادے اُٹھ کے، لگا پڑھن دوگانہ
آکھے بانگ نماز گذارے، پھیر پڑھے شُکرانہ
444
طاعت رب دی زور سرے دے، خوب بجا لیاندی
جتھے ورد وظیفے کردا، دھرتی پئی سُہاندی
445
ورداں تھیں جاں فارغ ہویا، دُھپ لگی نورانی
مشرق دا شہزادہ چڑھیا، تخت اُپر سلطانی
446
سیف ملوک تخت تے بیٹھا، صاعد کول بہایا
جُثےّ تاب تران زیادہ، چہرہ روپ سوایا
447
اچراں توڑی باہر باغوں، لتھی آن سواری
دھومو دھام مچی نرگجے، چمکی فیل عماری
448
ہر دروازے کرن آوازے، کوتل تُرکی تازی
پوشو پوش نقیب کریندے، ساز وجاون سازی
449
سراندیپ شہر دا والی، ملکہ دا پیو راجا
شاہزادے دے ڈیرے آیا، نال وَجے ہر باجا
450
چھتر نشان سرے پر جھُلدے، نال اکابر خاصے
شاطر ٹوپ جڑاؤ سر پر، ہتھ سنہری عاصے
451
میر وزیر کبیر شاہزادے، راء امراء تمامی
آئے نال شاہزادہ ویکھن، کیا خاصی کیا عامی
452
سیف ملوک شہزادے اگے، سارے حاضر ہوئے
جس جس جائی بہنا آہا، بیٹھے کُجھ کھلوئے
453
شاہزادے فرمایا جلدی، حاضر ہوون کھانے
لے کے حکم ببرچی سارے، اُٹھ لنگر ول دھانے
454
آن رکاب ٹکائے اگے، قِسم قِسم دا کھانا
جو جو طلب کسے نوں آہی، کھا لیا من بھانا
455
شاہزادہ تے شاہ نگردا تخت، اِکی پر آہے
رل کے کھانا کھادا دوہاں، نال دِلے دی چاہے
456
کھانا کھا ہوئے جد ویہلے، حکم ہویا درگاہوں
بھر بھر دیون ساقی سوہنے، پین پیالے چاہوں
457
ساعت گھڑی گذار خوشی دی، اُٹھیا شاہ نگردا
سیف ملوک اگیرے آیا، رخصت کردا کردا
458
رخصت کر کے پھیر شاہزادہ، ڈیرے اپنے آیا
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، آمُڑ پھیرا پایا
459
شاہزادہ تعظیماں کر کے، نیوں نیوں ہویا سلامی
مُنہ بکل وچ لے کے بیٹھا، جیوں غمناک تمامی
460
ملکہ نے فرمایا شاہا، جاء نہیں ایہ غم دی
گئی ہجر دی رات ہُن ایہ تک، صبح وصل دی دھمدی
461
ایہہ جاگہ خوشحالی والی، چھڈ اندیشہ بھارا
تھوڑا جیسا صبر کریں تاں، مِلسی یار پیارا
462
چوداں برساں اندر جو تُدھ، پیتے زہر پیالے
صبر کریں تاں وٹن ہوسن ،شربت شہدے والے
463
آہو راہ عشق دے اندر، ناہیں نا امیدی
کالی راتے وچوں نکلے، اوڑک روز سفیدی
464
شاہزادے نے بیدل ہوکے، کر کے منہ کرمانا
ملکہ نوں فرمایا بی بی، قول تیرے کے جاناں
465
کے تکرار میرے سنگ کر کے، دیو تساں مروایا
دن دن صبر دسالو اگوں، جاں اوہ ویلا آیا
466
کچرک توڑی جھوٹھ مدارا ،کچرک تُرسی ٹھگی
اوڑک تسیں جواب دیو گے، پری نہ آکھے لگی
467
اج کل پری تساڈے گھر وچ، پھر بھی قول نہ پالو
جاں اُڈ باغ ارم وچ جاسی، کیکر مینوں دسالو
468
پھیر تسیں ہو بہسو سچیاں، صبر کراسو میں نوں
مڑ آون دے شاہ پری نوں، درسن دیسی تیں نوں
469
بس میرا کجھ وس نہ چلدا، کے تُساڈا کھوہنا
لِسّے دا کے زور محمد، نس جانا یا رونا
470
اُٹھ کھلیاں اوہ سبھو جنیاں، کر کے گرم تیاری
جا بدیع جمال پری نوں، آکھن وارو واری
471
ملکہ بدرہ منت زاری، ترلے بے شمارے
کرکر تھکیاں شاہ پری نے، مول نہ کیتی آرے
472
ماں اوہناں دی سڑ کے بولی، ہے دھیئے شاہ پرئیے
ایڈا مان گُمان نہ کرئیے، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے
473
رب تکبر بھاوے ناہیں، چُور کرے مغروراں
جادوگر اسمان چروکا، لاہ چکا کئی اُوہراں
474
جس ول نال حقارت تکیے، کر کے کِبر اندر دا
چاہے تاں وس پاوے اُسدے، لاڈ کے زور اور دا
475
اوڑک دُدّھ میرا تدھ پیتا، حد دُدّھاں دی بھاری
میری بی اک گل نہ منیّ، لوک تسیں ہتیاری
476
سانوں ایہ جوان شزادہ، بہتا ہے دل پُڑیا
شالہ تیرا اُس دا ہووے، لیکھ دُھراؤں جُڑیا
477
پری کہیا کے ہویا مائی، جے چِت تیرے لگا
پر میرے ایہ لائق ناہیں، نہ کوئی پِچھا اگا
478
راہیاں راہ چلیندیاں تائیں، مفت دیدار نہ دیساں
ہور کوئی فرمائش کرسو، سر بر چشم منیساں
479
سبھناں کہیا ساڈے پچھے، دے دیدار اک واری
رکھ امید اتے پت ساڈی، کریں مروّت بھاری
480
ملکہ خاتوں منت کردی، مُڑ ٹھوڈی ہتھ لائے
من سوال اساڈا بھینے، فکر دلے دا جائے
481
قسم تینوں اس دُدھ دی جیہڑا، پیتو ما ں میری دا
دے دیدار اوہنوں اوہ پکا ،عاشق شکل تیری دا
482
سختی سفر مصیبت بھاری، محض جھلی تدھ کارن
نا امید ہویا مر جاسی، بھلا نہ عاجز مارن
483
شاہ پری منہ پکا کر کے، مَتھے نوں وٹ پایا
نا محرم نوں منہ نہ دِساں، کیوں تدھ جی اکایا
484
ملکہ خاتوں روون لگی ،میں ہن جھوٹھی ہوئی
ایتھے اوتھے ہاں شرمندی، کسے جہان نہ ڈھوئی
485
اس گھر آون نالوں مینوں، قید آہی اوہ چنگی
یا دریا اندر ڈُب مردی ،موت لبھے اج منگی
486
گل اساڈی تدھ نہ مَنیّ، قیمت قدر نہ پایا
''ٹر ٹر کرو تُسیں ہم سُنتے''، اوہو لیکھا آیا
487
شان تیرے دا کے گھٹ جاندا، صورت دا کے گھسدا
جوبن حسن تیرے نوں بی بی، کوئی نہ آہا کھسدا
488
کے ہویا اک واری توں بھی، ساڈی گل منیندی
مائی بی تدھ راضی ہوندی، جے اِک درسن دیندی
489
غصے ہو پری بھی کہندی، لوک تسیں ہتیارے
مرد بیگانہ دیہو کواری، ایہو بھائی چارے؟
490
ایسے کارن مائی مینوں، بن کے ماں دھرم دی
گھر اپنے سدواندی رہندی، خبر نہ ایس بھرم دی
491
مائی بھلی اساڈی مائی، بدرہ بھلی سہیلی
گھر وچ سد کرو ایہ ول چھل، خوب تساں گل میلی
492
جے کر ماں پیو میرے جانن، ایہ منسوبہ بازی
پھیر ضرور تساں ول ٹورن، نال محبت تازی
493
جے اکواری پردے کجّے، باغ ارم وچ جاواں
ایس تساڈی نیتی پچھے، کاہنوں مڑ کے آواں
494
لاجواب ہویاں اس سخنوں، ماواں دھیاں ترائے
مدّت دی گل رکھی جا گہے، تروڑ نہ رب کرائے
495
ملکہ روندی ویکھ مائی نوں، بہت لگا دل مندا
غصہّ گچ اندر وچ آیا، ہو چکا ہن دھندا
496
اکھیں لال رتو بھر آیاں، مارے نیر اُچھلے
غضب النبے تن من کنبے، رُس گھرے ول چلے
497
دل وچ کہیا بدیع جمالے، انت نہیں ایہ چنگی
ماں کہیا دُدھ پیتا اس دا، رُس چلی کر تنگی
498
راتیں اوہ دنے ایہ کارن، ویکھو مکر زناں دے
مایاں دایاں سنگ سیاں نوں، دین نہ بھیت مناں دے
499
خوب کہیا دانا کسے نے، سچ اکھان پرانا
دوجے بحر وچوں اُلٹاکے، آیا بیت سنانا
500
رناں چنچل ہار ہمیشہ، چنچل کم کریہن
دیہیں ڈرن پچھاویں کولوں، راتیں ندی تریہن​

 

501
وچ قرآن کہے رب سچے، مکر زناں دے بھارے
گِن گِن کے لِکھ دسے ناہیں، میں بھی ڈردے مارے
502
مت کوئی نار سنے کھا غصہ، کرے چلترکائی
گھمن گھیر کسے وچ پاوے، ڈوب دئے دانائی
503
ہور نہیں کوئی زور اوہناں سنگ، ہادی دئے پناہاں
چھڈ مکراں دی گل محمدؒ، جھبدے چل اگاہاں
504
ویکھ بدیع جمال اوہناں ول، آکھن لگی ہس کے
مائے بھینوں خفا نہ ہوؤ، چاجاساں منہ دس کے
505
کے کراں میں کت ول جاواں، تُسّاں واڑچِھکائی
جو گل تساں نکالی موہوں، سرپر مننی آئی
506
اُلٹی سدھی تساں منائی، میں راضی ہو منیّ
پر جے میں بھی پکڑی کوئی، ہون نہ دیساں کنیّ
507
خاطر بہت تساڈی آہی، وڈی زمیں اسمانوں
خواہ مخواہ منیّ گل تاہیں، جانوں دلوں زبانوں
508
مائی نے فرمایا دھیئے، جیوں توں راضی رہسیں
کون تیرے تھیں چنگا سانوں، کرساں جے کجھ کہسیں
509
ایہ گل شاہ پری دی سُن کے، سبھناں ہوئی شادی
جھبدے جا شاہزادے تائیں، دین مبارکبادی
510
خوشیئں خوشیںئ چائیں چائیں، ملکہ آئی بھنی
سیف ملوکا ہووی مبارک، شاہ پری گل منی
511
درسن تینوں دینا کیتوس، کر احسان اساں تے
دُکھ گئے سُکھ بخشے مولیٰ، کیتے کرم تساں تے
512
اس گلے وِچھ بل بل پوون، پچھلی خبر نہ کائی
ساری راتیں رہے اکٹھے، یاری پریت پکائی
513
اس ویلے پھر ملکہ خاتوں، بہت دلوں خوش ہو کے
شاہزادے نوں جوڑا آندا، لایا سر منہ دھوکے
514
خوب لباس نفیس پوشاکی، مشک معطر رنگی
جے لکھ کراں بیان صفت دا، پھر بھی اس تھیں چنگی
515
لال جڑاؤ تاج سرے دے، گوہر قیمت داراں
دل دے دیدے بی تک ساہنواں، جھلن نہ چمکاراں
516
موتی مروارید زمرد لعلاں نال لپیٹی
شاہزادے دے لک بنھائی، خوب جڑاؤ پیٹی
517
کیتا زیور زیب شہانہ، جے کجھ ہوندا سارا
زینت حُسن اوہنوں بس آہی، نہ کر بہت ککارا
518
عقل علم ادراک صفائی، صفتاں سبھ کمالاں
خوب پوشاک نورانی صورت، ہویا شاہ جمالاں
519
بیٹھی پری اکلی جائی، کر کے تھاں امادہ
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، نال لیا شاہزادہ
520
جیہڑے رنگ محل اندر سی، دلبر پلنگ دچھایا
سیف ملوکے نوں اس جائی، ونج حضور پہنچایا
521
کر تسلیماں تے تعظیماں، جو کجھ حد ادب دی
عاشق جاء سلامی ہویا، آس لگی مطلب دی
522
جھلیا اُٹھ سلام پری نے، کر عزّت تے پایہ
بِسْمِ اللّٰہ بِسْمِ اللّٰہ کہندی، جیؤ آیا جیؤ آیا
523
میں صدقے میں صدقے کیتی، نال تواضع بولی
جس رستے توں ٹُرکے آئیوں، اس راہے توں گھولی
524
نہ ملیے تاں ملیے ناہیں، جے ملیے تاں ہس کے
مٹھا بول اندر وڑ لیے ،عاشق دا دل کھس کے
525
پچھوں جے کجھ کرنا ہووے، کرئیے اپنا کر کے
اوّل نال محبت رہیے، اگے اس دے مرکے
526
نال تواضع کر اشنائی، جیو جدوں وس کرئیے
لاڈ مخول تکبرّ جھلے ،جو اس دے سر دھرئیے
527
جاں اس روز شاہزادے ڈٹھی، سندر شکل پری دی
چودھیں دا چن پھل گلابی، اصلوں نقل پری دی
528
خوبی حسن شماروں باہر، گل نہ کیتی جاوے
جوبن روپ ادایوں بھریا ،ہر ہر نقش سُہاوے
529
کڑی کواری نظری آئی، نازک پھُل گلابوں
عمر اوائل شکل شمائل، وافر انت حسابوں
530
چہرہ سورج ہار نورانی، ابرو مثل ہلالاں
دو رُخسارے رب سنوارے، چمکن وانگر لعلاں
531
آب حیات موہیں دا چشمہ، ظلمت زلفوں سایا
خال مثال خضر دی سوبھے، سبز پیراہن لایا
532
دند سفید چنبے دیاں کلیاں، سُچے موتی لڑیاں
ندی سمند حقانی وچوں ،جوبن کانگاں چڑھیاں
533
ظالم نین کٹاراں والے، مار گواون جانوں
نک کھناّ سی سان چڑھایا، دھریا باہر میانوں
534
پلکاں تیر کماناں ابرو، غمزہ وانگ بندوقے
گولی وانگر خال محمد، لگدا سیف ملوکے
535
شاہزادے جد نین پری دے، ڈٹھے نین لگا کے
بیدل کیتا جوش حُسن دے، ڈھیہن لگا غش کھا کے
536
پھیر دلیری ہمت کر کے، ہوش رکھی وچ جائی
نال عشق دی برکت بچیا، ہور مجال نہ کائی
537
جاں اوہ شکل شہزادے ڈٹھی، حسن بھری متوالی
بہت پسندی آئی کہندا، بخشے آپ دوالی
538
جوبن دی اک پُتلی سوہنی، وانگر پُھل بہاری
کالے وال معنبر سوہنے، جیونکر مُشک تتاری
539
سرو ازاد سفیدا نازک، نال لگے انب پکے
صورت گر کوئی چین چگل دا، نقش نہیں کر سکے
540
صورت تک کے دونا ترینا، مائل ہویا شہزادہ
دس حصے اس راتی نالوں، آہا حسن زیادہ
541
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بہت ہوئی دلشادی
قولوں پاک کیتا رب سچے، مشکل ہوئی کُشادی
542
اس ویلے پھر مجلس تازی، کیتی خاص شرابوں
پین پیالے تھین سُکھالے، چھیڑن تار ربابوں
543
پر شاہزادے نوں حیرانی، ویکھ جمال سجن دا
صورت حسن اندر گم ہویا، نہ چِت چیتا تن دا
544
ہنجوں رووے کرے دلیلاں، اوہو میں نمانا
نال پری دے ہانہہ رل بیٹھا، عیش وصل دی ماناں
545
مت ایہ خواب خیالوں ہووے، یا مرجنت آیا
میں دکھیارے نے سُکھ ایسا، جیوندیاںکد پایا
546
دس حصےّ شاہزادے نالوں، ودھیاعشق پری نوں
چوری چوری تکدی آہی، اس دی شکل کھری نوں
547
مشکل مشکل گلاں پُچھے، عقل اوہدا ازمائے
شاہزادہ سی مستی اندر، پھر بی دسدا جائے
548
دس دس طرح جواب سناوے، اکس سوال اوہدے دا
کیتا انت حساب نہ جاوے، عقل کمال اوہدے دا
549
شاہ پری نے کہیا بھینوں، سیف ملوک شہزادہ
اج مہمان میرا میں کرساں، خدمت حُب زیادہ
550
خدمت اس دی لازم مینوں، ہتھیں دیاں پیالے
ٹر آئے دی کرن تواضع ،ایہ بھلیاں دے چالے
551
جے سو نوکر چاکر ہووے، خدمت والا اگے
ہتھیں خدمت کرئیے آپوں ،جاں ساجن ہتھ لگے
552
اپنی خدمت بیشک کہیے، خدمتگاراں تائیں
خدمت گار رہیے بن آپوں، پاس پیارے سائیں
553
جائز ہووے دوئے دی ہتھیں، جے خدمت دلبر دی
بادشہاں دے بدلے سبھو، خلق نمازاں کردی
554
توڑے سینکڑیاں دے سرتے، حاکم صاحب ہوئیے
آپ سجن دی خدمت اندر، بدھے لک کھلوئیے
555
دلبر دے گھر بے پرواہی، کرے غریب نوازی
جس پر پاوے نظر محمد، جِت جاوے اوہ بازی
556
پُر کر کاسہ ہتھ وچ پھڑیا، تختوں اُٹھ کھلوئی
اول آپ اوہدا گھُٹ بھریا، پھر عاشق ول ہوئی
557
شاہزادہ بی اُٹھ کھلوتا، کیتی شرط ادب دی
نیڑے آ دوزانو بیٹھا، خاطر حرص طلب دی
558
بسم اللہ کر پھڑیا ہتھوں، صاف بلوری کاسہ
جاں پیتا جند پئی نویں سر، سُستی رہی نہ ماسا
559
خالی کر کے ترت پیالا، خدمتیاں ہتھ پایا
دلبر نے پھر ہور شتابی، اوویں وت پلایا
560
دوجا تیجا کاسہ دتا، ہتھیں آپ پیارے
عاشق تے معشوق محمد، پی ہوے متوارے
561
پچھوں اس تھیں صاعد تائیں، پُر کر دتے کاسے
نالے مجلسیاں نوں دتے، جو جو آہے خاصے
562
سیف ملوک پری رل بیٹھے، نال محبت دل دی
جس چیزے نوں لوڑن چڑھیے، اوڑک اک دن ملدی
563
لوڑن والا رہیا نہ خالی، لوڑ کیتی جس سچی
لوڑ کریندا جو مُڑ آیا، لوڑ اوہدی گِن کچی
564
سیف ملوک جہیا بن لوڑے، لوڑ اوہدی تد پکے
اللہ چاہے مڑے نہ خالی، مطلب دا منہ تکے
565
شاہ پری نے شارت کیتی، بدرہ خاتوں تائیں
بدرہ اُٹھی نال گماناں، کے گل آکھ سنائیں
566
جیونکر مور کریندا پائل، سوہنے پر ہلائے
گردن کلغی راس بنا کے، گِن گِن پب اُٹھائے
567
جلوہ حسن گھنے دا دسدا، ہر وچ ہر دا پھیرا
اینویں نہیں محمد بخشا، دل دا حُسن لٹیرا
568
جے کر صورت وچ نہ ہوندا، مالک آپ دلاں دا
غیبوں چِھک مہار دلاں دی، کیہڑا جیو ملاندا
569
ہر ہر وچ نہ ہوون جیکر، ہر دے روپ سمانے
دانشمنداں دا دل ٹھگن، کد معشوق ایانے
570
کر تعظیماں بدرہ خاتوں، لٹک لٹکدی آئی
کاسہ ہور پری دے ہتھوں، شاہزادے ول لیائی
571
اوہ بی سیف ملوکے پیتا، منہ تھیں آکھ سنایا
شکر الحمد خداوند تائیں، جس ایہ کرم کمایا
572
مدّت ویہہ ورس میں گزری، مدھ عشق دا پیواں
آئی اج نشے دی مستی، شکر کراں جد جیواں
573
سُکےّ سر ہوئے مُڑ تارو، مینہ کرم دا وُٹھاّ
پُنیّ آس مراد دلے دی، میں پررب ترُٹھّا
574
پی شراب ہوئے جد تازے، پائی خوشی تماماں
نال اشارت شاہ پری نے، کیتا حکم غلاماں
575
ہن قانون لیاؤ بنیا، جو لکڑ شمشادوں
سیف ملوک وجاوے گاوے، سُنیے عیش مرادوں
576
قانوں دھریا آن غلاماں، چکڑی دا سی بنیا
شاہزادے نے حکم سجن دا، سر اکّھیں پر منیا
577
لے قانون کیتا سُر تاروں، جھولی اندر دھریا
کگن نال وجاون لگا، تار سُراں دا بھریا
578
کر تحریر حزین وجایا، لحن کیتا خرگاہے
اس مضمونوں غزل محمد، عاشق گاوے آہے
5699​

 

غزل
01
اوّل شکر خدا دا کرئیے، دلبر مُکھ وکھایا
مِٹھّی منہ تیرے تھیں سجنا!، قُوت میری جِند پایا
02
کر کے پندھ سفردا آئیوں،دھوڑ پئی مت ہوئی
چاکر ہو دہی دا چشمہ، چاہیے منہ دھوایا
03
پیچ بہ پیچ کمند زلف دے، جے گل ڈالیں ایویں
ہر اک گردن کش مُلک دا، ہوسی قید کرایا
04
ڈیرے تیرے دے چو پھیرے، کے کم چوکیداراں
آہ میری دے بلن النبے، رکھن چانن لایا
05
توڑے سورج وانگر مینوں، اندر جاء نہ لبھے
در دیوار تیرے دی پیریں، ڈھہساں جیونکر سایا
06
شُکر ہزار خداوند تائیں، پھری بہار چمن دی
حاصل ہوئی مراد محمد، دلبر کول بہایا
07
خیر القصہ اوس دہاڑے، شام تلک مدھ پیتا
گاون گائے ساز وجائے، جشن خوشی دا کیتا
08
سورج ہار کیتی زر بخشی، جاں پیاں ترکالاں
بل اُٹھیاں کافوری شمعاں، نالے ہور مشالاں
09
سیف ملوکے خوشیئں خوشیئں، سارا دن مدھ پیتا
نالے راگ خیال الاپے، مُول نہ سی چپ کیتا
10
خوب آواز ہویا سی سوہنا، ستاں سُراں صفائی
تین گرام محمد بخشا، رسے جا بجائی
11
حدوں بہت اگے بھی آہی، چہرے تے رُشنائی
نال تراوت مدھ دی ہوئی، اگلیوں ہور سوائی
12
ہور کوئی مدھ پیوے جیوں جیوں، کھڑدا ہوش دماغوں
عاشق دا بھیں ہووے زیادہ، روشن عقل چراغوں
13
دلبر کول تے مہریں آیا، نالے نشہ شرابوں
ساقی سجن دئے پیالے، ہتھیں نُقل کبابوں
14
مجلس خالی نا محرم تھیں، نغمے چنگ ربابوں
سُچی سیج محمدبخشا، رنگی عطر گلابوں
15
صاعد بدرہ بی سن اوتھے، عشق کماندے چوری
نیویں نظر تکن اک دوجے، ساورڑا تے گوری
16
صاعد بدرہ دے ول تک کے، جھکھڑ آہیں بھردا
پتر رُکھ صبر دے والے، زیر زبر سی کردا
17
کہندا سی شاہزادہ اس نوں، نہ کر بے قراری
رکھ تحمل صاعد بھائی، پکن دے کھاں یاری
18
اگ سلگی نوں مارنہ پھُوکاں، مت دیوے بھڑکارے
لگی اگے مینہ نہ برہدے، پیش نہ جاون چارے
19
عشق بُپار سُکھلا ناہیں، ہُن کھیوں بنجارا
اس سودے وچ عمر ونجاندا، جس نے سود پیارا
20
سودا کر کے سودا کرئیے، سودا ہے کے لیکھا
لکھ سودا لئیے دے ہوشاں، سردی بھی کر ریکھا
21
سجن کول نہ دور کوہاں تے، کے ایسی بے صبری
حِرص تیری دا اثر اوہنوں بی، نہ بدرہ بے خبری
22
صاعد کہندا سُن شہزادہ، توں ایہ کم ازمائے
ترہائے نوں پانی تک کے، صبر نہ کیتا جائے
23
پھیر جواب شہزادے دتا، نال حلیمی نرمی
سُتاّ جاگے تردا آوے، جُثّے ہووس گرمی
24
جلدی جان ندی تک جل دی، جلدی پیوے نہاوے
مغز زکام اندامے سُستی، تن دُرستی جاوے
25
بھارا مغز اتے سردردی، نک اکھیں جل وگدا
چِردا سنگھ آواز نہ پھردا، اچمی پالا لگدا
26
نِچھاں کھنگ ہلاوے چھاتی، چیرے جیونکر آری
بورے وانگ کھنگار نکلدے، رنگ کیتے نسواری
27
سینڈھ کھنگھا ر چوپھیرے، کردے ہر جائی ترکیرا
منہ کھُر اَتے کنارے وانگر، رلیوں مارے ویرا
28
منہ پر ہتھ مریندے تھکن، مکھیاں دے بھنکاروں
گوشت پوست دا ایہ دشمن، ایہو اس دا داروں
29
شربت مٹھے دین نہ لذت، نہیں سواد طعاموں
عطراں دی خوشبو نہ آوے، رکھے رب زکاموں
30
رحمت تھیں نامید نہ ہوئیے، تتے تاء نہ کرئیے
عشق خزانہ دوہاں جہاناں، جے لبھے تاں جریے
31
شاہزادے دے نال ولا ہے، صاعد ہویا ارامی
مجلس خاص رہی کجھ تھوڑی، اُٹھ گیاں سبھ عامی
32
سیف ملوکے دے دل آیا، ویکھاں حُب پری دی
ہے اس سہل جدائی میری، یا کہ نہیں جریدی
33
ملکہ ول اشارت کیتی، رخصت لے دے مینوں
گستاخی دی طاقت ناہیں، قدر اس گل دا تینوں
34
ملکہ ماں اپنی نوں کہیا ،عرض پری ول کر کھاں
ماں اوہناں دی کہیا پرئیے ،دھئیے توں کن دھر کھاں
35
سیف ملوک منگیندا رخصت، جا کر تخت سُہاوے
کے کجھ حکم اوہنوں فرمانا، کول رہے کہ جاوے
36
پری پیاری کُڑی کواری، عشق کٹاری کُٹھی
سمجھ گئی اس رمز گِجھی نوں، کہندی ہائے میں مُٹھی
37
اج مہمان میرا شاہزادہ، کولوں ہِلن نہ دیساں
خبر نہیں پھر کدوں محمد، نال نصیب ملیساں
38
شاہزادہ اس گلوں ہویا، ایسا خوش نہایت
گویا لبھ گئی سبھ اس نوں، شاہی ست ولایت
39
مَسند ملی فریدوں والی، جھنڈا چھتر تمامی
حکم لدھا جمشیدے والا، عیش لدھی بہرامی
40
مہر انگوٹھی حاصل ہوئی، تخت لدھا سلیمانی
ذوالقرنین سکندر والی، لبھ گئی سلطانی
41
جام لبھا کی خسرو والا، سر عالم دا پایا
رستم بہمن سام جیہاں دا، زور تمام ہتھ آیا
42
پھر اک ہو رہے رل بیٹھے، سُچی سیج سُکھائی
شاہ پری نوں نال لذت دے، نیندر مِٹھی آئی
43
سیاں سنگ سبھو جا سُتے، آپو اپنے ڈیرے
صاعد تے شاہزادہ نالے، بدرہ رہے پچھیرے
44
شاہزادے نے بدرہ تائیں، سد نیڑے فرمایا
صاعد نوں اج رات تسیں بی، رکھو کول سوایا
45
بدرہ کہندی سر تے منیا، جو تیرا فرمانا
خواہ مخواہ کراں گی اوہو، ذرہ عذر نہ آناں
46
بدرہ خاتوں صاعد تائیں، ڈیرے اپنے کھڑیا
اوہ بی جا اِک بھوہرے اندر، سیج سجن دی چڑھیا
47
عاشق تے معشوق اکلےّ، بیٹھے نال پیاراں
پین شراب کریندے موجاں، یار ملے گل یاراں
48
صاعد بدرہ دا منہ تکے، بدرہ اس ول ویکھے
لین پیار کرن جو باتاں، کد آون وچ لیکھے
49
سوہنی صورت حسن نرالا، جوبن دے متوارے
دُونا روپ دئیے وی لوئے، کجلا لہراں مارے
50
چودھیں دا چن رہیا کھلوتا، بدرہ دا منہ تک کے
دھرتی ہیٹھ گیا چھپ سورج، صاعد توں شرمک کے
51
راتیں لو دیئے دی اندر، روپ زیادہ دِسدا
دیہیں نالوں ودھ صفائی، ویکھو سوہنے جِس دا
52
ناگ ڈنگالے زلفاں والے، بہت دِسن کٹ کالے
بن پیتے متوارے دیدے، اوٹھیں سرخی نالے
53
نہ گورا نہ کالا چہرہ، دِسدا رنگ گلابی
راتیں دا رل بہنا یاراں، نعمت بے حسابی
54
وانگ کبوتر چوگ وٹاون، پِھرپِھر صدقے ہوندے
مِٹھیاں گلاں سنبھن ناہیں، کر دے خوشی نہ سوندے
55
لاڈ پیار محبت کر کے، پاون ٹھنڈ جگر نوں
کرن دعائیں جے اج سائیں، رکھے دفع فجر نوں
56
سیف ملوک اکلا رہیا، مجلس اُٹھ کھلوئی
سر عاشق دی جھولی دھر کے، شاہ پری بھی سوئی
57
عاشق وہلا کرے نظارہ، تکدا حسن پری دا
نال ادب دے لئے نہ بوسہ، نہ جو لاڈ کریدا
58
باغ بہار حسن دی اندر، ہرن نیناں دے چردے
رجن کد محمدبخشا ،بھُکھے سان عمر دے
59
اچن چیت بدیع جمالے، نین متے نندرائے
نیند مٹھی تھیں باہر آندے، عاشق نال بھڑائے
60
ڈٹھا یار سرہاندی بیٹھا، کردا روپ نظارا
حُسن اندر حیران پشیماں، روندا زار بے چارہ
61
ناز نیاز رلے اس ویلے، رنگ عجائب بنیا
جیونکر وقت بہار چمن تے، بدل نِکا کنیا
62
مِثل گلاب پری دا چہرہ، بھنےّ وال پھلیلوں
آنسو نال شزادے کیتا ،جیونکر پھُل تریلوں
63
جدوں بدیع جمال پری نے، حال ڈٹھا دُکھیارا
عاشق تائیں دے دلاسے، ہے جانی دلدارا
64
سینے ٹھنڈ مینوں تدھ ڈٹھیاں، سِکدے جیوں ملیدا
توں میرا تعویذ گلے دا، منکا ہول دلی دا
65
قسم کراں میں روح نبی دی، نام سلیماں جس دا
پھر سوگند پیو دی چاواں ،جے توں گھڑی نہ دِسدا
66
جان کندن دی تلخی وانگر، روح رہی وچ تنگی
دو جگ اندر چیز تیرے تھیں ،کوئی نہ دِسدی چنگی
67
دل اندر وسواس نہ رکھیں، نہ کجھ خفگی تنگی
جے میں پریاں دے وس آئی، کار ہوسی کد چنگی
68
نہ کر غم اندیشہ کوئی، جے چاہیا رب والی
ہوگ مہم آسان ملاں گے، کر عشرت خوشحالی
69
خواہش طلب مراد دلے دی، مقصد ہوسی حاصل
جاسی فکر وچھوڑے والا، جاں رب کرسی واصل
70
کرو سواس ہر اس نہ کائی، آس سائیں ورلیا سی
لنگھی عمر وچھوڑے والی، جھب ہن رب ملاسی
71
پُر کر پھیر شراب پیالا، کجھ پری نے پیتا
کجھ شاہزادے دے منہ لایا، کہندی پی لے میتا
72
عاشق تے معشوق دوہاں نے، نال پیار اتفاقے
ساری رات لنگھائی خوشئیں، چڑھیا روہ فراقے
73
عاشق ہو کے خوشیاں کر دے، مانو موج وصل دی
سخت سزا تسانوں دیساں، کڑک مینوں اس گل دی
74
دھّمی صبح ہویا خوش ویلا، جھُلیّ واؤ صبا دی
نیندر مست جواناں لذت، پیراں ذکر دعادی
75
باغیں پنکھی محلیں کُکڑ، کردے کوکاں چانگاں
گجی نوبت بادشہانی، مسجد مِلیاں بانگاں​

 

76
کمراں کس پدھانو اُٹھے، راہ نپے کرواناں
کالی رات گئی لو لگی، سوہیا جگت زمانہ
77
زاہد صوفی پاک نمازی، خوش ہو ڈاہن مصلے
شکر عبادت پوری کر کے، اسی گھراں ول چلے
78
عاشق دا دل کھُسدا جاندا، رو رو کرن نیازاں
پل جھل گذری رات وصل دی، اگے سان درازاں
79
کیویں رات گھڑی کوئی ودھے، دن ہو جائے تھوڑا
لوکاں لو لگی تے ایہناں، پیا ہنیر وچھوڑا
80
خبر نہیں پھر کد ملے گی، رات اجوکی بیتی
ہئے ہئے ربا صبح نکاری، کاہنوں پیدا کیتی
81
اس صادق تھیں کاذب ہوندی، ہور ہوندا رل بہنا
جس سچوں دل جانی وچھڑن، بھٹھ پیا اوہ کہنا
82
سِک سِکیندیاں یاراں تائیں، دئے وچھوڑ ملاکے
صبح نہیں ایہ ظالم آیا ،لاء سفید پوشاک اے
83
چھوٹی رات نہ پھولن دتے، لمےّ بھیت دلاں دے
عاشق ودعا ہوئے محمد،صبح ہوئی جدباندے
84
شاہ پری نے ودعا کیتا، سیف ملوک شہزادہ
گل لگے تے سر منہ چمےّ، لاھیا برم زیادہ
85
لین پیار سجن دے موہوں، اس ویلے کے لاہا
ملدا ہی چا رخصت کیتا، برم نہ لتھا آہا
86
ڈیرے آ ڈٹھا شاہزادے، صاعد بیٹھا اگے
آہ چلاوے تے دُکھ گاوے، ہنجو بھربھر وگے
87
طاقت تاب تے آب نہ دیہی، ہویا بے ترانا
سیف ملوکے پُچھیا بھائی، کے تدھ حال وہانا
88
دس مینوں کے ہویا تینوں، کس تھیں گریہ زاری
راتیں خیریں مہریں گھلیوں، ہن دِسیں آزاری
89
صاعد نے فرمایا اگوں، اے صاحب شاہزادہ
ساری رات پیاّ سنگ گزری، الفت نال زیادہ
90
یار سنگوں ایہ ہن ساں کِریا، وچھڑن دی حیرانی
صبح نہیں کوئی ظالم آیا، کیتوس شہر ویرانی
91
صاعد درد رنجانے تائیں، شاہ دتیاں دلبریاں
رکھ دھیان میرے ول بھائی، جس سودا سنگ پریاں
92
اوہ جے ناری لوک نیارے، آدم نال نہ مِلدے
آس ربے دی سفر سدھاواں، رکھ تحمل دل دے
93
یاری تیری نال انسانے، جنس جنس نوں چاہے
نالے گھر سجن دے بیٹھوں، مل رہسی ہر راہے
94
میں جس بھاری مشکل سر تے، اوہ بھی جھٹ گزاراں
اج بھلکے اُڈ جا سن پریاں، جا لہسن گھر باراں
95
کیونکر میرا پُہچن اوتھے، کیکر پھیر ملیساں
باجھ دلیری سادھن اوکھا، دیو پریاں دے دیساں
96
صاعد نوں پکڑائی دلیری، کر کے خوب تسلی
کیتا وضو شہزادے سوہنے، جاء نماز اُٹھ ملیّ!
97
آکھی بانگ نماز گزاری، دوہاں یاراں رل کے
ورد وظیفے پورے کیتے، مسند تسبیح مل کے
98
ملکہ خاتوں، بدرہ خاتوں، نالے ماں اوہناں دی
اوہ بی بہت حدوں خوش ہویاں، لج پت رہی اساں دی
99
سُرخرو کیتا رب سانوں، سیف ملوکے ولّوں
قول قرار ہن پورا ہویا، سچیاں اپنی گلوں
100
شاہزادے دی شرموں چھُٹیاں، تاں دنیا پر آیاں
واصل ہویا روح محمد، دل نے خوشیاں پایاں
101
جانوں دلوں بہوں خوش ہویا، شاہ پری دے ملنوں
دم دم حمد ثنا گذارے، دے دِلاہیاں دل نوں
102
ست دن گذر رہے جد پورے، کیتی پری تیاری
باغ ارم ول تُرنا آیا، بنی مصیبت بھاری
103
ہوئے تغیئر خوشی دے تھانے، کوٹ دلے دا سٹ کے
مارے دھونسے ڈھول وچھوڑے، چڑھ آیا لے کٹکے
104
پری شہزادہ کول بلایا ،خبر نہ ہووے پریاں
غور دلاسا کرے مدارا، دین لگی دلبریاں
105
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، اوہ بھی سد بہایاں
نا محرم کوئی رہیا نہ اوتھے، سنگ سیاں تے دایاں
106
چارے رل مصلاحت بیٹھے، پری پُچھے ہے ماتاں
اے ملکہ ،اے بدرہ خاتوں ،تساں سُنا کے باتاں
107
سیف ملوک شزادے تائیں، میرے نال ملایا
صورت سیرت ذات صفاتوں، بہت پسندے آیا
108
عقلوں، عِلموں ،ہر ہر ہُنروں، خوب طرح ازمایا
عشق وفا شرافت تک کے، نیونہہ ایہدا میں لایا
109
رات دِہاڑ اکٹھیاں گزری ،جی ایسا ہن رلیا
موتوں برا وچھوڑا سجُھدا، کیکر جاسی جھلیا
110
میرے آن ہوئے دن پورے، کوچ کریساں اِتُھوں
چھاتی داغ سجن دا لگسی پوسن لمیاں وتھوں
111
عشقے جوڑ دوئے دل سِیتے لے قُدرت دی سوئی
اکو جند اکو دل بنیا ،دور ہوئی سب دوئی
112
اک پل سیف ملوکے باجھوں، جیون مشکل ہویا
ایدھروں دھونسے مار وچھوڑا، سر پر آن کھلویا
113
میرے نال نہ جاون اس دا، نہیں چھپا یا پچدا
کیویں میل اساڈے ہوندے ،جیؤ عذابوں بچدا
114
سُکھاں نال لگائی یاری، کر کے پریت پیاری
فوج دُکھاں دی بن تن آئی، ماری جان بے چاری
115
ست دہاڑے ایتھے گذرے، اوہ بھی موج نہ مانی
درداں آن وکھالی دتی، وچھڑن لگا ہانی
116
اتنے دن اِک گھر وچ وُٹھےّ، سینے لاء نہ سُتیّ
یار نکھیڑ پیا ہن جانا، کاہنوں آء بُگتی
117
لاون سوکھی پالن اوکھی، آ فکراں جند گھیری
ملنے ساتھ وچھڑنا آیا ،ہوئی تیاری میری
118
عقل فکر دے لشکر نٹھے، مارے ڈھول وچھوڑے
پورا ہویا قرار رہن دا ،کون چھڈے دن تھوڑے
119
سیف ملوکے باجھوں مینوں، دوزخ باغ ارم دا
ایتھے بھی کوئی رہن نہ دیندا ،مشکل بنی محمدا
120
کیونکر پیر اگیرے رکھاں، چھوڑ وچھوڑ پیارا
مڑ آون وچ وِتھ مہینہ، ایڈا نہیں سہارا
121
توں مائی ایہ بھیناں دوئے، سجن کون اجیہا
بنو طبیب کرو کوئی کاری، روگ اپنا میں کہیا
122
سیف ملوکے باجھ نہ لنگھدی، ساعت اک سُکھلی
پیا وچھوڑا دل دا چوڑا ،میں ہن گھر نوں چلیّ
123
کرو کوئی تدبیر اجیہی، ملے اساڈا جوڑا
ساری عمر اکٹھے رہیے، مول نہ پوے وچھوڑا
124
سبھناں ہتھ کناں پر رکھے، کے مقدور اساڈا
اس تدبیروں عقل بے چارہ، ہیگا دور اساڈاسِ
125
تیری کجھ صلاح ٹُرے گی، توں واقف اسراروں
دیو پریاں دی مرضے اتے، تدھ معلم کوئی داروں
126
خو مزاج طریقہ چالا، بھاکھا تدھ اوہناں دا
عقل ہنر کجھ آدمیان دا، ایتھے پیش نہ جاندا
127
جے کجھ عقل تیری وچ آوے، کھول دسال اسانوں
جو کم ساڈے وساّ ہوسی، کرساں دین ایمانوں
128
توڑے کم تساڈے لگن ،جانی سر گھرساڈے
والے جتنا عذر نہ کر دے، مطلب ہون تساڈے
129
ایہ صلاح میرے دل آئی، شاہ پری فرماندی
کرساں عمل اسے پر جیکر، تساں پسند لیاندی
130
سیمیں شار ستانے اندر، رہندی دادی میری
شفقت اتے محبت میں پر، کر دی بہت ودھیری
131
پاس اوہدے شاہزادہ جائے، کر ہمت ہوشیاری
میں دادی ول عرضی لکھساں، کر کر منت زاری
132
عرضی پڑھ کے معلم کرسی، خواہش میری ساری
نالے صورت سیرت اس دی، لگسی ویکھ پیاری
133
ہے امید مینوں رب سچا ،مہر اوہدے دل پائے
باپ میرا گل مندا اس دی، جو مونہوں فرمائے
134
دادی ول فریادی گھلاں، داد مراد پُچائے
عاشق تے معشوق دوہاں دی ،جوڑی راس بنائے
135
ہے توقع بہتی ساری، آکھ نہیں کجھ سکدی
اللہ بھاوے آہر کرے گی، عرضی میری تکدی
136
ایت سبب ہوویگا مطلب، ہور صلاح نہ پھبدی
سیف ملوک روانہ کرئیے، آس پکی کر رب دی
137
اک عفریت اعتباری اپنا، نیت جس دی بھلیّ
حکم اوہدے دی تابع کرساں، لے کے قسم تسلی
138
ایتھوں چا اوتھے کھڑ لہسی، امن امان سُکھالا
اگوں بھی اوہ مولیٰ حافظ، پچھوں آنن والا
139
رکھ توکّل آس ربے دی، بھیج دَیے شاہزادہ
اگوں قسمت وَیہہ ملے گی ،جے کجھ رب ارادہ
140
ایہ صلاح پسندی آئی، سبھناں جیاں تائیں
اِسّے اُتے ختم کیتونیں، کہہ کے خیر دعائیں
141
پھیر پری فرماون لگی، سیف ملوک صنم نوں
لے سجنا! میں ودعا منگدی، چلی باغ ارم نوں
142
تینوں رب سُکھالا رکھے، روگ میرے تن لائیو
اچن چیت پرم دا بھانبڑ، سینے بال جلائیو
143
گھڑی ارام نہ تیرے باجھوں، روندی دھوندی رہساں
وانگ زلیخا طلب یوسف دی، ہو سووائن بہساں
144
پل پل دے وچ سے برساں دے، لنگھسن آہیں ڈھائیں
توں بھی یاد اسانوں رکھیں، منوں دساریں ناہیں
145
دم دم نام تیرا میں لیساں، صورت حاضر کر کے
کرکے سانگ ہجر دی سینے، تُری نمانی مرکے
146
اُچےّ چڑھ کر ودعا مینوں، رہیں میدان کھلویا
پچھوں مڑ مڑ تکدی جاساں ،جے دم باقی ہویا
147
اے جانی روحانی میرے، اکھیں دی رُشنائی
نال ضرورت اساں تساں وچ، لگی پون جدائی
148
تیرا میرا اللہ بیلی ،سونپ دتوں اس تائیں
صحیح سلامت مینوں تینوں، پھیر ملاوے سائیں
149
رکھ دلیری کریں نہ جھورا، مت قوت گھٹ جائے
مرداں دے سر بنن قضیےّ، اوڑک پہُچن جائے
150
جھورا فکر گھٹاندا قوت، نالے نور عقل دا
تدھ پر کم اجے کئی بھارے، ہار نہ جاویں چلدا​

 

151
باز ہوائے اُڈن والا ،جدوں پٹی وچ اڑدا
سے کوہاں دی تاری کردا، آن منجی تے چڑھدا
152
باہاں جنگھاں بنھن نالے، شاہپر سارے سِیڑن
سیڑ اکھیں گل پان جگولی، بُھکھاں نال نِپیڑن
153
دے جگر اتے نو دس ساتے، پلک نہ لاون دیندے
کڈھن تراہ نگاہ نہ آون، ہَکاّں سخت مریندے
154
رہے دلیر نہ ہمت ہارے، نابر نہیں شکاروں
بادشاہاں دے ہتھ پر بہندا، بعد رنجوں بسیاروں
155
پیریں گھنگرو گل حمائل، سر پرتاج شہانہ
گوشت کھاوے پٹ ہنڈاوے، بیٹھ کرے شکرانہ
156
مرداں دا کر جگرا دائیا، ہُسّڑ مول نہ جائیں
عِشقوں لکھ بلائیں پیارے، ہر گز خوف نہ کھائیں
157
شاہزادے فرمایا روکے، اوّل تورو مینوں
پچھوں آپ ترو نہیں ویکھاں، میں تر جاندی تینوں
158
ہور بلائیں سر پر سہیاں، خطرہ نہیں کسے دا
اک وچھوڑا جھلن اوکھا، دائم خوف اسے دا
159
جس دا خوف میرے دل آہا، اوہو دشمن آیا
کرم کریں تے پھیر ملاویں، رکھیں شرم خدایا
160
ملکہ بدرہ ماں اوہناں دی، بابل شاہ نگر دا
شاہزادے نوں ٹورن لگے، کر سامان سفر دا
161
صاعد دی پھڑ بانہہ شہزادے، ہتھ اوہناں دے پائی
کیتی بہت سپرد تسانوں، ہے ایہہ میری جائی
162
اکھیں دی رُشنائی وانگر، رکھنا بہت پیارا
خسخس جتنی خار نہ پُہنچے، تاں احسان تمہارا
163
ایہ وزیر میرا دل جانی، دوست بھائی چارہ
کسے گلوں دلگیر نہ ہووے، کرنا بہت مدارا
164
بہت اصیل شریف سیانا، صاحب علم دانائی
اوّل رب کراوس ناہیں، اس تھیں عیب خطائی
165
پر ویکھو بے عیب خدا ہے، بندہ اوگنہارا
جے کوئی عیب تکو تاں پھر بی، کرنا لطف سہارا
166
میرے تھیں کجھ گھٹ نہ جانو، ہے ایہ میرا بھائی
خاطر داری خدمت اس دی، کرنی میری جائی
167
مال اسباب ملازم سارے، نقد جنس جو آہی
صاعد دے حوالے کیتی، آپ ہویا اُٹھ راہی
168
اک دوجے گل لا وچھُنّے، صاعد تے شاہزادہ
آہیں ڈھائیں روون نالے، ہویا شور زیادہ
169
روندا ودعا ہویا جانی، لے کے دیس نکالے
گِریہ زاری بے شماری، چُھٹے آہیں نالے
170
سیتے مول نہ سیتے جاون، گھاہ وچھوڑے والے
سجناں باجھوں پِینے آہے، بھر بھر زہر پیالے
171
اک وچھوڑا ماں پیؤ والا ،ہور افسوس وطن دا
پندھ برا اوس دیس پرائے، خطرہ راہ چلن دا
172
دوجا پری وچھنی مل کے، ملنوں بعد جدائی
جس سرورتے سوئیو جانے، سب درداں دی مائی
173
وچ کلیجے رڑکے سُنبا، جڑی وچھوڑے کانی
پھیر وچھنا توڑوں ساتھی، صاعد دل دا جانی
174
ملکہ بدرہ سبھ وچھُنیاں، تُریا اک اکلا
ستھ بیگانی کوئی نہ محرم، نہ کجھُ خرچے اے پلاّ
175
لنگھنے پئے پہاڑ اگے دے، چایاں سخت مہیماں
عاجز بندہ وس پیاسی، راکس دیو غنیماں
176
سبھ دُکھاں دی سر پر چائی، عاشق نے بھر کھاری
یار ملے بن بہن نچلے، کے اوہناں دی یاری؟
177
اتنے روگ مٹائے جتنے، نہ مٹدے وچ طباں
لوں لوں چھلن تِیر محمد ،دھن سریر محباں
178
اس ملاپ سجن دی اُتّے، ذرہ ہر اس نہ کردے
سپاّں شیراں دے منہ اندر،پیر دھگانے دھردے
179
صاعد بھائی نوں فرماندا ،پھیر شاہزادہ روکے
حق میرے وچ کریں دعائیں، پنجے وقت کھلوکے
180
پریاں دیواں دے وس پیوس، خبر نہیں کے کرسن
جیوندیاں مڑ آون دیون یا ،کدھرے کھڑ دھرسن
181
آدمیاں دے دشمن دائم، پریاں دیو مریلے
یا ہن جان گئی اُس منزل، یا جانی رب میلے
182
اک دوجے نوں روپِٹ بیٹھے، آکھ دردد دعائیں
جیؤندڑے ساں آن ملائے، پھیر میلے اوہ سائیں
183
صاعد نالوں رخصت ہویا ،جاں سردار مصر دا
اوہ دن دوہاں دلاں دے سِرتے، آیا روز حشر دا
184
صاعد ڈھائیں دے دے رُناّ، لاہ شرم دا پلاّ
ہئے ہئے ایہ کے کیتو شاہا، ٹریوں چھوڑ اکلاّ
185
اس پردیس وطن وچ میرا، تدھ بِن کے کم آہا
اوکھی گھاٹی منزل اندر، پیوں اکلا شاہا
186
میں ہاں تیری خدمت والا، نال نہیں کیوں کھڑدا
اگ فراق تیری دے اندر، کچرک جالاں سڑدا
187
جمےّ پلے اکٹھے آہے، مصروں ٹُرے اکٹھے
کیویں موت اکٹھیاں ہوندی، چھوڑ تسی کیوں نٹھے
188
میں ہن مجلس کس دی بہساں، سنگ کِسدے مدھ پیساں
تدھ بِن سیف ملوک پیارے، کس نوں تک تک جیساں
189
کون میری دلداری کرسی، کون لئے گا خبراں
کس نوں دُکھڑے پھول سناساں، پڑھ پڑھ زِیراں زَبراں
190
کس دی انگل پھڑ کے ٹُرساں، کون سنا سی باتاں
روز قیامت نالوں مینوں، آیاں لمیاں راتاں
191
کس اگے احوال کہاں گا ،کون کرے غم خواری
کون کریسی صرفے میرے، شفقت خدمت گاری
192
جوڑی ساڈی رب تروڑی، دوس دیاں سرکِس دے
ٹریا گھت فراق عمر دا، جس بِن گھڑی نہ وِسدے
193
اکھیں وچ بنبول ہجر دے، سوئیاں وانگر پُڑسن
چت اُداس تیرے ول رہسی، پلکاں پلک نہ جُڑسن
194
کے احوال بندے دا ہوسی، باجھ تیرے دلدارا
رکھیں یاد محمدبخشا، چلیوں چھوڑ بے چارہ
195
سنگ بناں دل تنگ ہووے گا، وانگ کلنگ اکلے
سیف ملوک نہ کوک سُنے گا، پھاتھی جان کولےّ
196
کس پیغام اساڈے کھڑنے، کون لیاسی تیرے
سیف ملوک پیارا ٹُریا، بھاگ ڈُبے اج میرے
197
صاعد دے سُن ہاڑے ترلے، شاہزادے دل سڑیا
دوہاں ولاں تھیں مشکل ڈھکی، جیؤ غضب نوں پھڑیا
198
ٹُرنا خواہ مخواہ سفر نوں ،ہرگز رہن نہ ہوندا
لوں لوں لنب غماں دی لگی، ویکھ پیارا روندا
199
صاعد نوں فرماندا بھائی، جلیاں نوں کیوں جالیں
چھُرئیں چھلیں گھاء اندر دے، لون پھٹاں پر ڈالیں
200
اک مینوں بھا پیا وچھوڑا، دوجا سفر اولاّ
تریجا رو رو تسیں ستاؤ، کرن لگے کیوں جھلاّ
201
مشکل سخت میرے سر آئی، سفر پیا جس بھارا
نہ ہمراہ نہ محرم اگےّ، ٹریا اِک اکارا
202
ہر کوئی جان میری دا ویری، کوئی نہ چاہون ہارا
دُکھیے لکھ محمدبخشا، ساجن اک پیارا
203
اک سجنوت اسے دی اُتے، ٹریوس رکھ دلیری
نہیں تاں اوس مکان پُجنّ دی، کے ہے قدرت میری
204
ملکہ بدرہ رو رو دیون، رونق چلی اساڈی
شاہزادے بن سُنجی دِس سی، کوچہ گلی اساڈی
205
کون رہول اساڈی ہوسی، کس سنگ جیوں بَھلاساں
کس آسے تے باغے اندر، خوشئیں خوشئیں جاساں
206
خارو خار تساں بن ہوئی، اج گلزار اساڈی
دل وچ لکھ افسوس ہزاراں، چلی بہار اساڈی
207
نال تساڈے دِہیں عیداں، راتیں سن شب قدراں
لاء افسوس چلے لد سوہنے، مُول نہ لتھیاں سدھّراں
208
شاہ پری شاہزادہ چلے، سانوں چھوڑ اکلیاں
ہئے ہئے عیش خوشی دیاں جائیں، آن غماں ہن ملیاں
209
ملکہ بدرہ ماؤ اوہناں دی، نالے شاہ نگر دا
رکھ رومال اکھیں پر روون، بھانڈابھن صبر دا
210
جان توں آئیوں سیف ملوکا، خوشی کیتوئی آکے
اج اساں تھیں کوئی نہ پچھدا، ٹُریوں برم لگا کے
211
سر اندیپ ہویا تدھ آیاں، سارا گہماں گہماں
تیرے باجھ اجاڑ دسے گا، سُٹ چلیوں بے رحما!
212
عاصم شاہ مصر دے تائیں، آئیوں تخت چھڈا کے
سانوں بھی ہن اوہو جیہا، ٹریوں داغ لگا کے
213
اوہلے بیٹھ بدیع جمالے ،رو رو نین سجاُئے
کانگ لہو دی اندر ڈُبے، اوہ معصوم سُجائے
214
ٹریا شاہ سجن دے آکھے، سنگ وسار تمامی
خاص سجن دے خانے اندر، نال نہ جاندے عامی
215
سنگ وسیلے رہن اُریرے، جاں نزدیک بلاندا
صاعد جیسا محرم جانی، سو بھی نال نہ جاندا
216
سیف ملوک بدیع جمالے، بار دوئی گل لایا
لئے پیار موہوں اک دوجے، الوداع بلایا
217
شاہ پری نے سر اپنے دے، وال پٹے کجھ کالے
نالے جیبوں منکے کڈھے، دوہاں رنگاں والے
218
اوہناں والاں وچ پروتےّ، پوہنچی وانگر کر کے
شاہزادے دے ڈولے بدھے، اپنی ہتھیں دھرکے
219
تاں عفریت تے غول کسے دے، شرّ مکر نوں ٹالے
اے شاہا ایہ پوہنچی میری، رکھیں نال سنبھالے
220
پھر اک قسم دیواں دی وچوں، سد عفریت وڈیرا
دے انعام اس نوں فرمایا، کم کریں اک میرا
221
بہتی دولت دنیا دتی ،خلعت تے وڈیائی
نالے اگوں ہور دیون دی، آس اوہدے دل لائی
222
عفریتے ہتھ بدّھے کردا، بندگیاں تعظیماں
عرض کرے فرماؤ خدمت ،کرساں سر مہیماں
223
جے کر حکم خدا دا ہویا، نبیاں مدد پہنچائی
مشرق مغرب توڑی پجساں ،آکھو جیہڑی جائی
224
شاہ پری نے کہیا اس نوں، سن فرمان اساڈا
بہت مِٹھا ایہ آدم زادہ، ہے مہمان اساڈا
225
ہر ہر وال اوہدے وچ میری، ہے جند جان پروئی
درسن اس دے جیہی میرے، دل ہورمراد نہ کوئی​

 

226
خیر خواہی دا ظن تیرے، تے توں جاتوں اعتباری
تاں ایہ کم تیرے پر سُٹیا، چھوڑ لوکائی ساری
227
نبی سلیماں جی دی تینوں، قسم گھتاں سو واری
دغا فریب نہ کرنا کوئی، کرنی خدمت داری
228
والے جتنا فرق نہ کرنا، میں جے کجھ فرماواں
شاہزادے نوں پیارا جانِیں، سکیاں وانگ بھراواں
229
اٹھے پہر حکم وچ رہنا، وانگ غلام حلالی
آپوں اوکھا ہوکے رکھیں ،اس دی جان سُکھالی
230
سیمیں شارستانے اندر، چا اس نوں لے جانا
دادی میری کول شتابی، امن امان پُچانا
231
جاں جاں پھیر میرے تک پجُدا، ایہ آدم دا جایا
خدمت اس دی حاضر رہنا، بن کے گولا دایا
232
بدھاّ لک حکم وچ رہنا، درد اس دا بہوں کرنا
دیوں پریاں دے شراں کولوں، راکھی کرنی ڈرنا
233
جاں ایہ پھیر میرے سنگ ملیا، صحیح سلامت خیری
اس خدمت دا بدلہ تیرے، دور کریساں ویری
234
جس پری پر توں ہیں عاشق، نہیں تینوں ہتھ لگدی
اوہ حوالے تیرے کرساں، جلدی وہندی وگدی
235
ایہو شرط اساڈی تیری، ایہو عہد مسلّم
آنیں کھڑیں سکھلاّ رکھیں، ایہ اساڈا آدم
236
عفریتے ایہ گلاں سُن کے، لگی آس مرادوں
دھرتی اتے بل بل پوندا ،خوشیوں تے دلشادوں
237
شاہ پری ول سیس نماوے، آکھے'' حکم قبولے''
شاہزادے دی خدمت اندر، فرق نہ کرساں مولے
238
ساہ وساہ نہ بھناں بی بی، کیتے قول نہ ہاراں
اِک اک وال اوہدے دی جائی، توڑے سرد ھڑواراں
239
جاں جاں ساس بدن وچ ہوسن، خاص غلام رہاں گا
جے ایہ کھلا سُکائے سُکساں، حکمے نال بہاں گا
240
دیوے قسم تسلی دے کے، کیتی دل جمائی
اس ویلے پھر شاہ پری نے، کاغذ قلم منگائی
241
عاماں وچوں بیٹھ کنارے، خط دادی ول کیتا
سیف ملوکے دے ہتھ دتا ،دیویں جا چُپیتا
242
آہو خاطف نام دیوے دا ،نال کیتا ہمراہی
عفرتیاں پر کرے سواری، عشق دلیر سپاہی
243
دیوے شاہ کندھاڑے چایا، کہیوس میٹ دو اکھیں
سر میرے دے وال ہتھاں وچ، محکم کر پھڑ رکھیں
244
پک توکّل رب دی رکھیں، سوریں نام الٰہی
شاہزادے نے اوہو کیتی، جو اس دسی آہی
245
اُڈ پیا دیو آہو خاطف، شاہزادے نوں چاکے
نظروں اوہلے ہویاشتابی، زور پراں دا لاکے
246
جاں جاں پہنچ نظردا آہا، نین رہے سن لٹکے
شاہ پری دے اُت ول اٹکے ،مول نہ رہندے ہٹکے
247
کوکن کونجاں وانگ کھلوتے، پچھے سبھ پیارے
گردن اُچی کر کر ویکھن، درد وچھوڑے مارے
248
ہائے ہائے باز قضا قدر دے، اجلی کونج اڈاروں
اچن چیت محمدبخشا، پکڑ کھڑی وچکاروں
249
جدوں شاہزادہ اوہلے ہویا، پری گئی مڑ ڈیرے
جت ول ویکھے یار نہ دسے، پیا غبار چوپھیرے
250
محل چبارے دوزخ دسّن، گہنے ڈنگن والے
سپ اٹھوئیں ہار حمیلاں، کن کرلاں جیؤں والے
251
باغ ہوئے سبھ داغ برابر، چشم چراغ نہ دِسدا
جس باغوں دلدار سدھاون، چت لگے پھر کس دا
252
داروں اُپر پین مہوٹے، تک تک تھاں ٹکانے
سیجاں سیخاں ہون محمد، درد منداں دے بھانے
253
بلبل بھور اُداسی ہوئے، پھل گئے جد باغوں
کد پتنگ رہے پھر جتھوں، بُجھی لاٹ چراغوں
254
کوئی دن موجاں وچ گزارے، کر خوشیاں جس جائی
اوہ جائیں ہُن دلبر باجھوں، کھاون آون بھائی
255
جیہناں گھراں وچ عیش کیتے سن، رل کے نال پیارے
اوہ گھر خالی کیونکر بھاون، کھاون طرفاں چارے
256
جتھوں کوچ کریندے سوہنے، لُگیاں چھوڑ سرائیں
عاشق تائیں نظری آون، بھریاں نال بلائیں
257
شاہ پری شاہ پیا وچھوڑا، زیر کیتی رل دُکھاں
اپنے آپ پیارے تائیں، سونپ دتے پندھ مُکھاں
258
جیہنیں جائیں دسدا آہا، پھردا سیر کریندا
جاں اوہ جائیں سُنجیاں دِسن، غم اُبال مریندا
259
تخت تکے غم سخت مریندا، اُلٹی رخت صبر دی
ڈیرا ویکھ ہنیرا اکھیں، تاب نہ رہس نظردی
260
جت ول ویکھے نظر نہ آوے، محرم یار یگانہ
سر اندیپ پری دے بھانے، ہویا بندی خانہ
261
سنگ سیاں دی گل نہ بھاوے، تنگ پئی گھبرائے
خفا ہووے جس ویلے کوئی، لوڑے گل کرائے
262
چت دھیان آرام خوشی نوں، گھلیا مگر سجن دے
لے کے داغ محمدبخشا، آئی وچ وطن دے
263
باغ ارم وچ آکے لتھی، بہ کے سیج سُہائی
باہروں مِل مِل گلاں کردی، اندر دے دہائی
264
اکھیں مٹ شراباں والے، جگرا مثل کباباں
دل عاجز پردیسی پچھے، بیٹھی وانگ نواباں
265
مائی ویکھ لگی فرماون، ہائے لوکا میں پٹی
رنگ پتنگ ہویا دس دھیئے، کے کر آئییں کھٹی
266
لاٹ حسن دی مات ہوئی ہے، چاٹ لگی کے تینوں
ڈل ڈل نین کرن ڈل ڈُبے، دل دی کہو کھاں مینوں
267
پھل گلاب گھلی سیں ایتھوں، آئییں کیسر ہو کے
ریشم بدن کیتا جیوں پونی ،کس دھوبی نے دھوکے
268
کھُلےّ وال سنبھال نہ رکھیں، چال تیری کوئی وٹی
چڑھیا چرخ دماغ دسیوے، ہوئی طبیعت کھٹی
269
نہ ہتھ تیرے مہندی رنگے، نہ سرمہ وچ نیناں
سجرا سیس نہیں گند گھلیا، ملکہ بدرہ بھیناں
270
مائی نہ کر کھہڑا میرا ،کہیا بدیع جمالے
میں تاں آپ پیاں سر بھارے، یاد رہے کس چالے
271
مہندی لاون سرمہ پاون ،سجرے سیس گنداون
سُکھاں اندر ہوندے مائے، دکھاں وچ نہ بھاون
272
حال میرا اج پُچھ نہ مائے، ہون دیو گل بیہی
پاج اساڈے کجیں ناہیں، تاں توں ماں کویہی
273
جو ہونا سو ہویا مائے، جو ہوسی سو دِس سی
توں ہیں درد میرے دی ضامن، تُدھ بن صرفہ کس سی
274
بیٹی دی سن گل نمانی، چُپ رہی کرمائی
جا گھراں وچ داخل ہویاں ،بھید نہ لبھا کائی
275
چت اُداس پری دا رہندا ،نین حیران ڈولانے
اٹھے پہر دھیان سجن ول، ہوسی کس ٹکانے
276
سنگ سیاّں دے ہسّن کھیڈن، چین گئے بُھل سارے
گھڑیاں گِن دِی دا دن گزرے، رات گنیندیاں تارے
277
کھاون تھیں ہتھ چاون لگی، چھُٹ گیا سُکھ سونا
سونا چاندی چاہندی ناہیں، چاہندی چُھپ کے رونا
278
نیلی پیلی تِیلی ہوئی ،دن دن سُکدی جاندی
پایا عشق پچھاواں ڈاڈھا، رہن لگی نت ماندی
279
چپ چپاتی وانگر باتی، راتی سڑدی رہندی
دیہیں گھت بھلاوا کُوڑا، وچ سیاں رل بہندی
280
نیند حرام اکھیں نوں ہوئی، چِت آرام نہ اُکاّ
وچوں وچ سڑن ہڈ بھیجے، جیوں کر بالن سُکاّ
281
دُھکھن دُھوں نہ دِسّن باندے، اندر بھانبڑ سُلکے
خوشیاں سکھ سواد وچھوڑے، ساڑے پہلے جھُلکے
282
زیور گہنا کُجھ نہ بھاوے، رہندی سادمرادی
بیٹھ اکلی فالاں پاوے، وِن دن چِھک زیادی
283
جاں دل غم دے غوطے جاوے، عشق اُچھلے مارے
کسے بہانے رخصت لے کے، ڈھہندی جا کنارے
284
اینویں گھت موہیں پر پلا، سیج اُتے چڑھ سوندی
سُتی ویکھ ونجن سبھ سیّاں، تاں رتو بھر روندی
285
نہ اوہ رنگ نہ روپ رہیا، سی نہ اوہ سوہا بانا
جھُلی خزاں وچھوڑے والی، باغ حسن کُملانا
286
والیں تیل پھلیل نہ لایا، وٹنا انگ نہ ملیا
سُکی رت محمدبخشا، زور وجودوں چلیا
287
دھرے بہانہ ماندگیاں دا ،اندر مرض پرم دی
لیکن بھیت چھپائی رکھدی، گل نہ دسّے غم دی
288
توڑے ہے غمناک پری بھی، نال دکھاں دے ماندی
ماندی نوں چھڈ جان نہ چنگا، بہتر رہن سرہاندی
289
نالے سیف ملوک بے چارہ، اودھر گیا اکلّا
خبر ضرور اوہدی بی لینی، بیٹھن کدوں سوکھلا
290
اُٹھ شتاب محمدبخشا ،شاہزادے ول چلیئے
توڑوں نالو نال لیائے، ہن کیوں پچھا ملیئے
291
اوکھی منزل ایہو بھاری، نہیں بھلاہٹ رہنا
ہوسی گرم اُڈیک شہزادے، لازم کجھ نہ بہنا
292
نالے ایسے داروں کنوں، مرض پری دی جاندی
پھیر لیا شاہزادے تائیں، ول ہووے ایہ ماندی
293
سیف ملوک وچھُنا سنگوں، چا لیا عفریتے
دیوے کار بیگار نہ جاتی، ٹریا نال پریتے
294
ہویا بہت زمینوں اُچاّ ،پُہتا کول اسماناں
شاہزادے نوں دِسنو رہیا، ایہ سنسار زمانہ
295
گرمی سورج دی سر ساڑے، جیوں نیزے پر ہوندا
آہو خاطف دے پر سڑدے، جے اک پلک کھلوندا
296
اپر گرمی سورج والی، ہیٹھ پہاڑ اگی دا
دوئے جھلدے جان محمد، صدقہ چِٹک لگی دا
297
آہو خاطف اوس دہاڑے، زور تمامی لایا
یار ملن دی آسے اُتے، کیتا قصد سوایا
298
آتشین پہاڑوں اُچا، دور گیا سی بُہتا
نازک بدن شہزادہ مرسی، سیک ذرہ جے پُہتا
299
نہ کوہ قاف سمندر دسدے، نہ کوئی دھرت نشانی
کن آواز پئے جیؤں پڑھدی، خلق اللہ اسمانی
300
تسبیحاں تہلیلاں سُندے، جو کجھ کہن فرشتے
کتھوں چا پچاوے کتھے، عشقے عجب سرشتے​

 

301
ملکاں کول پُہچایا کھڑکے، خاکی آدم زادہ
عاشق اجے نہ سر چے لوڑے، رتبہ ہور زیادہ
302
ملک عبادت خاصی اندر، دائم رہن کھلوتے
پر عشقے دی لہرے اندر، مار نہ سکدے غوطے
303
بھار عشق دا کسے نہ چایا، ہر ہر عذر بہانے
آکھ بَلٰی بلا سہیڑی، انسانے نادانے
304
شان انسان جوان بھلے دا ،ملکاں نالوں اگے
کھول نہیں ایہ گل محمد، مت کوئی جھگڑا لگے
305
جدوں پیارا مہریں آوے، آپ آپے ول چِھکےّ
ویری بھی تد گولے بندے، ہر اک دا دل وِکےّ
306
نفس عفریت کندھاڑے چائے، بن بے عذر اگھوڑا
فرماں دار چلے ہو دردی، پندھ نہ کردا تھوڑا
307
آتشین پہاڑ غصے دا ،شہوت دریا جوشاں
حرص ہوا گلیم گوشاں تھیں، لنگھے کر کے ہوشاں
308
مارو غول شہر دے درتے، استریاں تے مایا
بازو بند پناہ سجن دی، ہون نہ دیندی ضائعا
309
سمجھن والے سمجھ لئین گے، سِرّ گُجھّا وچ پُتلی
پھول نہ رمز محمدبخشا، دس حقیقت اُتلی
310
آتشین پہاڑوں لنگھے، شہر گلیم گوشاں توں
برکت نال عشق دی گزرے، بھیں دریا جوشاں توں
311
سیمیں شارستانے اندر، جا پُہتا جس ویلے
مہر افروز دے شہر بغیچے، لتھا دیو سویلے
312
شاہزادے نوں کہیوس شاہا، اکھیں کھول شتابی
لعبت باز جگہ وچ پہتے، ویکھ زمین جوشابی
313
اکھیں کھول ڈٹھا شاہزادے، شہر زمین دیواراں
چاندی خالص دا سبھ نبیا، باغ تلاء کناراں
314
مرجاں تے یاقوت، زمُرد، گھر کوٹھے ہٹ سارے
چکڑی چنن، عود، صندل، سن سبھو رُکھ سنگارے
315
ہریاں شاخاں رنگ برنگی، میوے مُشک معطر
ہر ڈالی تے پنکھی سوہنے، بہت عجائب شاہپر
316
بولن خوش آواز تمامی، اک تھیں اک نیارا
ویکھ ہویا حیران شزادہ، واہ واہ سِرجنہارا
317
ٹھنڈیاں چھاواں ہیٹھ درختاں، پانی وگن نالوں
دُدّھوں چٹے شہدوں مٹھے، دِسن صاف زلالوں
318
اس گردے دی ساری جُوہے، نہراں باغ کنارے
خوشبودار چنگے تھیں چنگے، گھاہ عجائب سارے
319
کیسر تے گلبرگ بنفشہ، ریحاں نسریں سُنبل
ایہ سبھ گھاہ محمدبخشا، ہور ہزاراں گُل پُھل
320
تنبو وچ قماش نفیسوں، ریشم سُچاّ رسےّ
چوباں کلےّ سبھ سنہری، تھاں عجب رب دسےّ
321
تنبو نالے خوب قناتاں، تھاں بنے سلطانی
ایڈ تجمل ویکھ شزادے، لگی بہت حیرانی
322
دل وچ فکر دلیلاں کردا، ایہ بہشت پسارا
موئے باجھ نہ حاصل ہوندا، سُرگ مکان نیارا
323
مت دنیا توں مویا ہوواں، تاں اس جائی آیا
خبر نہیں کس سِرّ الٰہی، جنت وچ پُچایا
324
پھیر دلیل کرے اج راتیں، سراندیپ اندرساں
میں تے پری اکٹھے آہے، خبر ہوسی جد مرساں
325
حکم پری دے نال عفریتے، اُس جائیوں چا آندا
نہ ایہ خواب خیال نہ موئیوس، سُرگ نہ نام اس تھاں دا
326
پرت ڈٹھا عفریتے ولّوں، پر اس دے کُجھ بھجےّ
سے کوہاں دے پینڈے اُتے، آن لتھا ایہ اجے
327
کجھ ثابت ،کجھ پھٹیا ہویا ،تھکا تے کملایا
شاہزادے نوں آکھن لگا، ''ہے آدم دا جایا''
328
شاہ پری دے حکمے اُتےّ، کیتی تیز اڈاری
شہر کئیں کوہ قاف سمندر، لنگھ آئیوس اک واری
329
شاہپر بہت میرے سڑتُرٹے، کھا سورج دی گرمی
بہتے زخم ہوئے وچ جُثے، آگئی ہن نرمی
330
مطلب اپنے پچھے جھلی، جو گذری سو چنگی
پر ہن مڑکے پہنچن اوکھا ،بہت ایہو دل تنگی
331
لیکن آء اگیرے چلیئے، مِلیئے جس ول آئے
مطلب اپنے دی گل کریئے، جے اُس رب کرائے
332
جاں باغے وچ گئے اگیرے، بنگلہ نظری آیا
بنگلے اندر بنگلہ سوہنا، انت نہ جاندا پایا
333
لاجوردوں تے یاقوتوں، اِٹ وٹے سبھ لگے
رنگا رنگ جڑاؤ ایسا، نظر نہ آیا اگے
334
اندر اس دے ویکھ لیؤ نیں، سندر تخت شہانہ
آتشینوں لعلوں گھڑیا، گوہر سی یک دانہ
335
ہور جواہر نال لٹکدے، شب چراغ نورانی
تخت اتے اک پری پراتم، شان رکھے سلطانی
336
سیف ملوک کھلوتا باہر، دیو اندر ونج وڑیا
جاپری ول ہویا سلامی، سجدے اندر جھڑیا
337
شاہ پری جو دتے آہے، سُکھ سنہیے سارے
مہر افروزاگے عفریتے، سبھے ونج گذارے
338
شاہزادے دی لائق داری، قوت سپہ سلاری
اشرفائی تے وڈیائی، دانش بے شماری
339
حسن جوانی عقل نورانی، خوئیں نیک انسانی
عالی ہمت بھلیاں صفتاں ،پچھلے گھر سلطانی
340
علم اداب جواب سچاویں ،خوب آواز صفائی
صفت ثناء سپاہ گری دی، رستم نال پُچائی
341
ہتھ سخاوت مغز تراوت، شیری زور دلیری
مہر افروز اگے اس دَسی، کر کے صفت بتیری
342
ایڈ سپورن مرد جگت تے، لوڑن گیاں نہ لبھدا
ایسا کِتے نہ ڈٹھا جیسا، کرم اوہدے پر رب دا
343
سیف ملوک تے شاہ پری دی، کھری محبت یاری
آہو خاطف نے سبھ دسی، سن بی بی گل ساری
344
اینویں حکم پری نے کیتا، نہیں خطااساں تھیں
آدم زادہ ہے اک آیا، لین مراد تساں تھیں
345
نال بدیع جمال پری دے، اس نے نیونہہ لگایا
گھلیا اس دا تدھ ول آیا ،چاہے مطلب پایا
346
مینوں بھی فرمایا اس نے، تاں میں چاء لیاندا
ایلچی کون مریندا بی بی، کاں رسوئی پاندا
347
بی بی غصے ہو کے بولی، اے بدماش پلیتا
ایسے سخن اولےّ کرنوں، ڈردا نہیں عفریتا
348
آدمیاں دی قدرت ناہیں، پَیر اس پاسے پاون
دم پیواں تے مار گماواں ،جس دم نظری آون
349
مہر افروز گئی تد مہروں، غضب النبا بلیا
پٹاں تے ہتھ مارن لگی، ہائے نصیبا جلیا
350
ناجنساں دی پریت لگائی، ہائے بدیع جمالے
ایہ کے کیتو تت پلیتئے، نام اساڈے گالے
351
بے باکی بے شرمی شوخی، ایسی بے حیائی
ماں بابل دا شرم نہ آئیوس، نہیں لوکیک لوکائی
352
ناجنساں سنگ آپ مہاری، لاندی پھرے یرانے
کنج کواری کیوں اوہ ڈاری، ویکھے مرد بیگانے
353
جے اس ایڈ قیامت چائی، باجھ وروں نہیں رہندی
جنس اپنی وچ لوُہیئے جلدی، چا اسانوں کہندی
354
آدمیاں دے کرے یرانے، ویکھ جوان توانے
ننگ ناموس نہ تکدی تتی، نج جمیّ اِس خانے
355
باپ اوہدا شاہپال بہادر، افسر بادشہاں دا
اج سلیماں نبی دی جائے، شاہنشاہ کہاندا
356
نہ ڈٹھیوس پگ داڑھی اس دی، ایسی نِارتھی چائی
پَرَیاں چھوڑ کریندی پھر دی، آدم دی اشنائی
357
ہر گز کوئی نہ سُجھدا اس نوں، آپ پھرے خود طوری
خیر نہ منگدی مول نہ سنگدی، نیونہہ لگاندی چوری
358
دُور گئے جے نیڑے ہوندے، اوہ لونڈا ایہ لٹی
ایسی کراں جیہی جگ جانے، کھان عشق دی کھٹی
359
عشقے دا کوئی ناؤں نہ گھنے، نہ کوئی نیونہہ لگائے
دور گئی ہن وس نہ چلدا، کے سردوس پرائے
360
پُت بیگانہ کاہنوں ماراں، بیٹی اپنی بِگڑی
چور کسے نوں کہیے ناہیں، سانبھی رکھیئے تِھگڑی
361
کر کے ادب سلام تمامی، دیوے عرض گذاری
ہووے معاف بے ادبی میری، سچ کہاں اس واری
362
ڈٹھے باجھ کریں چترائی، سُن توں بی بی رانی
اچھل اچھل بہو نہ اتنی، بن کے بیٹھ سیانی
363
نہ اوہ آدم ایسا ویسا، جھبدے مار گواسیں
جس ویلے تدھ اکھیں ڈٹھا، صدقے صدقے جاسیں
364
خاطر خدمت لکھ لکھ واری، اپنے آپ کریسیں
پھیر بدیع جمالے تائیں، طعنہ مول نہ دیسیں
365
گلّوں بند زبان ہوئے گی، ٹُرسی نہ چترائی
ویکھن سات مٹی گا غصہّ، بھُلسی عیب خطائی
366
لاڈ گمان جھلیں گی اس دے، کرسیں آپ لڈکاّ
ترت تساڈے اندر وڑسی، جیوں کر بیٹا اکاّ
367
جیکر بیٹھ لتاڑے اکھیں، مول نہ لگسی مندا
جیؤ جیؤ کر دی رجسیں ناہیں، فرزندا! فرزندا!
368
مہر افروزے نوں سن گلاں، حُبّ محبت اُٹھی
کیویں نظر پوے اوہ بندہ، شاہ پری جس کُٹھی
369
بی بی کہیا ہے اوہ کیسا، ایڈ کرامت والا
حاضر کر کھاں ویکھ لواں گی، ایہ دلیری چالا
370
آہو خاطف نے آء کہیا، سیف ملوکے تائیں
حاضر ہو بلائیوں بی بی، تگڑا ہو کے جائیں
371
سیف ملوک دلیری کرکے، کول بی بی دے آیا
کیتے ادب سلام تمامی، دیکھ قدر تے پایہ
372
باجھ بلائے بولن ناہیں، مجلس وچ سیانے
ناہیں قُرب اوہناں نوں جیہڑے، سخن کرن ان بھانے
373
کر تعظیم چُپیتا بیٹھا، نہ کوئی گل زبانی
مہر افروز شزادہ ڈٹھا، صورت چن اسمانی
374
سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ تعجب ہوئی
سوہنی بنھنّنی نقش شکل دے، جوبن انت نہ کوئی
375
چہرے اُتےّ اقبالاں دا، نور دئے چمکارے
مجلس اُتے سایہ پھریا، کوئی نہیں دم مارے
376
نیویں نظر سبھس دی ہوئی، کوئی نہ ساہواں ویکھے
عجب سرشتے مِثل فرشتے، سُچا سی ہر لیکھے
377
ویکھدیاں ہی مہر افروزے، مہر پئی وچ سینے
ایسا آدم زادہ ہوسی، گھٹ گھٹ وچ زمینے
378
جھل سلام لگی فرماون، نال زبان رسیلی
کون کوئی سچ کہو کھاں میاں، جائیوں کس اصیلی
379
پریاں دا ایہ ملک تمامی، سے کوہاں دے توڑی
آدم زاد نہیں اس دھرتی، ہرگز لبھدے لوڑی
380
نبی سلیماں جی تھیں پچھوں، اندر ایہناں مکاناں
آدم زاد نہ آیا کوئی، تیرے باجھ جوانا
381
کتھوں ہیں توں مرد سپاہی، کس مطلب نوں آئیوں
کس آفت نے چاء لیاندوں، ایس مکان پچائیوں
382
سیف ملوک رہیا چُپ کیتا، پوند نہ ہویا جوابی
مہر افروز اگے چادھریا، رقعہ کھول شتابی
383
کمر بند لفافے اتے، لکھیا نام پری دا
دادی دے ول پوتی لکھیا، جو جو ادب کریدا
384
منشی کھول رقعہ ہتھ پھڑیا، پڑھ بیان سناوے
میں گھٹ جاناں کم خطاں دا، مولیٰ راس لیاوے
6083​

​

 

بدیع الجمال دا خط
01
سر نامے دا نام اسے دا، جو دیندا انعاماں
روز بروز پُچاوے روزی، کیا خاصاں کیا عاماں
02
جے کجھ رزق خلق دا کیتوس، انّوں ماسوں کاہوں
ہر ہر جائی آپ پُچاندا، بند نہ ہوندا راہوں
03
قسمت جوڑ بناندا آپوں، جو جوڑی اس جوڑی
توڑے لکھ کرے چترائی، ہرگز کسے نہ توڑی
04
نور ظہور گُلاں دا کر کے، رونق دے بہاراں
مست محبت نال کریندا، طوطے بھور ہزاراں
05
دِیوے تائیں دیوے راتیں، اگی دی رُشنائی
سوز پتنگاں دے دل پاندا ،ملدے کر کر دھائی
06
چوہاں طبعاں دی تون گنھائی ،وکھ کیتے پھر پیڑے
مڈھوں اکو جنس محمد ،اگوں فرق نکھیڑے
07
اکناں ناری نام دھرایا، اک سدّے کر خاکی
آل سمیت درود انہاں تے، شرف جنھاں لولاکی
08
جس دی خاطر پیدا کیتا، آدم تے سبھ پریاں
عاشق تے معشوق بنائے، دُکھ پَنڈاں سر دھریاں
09
خوب حسن محبوباں تائیں، دِتوس اپنے نوروں
عاشق دے دل چھک لگائیوس، بھج بھج آون دوروں
10
سچے عشق اوہناں دے اند،ر پا دِتیاں تاثیراں
معشوقاں دے پتھر دل نوں، چُور کرن سنگ تیراں
11
جس نے قدرت دی پھڑ کانی، لیکھ لکھے ہریک دے
ہور کسے تھیں ہور نہ ہوندے، اکثر اوہو پکدے
12
بادشاہاں نوں تختوں سٹے، دیندا تاج غلاماں
معشوقاں تھیں عاشق کردا، لکھن ہار کلاماں
13
بعد اس دے ہُن عرض گزاراں، دادی دی درگاہے
دانشمند اقبالاں والی، روشن وانگر ماہے
14
پردے دار عفیفہ دائم، دامن پاک آلودوں
شرف اقبال اسانوں لدھا، اوس شریف وجودوں
15
اے دادی فریادے جوگی ،جاء نہیں کوئی میں نوں
سر میرے تے جو دُکھ ورتے، تدھ بِن آکھاں کیں نوں
16
تدھ اے میرا صرفہ دادی، توںدُکھ ٹالن والی
سر میرے تے ہے ہتھ تیرا، تدھ لِڈکی پالی
17
طُوبیٰ رُکھ تیرے دی چھاویں، رہیوس مَیں بہشتی
ہن بی ندی غماں دی اندر، توں نہیں میری کشتی
18
جس دن دی میں پیدا ہوئی، تتی واء نہ لگی
ہن ازغیبوں بھانبڑ بلیا، ساڑسٹی اس اگیّ
19
ایہ جوان شہزادہ سُچا ،مصر شہر دا والی
صورت میری دی تک مورت، چائیوس خستہ حالی
20
کئیں قضیے سر پر سہہ کے، آن میرے تک پُہتا
مینوں بھی تک صورت اس دی، عشق لگا دل بہتا
21
مت اس گلوں غیرت آوے، غصہّ چڑھے تسانوں
کرنی رب سچے دی ہوئی، دوس نہیں کجھ سانوں
22
بھاری مرض محبت والی، لگی مئ نال قضائے
اتوں ضرباں مار وچھوڑا، دم دم ہرج پہنچائے
23
لوں لوں گھاؤ تتی نوں ہویا، بنی مصیبت ڈاڈھی
مرہم ہے ہتھ تیرے دادی، توں میری چھلیا ہڈی
24
جیکر حال اندر دا ویکھیں، جو میرے پر ہوندا
ہووی محبت اگلی میں تے، پِٹیں کھول پروندا
25
جے کجھ جال بے چارہ تکدا، جال اندر وچ جاندا
جال سٹے غم ماچھی تائیں، جے اوہ تکے واندا
26
شاہزادے دے درد وچھوڑے، کیتی جان اضاعیں
نک وچ آئے ساس پیارے، جھبدے پھیر ملائیں
27
کُٹھی وانگ کبوتر پھٹکاں، طاقت تاب نہ ریہا
تدھ ہوندے میں کیوں دکھ روندی، حال خراب اجیہا
28
توں بلائیں لیندی آہئییں، جدوں بلا نہ آہی
ہُن بلا لگی بن دردی، کر میری ہمراہی
29
اک اک وال میرے دا صرفہ، کر دی سیں توں اگے
اج نہیں آ تکدی مینوں، اگ بلی وچ جھگےّ
30
ماواں والی مہر محبت، جے توں اج نہ کرسیں
میں مر جاساں نال افسوساں، رورو آہیں بھرسیں
31
اج علاج کریں کجھ میرا، دیساں سدا دعائیں
ہور نہیں کوئی دارو چلدا، سیف ملوک ملائیں
32
درد دھیاں ماں ماسی ونڈے، یا پھر نانی دادی
تاں میں درد ہجر دی ماری، تدھ ول ہاں فریادی
33
چیتا چیتا بھل نہ جائیں، کریں ملاپ اساڈا
نہیں تاں کھا کٹاری مرساں، لہسی لنگ تساڈا
34
چٹی چادر داغ لگے گا، شہرت تے بدنائیں
گھر گھر اندر قصہّ پوسی، مُلکیں شہر گرائیں
35
پیؤ دادے دا نام گُمےّ گا، دشمن خوشیاں کرسن
ساک شریک مریسن تاڑی، خوفوں مول نہ ڈرسن
36
وکیا چت رہاں نت ماندی، وس نہیں کجھ میرا
رکھ امید توقع بہتی، پھڑیا پلا تیرا
37
جنس نا جنس نکھیڑیں ناہیں، کُفو ناکفو نہ جانی
مذہب پاک عشق دے اندر، کیا چُوہڑا کیا رانی
38
نامحرم اغیار نہ جانیں، سیف ملوکے تائیں
نال حقارت ویکھیں ناہیں، ڈاڈھا ہے رب سائیں
39
مینوں نک نکیل اجیہی، عشق اوہدے نے پائی
سے برساں دی قیدے وانگر، دِسدی پلک جدائی
40
ایہو عرض سوال بندی دا، ایہو خواہش شادی
آس مراد نہ تروڑیں میری، دئیں ایہو ور دادی
41
نہیں تاں بہت افسوس کریسیں، روسیں تلیاں ملسیں
ایہ ویلا پھر لبھسی ناہیں، پچھو تاندی چلسیں
42
مہر افروزے رقعے وچوں، جاں سُنیا ایہ قصہ
دل وچ کہندی نال عشق دے، پیش نہ جاندا غصہ
43
حیدر عشق زوراور سبھ تھیں ،قتل کریندا اڑیاں
جے کوئی صلح کرے سو چھُٹے، کوئی نہ بَچدا لڑیاَں
44
چھپن نسن جان نہ دیندا، ہرگز اگے چڑھیاں
من رضا محمدبخشا،بچئے قدمیں جھڑیاں
45
عذر بہانہ تر دا ناہیں، جو آکھے سو کرئیے
ڈیگر نوں جے ڈھہنا ہووے، کاہنوں گھل گھُل مرئیے
46
جے اوہ جان منگے تاں جلدی، سر اگے چا دھرئیے
سو سیانا تے مت اکو، ڈاڈھے کولوں ڈرئیے
47
عشق بہادر کسے نہ ولیا، نہ بچیا کوئی لڑ کے
شاہ منصور انا الحق کہنوں، رہیا نہ سولی چڑھ کے
48
عشقے دا پیوند نہ ٹُٹدا، جے جگ چِھکے پھڑکے
ڈاڈھے نال محمدبخشا، کیں پھل پایا لڑ کے
49
کرئیے چھیڑ کھہیڑ کریندا، عشقے چامل چڑھدا
پڑدہ پائیے یار ملائیے، مت رہ آوے پڑدہ
50
مہر افروزے سد شاہزادہ، اپنے پاس بہایا
خلعت تے وڈیائی بخشی، قرب عزت تے پایہ
51
نرمی نال پُچھی گل ساری ،دس بچہ کے ورتی
کس حیلے سنگ پہتوں ایتھے، کتھے تیری دھرتی
52
شاہزادے نے حال حقیقت، اوّل آخر توڑی
بی بی اگے آکھ سنائی، پڑدے وچ نہ چھوڑی
53
بی بی پچھیا ہے اوہ مورت، پاس تیرے اس جائی
کہیوس کول رکھاں ہر ویلے، اک دم نہیں جدائی
54
بی بی کہیا دس اسانوں، اکھیں ویکھ سیہاپے
جھوٹھا سچا معلم ہووے، عشق تیرا تد جاپے
55
سیف ملوک حمائل وچوں، مورت باہر نکالی
مہر افروزے اگے رکھی، ظاہر کھول دسالی
56
ویکھ ہوئی حیران پریشان، بہت شعاع حسن دا
دل وچ کہندی نقش اجیہا، اینویں کدے نہ بندا
57
معجزات نبی دے وچوں، ایہ بھی ہے کوئی کارا
مورت اُتّے کد اجیہا، قدرت دا چمکارا؟
58
سر پیراں تک تکدی جاندی، ویکھ لگی حیرانی
کے تکدی اک پاسے لکھے، خوشخط حرف نورانی
59
شاہزادے نوں کہندی، بیٹا دانشمند سیانے
علم کلام ہووے گا پڑھیا، ایہ اکھر پڑھ جانے
60
سیف ملوک کہیا پڑھ دس ساں، جے کُجھ لکھیا ہووے
ہر بولی ہر خط دا اکھر، میں تھیں اُٹھ کھلووے
61
بی بی نے فرمایا بیٹا ،آ پڑھ کھاں ایہ نانویں
شاہزادہ ونج بیٹھا اگے، پڑھدا حرف سچاویں
62
کہیوس ایہو لکھیا ایتھے، جس دی ہے ایہ مورت
نام بدیع جمال پری دا، ہوسی سُندر صورت
63
شاہپالے دی بیٹی ہوسی، اوہ شاہرخ دا جایا
شاہ رُخ دا پیو نبی سلیماں، ایہو لکھیا آیا
64
تخت بدیع جمال پری دا، باغ ارم وچ ہوسی
اک شاہزادہ عاشق ہوکے، لوڑے چڑھ کھلوسی
65
دوجی مورت جو مرداویں ،اس دے حرف سناواں
عاصم شاہ دا بیٹا ہوسی، سیف ملوک اس نا نواں
66
عاصم بن صفوان ہووے گا، والی تخت مصر دا
چار اک سے شہزادہ ہوسی، اگے اُس دے بردہ
67
جاں ایہ گل سُنی اس بی بی، کیتوس ہتھ اُتیرے
سر اتے کوئی جا بنی سی، اس اندر ہتھ پھیرے
68
اوتھوں اک کتاب مُزخّم ،کڈھ بی بی نے پھولی
سیف ملوکے دے ہتھ دتی، پڑھ سمجھائیں بولی
69
سیف ملوکے سی اوہ اگے، یاد صحیح زبانی
پھولدیاں ہی نکلی اگوں، صفت ثناء نورانی
70
احمد مرسل ختم نبیاں دو، جگ دی جس شاہی
صلی اللہ علیہ وسلم، ہوگ حبیب الٰہی
71
مکی، مدنی، قرشی، جیلی، باعث خلق تماماں
آل اولاد سمیت اُوہناں تے، ہون درود سلاماں
72
نبیاں دا سرتاج ہووے گا، آخر وچ زمانے
نام محمد عربی جم سی، عبداللہ دے خانے
73
جاں دنیا تے پیدا ہوسی، بھج سی کفر کفاراں
کسریٰ دے گھر کسر پوے گی، کنب سن کوہ دیواراں
74
عالم تے رُشنائی ہوسی، نور ہدایت کولوں
جُمل جہان ہووے گا تازہ، عدل رعایت کولوں
75
غفلت جہل ہنیرے جاسن، شمس شریعت چڑھسی
کھُلسن راہ طریقت والے، ہر کوئی اندر وڑسی​

 

76
وس سی شہر حقیقت والا، جاسی ظلم مجازی
عرِفٰت بازار محمد، رونق لاسی تازی
77
دو جہاناں وچ دھروئی، اوس نبی دی پھر سی
جو کوئی اس دا کلمہ پڑھ سی، دوزخیاں تھیں کِرسی
78
مائی جی دے شکمے اندر، ہوگ اجے پس پردہ
دین اپنے نوں ظاہر کرسی، زور تروڑ کفردا
79
اجے وجود شریف اوہناں دا، پیٹوں ہوگ نہ ظاہر
مائی دائی نام اوہدے دا، پڑھ سن کلمہ طاہر
80
اوہ محبوب الٰہی خاصہ، سر افسر لولاکی
قدم مبارک اس دے چم سن، نوری ناری خاکی
81
سائے اس دے ہیٹھ ہوون گے، دھرت انبر جگ سارے
سایہ ئ نال شریک نہ ہوسی، نوری بدن پیارے
82
لکھ یوسف اس وال نہ جیہا، ہوگ جوان اجیہا
دن دن روپ زیادہ چڑھ سی، کدے نہ تھِی سی بیہا
83
حور فرشتے عاشق ہوسن، صورت ویکھ پیاری
سبھ تھیں بے پرواہ ہوویگا، نال ربے دی یاری
84
سورج ساہواں مول نہ تک سی، سیس نماکے چل سی
بدلی وچ رہے گا چھپیا، ہرگز جھال نہ جھل سی
85
اللہ اس نوں کول بلاسی، عرشوں چاڑھ اگیرے
یاراں ہار کلام کرے گا ،تم میرے ہم تیرے
86
متھے داغ غلامی والا، چودھیں دا چن لاسی
آء ملسی دو ٹکڑے لے کے، خدمتگار کہاسی
87
دوہیں جہانیں خوشیاں ہوسن، حوراں منگل گاسن
کرسن ملک مبارک بادی، صدقے ہو ہو جاسن
88
باغ بہار ہوسی کل عالم ،وس سی رحمت باراں
سبھ پیدائش اس نعمت دا، کرسن شکر ہزاراں
89
جو کوئی تابعداری کرسی ،سو مقبول ہووے گا
جو مُنکر اس پاک جنابوں، سو مقتول ہووے گا
90
دوہیں جہانیں نامی کرسی، چارے یارپیارے
پنج جُثّے اک جندوں ہوسن، رحمت نال سنگارے
91
اک صدیق اک عادل ہوسی، اک سخی لکھ داتا
چوتھا شاہ مرداں دا ہوسی، نال عشق مدھ ماتا
92
غالب شیر اللہ دا ہوسی، بھائی پاک نبی دا
گِنتر وچ نہ آوے ہرگز، رتبہ شاہ علی دا
93
نام اوہدا سن زور گھٹے گا، دیوتیاں عفریتاں
نعرہ سُن کے کوٹ گرن گے، پوسی بھانج پلیتاں
94
دُلدُل دا اسوار ہووے گا، خیبر دلدل کرسی
دَل دَل سٹ سی لکھ کفاراں، جت پاسے مُنہ دھرسی
95
چوٹ اوہدی کوئی کوٹ نہ جھل سی، دشمن مَل سن منجا
سے رستم لکھ بہ من ثانی، جھل نہ سکن پنجہ
96
زور اوہدا کوئی ہور نہ جھل سی، فتحیا ہر میدانوں
دین اسلام کریگا پکا، کڈھ سی کُفر جہانوں
97
حیدر صفدر شیر بہادر، ' شاہ دلیر سپاہی
سے سورج تھیں روشن ہوسی، کرسی دور سیاہی
98
زمیاں تے اسماناں اُتے، نوبت اس دی گھُرسی
حوراں ملک نقیب ہوون گے، جس پاسے اُٹھ ٹرُسی
99
نوکر جس دے ایسے ہوسن، واہ سلطان اُوہناں دا
نوری بدن مبارک ہوسی ،سرور شاہ شہاں دا
100
آدم جن ملائک حوراں، سبھ طفیل اوہناں دے
اوہ سلطان نبیاں سندا، ہور پٹیل اوہناں دے
101
آدم اجے نہ ہویا آہا، جان اس نبی کہایا
انبر دھرتی دوزخ جنت ،خاطر اس دے پایہ
102
مہتر نوح، سلیمان ،موسیٰ، جھنڈا اسدا چاندے
اوس عزیز اگے ہو بردے، یوسف جیہے وکاندے
103
کرسی عرش نہ لوح قلم سی، نہ سورج چن تارے
تاں بھی نور محمد والا، دیندا سی چمکارے
104
کُل نبی محتاج اوہناں دے، اوہ سرتاج تماماں
آل سمیت محمدبخشا، ہون درود سلاماں
105
آفری نش حضرت جی دا، کھلا ذکر کتابوں
خوش آوازے نال شہزادہ، پڑھدا جگر کبابوں
106
خوب آوازہ تن من صافی، عشقوں روشن چھاتی
نالے دُکھیا پڑھنے والا، ہور عنایت ذاتی
107
سبھ صفتاں تھیں صفت وڈیری، ہویا فضل حضوروں
کھُلیّ عالی صفت مبارک، پاک نبی دے نوروں
108
جیؤں جیؤں پڑھے شہزادہ اُچا، نال ادا صفائی
یُمن نبی دا اثر کریندا، ہر سینے ہر جائی
109
ہر پتر ہر ڈالی کمبے، ہر ہر محل چبارے
ہر ذرے نوں رقص عشق دا، چمکن وانگ ستارے
110
شاہزادے دے سر تے کیتا، لکھ پریاں آ سایہ
جتھے تیک آوازہ پُہتا، جیؤ جنتر ٹُر آیا
111
مِرگاں مَرگاں دا غم چھڈیا، شیراں زورا وریاں
تتر باز سبھو رل آئے، کٹھیاں ہویاں پریاں
112
سُن کلام کڈھے سر باہر، مچھ سنسار ندی دا
مجلس اندر ظاہر ہویا، معجز پاک نبی دا
113
شور شہر وچ ظاہر ہویا، اُٹھیا شعلہ نوروں
تڑ فڑاٹ پیاوچ خلقاں، کیا نیڑے، کیا دوروں
114
حالت وچ بیہوش ہوئے سن، پیر جوان ایانے
اک دوجے پرڈھہندے اٹھدے، جیوں بھٹھی وچ دانے
115
حوراں دوڑ بہشتوں آیاں، جیوں ڈولی ول سیّاں
صفت نبی دی سُن سُن روون، آکھن صدقے گیاں
116
چھوڑ اسمان فرشتے آئے، سُن سُن ہوئے دیوانے
شاہزادے پر ڈھہندے جیونکر، شمع اُتے پروانے
117
کوہ قافاں دے پنکھی آئے، ہور حیوان چرندے
سنن کلام زمیں تھیں باہر، نکلے سبھ خزندے
118
روون تے کرلاون سارے، شوق کنوں دل تپے
پڑھن درود شہزادہ جس دم، نام نبی دا جپےّ
119
جن دیواں عفریتاں مَلیّ، کئی کوہاں تک دھرتی
ہوئے ہجوم اجیہے گویا، روز قیامت ورتی
120
وچ ہوا نہ مِٹدے پنکھی ،تڑف تڑف کئی مردے
جنت دے دروازے کھلے، دوزخ ہوئے سردے
121
غل پیا اسماناں توڑی، دُھر دَھر کجھ نہ رہیا
حضرت دی سُن صفت مبارک ،ہر کوئی آکھے ایہا
122
اوّل آخر تیک جِنھاں دا، شان نہ تھیندا بیہا
صلی اللہ علیہ وسلم، دھن حبیب اجیہا
123
جیؤں جیوںئ پڑھدا نام نبی دا، سیف ملوک شہزادہ
تیؤں تیؤں ہووے آواز صفائی، جوش خروش زیادہ
124
جیؤں جیؤں کرے آواز اُچیرا ،تیوں تیوں سنگھ صفائی
دم دم نال نبی دی برکت، ہووے کلام سوائی
125
صفت نبی دی پڑھے شہزادہ، دھر کے خاص ارادہ
ہوندے جاون بول رسیلے، روشن صاف زیادہ
126
پریاں جنّ پکھیرو وحشی، سب اکٹھے ہوئے
کیتا اثر کلام تماماں، ہنجو بھر بھر روئے
127
چھجیں کھاریں رُنیّ بی بی، ہنجوں جھولیں بھریاں
ہئے ہئے کر کے رُنیاں اوتھے، ہور تمامی پریاں
128
جاں پھر سیف ملوک شہزادے، کیتی چُپ کلاموں
ہر اک دا جیؤ جائی آیا، کیا خاصوں کیا عاموں
129
بی بی نے فرمایا بیٹا ،غرض تیری ہن ایہا
شاہ پری ہتھ لگے کیویں، بنے سبب اجیہا
130
ایہ مہم نہیں سر ہوندی، ہے کم مشکل بھارا
توں آدم اوہ پری شہزادی، وڈی بلند ستارا
131
پریاں ناری لوک نیارے، پورے قول قراروں
بے وفا تسانوں گِندے، بھج ونجو تکراروں
132
مکر فریب بہانے کر کے، پری کسے نوں ٹھگو
ہتھ لگے تا اینویں کیویں، چھوڑ کسے ول وگوّ
133
صاف جواب شہزادے سُنیا، لگ گیا غم کاری
دند کن وٹ ڈھہٹھا کھا گردی، ہوش گئی بُھل ساری
134
راوی کہندا مہر افروزے، عشق اوہدا ازمایا
اگے ہی پیغام اس گل دا، بی بی ول سی آیا
135
ہور عفریت بدیع جمالے، گھلیا آہا اگیرے
سبھ حقیقت لِکھ پُچائیوس، کم دادی ہتھ تیرے
136
حال احوال شہزادے والا، نالے اپنا سارا
دادی اگے ظاہر کیتا، کریں اساڈا چارہ
137
ایس میرے پر عاشق ہو کے، جھلے قہر نزولاں
مینوں بھی ہن عشق اس دے نے، کیتا وانگ رنجولاں
138
جوڑی ساڈی جھب رلائیں، میں مردی وچ سولاں
جے ایہ ور' نہ دیہو مینوں، ہتھوں موت قبولاں
139
چیتا دئیں جواب نہ اس نوں، جے توں دادی میری
جے اک وار جواب دتوئی، مر کے ہوسی ڈھیری
140
اگے ہی ایہ ہے دُکھیارا، پُر پُر سلّیا درداں
اندر اس دا پُرزے پُرزے، باہر داعیا مرداں
145
اتوں تُوں نہ بلدی اُتے، پائیں تیل جوابوں
ساعت ڈھل نہ لگسی اونویں، مرسی ایس عذابوں
146
ایہ مویا تاں میں بھی مرساں، گھڑی نہ پچھے رہساں
جے تدھ ایہ احسان نہ کیتا ،مہر تیری کے کہساں
147
کر کے آس تیرے درگھلیا، موڑیں نہیں نراسا
بِیدل نوں دلبری بنھائیں، دے کے غور دلاسا
148
جاں جاں جان میرے تن ایہو، خاصہ دل داجانی
جے جھڑکیں مر جاسی عاشق ،میں بھی ہوساں فانی
149
اکھیں ڈٹھے باجھوں اس نے، کیتی ایڈ اشنائی
دنیا اُتے کوئی کوئی ہوسی، ایسا مرد وفائی
150
آدم جِنّ پری وچ کیہڑا، اتنی ہمت والا
جو اس سفر قضیے کٹے، پَین پرنگت شالہ​

 

151
نام نشان مقام ذُرّیت ،صورت رنگ جوانی
گھلیاں لِکھ بدیع جمالے، صفتاں نیک انسانی
152
بی بی سبھ حقیقت سمجھی، گل نہیں ایہ کچی
شاہ پری دے سخن آزمائیوس، کُوڑ لکھے یا سچی
153
جیؤں جیؤں شاہ پری نے لکھی، تیویں ڈِٹھی ساری
فکر پیوس ہن جے مر جائے، ہوسی وڈی قہاری
154
جے اس غش بے ہوشی وچوں، بچ کے باہر آوے
دیاں دلاسا لاواں آسا ،ساک کراں رب بھاوے
155
عنبر اشہب آن شتابی، مغز اوہدے تے ملیا
سیف ملوکے ہوش سنبھالی، اُٹھیا خاکو رلیا
156
شکر گذار ہوئی اوہ بی بی، کرن لگی دلداری
غور دلاسا بے وسواسا ،خاطر بے شماری
157
آکھن لگی اے شہزادہ ،نہ کر غم نہ جھورا
کم تیرے وچ ہمت کرساں، قسمت نال نہ زورا
158
نال عنایت رب سچے دی، مشکل حل کراساں
مطلب تیرے کارن ہُنیں، باغ ارم وچ جاساں
159
جے کجھ زور میرے وچ ہوسی، لاساں جاں جاں سرساں
اللہ بھاوے ناتا تیرا، شاہپالے گھر کرساں
160
سیف ملوک ایہ گلاں سن کے، ہتھ بنھ اُٹھ کھلویا
جھُک کے ست سلام کریندا، جیؤ پیا سی مویا
161
بی بی تائیں دئے دعائیں، دیوی رب جزائیں
جے توں بھلا میرے سنگ کرسیں، اجر دئی گا سائیں
162
بی بی نے فرمایا لیاؤ، جھب ببرچی کھانے
پُور رکاب ٹکاندے جاندے، خدمتگار سیانے
163
کھادا کجھ طعام شہزادے، لائق قدر طلب دے
رکھ امید پیالے پیتے، فضل نیارے رب دے
164
جاں کجھ ہویا اسودہ راہی، پچھدی بی بی رانی
دس زبانی اپنی سانوں، ساری سفر کہانی
165
سیف ملوکے مجلس اندر، پھول دتی سبھ ورتی
دریاواں وچ جو کجھ ورتی، جو گذری وچ دھرتی
166
بہرامے دے مارن والا، ملکہ دا چھٹکارا
واسط سراندیپ ٹکن دا، حال سنایا سارا
167
صاعد یار ملن دا قصہ، ہور مصیبت اُس دی
سبھو راس براس سنائی، مجلس سن سن کُسدی
168
زارو زار رُنا سب کوئی، نالے بی بی روئی
تَتیاں دی سُن گل محمد، مجلس تتی ہوئی
169
خدمتیاں نوں کہیا بی بی، جھب جھب کرو تیاری
باغ ارم ول ٹرے شہزادہ، خرچ دیو جو کاری
170
ہویا تیار اسباب تمامی، پھیر عفریت بُلایا
اوہو آہو خاطف جیہڑا، اگے چاء لیایا
171
بی بی حکم کیتا عفریتے، شاہزادے دے تائیں
صحیح سلامت باغ ارم وچ، اگے چل پُہچائیں
172
میں بھی ایہ تک آئی جانوں، ڈھل نہ لاساں مولے
عفریتے شاہ کاندھے چایا، سرپر حکم قبولے
173
اُڈیا دیو محبت چایا، اک پل کتے نہ اڑیا
سیف ملوک اس پہرے اندر، باغ ارم تک کھڑیا
174
باغوں باہر سی اک چشم،ہ آ لتھا اس اُتے
ساعت گھڑی آرام کیتو نیں، بیٹھ رہے یا سُتےّ
175
تاہییئں جے پھر آیا پچھوں، اس بی بی دا ڈیرا
لشکر فوج نشان نقارے، شوکت شان وڈیرا
176
باغ ارم دے گِرد چوپھیرے، ہو گئے ڈیرے ڈیرے
شارستان سنہری اندر، فوجاں پائے گھیرے
177
پریاں زیور گہنے بھریاں، جیونکر ہریاں شاخاں
سیف ملوکے نال محمد، ہس ہس کرن مزاخاں
178
آون سات لگائے تنبو، باغ ارم وچ لتھے
مِلن چلے شاہپال شاہے نوں، دھو کپڑے منہ متھے
179
سُچا سائبان شتابی، شاہزادے پرلایا
بستر لدتے گاؤ تکیے، عزّت نال بہایا
180
شاہپالے دے میلے کارن، ہور گئے اُٹھ سارے
آوے جدوں قضا محمد، داناواں مت مارے
181
خاطر جمع تسلیّ کر کے، آہو خاطف آیا
دیواں خبر پری نوں خیری، سیف ملوک پچایا
182
اس جائی کجھ پریاں آہیاں، ہور کئی طرفینی
گئے شزادہ سونپ اوہناں نو،ں سبھو واقف عینی
183
کہہ کے گئے اوہناں نوں چیتا، ویکھ آدم دا جایا
شرّمکر کجھ کرئیو ناہیں، ایہ گھر ساڈے آیا
184
اوہناں نوں کے صرفہ آہا، گیاں جت ول جانا
خوف خطر دی جائی رہیا، سُتّا بال ایانا
185
سیف ملوک اکلاّ رہیا، پاس نہ رہیوس کائی
بستر توں اُٹھ سیر کریندا، باغ اندر ہر جائی
186
گل پھل رنگا رنگ دے تکدا، پنکھی خوب ہزاراں
بھلے بھلیرے رُکھ نورانی، انت نہ میوے داراں
187
دم دم شکر ربانا آکھے، حمد ثنا کروڑاں
جیوندیاں وچ جنت آندوس، پُگ گیاں سبھ لوڑاں
188
پر ماں باپ میرے دکھیارے، چھم چھم ہوسن روندے
لوُں لوُں ٹھنڈ اوہناں نوں پوندی، جے اج تکدے ہوندے
189
پر میری کے خبر اوہناں نوں، جا پُہتا کس جائی
کروا سیر بہشتاں اندر، مولیٰ آس پُچائی
190
اوہناں ہکھی لاہی ہوسی، ہوگ کتے مر رہیا
اتنی مدّت پاء نہ آیا ،نہ کوئی خیر سُنیہا
191
بابل میرا روندا ہوسی، وانگ نبی کنعانی
نہ معلم اس یوسف والی، پُت لدھی سلطانی
192
میں اج باغ ارم وچ پھردا ،بن پریاں دا لاڑا
ناری لوک میرا تن خاکی، چاون رکھ کندہاڑا
193
ماپے غم میرے وچ ہوسن ،کر دے نت سیاپے
خاکو اندر سوندے ہوسن، جیونکر ہالی تاپے
194
رورو کے ہُن ہویا ہوسی، پیو میرا نابینا
آتش غم میری دی اس دا، ہوگ جلایا سینہ
195
اس دی ونڈے دامیں ہوساں، مر کے خاکو رلیا
یا وچ وخت قضیےّ بھارے، پا کڑاہی تلیا
196
مینوں رب دتی وڈیائی، موج بہشتیں ماناں
پیؤ بہار میری ہن ویکھے، سبز ہووے کُملانا
197
ایہناں خوشیاں اندر آہا، خوشی نہ پچدی کسےّ
توڑے کول سجن دے پہتا ،توڑ چڑھے تاں دِسےّ
198
بہتے سالک راہ چلیندے، خوشیاں مانن لگے
ہوئے بند نہ پُہتے کدھرے، نہ پچھے نہ اگےّ
199
خوشیئں خوشیئں سیر کریندا، نظر چوطرفے پھیرے
دریا تے کوہ قاف اس تھائیوں، دسدے آہے نیڑے
200
لکھ ہزار درخت پہاڑی، بہت بلند شماروں
نال اسمان جِنھاں دی چوٹی، دسن قاف کناروں
201
سبز شعاع اوہناں دی کیتا، انبر دا رنگ نیلا
رنگ برنگی میوے دِسن، کوئی سُوہا کوئی پیلا
202
بنگلے محل چبارے دھولر ،باغ اندر خوش جائیں
روضے ' مدرس ' مجلس خانے ' مسجد ہٹ سرائیں
203
نقش نگار عجائب سوہنے، ہر ہر طرح نیارے
ویکھ نقاش خیال اوہدے دے، ہوش گئے بھُل سارے
204
تک معمار ادراکے والا، کُند ہویا تدبیروں
حکمت کاریگر دی دِسے، چترّ کار منیروں
205
ہر حیوان انسان پری دی، صورت نقش بنائی
بہت کمال نہایت سوہنی، زیور لاء سُہائی
206
ہر پاسے خوشبو پھلاں دی، مغز معطر کردی
ہر میوے تھیں باس بہشتی، قُوت دے جگر دی
207
شاہزادہ تک باغ ارم دا، ہو تعجب رہیا
دل وچ کہے بہشت اصلیا، ہوسی کد اجیہا
208
بندر تے کوہ قافاں اندر، باغیں تے صحرائیں
ایہہ عجائب رُکھ نہ ڈِٹھے، نہ خوش آب ہوائیں
209
جنت اعلیٰ کہندے جس نوں، ہوگ متے اوہ ایہا
دنیا اُتے کتھوں ہووے، سُندر باغ اجیہا
210
کر کے سیر بہار چمن دا ،پھر چشمے پر آیا
جس پر آہو خاطف آہا ،اوّل آن بہایا
211
خوش ہوا نہایت مٹھی، بہت سکھاون والی
سے برساں دا ماندہ ماڑا، کرے نروآ حالی
212
وگن نہراں لہر بہ لہراں، سچے تھاں کنارے
ٹھنڈیاں چھاواں کولے کولے، سبزے فرش کھلارے
213
نارونی دا رُکھ گھنیرا، چشمے اُتے ہے سی
دریائی دی چھتری ساوی، ہوگ نہ سوہنی ایسی
214
جھُلیّ واء ہلن وچ شاخاں، کرن اشارت راہیاں
آہو ہین تساڈے کارن، خوب وچھائیاں ڈاہیاں
215
چشمے وچوں آ پیاسے، ٹھنڈا پانی پیو
چھام گھنی آرام کرو تے، گھڑی اسودہ تھیؤ
216
نارونی دی چھانویں جا کے، ہویا دراز شہزادہ
باغ ارم دی واؤ سُکھائی، مستی چڑھی زیادہ
217
مدت دا نندرایا آہا، نیندر گھُل مل آئی
سُتا ہو بے ہوش شہزادہ، دشمن وار چلائی
218
سے برساں دی زُہدی کر کے، جاں روح منزل پہتا
اک گھڑی دی غفلت خوشیوں، دور ہٹے مُڑ بُہتا
219
نفس موئے دا سنگی شیطاں، آن کرے اُپرالے
باغ حقیقی وچوں پھڑکے، قید مجازی ڈالے
220
سٹوں سخت ہوون بِھڑہٹاں، کہن حکیم سیانے
اس قیدوں چھٹکارا اوکھا، کڈھے یار دھگانے
221
ویری دشمن موئے گئے دا، ساہ وساہ نہ کرئیے
سپ موئے دا کنڈا چُبھےّ، پھر بھی دردیں مریئے
222
کر کر زہد ریاضت بھائی، جاں میلے پر آیا
خوشی غرورت غفلت کیتی، روح بندی مُڑ پایا
223
تنگ پیا دل آ ہُن ساقی، بھر کے دے پیالا
دشمن دے وس پیوس اکلاّ، ہے تیرا اپرالا
224
قیدے اندر رہاں امیدی، پی کے جام صبر دا
من رضا محمد ڈاڈھا، جو چاہے سو کردا
6303​

 

دیواں نوں بہرام دیو مارے جاون تے اسفند باش قلعے دے فتح
ہو جاون دی خبر ہونا اوہناں دا سیف الملوک نوں لبھنا تے لبھ کے قید کردینا
01
راوی ایس قصے دے مینوں، ہور صلاح دسالی
پھر پِچھوں چل پکڑ محمد، گل شہزادے والی
02
قلزم دا شاہزادہ جس دن، کُٹھا سیف ملوکے
چالیھ روز گذشتہ ہوئے، بِن فریادے کوکے
03
بعد اس تھیں ماں باپ دیو دے، خبر ہوئی اس گل دی
اسفند باش قلعے وچ کُٹھا، بیٹا تیغ اجل دی
04
ماتم بہت کیتا بے حدّا، سوگ وڈا وچ دھرتی
اوہ مہینہ قلزم اندر، روز قیامت ورتی
05
بوہے بوہے ہوئے سیاپے، ہائے شیرا اے شیرا
مائی باپ پُٹن سر داڑھی، منہ نہ ڈٹھا تیرا
06
کون بجگ پئی اسمانوں، کر گئی ایہ کارا
دیو پری کوئی مار نہ سکدا، ساڈا لال پیارا
07
روندے دھوندے تے کُرلاندے، لُٹے اسیں جہانا
کوئی نہ سُجھدا مارن والا، ایڈ دلیر جوانا
08
جاں اس سوگوں باہر آیا، کہندا شاہ دیواں نا
کر کے دغا دیواں نوں مارن، ہے ایہہ کم انساناں
09
آدمیاں بِن کِسے نہ کُٹھا، میرا شیر رنگیلا
مشرق مغرب توڑی لوڑو،کر کے وڈا حیلہ
10
ایسا دیو زوراور مارے، آدم دی کے طاقت؟
عرض کیتی امراواں شاہا، پئی اسمانی آفت
11
اسفند باش قلعے وچ کیکر، آدم ہے جا سکدا
سو عفریت بہادر اُت ول، جاون کولوں جھکدا
12
پھر بہرام تساڈا بیٹا، جو مویا اُس جائی
اس دا ثانی ہور زورا، ور کیہڑا وچ لوکائی
13
آدم شُوہدے دی کے طاقت، نہ کوئی دیو اُجالا
اس بہرام بہادر اگے، ہتھ اٹھاون والا
14
اینویں نال غمی دے تیرا، فکر ہویا سودائی
آدم عاجز مُٹھ مٹی دی، کرسی کے کمائی
15
ہاشم آہا نام اس دیوے، قلزم دی جس شاہی
اُمراواں نوں آکھن لگا، خبر مینوں ایہ آہی
16
پکا پتہ کتابوں آہا، لکھیا وچ کلامے
آدمیاں دے ہتھوں ہوسی، موت میرے بہرامے
17
آدمیئ بِن کسے نہ کُٹھا، لوڑو چا جگ سارا
سخت سزا دیاں جد لبھے، اوہ دشمن ہتیارا
18
پریاں دیو اکابر دانے، عاقل سگھڑ سیانے
چھ ہزار روانے کیتے، ہر پاسے ہر تھانے
19
اُس آدم نوں لوڑ لیاؤ، خون کیتا جِن میرا
لہندے چڑھدے دکھن پربت، لوڑن چڑھے چوپھیرا
20
ٹاپو تے کوہ قاف سمندر، جنگل بار اُجاڑاں
ندیان بیلے خیبر غاراں، وچ پنجال پہاڑاں
21
لوڑ رہے ویرانے سبھے، خونی ہتھ نہ آیا
پھیر آبادی بھالن لگے، مُلکیں پھیرا پایا
22
شہر ولایت جوہ جوہیرے، چشمے حوض سرائیں
رُکھ بغیچے کھوہ بنھوڑے، ڈھوکاں کھیت گرائیں
23
جس جس جائی سُجھدا آہا، آدمیاں دا واسا
پریاں دیو لگے سبھ لوڑن، مل لیا ہر پاسا
24
کوئی کدھرے کوئی کدھرے لوڑے، کِڑک دیواںنوں بھاری
اوس دہاڑے چالیھ پریاں، آیاں وچ اڈاری
25
باغ ارم دے اتوں لنگھیاں، نال قضاء الٰہی
ہیٹھ درخت ڈٹھو نیں سُتاّ، آدم زاد سپاہی
26
اوس درخت اُتے لہہ آیاں، گوء مگوء مچائی
ویہہ وسوسے ایہ خونی ساڈا، ہور نہ ہوسی کائی
27
کن آواز اوہناں دا آیا، جاگ پیا اوہ راہی
سبھو پریاں دبکا دے کے، پچھن اوئے سپاہی
28
کون کوئی توں کتھوں آئیوں، تُدھ معلوم نہ ہویا
پریاں دیواں دے ایہ تھانے، کیوں اس جائی سویا
29
احمق ہیں یا جھلاّ خفتی، یا مغرور جوانی
کیہڑی جائی آکے سُتوں، مار کرے کوئی فانی
30
سیف ملوک دلیر جوانے، خوب جواب سنایا
باجھ رضا ربے دی کیہڑا، مارن والا جایا
31
جدوں قضا الٰہی آسی، مُول نہ رہسی ڈَکیّ
حُکمے باجھ نہ مراں کسے تھیں، معلم ہے گل پکی
32
بے گناہ میرے ول جیہڑے، بُریاں اکھیں کرسن
ہتھوں ہوگ جنہاں دی آئی، میرے ہتھوں مرسن
33
پریاں نے تد معلم کیتا، ایڈ دلیری جس دی
قلزم رنڈی اِسےّ کیتی، سچ ایہو گل دسدی
34
شاہزادے تھیں پچھن لگیاں، بن کے وانگ حلیماں
اسفند باش جزیرے تدھے، کیتیاں سر مہیماں؟
35
قلزم دا شاہزادہ اوتھے، تدھ ہی مار گُمایا
سراندیپے دی شاہزادی، توں چُھڑکا لیایا
36
جے اوہ شیر بہادر توں ہیں، سندر شکل سپاہی
تاں سو شکر اساں بھی ڈِٹھیوں، چاہ تکن دی آہی
37
سیف ملوکے ایہ گل سُجھی، ہین ایہ پریاں ایتھوں
سراندیپوں سُنیاں گلاں، رہ رہ آئیاں جتھوں
38
جیکوئی دور ملک تھیں ہوون، کد واقف دستانوں
باغ ارم وچ آیاں ہوسن، زریں شارستانوں
39
آہو مہیّیں کُٹھا آہا، شاہزادے فرمایا
ملکہ خاتوں قیدوں کڈھی، جاں رب کرم کمایا
40
اوسے دل نوں ہمت دتی، اوسے یاری کیتی
نہیں تاں اینویں کد مریندا، ایسا دیو جمعیتی
41
پریاں کہیا دس اسانوں، کیکر کُٹھا آہی
جیؤں جیؤں گذری سبھ دسالی، سیف ملوک سپاہی
42
ویکھ اقبال دلیری اس دی، ہتھ نہ پاون پریاں
ایڈ بہادر دیواں مارے، زور اوہدا سُن ڈریاں
43
حکمت مکر فریبیں کر کے، قلزم کھڑیا لوڑن
سیف ملوک بھلاون کارن، جُھوٹھ مَسَبدا جوڑن
44
شارستان سنہری وچوں، کہن اسیں ہن آئیاں
شاہ شاہپال تیرے ول گھلّیاں، خوشیئں خوشیئں دھائیاں
45
شاہزادے نوں چا لیاؤ، حکم دتا شاہپالے
جے آکھیں تاں چاء لے چلیئے، کول بدیع جمالے
46
شاہزادے شکرانہ پڑھیا ،بہت دلوں خوش ہویا
پہن لئے ہتھیار پوشاکی، اوّل منہ ہتھ دھویا
47
پریاں نوں فرمائیوس جھبدے، چاء لے چلو مینوں
نال شتابی چایا پریاں، ایہہ ہُن کھڑساں تینوں
48
ست دن تے ست راتیں اُڈیاں، کرکے تیزا ڈاری
اکس پہاڑ اُچے تے لتھیاں، کِلک اوہناں نے ماری
49
آن ہجوم اکٹھے ہوئے، پریاں دیو مریلے
آکھن نس ڈٹھوئی شخصا، اگے ہی بہوں ویلے
50
ہن جاسیں تاں پُچھساں ایتھوں، آئی شامت تیری
مدّت ہوئی اساں بھی چڑھیاں، کیتی لوڑ بتیری
51
قلزم دے درباروں آئے، اسیں لوڑاؤ تیرے
اس سلطانے گھلیا سانوں، پکڑو دشمن میرے
52
ڈھونڈھ تھکے کل عالم تینوں، مساں مساں ہتھ آئیوں
چڑھیا خون اکھیں وچ تینوں، اوسے آن بہائیوں
53
بے گناہ شاہزادہ ساڈا، کیوں تدھ مار گُمایا
مار اضاعیں کرساں تینوں، اج بدلہ ہتھ آیا
54
سُن گلاں شاہزادے تائیں، بہت آئی غمناکی
کہندا ہے کے مارن میرا، عاجز بندہ خاکی
55
کے ہویا مرویساں شوہدا ،کے جیون داجھورا
دو افسوس رہے دل اندر، ڈاڈھے نال نہ زورا
56
اک تے مائی بابل سنگیاں، مردیاں منہ نہ ڈٹھا
دوجا چھیکڑ وار نہ ملیا، یار پیارا مِٹھاّ
57
اوڑک اک دن مرنا بندے، کیا پچھے کیا اگے
نیت پریت تیری وچ مویا، پتہ سجن نوں لگے
58
جان ہووے قربان سجن توں، عشق ایمان نہ ہاراں
اپنی توڑ نباہ محمد، کجھ پرواہ نہ یاراں
59
سیف ملوک ایہناں بنھ کھڑیا، سنگلدیپ شہر وچ
پریاں دیو عفریت بتیرے، ویکھن آئے در وچ
60
جو ویکھن سو ہئے ہئے کردے، ہتھ مروڑن سارے
ایہ جوان نہ مارن جوگا، کے کرسن ہتیارے
61
اوڑک کوٹ اندر پھڑ کھڑیا، وچ حضور شہانے
سیف ملوکے ڈٹھے اگے، بادشاہی سمیانے
62
سُچے فرش فروش وچھائے، کرسی سے سنہری
تخت جڑاؤ تے شاہ بیٹھا، دیواں بھری کچہری
63
سیف ملوکے نظری آیا، تخت اُتے اک تودہ
سٹھ گز لّماقد دیوے دا، چہرہ غضب الودہ
64
سیف ملوک سلام پُچایا، جیونکر رسم شہانی
جھل سلام تخت پر گجیا، کہندا ہے نقصانی
65
توہیں میرا بیٹا کُٹھا، اسفند باش جزیرے
گھائل کریں جوان اجیہے، چایا سئیں تقصیرے
66
تینوں کُجھ نہ سُجھدا آہا، اس دا بھی کوئی ہوسی
جیونکر میں اوہدے غم رُناّ، باپ تیرا ہن روسی
67
سیف ملوکے جھڑکاں سن کے، رت گئی سُک ساری
نال دلیری اٹھ سلامی، کردا دوجی واری
68
دے دعائیں کرے ثنائیں، دل وچ اوٹ اِلہ دی
نال فصاحت عقل بلاغت، صفت کیتی اُس شاہ دی
69
پھیر اس اگے چھویا قصہ، اپنے حال احوالوں
اس جامے اس مورت والا، عشق بدیع جمالوں
70
سفر سمندر فوج ڈُبن دا، ذکر زنگی دا آندا
بوزنیاں تے سگساراں دا، قصہ شہر زناندا
71
ہور قضیےّ جانواراں دے، بِھیں گل تتےّ تھل دی
اسفند باش جزیرے والی، گل دسی پل پل دی
72
ملکہ دی بے ہوشی والی، ساری گل سنائی
موت دسی بہرام دیوے دی، جیوں مویا سنگ آئی
73
واسط سر اندیپ وڑن دا، سارا حال سنایا
ہور بدیع جمال پری دا، جیوں جیوں درسن پایا
74
شفقت الفت شاہ پری دی، قول قرار زبانی
مہر افروزے دے گھر در دی، دسی کُل نشانی
75
مہر افروزے دا نال لے جانا، باغ ارم وچ جانا
پھر پریاں دا نال بہانے، سنگلادیپ پُچانا​

 

76
سچوّ سچ سنائیوس سارا، جھوٹھ نہ کہیوس ماسا
سچے ناہیں آنچ محمد، کُہہ سچ بے وسواسا
77
شاہزادے تھیں پچھن لگا، ہاشم شاہ غم بھریا
متھے وٹ اکھیں پر لالی، ڈھیر بیچارا جریا
78
بھیڈاں وانگ حلیم دکھاویں، نیت دے بگھیاڑا
مثل فرشتے صورت دِسے، باطن دیو اواڑا
79
ناحق خون کیتا تدھ کاہنوں، بیگناہاں ماریں
روز قیامت پچھ ہووی گی، من وچ خوف نہ دھاریں
80
سیف ملوکے کہیا اگوں، آکھ سلام دوبارے
لکھن ہار ازل دے شاہا، جو جو نقش اتارے
81
متھے میرے جو اس لکھے، عیب گناہ خطائی
کد تدبیروں دھوون ہوندے، پکے لیکھ خدائی
82
ایہ منہ کالکھ لگنی آہی، لکھی دُھردرگاہوں
دوس دیو کے مینوں شاہا، وُڑھی قضاء الہٰوں
83
توڑے لکھ افسوس بندے نوں، لگے کم وہایاں
تُرٹا لعل نہ جڑیا مُڑکے، ہر گز پچھوتایاں
84
صورت شیر جوان تیرے دی، ویکھ لگا غم مینوں
ہونی ہوئی نہ مڑدی آہی، کے ہُن آکھاں تینوں
85
ہتھوں چھُٹا باز نہ مُڑیا، نال افسوساں گھنیاں
کجھ نہ حاصل ہویا شاہا، پٹ پٹ مُنہ سر بھنیاں
86
کیتے اپنے دا دل اندر، بہت افسوس کیتا میں
ظلم بُرا ایہ متھےّ لگا، ہتھیں زہر پیتا میں
87
ہائے ہائے ڈب مراں وچ ندیاں، نج آیا اس رستے
ٹُٹا شیشہ پھیر نہ جڑیا، نال کچے بند بستے
88
ڈاڈھی ہے تقدیر الٰہی، منہ مارے تدبیراں
کس سر دوس محمد، پھڑیوس اپنیاں تقصیراں
89
کیتا عذر خطائی منیّ، سیف ملوک شہزادے
ہاشم دا کجھ غصہ گھٹیا، رہیا کمی زیادے
90
گنتریاں وچ آیا کہندا، مارسٹاں کہ چھڈاں
اوڑک ورم پتر دا آکھے، بہتر جے سر وڈھاں
91
کدی کہے چا قید کرائیے، کدی کہے جے ماراں
کدی کہے بہرام نہ مُڑدا، نال اجیہاں کاراں
92
لِلّٰہ خون پتر دا بخشاں، مت میں بھی بخشیواں
گرم پیالا غصےّ والا ،اندر و اندر پیواں
93
رہ رہ کے پھر رہ نہ سکیا، کیتوس حکم قتل دا
گچ پچاوے کون غصے دا، اُچاّبھانبڑ بلدا
94
ہاشم شاہ فرمایا اوڑک، معلم ہویا مینوں
توں دلبند اساڈا کُٹھا، قتل کراواں تینوں
95
جلاّدے ول شارت کیتی، ترت اوہ حاضر ہویا
جیوں بدکاراں دے سر آکے، ملک الموت کھلویا
96
بلّیاں اکھیں تے منہ کالا، ککیاں داڑھی مچھّاں
چٹے دند لباں تھیں باہر، وال موہیں پر لُچھّاں
97
پھِکی خوء ترشرو دِسے، تلخ زبان رنجانی
کَپّوں کھاؤں کردا سُجھے، چہرہ مثل سوہانی
98
رنگ دیدار زُحلّے والا، وانگ مریخ صلابت
ویکھن سات دلیری بھجے، کھاون آئی آفت
99
خونی سُرخ پُشاک لگائی، باہر تیغ میانوں
تیز اتے خوں ریز زیادہ، باشک ناگ زبانوں
6403
مریخی دل ہوئے شکستہ، تیغ اوہدی تھیں ڈرکے
جوز ابُرج کرے دو پھاڑاں، سر نیزے تے دھرکے
100
دہشت دس البرز کنباوے، پئے پہاڑ تریلی
لرزہ پوے زمیناں تائیں، جاں اس نوں شاہ پیلی
101
توبرہ ریتو بھریا گل وچ، خونی نطع بغل وچ
سینکڑیاں نوں ذبح کریندا، وانگ قصائیاں پل وچ
102
رتی رحم تے سہم دلے نوں، ترس نہ وچ سرشتے
خونی کم ہمیشہ وانگر، ملک الموت فرشتے
103
اوّل نطع زمیں پر دھریا، اُپر ریت کھلاری
پریاں دیو وڈیرے نٹھے، ویکھ اوہدی ہتیاری
104
شاہزادے نوں باہوں پھڑکے، ریتے وچ بہایا
اُگر تیغ سرے تے آندی، مارن اُتے آیا
105
قدرت ویکھ خداوند والی، کردا کیڈ تماشے
پنجے وچوں تتر چھڈے، رحم کیتے جد باشے
106
مارن لگے شیر دنبے نوں، گُرگ کرے اپرالا
بہے چڑی دا راکھا بن کے، باشک ناگ ڈنگالا
107
کھاون لگا باز کبوتر، پنجہ مار غضب دا
لگڑ اس تھیں چھڑکاکے رکھے، فضل پچھانوں رب دا
108
ہاشم شاہ اگے جلادے، اس دم عرض پکاری
شاہا تیز تیرے اقبالوں، واڈھ میری تلواری
109
ہمت تیری نال نروآ، زور مینوں وچ باہاں
دوجا دم نہ لیندے مڑ کے، تیغ جیہناں تے واہاں
110
اج دن تیک نہ بچیا کوئی، جو میرے تک پُہتے
کرگ شفاعت کون بندے دی، پاپ کمائے بہتے
111
شالہ خیر تساڈی دائم، مانوں خوشیاں لاکھاں
دو تن سخن میرے دل آئے، جند بخشو تاں آکھاں
112
ہاشم کہیاکہہ توں بیشک، جو تیرے دل آئی
نیک صلاح سبھس دی سُنیے، کھائیے نہیں خطائی
113
نیک نصیحت ہر دی منیے، عار نہ کرئیے ماسا
جو آمناّ دے گھر آیا ،ہویا بے وسواسا
114
ہاشم شاہ اگے جلادے، عرض بنا سنائی
شاہ وڈا شاہپال اُچیرا، نبی سلیماں جائی
115
خویش قبیلے اس دے سارے، میر وزیر تمامی
بھیناں بھائی ساک اشنایاں، کیا خاصی کیا عامی
116
سبھناں رل صلاح پکائی، ایہ شاہزادہ کائی
شاہپالے دی بیٹی دے کے، کرنا خاص جمائی
117
سرو بانو ہمشیرہ شاہ دی، مائی مہر افروزے
ویکھ پسند کیتا ایہ لڑکا، اندر پہلے روزے
118
ناتا کرن اوہدا اوہ گیاں، شاہپالے دے گھر نوں
نبی سلیماں ایہ کُڑمائی، کیتی ویکھ امرنوں
119
ڈرکھاں روح نبی دے کولوں، مت کو غیرت آوے
اُٹھے فتنہ شر اجیہا، ایہ کم مشکل پاوے
120
تیرے تے شاہپالے اندر، ویر پویگا بھارا
ایہناں معاملیاں تھیں پچھوں، ڈُھکدا مندا کارا
121
خون اُدھالے کیکر پچدے، ایڈ جنہاں اپرالے
شہر ولایت اندر شاہا، بہ سو نہیں سُکھالے
122
تدھ جمائی اس دا کُٹھا، کد اوہ کرسی تھوڑی
ایہ کم کر کے چھپ سیں کتھے، ہے کوئی جاگہ لوڑی؟
123
آدمیاں دے مُلکے اندر، باپ اوہدے دی شاہی
چاراک سے شہزادہ اس دا، خدمتگار سپاہی
124
دیو پریاں دے مُلکے اندر، کد بَچسیں شاہپالوں
ادھر نٹھوں اوہ مریسی، ڈاڈھا اے تیرے نالوں
125
ایس جوانے خون تساڈا، کیتا نال نادانی
عشقے سی مت ماری اس دی، کر بیٹھا دیوانی
126
زوری خون کرایا اس تھیں، چا چُکا زنانی
موت اوہدی سی اس دے ہتھوں، لکھی قلم ربانی
127
جٹ فقیر مقدم ہویا، موضع وچ پلاکے
کہندے بھینو قتل کرایا، ویری چا چُکاکے
128
ویری کولوں ویر کوہاون، بُرے رناں دے کارے
ہتھیں زہر پلا کھپاون، خاوند یار پیارے
129
کد کسے دی سکیّ ہوئی، جس نے نار سدایا
سے برساں اگ پُوجے کوئی، پھر ساڑے ہتھ لایا
130
نور حیا ہدایت والا، بُرقع گرد جِنھاں دے
سو کیوں ناریں گنئیے بھائی، مرد ایمان تنہاں دے
13ً1
کے ہویا جے چہرہ ساڈا، ہو گیا مرداواں
جس دی نیت مرداں والی، سوئیو مرد سچاواں
132
ناریں سو جو شہوت بھریاں، تاڑن ڈنڈ جواناں
اک چکھن پھر دوجا رکھن، لکھّن بُرا پُرانا
133
کھیکھن تھیں کر خوف محمد، باہر نکل اس گلیوں
بُریاں تھیں بریائی نکلے، ہے بھلیائی بھلیوں
134
اینھاں گلاں تھیں ہے کے لبھدا، عیب کسے دا کرنا
اپنا آپ سنبھال محمد، جو کرنا سو بھرنا
135
عرض کرے جلاد بے چارہ، مُڑ مُڑ نال تاکیداں
نام جلاد تے کم شفاعت، راہ دسے بے دیداں
136
کہندا آہی خبر تسانوں، بِھیں بہرام جوانے
آدمیاں دے ہتھوں مرنا ،اوڑک اکس زمانے
137
جیونکر توڑوں لکھی آہی، سرپر اوہو ہوئی
نہیں تاں اس بہادر دیوے، مار نہ سکدا کوئی
138
ایسا رستم دستاں آہا، دیو پریاں وچ نادر
جیؤں اجڑ وچ شیر تیویں سی، لشکر وچ بہادر
139
دس ہزار نرہ دیو جنگی، چہل ہزار عفریتے
اکسے حملے نال ہلائے، مار گُما پِڑ جیتے
140
ایہ کمزور جوان بے چارہ، کے آہا اس اگے
پر جاں گھڑی برابر ہووے، ساعت ڈِھل نہ لگے
141
کرو قیاس دلے وچ آپے، کے کجھ اس دا بادر
نال اوہدے کے قدرت دھردا، توڑے لکھ بہادر
141
جو کجھ وچ کتاباں لکھی، ہونی سی سو ہوئی
سر پر منّ رضا ربے دی، دوس نہیں اس کوئی
142
دوجا ہور سنو گل میری، ترکھے کم شیطانی
اگے بھی تُدھ نالوں وڈے، ہوئے شاہ جہانی
143
جیؤں جیؤں دنیا تے اوہ ورتے، سو ورتب بھلیرے
جے چلیں پھڑ چال اوہناں دی، ایہ بہتر حق تیرے
144
طوق سنگل جمشید بنا کے، چھوڑ گیا اس گلّے
بند خانہ اسکندر کیتا، تقصیری دُکھ جھلے
145
زندہ مارن پھر بھی سوکھا ،جاں چاہیے مروایا
مویا گیا مڑ کی کر لبھ سی، جس دن دینا آیا
146
ہاشم شاہ جلادوں سن کے، گل پسند لیاندی
کہندا اس نوں توں ہیں دسیں، ایہ اصلاح اساں دی
147
جوتوں دسیں سوئیو کرئیے، گل کہی تُدھ خاصی
پر اک بھاوے ناہیں اس دی، مُڈھوں کرن خلاصی
148
عرض کیتی جلّادے شاہا، اس نوں قید کراؤ
شاہپالے دی جاں جاں توڑی، مرضی نہ آزماؤ
149
جے اس کجھ اپاؤ نہ کیتا، بانہہ اسدی نہ لوڑی
اس ویلے بہرامے بابت، مارسٹن گل تھوڑی
150
جے اوہ زورا کرکے منگے، دے جمائی میرا
قیدوں کڈھ کریسیں حاضر، تاں کم چنگا تیرا​

 

151
ہاشم شاہ جلاّدے تائیں، آفرین پکاری
ایہ صلاح پسند لیاندی، نالے مجلس ساری
152
جلاّدے نوں خلعت دے کے، کیتا وچ امیراں
خونی قید کراون کارن، کرن لگے تدبیراں
153
قلزم کوٹ اندر سی کھوہا، ڈُونگھا ودھ شماروں
بہت لماّ تے باطن وچوں، کالا تار زناروں
154
یا اوہ روز حشر دے والی، آہی رات ہنیری
ویکھن سات کنارا اس دا، جاندی بَھج دلیری
155
کے کجھ آکھاں تھلا اس دا، دھئول مچھی تک پُہتا
پیروں سِرا نہ نظری آوے، جے سو تکیے بُہتا
156
جے کر پتھر اُتوّں سٹیے، رہے برس تک راہی
جیا جُون اوہدے وچ مر کے، گندھی ترکیّ آہی
157
جے سورج وچ جھاتی پاوے، ویکھ ہنیرا نسدا
کالکھ بُری اُہدی وچ آیاں ،نور دہیں دا کھسدا
158
بُرا دُرگ دیواں دا آہا، دوزخ دنیا اُتے
سپ اٹھوئیں ہور خزندے، وانگر کالے کتے
159
پَیریں سنگل طوق گلے وچ، شاہزادے نوں پاکے
اوس درگے وچ وگایا، بیٹھا تھلے جا کے
160
صورت سیرت ولّوں آہا، مہتر یوسف ثانی
تاہییں مِلی میراث اُوہناں دی، کھُوہ پیا زندانی
161
بے نظیر شہزادہ آہا ،عشق پری دے پھڑیا
تاہییں قید دیواں دی اندر، جا بے چارہ جھڑیا
162
پٹ پہاڑ دتاّ چا اُتے، منہ کھوہے دا کجیا
دیکھ عاشق دی بُھکھ محمد، اجے نہ عشقوں رجیا
163
دیواں قتل کرن تھیں چھڈیا، قید برُی وچ پایا
بُھکھا تے ترہایا مرسی، سہم اوہناں کجھ آیا
164
اوس پُڑے وچ موری کیتی، وانگ چکی دے گالے
اَن پانی لمکاون اوتھوں، پاکے وچ پیالے
165
کدی کدی کجھ روٹی پانی، تھوڑا بہتا کھانا
سیف ملوکے ول پہنچاون، کر کے خوف ربانا
166
جاں شاہ مہرے باہر کڈھے، روشن وانگر اگیّ
اعظم اسم زبانوں پڑھیا، لو کھوہے وچ لگی
167
سپ اٹھوئیں ہور خزندے، نس چھُپے وچ دھرتی
مہتر یوسف والی حالت، سبھ اوتھے ونج ورتی
168
پیریں سنگل بیڑی بدھی، کن چا نپاں گل گولے
ہتھ ہتھوڑی سنگل نالے، کجھ بھارے کجھ ہولے
169
آب حیات کھرے دا چشمہ، سیف ملوک شہزادہ
وچ ہنیر کھوہے دے بیٹھا، رب دا ویکھ ارادہ
170
نال افسوس اوہدے کر بیٹھا، انبر بانا نیلا
سورج دا غمناکی کولوں، ہو گیا رنگ پیلا
171
سینے داغ چنے نوں لگا، تک کے شاہ دا رُولا
نِت دہاڑے گھٹدا جاندا ،کہندا ہائے مقبولا
172
کت ول نس ونجاں اسمانوں، دھاڑا لوکو دھاڑا
دند تیرے کہے تیز اساں تے، ہے بڈھیا بگھیاڑا
173
یوسف ثانی ویکھ جوانی، ترس نہ آوے تیں نوں
خوب جوان اجیہا پکڑیں، عالم دیکھے جیں نوں
174
پیا خیال اساڈے ویری، کس نوں کوک سنائیے
ظالم ستم ہمیشِہ کردا، کِت پاسے نس جائیے
175
اوّل لاء امید بھلے دی ،قید بری وچ پاندا
کھڑ خورشید دوپہراں اُتےّ، دھرتی وت ڈباندا
176
دن دن وادھا گھٹ چنے دا، کر چودھیں نوں پورا
پھیر اتھائیں راتیں توڑی، کر چھڈ دا بے نورا
177
کوک دُہائی کرے لوکائی، دو لابی اسمانوں
نت کھوہے وچ سٹدا پھڑکے، روشن چن جیہاں نوں
178
باغ دلاں دے اندر چردا، بک لڈکا پھڑکے
بگھیاڑاں دے ہتھ پھڑ اندا ،ونڈ ونڈ کھاؤ کھڑکے
179
ننگے سر پہاڑ چُکائے، جِنھاں پھُل نہ چایا
ویکھو پُھل گلاب چوطرفوں، سیخاں دے منہ آیا
180
باغیں سیر کریندی بلبل، پکڑ پنجر وچ پاوے
سیف ملوک جیہے تن نازک، ایسے دکھ سہاوے
181
جاں اس بُتے باز اسمانے،سٹیا درُگ شہزادہ
ترٹے پھٹ پُرانے مُڑ کے، ہویا درد زیادہ
182
زاروزار روئے وچ درُگے، رتو نیر اُچھلےّ
بھارے سنگل کاٹھ پئے سن ،کجھ ہتھ پیر نہ ہلےّ
183
رین دناں کجھ چین نہ رہیا، وین کرے دُکھیارے
فکر دھیان نہ جان اپنی دا، دل وچ سان پیارے
184
ایہ کے سخت زمانہ آیا، ہئے ہئے وے اسمانا
قدر بقدری موجاں مانے، ہر کوئی وچ جہاناں
185
مینوں دن دن دکھ زیادہ ،ہوروں ہور سیاپے
کتھے وطن کتھے سنگ ساتھی، کتھے دُکھئیے ماپے
186
کتھے صاعد، کتھے ملکہ ،کتھے باغ ارم دا
کون کرے اج بھال محمد، ہووے بھنجال اس غم دا
187
نال میرے کے نالش تیری، ہے اسمان بلندا
میں کے شرکت سادھن جوگا، عاجز خاکی بندہ
188
میں شوُہدے پردیسی بندے، کے گمایا تیرا
نہ کوئی تیرا تارا لاہیا ،نہ چن چایا تیرا
189
مُلکوں دیسوں باہر اہو کے، مگر میرے کیوں لگوں
اجے میرے پر تھوڑی ہوئی، کے کجھ کرسیں اگوں
190
شوق سجن دے والی مینوں، مشکل آہی تھوڑی
بیدادی انیائیں راجہ، بھلی عدالت لوڑی
191
اگے بھار غماں دے میرے، چُور کیتے ہڈ سارے
ہور اُتوں دس حصےّ پائیو، ہے ظالم ہتیارے
192
ایسے پاپ کماون وچوں، کے تینوں ہتھ لگدا
کے لیجا سیں دنیا اُتوں، پھریں غریباںٹھگدا
193
لِسےّ اُتےّ زور لگاون، کم نہ زوراور دا
مویاں ہویاں نوں پھر کے، ماریں بے انصافا مردا
194
میں تے اگے عشق پری دے، مار کیتا نترانا
مُردے تے کے زور لگاویں، ہوا ایسا سترانا
195
اگے ہی میں درداں والا، سانگاں سار پروتا
اُٹھدا، بہندا ،روندا رہندا، روندا پیا کھلوتا
196
جمدڑیاں بھائپے قضیّے، سُکھ نہ ڈِٹھا کائی
عمراں دے دکھیارے تائیں، نج جَنِیندی مائی
197
یا پھر زہرالود گھلُتّی، اس دم دیندی دائی
میرے تھاں کٹے دُکھ کیہڑا، متھے دی لکھوائی
198
وقت جوانی عیش جہانی، پنج ست روز عمر دے
ایویں دُکھاں وچ لنگھائے، رو رو آہیں بھردے
199
پُل صراط جیہے سے پینڈے، جھَل جھَل روز حشر دے
باغ ارم وچ پُہتا ہیساں، کول اپنے دلبر دے
200
موج غماں دے اندر آئی، رُڑھدی جان نمانی
نہ کنڈھی نہ پُل بریتے، جل تھل دسدا پانی
201
دوروں نظر پئی اک بیڑی، پانی اُتے تردی
پکی آس لگی وچ دل دے، ہوئی مہر خضر دی
202
نیڑے آئی کھاون دھائی، بن سنسار مریلا
یار ملن دی ہکھی ہویا، دشمن دے سنگ میلا
203
تتی ریت دُکھاں دی اندر، میں تریہایا سڑدا
پانی دا ڈل نظری آیا، ٹریوس اُٹھدا جھڑدا
204
نیڑے جا ڈٹھا جس ویلے، اوہ آہے بھٹھ بلدے
ترٹی آس پیاس تپایا، ہڈ کلیجہ جلدے
205
سر اندیپوں آندوئی پرئیے، ہکھی لاء وصل دی
راہے قید کراؤ مینوں، خبر نہ سی اس گل دی
206
شاہ بدیع جمال پری دی، صورت حاضر کر کے
غم دے گِلے اُلاہمے کردا، رو رو آہیں بھرکے
207
بھُل گیا تدھ اوہ رل بہنا، قول قرار زبانی
اوّل لاء امید وصل دی، ہن ہوئییں بیگانی
208
یاری لاء پریت پکائی، بے وفاء نہ رہیئیں
ہن کیوں ڈٹھے باجھ گناہوں، چُھپ کتے ول گئییں
209
گئِیا وفا تساڈے دل تھیں، بھلی محبت گھولی
کار میری جند واراں تدھ توں، کم تیرا بدقولی
210
میری جان محبت تیری، تُدھ نہ وچ دلیلاں
ایسے کم نہ لائق پرئیے، تیرے جیہاں اصیلاں
211
کھوہ پیا میں تیرے پچھے، ہتھ مُنہ دھوتے جانوں
شاید یاد نہیں تدھ کیتا، مینوں کدے زبانوں
212
کم تیرے وچ گئی جوانی، جان چلی ہن اِتھے
سی تکرار ملن دا پرئیے، دس ہن ملسیں کِتھے
213
یاری لاکے چائیوئی اوّل سٹیوئی وچ خواری
ایہ بدظن نہ آہا تدھ تے، جد میں لائی یاری
214
ویکھاں کیڈ سوگنداں چایاں، کیسے نیونہہ لگائے
ہن تدھ منوں بھلایا مینوں، اوہ دن یاد نہ آئے
215
توڑے عاشق کجھ نہ کہسی، تینوں عیب نہ لاسی
ہور بھی خلقت دنیا اُتے، کد ایہ گل پُچاسی
216
طعنے لوک دیوے گا سارا، کچرک اندر وڑ سیں
بیوفا کہے گی خلقت، کس کس دا مُنہ پھڑسیں
217
کہسن واہ یرانہ تیرا، یاد نہ کیتوئی جانی
یار بنا مڑ سار نہ لیوّ، مار کرائیوئی فانی
218
توڑے میں نہ تکساں جا کے، خلقت ہور تکیسی
جگ بدنام کرے گا تینوں، بولی لوک مریسی
219
کس مذہب وچ جائز آیا، بَھجن قول قراروں
اُوْفُوْ بِعَھْدِیْ پرئیے، مکھ نہ موڑیں یاروں
220
ویکھاں یار قرار چمن دا، کے گُلاں پھَل پائے
نازک بدن اُتے اُٹھ خاراں، نیزے آن لگائے
221
ویکھ شراب شرابی تائیں، سٹ سٹ کے مُنہ بھندا
تاہیں نام حرام دھرائیوس، پاک شئیں دا بندا
222
ویکھاں رات پیالا چن دا، جس ویلے بھن سَٹدی
عالم تے منہ کالکھ لیندی، کے رُشنائی گھٹدی
223
کے امید تیرے سنگ رکھان، کس ہکھی خوش ہوواں
عمر چلی تدھ قول نہ پالے، پیا نصیبے روواں
224
ایسا مرد نہیں میں کچا، تیری بے پرواہیؤں
یاد تیری تھیں غافل ہوواں، نساں تیغوں واہیؤں
225
عشق تیرے دے رستے اندر، جے لکھ سختی سہساں
رنج ہوکے اک قدم نہ ہٹساں، پھیر اوتے ول ڈھہساں​

 

226
کون تکے اس ویلے آکے، حالت میری مندی
اک فراق دویا تن گھائل، قید ہویا وچ بندی
227
نہ منہ یار کہاون جوگا، کراں سنگار جے لاکھاں
نہ دل ایہ گواہی دیندا، بے وفا تدھ آکھاں
228
عاجز کیتا خو تیری نے، نام تیرا کے دھرئیے
نہ جانی نہ دشمن جانی، دوئے کہندے ڈرئیے
229
جے لکھ ظلم کرو پھر رکھساں، جانی نال تسانوں
نام بدیع جمال جِنھاں دا، خون حلال تنہاں نوں
230
خوب شکل محبوب اجیہا، مشکل تروڑن یاری
سَو سَو واری راہ اوہدے تے، بہتر ہے جِند واری
231
گِلے اْلاہمے آکھ شزادہ، مڑ کے پِچھو تاوے
نال خیال جمال پری دے، حال احوال سناوے
232
کہندا ہے بدیع جمالے، میں تُدھ پیا وچھوڑا
میں رنجور تیرے غم اندر، تدھ بھی نہ غم تھوڑا
233
پیر شہید کرے کوئی مدّد، لاوے تیر نشانے
اس قیدوں تے درد فراقوں، کڈھے کسے بہانے
234
ٹھنڈی واء تساڈے ول دی، اس کھوہ وچ نہ لگدی
جس واؤ وچ بوء نہ تیری، ساڑے وانگر اگ دی
235
متھا مار زمیں پر پٹکے، ڈھہندا کھلا کھلوتا
کہندا یار وچھنا تدھ تھیں، درداں وچ پروتا
236
کجھ گناہ بے ادبی ہوئی، قید ہویوس اس راہوں
چاہ تیری دی بھاہ قبولی، کون کڈھے ہُن چاہوں
237
ہتھیں پیریں سنگل بیڑی، آ ویکھاں میں قیدی
دُکھ جھلاں تے مکھ نہ موڑاں، تیرے ول امیدی
238
جے میں لکھ بے ادبی کیتی، کیتا اپنا بھرنا
توں حاکم میں رعیت تیری۔ کر لے جے کجھ کرنا
239
ہرگز چِت نہ لیا پیارے، کیتا سخن دلیری
رحم کریں ہن عاجز ہویا ،قید بُری تَک میری
240
جے میں سو گستاخی کیتی، ظلم تیرے کُجھ جھلےّ
اجے نہیں گستاخی مُکیّ، نہ کر ستم اولّے
241
ایسے طرح نہ رکھ ہمیشہ، مار اِکے کر یاری
یا تلواری دے منہ دےکھاں، یا منہ دس اک واری
242
جے میں نال تساڈے مندا، جانے رب دلیلاں
بے دوسے سردوس قبولے، اگوں شرم اصیلاں
243
جیوندیاں تدھ یاد نہ کیتا، مویاں دلاسا دیسیں
ہے امید تیرے تے سجنا!، مت سر ہتھ دھریسیں
244
ہتھیں مار ہوواں قربانی، کم تیرے سر لگے
کھوہ پیا ایہ جیون میرا، مرن بھلا تدھ اگے
245
پاس تیرے ہن پُہچن اوکھا، گلساں وچ درُگاں
درد میرا سردردی تینوں، کیونکر نیڑے پُگاّں
246
نِموّ جھان بُکل وچ بیٹھا ،ڈردا سیس نہ چاواں
دُور بھلا مت کول ہوواں، تاں تینوں ہرج پچاواں
247
خوشی رہو تم یار پیارے، دُور اسیں دکھیارے
سُکھ نصیب تیرے میں چائے، بھر دُکھاں دے کھارے
248
دُکھ سدا سُکھ گاہ بگاہاں، دُکھاں توں سُکھ وارے
دُکھ قبول محمدبخشا، راضی رہن پیارے
249
ہے سجنا! ہن پُہچ شتابی، واگ چلی چھُٹ ہتھوں
ایہو خوف آہا دل میرے، ایس بیگانی سَتھوں
250
تدھ کہیا سی نہ ڈر مولے، کرساں میں اُپرالا
ہُن اس سخت مصیبت اندر، ہویوس مرنے والا
251
حسن جمال تیرا کس کاری، عاشق سِکدا مرسی
جاں دیدے نابینے ہوئے، پھر سرمہ کے کرسی
252
دُنبہ جد بگھیاڑاں کھادا، آجڑیاں کے کرنا
کانگے نی نہہ گھراں دی پٹی، کس اُتے چھت دھرنا
253
جاں کھیتی دا ککھ نہ رہیا، نہ سُکاّ نہ ہریا
کس کم دھوپ پکاون والی، کس کم بدّل برھیا
254
سجنا! سار نہ لئی آ میری، آ ویکھاں کے رُولا
نک وچ آئے ساس محمد، درسن دس مقبولا
255
دُکھ میرے کے آکھن جوگے، کد آون وچ لیکھے
تَد پَتی جے یار محمد ،جیکر اکھیں ویکھے
256
کِتھے یار کِتھے میں قیدی، کِتھے صاعد بھائی
کون ونڈے اج دُکھ محمد، حال نہ تکدا کائی
257
سیف ملوک درُگے اندر، بہت ہویا دُکھیارا
اگ فراق کیتا دل پُرزے، نہ سُجھدا چھٹکارا
258
پل پل سال مثال گزارے، اک اک روز حشردا
رین لنگھائے وین کریندا، نہ جیوے نہ مردا
259
انت حساب دکھاں دا ناہیں، لوں لوں ہویا شکستہ
دل بستہ تن خستہ بستہ، نالے بستہ رستہ
260
نال تیمم کرے عبادت، پڑھدا نفل نمازاں
مُکّن کد غماں دیاں راتیں، ہویاں دور درازاں
261
کالی رات وچھوڑے والی، ڈھُکی وچ درُگےّ
ہتھیں پیریں سنگل بیڑی، کٹن عاشق لُگےّ
262
کون سُنے تے کہیڑا پُچھے، جے سو کرے کَکارا
صبروں باجھ علاج نہ کوئی، صبر کرے بے چارہ
263
کُوکے موت نہیں میں جوگی، کس دی آئی لے لاں
جاگدیاں نت کٹی لیلاں ،جیوں مجنوں بِن لیلاں
264
آئی رات اک رحمت والی، وانگر لیل قدر دے
انبر سبز بغیچہ کیتا ،تازہ نور بدر دے
265
نیلے چھتر اسمان کھلارے، چھبےّ لاء سُنہری
فرش فلک دے اُتے تارے، نَچّن وچ کچہری
266
نسدا پھرے شیطان دُراڈا ،کھاوے خوف شہابی
لاَ حَوْلَ وَِلَا پُکارن، چوکیدار جنابی
267
رات کیتی کستوری ہُلےّ، سبھ ہوا جہانی
لعلاں وانگر چن چمکدا، صاف زمین نورانی
268
باغاں اندر چَھاں رُکھاں دی، نقش نگار بنائے
کالی چھاں چِٹا وچ چانن، خوش مرگان وچھائے
269
ماہی مُرغ اسودے ہوئے، وحشی شیر ارامی
خوش ہوا سُکھائی سبھناں، ستے سُکھ تمامی
270
باراں اندر بستر کیتے، رل شیراں تے ہرناں
ساہ کُتےّ رل سُتے آہے، وَیر نہیں اج کرنا
271
کُچھڑ وچ سوالے چُوہے، بلیّ جیوں مشتاقاں
باز تتر اک اڈّے اُتےّ، بیٹھے نال اتفاقاں
272
نیندر کٹھے کر سواندی، چوراں چوکیداراں
غفلت نشہ رقیباں چڑھیا، یار سُتےّ سنگ یاراں
273
سیف ملوک درُگے اندر، بیٹھ اکلاّ جاگے
رب دی دتی سخت مصیبت، پیا سرے تے جھاگے
274
مورت دے چمکارے کولوں، کھُوہ اندر رُشنائی
طرف اسمان تکے شہزادہ ،دِسدا تارا کائی
275
روٹی پانی آون والا، منگھ آہا جو اُتےّ
اوتھوں زُہرہ تارا ڈِٹھوس، طالع جاگے سُتےّ
276
سیف ملوک ڈٹھا جد زُہرہ، کہندا اس نوں رو 'کے
عرض کراں تدھ اگے زُہرہ، سُن کھاں گھڑی کھلوکے
277
تینوں رب بھلیائی دتی، مندے روز ہٹاویں
بخت بخیل کسے دے ہوون ،طالع نیک وٹاویں
278
چانن تیرا رات اندھاروں،کردا خوب اجالے
فتحا مند تیرے تھیں ہُندے، طالع دولت والے
279
توہیں نور مثال حضوری، خوشی کریندیاں یاراں
سبھ کوئی چاکر تیرا ای ہے، توں وانگر سرداراں
280
لطف سخاوت کم ہمیشہ، سرداراں دی خوبی
کر کھاں لطف میری ہن بیڑی، لابنے کڈھ ڈُوبی
281
سُنئیں ہتھ تیرے وچ کُنجی، ہر مشکل دے دردی
بارھیں گھریں تیرا ہے پھیرا ،مختاری ہر گھردی
282
سبت سراں خوش گاون والی، تاں تیرے تھیں پاندی
خلقت عطر عبیر تیرے تھیں، منگ ہمیشہ لاندی
283
چھاپ شہانی داتوں تھیوا، عیشاں دے گھر رانی
ساجن جند میری دا دارو، خبر اوہدی اج آنی
284
زہرہ لنگھ رہی پھر لگا، مُشتریوں چمکارا
اس اگے اُٹھ عرض کریندا، سیف ملوک بے چارہ
285
مُشترئیے سعد اکبر تینوں، آکھے سب لوکائی
سچے سبھو وعدے تیرے، نہ وچ کجھ خطائی
286
نظر کریں تاں جان ودھاویں، جگ پر سکہ تیرا
ہوون بخت بلند تیرے تھیں، زور پھڑے دل میرا
287
منشی خوشخط لکھّن والا، لِکھیں خط عنایت
ہر میدان تیری ہے فتحا، والی خوب ولایت
288
تدھ کولوں ہے راس براسا، امن قرارجگت دا
مائل نال صلاح تیری دے، کاروبار جگت دا
289
نال وفا اتے مہر اپنی، میں ول کریں نظارہ
جے کوئی چارہ چلدا تیرا ،کر دے کھاں کوئی چارہ
290
موڑ کیویں بدبختی میری، کر دے بخت سَولےّ
نال میرے کرنیکی جیسی، مرد کریندے بھلےّ
291
اوہ تارا بھی اوہلے ہویا، نٹھا گل گھُسا کے
سیف ملوکے ڈٹھا اوہ بھی، آپ پیا کھوہ جا کے
292
دل وچ کرے دلیل شہزادہ، کے کم کر سن تارے
آپ تخت توں ڈھہندے جاندے، ہو غریب بے چارے
293
جا تس ایہ خیال نہ پکا، کے تارے میں سیواں
ایہناں کولوں کم نہ ہوندا، سو وڈیائی دیواں
294
ایہ آپوں وچ قید حکم دے، ٹُردے اُٹھ نکیلے
رات دنے آرام نہ کردے، سرگرداں ہر ویلے
295
رُنا پھیر نمانا ہوکے، خاص ربےّ دے درتے
دائم جس دے لطف کریمی، بے پرواہی ورتے
296
عرض کرے شاہزادہ رباّ، تدھ بن نہیں پناہاں
زہرے مشتریاں سبھ گولے، توں شہنشاہ شاہاں
297
ناموراں دیاں ناماں اتے، نام تیرا سرنامہ
کُن تیری وچ راہ نہ پایا، کیا خاصاں کیا عاماں
298
علم تیرا ہے پڑھنوں اگے، کسے نہ پڑھیا سارا
بھیں دریا احسان تیرے دا، بے حد انت شمارا
299
توں مقصوداں دے بند کھولیں، دیویں آپ مُراداں
اُچے تدھ ہی اُچے کیتے، شاد کریں ناشاداں
300
بند آزاد تیرے سب بندے، ہور نہ رب کسے دا
لوح قلم تے امبر دھرتی، توں رب سب کسے دا​

 

301
لہندا چڑھدا دکھن پربت، ہور نِمان اُچاناں
زور تیرے دے اگے رباّ ،ہر اک ہے نترانا
302
جو دانشور اکھیں والا، ونج تیرے تک پُہتا
اَنھاں ڈُورا ہویا شتابی، حُسن ڈِٹھوس جاں بُہتا
303
جو کُتےّ در تیرے اُتےّ، اوہناں ذاتاں پاکاں
تینوں جس پَچھاتا ناہیں، سر اس دے تے خاکاں
304
خاکی بدن میرا رب سائنیا!، گل کے آب ہویا ہے
ویکھاں حال غریب بندے دا ،کیڈ خراب ہویا ہے
305
سَٹ نہ مینوں عاجز ہویوس، تدھ بن کون غریباں
رحمت کُنوں وانج نہ مُولے، چا نواز نصیباں
306
مِینہ وساء عنایت والا، کالکھ ساری دھووے
کالی رات ہجر دی میری، جھبدے روشن ہووے
307
آوے نیک دہاڑا میرا، چھڈن بخت بہانے
جس دم نظر کرم دی ہووے، آون بھلے زمانے
308
صبر کریں نامید نہ ہوویں، لَیسِیں اجر جنابوں
مَٹھےّ کم ہوون رحمانی، بہتر کار شتابوں
309
پئی دُعا قبول حضوروں، رحم ہویا سرکاری
عُسروں یُسرکرن تے آیا، چلی مصیبت ساری
310
دکھیے نین ہوئے نندرائے، خواب مبارک ڈٹھی
بند خلاص ملے گا جانی، کُھل پئی آہُن چٹھی
311
سُدھ ہویائے برج ستارہ، گئی نحوست راسوں
زاری سُنی خداوندساری، فضل ہویا اس پاسوں
312
سیف ملوک شزادہ اُٹھ کے، پڑھن لگا شکرانے
سو سو شکر زبانوں آکھے، کرے ادا دو گانے
313
اَٹھے پہر عبادت اندر، رہندا نت کھلوتا
عشق حقیقی ہویا مجازوں، ہر میلوں دل دھوتا
314
ایہ مشغول عبادت اندر، گلاں کول نہ کرئیے
توڑے قید سنگل وچ ہوون، پھیر شِیہناں تھیں ڈرئیے
315
عاشق قید محمدبخشا، پَیر نہ بدّھے تیرے
کر کجھ آہر چھڈون والا، کریں ایتھے کے پھیرے
316
خدمتگار وفائی تاہییئں، ہاں وہلا کر دھائی
خبر قضیّے دی کس کھڑنی، کول تونہیں اس جائی
317
شارستان اندر چل جلدی، شاہپالے دے گھر نوں
عاشق دی اس حالت والی، خبر ہووے دلبر نوں
318
سیف ملوکے کول اکلا، رہ کے کے کماواں
فوجاں چاڑھ لیاواں توڑوں، تاں قیدوں چھُڑکاواں
319
مہر افروز گئی جس ویلے، کول شہے شاہپالے
گوشے گل سناون کارن، جا کر وکھ بہالے
320
سیف ملوکے دی گل ساری، اوّل آخر توڑی
کھول دسی شاہپالے اگے، صفت کیتی بے اوڑی
321
سُن گلاں شاہپال شزادہ، بہت تعجب ہویا
آدمیئے نوں عشق پری دا، کیکر اُٹھ کھلویا
322
متھے وٹ اکھیں وچ لالی، چڑھیوس غضب ہنیری
تتّا بول مائی نوں کہندا، کے مت ماری تیری
323
اس آدم نے جادو پائے، یا کوئی جڑی کھلائی
یا کوئی منتر جنتر کیتا، تیری ہوش بھُلائی
324
یا کوئی پڑھی عزیمت اس نے، یا کوئی سیفی ڈالی
یا سِر تیرے اُتوں پھیری، لکڑ چا بنگالی
325
توں جے ایہ منصوبہ کر کے، آدم نال لیائییں
نہ کجھ عقل قیاس کیتوئی، اینویں ہی ٹُر آئییں
326
جو گل تدھ فرمائی مینوں، باہر علم حسابوں
دس مائی ایہ مسئلہ پُٹھا، پرھیوئی کس کتابوں؟
327
آدمیاں تے پریاں اندر، ساک اگے کد ہوئے
موتیں تے گل ڈوڈے مائے، کس نے جوڑ پروئے
328
دوئے ذاتیں وکھو وکھی، مولیٰ آپ بنائیاں
اوّل دے دن رلیاں ناہیں، کس تھیں جان رلائیاں
329
وڈے وڈیرے وڈکے ساڈے، دیو ہوئے ہر تھاویں
کسے نہیں ایہ رسم قبولی، شرع نویں توں پاویں
330
ایہ گل مول نہیں دل لگدی، رسم نویں کد بھاوے
قوم دئیاں دی مندا چنگا، آکھن جو دل آوے
331
کُل میری نوں وٹا لگے، نیچ بناں ہر اِک تھیں
کُل دیواں وچ پِھکا ہوواں، کے حاصل اس پِھک تھیں
332
بھلی صلاح دسالیں مائے، کریں خراب اسانوں
ہور کوئی آکھ بچے تاں جاناں، آکھاں کے تسانوں
333
رب پناہ دئے اس کموں، ننگ ناموس نہ لاہے
پُت بھُلا توں مائی اچھی ،ٹوریں اوجھڑ راہے
334
جے قسمت نے ایہو کرنی، زور نہیں کجھ میرا
اکھیں ویکھ ازماساں تاں بھی، اوہ کوئی آندا تیرا
335
اوہ آدم ازمائے باجھوں، عقل نہیں گل مندا
کُفواپنی چھڈ غیر کُفاں دا، کیہڑا سوہرا بندا
336
شہرت تے بدنامی جوگا، مینوں کریں نشانہ
تاڑی مار تماشا ویکھو، مارو تیر جہاناں
337
بے وفا ہمیشہ لِکھن، آدمیاں نوں پریاں
بھُل خطایاں خاکی لوکاں،بنھ پَنڈاں سر دھریاں
338
دوجا توں جو آکھیں اس نوں، سُچاّ اُچاّ ذاتوں
رستم اسفند یار بناویں ،زوراوری صفاتوں
339
ہور اوہدی جو کہی آساری، سفر مصیبت بھاری
اسفند باش قلعے دی فتحا ،ملکہ دی غم خواری
340
صورت تے تدھ ڈٹھی اکھیں، ایہ گلاں سبھ سُنیاں
سنیاں تے کے باور مائے، کوڑ بہوں وچ دُنیاں
341
ہر کوئی سیر کہاوے آپوں، کیہڑا پاء سداندا
رُستم بہت کہاون موہوں، پر ہتھ کون دکھاندا
342
جو رُستم سدواندا مُونہوں، کد اوہ ایسا ہوسی
جدوں کسے آزمائش کیتی، پیا سروسر روسی
343
کس گواہی دتی تینوں، ہے ایہہ مرد اجیہا
یاتوں ڈُلھ پئی سُن مُونہوں، جے کجھ اس نے کہیا
344
چھڈ خیال نکما مائے، نہ کر کھہڑا میرا
نہ ایہ گل پسندے آوے، حکم نہ مُڑدا تیرا
345
مہر افروز کہیا شاہپالا، کیوں تدھ چڑہن سرنڈے
لاہ دلے دے چشمے اتوں، غصے دے ککھ کنڈے
346
کن دلے دے دھرکے سُن کھاں، تاں آکھاں گل سچی
مینوں بھی ایہ گلاں سُن کے، پوندآہی اگ مچی
347
غصے ہو عفریتے تائیں، جھڑکاں دے دبکایا
مارن لگی ساں اس دیوے، جیہڑا چا لیایا
348
جاں اس صفت ثناء سنائی، دتی عقل گواہی
ویکھ لیےّ اوہ آدم زادہ، کیسا مرد سپاہی
349
مجلس سنے اسانوں لگی، ویکھدیاں حیرانی
ودھ ڈٹھی سو حصہ صورت، جو سی سُنی زبانی
350
سیرت عقل اواز ہدایت، بنھنی زور جوانی
آدم کے اک نظری آیا، مظہر روپ حقانی
351
آدم پری فرشتہ کوئی، ایسا نظر نہ آیا
مجلس تے اقبال اوہدے دا، پھریا سارے سایا
352
صفتاں عمر تکاں تد میرا، تک تک جیوڑا لوبھے
ایہ بدیع جمال میری دا، کنت ہوئے تد سوبھے
353
ہر دا قابل نظری آیا ،ایڈے مُل تاں پائے
مت یاری لاہور کسے دی، اُٹھ پشورے جائے
354
اس جیہا کوئی تارا کڈھے، مول نہ انبر سردا
کد جموّں کے بیٹا ایسا، ثانی ہار گُہردا
355
اِسےّ نال ویا ہیے بیٹی، لائق ایہ اس گل دے
تول برابر کتیے موتیں، کنڈے چاڑھ عقل دے
356
میں ہن اپنی عقلوں جوڑی، ایہناں دوہاں دی جوڑی
اکھیں ویکھ آزماؤ اوّل، بہتر ہے گل لوڑی
357
ذات صفات پچھانو اس دی، ویکھو صورت سیرت
چلدے راہ منکھ پرّکھیں، تینوں ایڈ بصیرت
358
اکھیں ویکھ پرکھّ شاہزادہ، مت تیرا دل جمےّ
کر ناتا تدھ نظری آوے، جے لائق اس کمےّ
359
ایہ گلاں کرمہر افروزے، ظاہر کڈھ وکھائے
خط بدیع جمال پری دے، جو اس ول سن آئے
360
وچ رقعے شاہپال بہادر، چُپ کیتا شرمایا
جھٹ گھڑی کوئی فکر دلیلاں، کر کے قیدبہایا
361
نال فکر دے پیلے ہوئے، دیدے غضبوں رتے
گرمی چھوڑ پیاوچ نرمی، بُھل گئے سبھ چتےّ
362
بیٹی میری عاشق ہوئی، اکھیں ڈِٹھے ور دی
پیش نہیں ہن جاندی مولے، غیرت غصہّ مردی
363
جے میں ایہ صلاح نہ منیّ، خالی نہیں فسادوں
مائی بھی دلگیر ہوئیگی، نہیں وساہ اولادوں
364
زچ ہویا شاہپال بے چارہ، راہ نہ لبھدا کائی
مہر افروزے کولوں پْچھدا، دس کوئی ڈھب مائی
365
دانشمند وڈیری تو ہیں، ماں پیو دی جائی
نہیں خطا نصیحت تیری، کئیں واری ازمائی
366
ہر افروز کہیا میں بڈھی ،عمر میری سے برساں
ٹھنڈیوں تتیوں پے پے نکلی، پڑھ چکی کئیں درساں
367
نیکی بدی زمانے اندر، تک تک وقت لنگھایا
مِٹھا کوڑا پھل جگت دا، چکھ چکھ کے ازمایا
368
ویکھدیاں سر چِٹا ہویا، بازی گری فلک دی
اک تقدیر الٰہی اگے، کوئی تدبیر نہ پکدی
369
علم قیافے اندر ڈٹھا ،رمل نجوم حسابوں
ایہ جوان شہزادہ سُچاّ ،پرکھی ذات شرابوں
370
دسدا ہے ایہ لعل بدخشاں، گوہر شاہنشاہی
دُوروں آکھ دوہایاں دیندے، سبھ عنوان گواہی
371
صورت سیرت علم ہدایت ،عقل ادب اقبالوں
ظاہر پیا شہزادہ دسدا،ہر نقشوں ہر چالوں
372
صورت ڈٹھی مجلس کیتی، پرکھ لیا تدبیروں
دانشمند مُنکھ پچھانن، صورت دی تصویروں
373
اشرفاء اصیل پچھاتا، ہے تحقیق شزادہ
ایڈ دلیری ہمت جس دی، شیروں زور زیادہ
374
غیر کفاں تے کف دی لا لا، نہیں سیانپ کائی
اربع عناصر تھیں سبھ ہوئی، آدم جن لوکائی
375
نہ ایہ پریاں خاکوں خالی، آدم پاک نہ ناروں
مُڈھوں اکو جنس محمد، فرق پئے وچکاروں​

 

376
اگ جنھاں وچ پئی زیادہ، ناری اُنہاں کہایا
خاک جنہاں وچ وافر آئی، خاکی نام دھرایا
377
اینہاں دوہاں وچ ناتا ہووے، جے قسمت دے زوروں
آدم اُوچ نہیں کجھ وٹا، عیب ٹھگوں یا چوروں
378
ساک بدیع جمال پری دا ،دے شاہزادے تائیں
نہیں تاں بہت افسوس کریں گا ،جاسی وقت اضاعیں
379
سیف ملوک بدیع جمالے، جے تدھ نہ پر نایا
پِچھو تاسیں پھیر نہ پاسیں، ویلا وقت وہایا
380
خاطر جمع جمعیت کر کے، لاہ اندیشہ لایا
اوہ مہمان خدا دا گھلیا، جو در تیرے آیا
381
اپنے کول بلاکے اس نوں، کر کے غور دلاسا
مدّھ پلا پرّکھ شرافت، کیا تولا کیا ماسا
382
جے معلوم اصیل کیتوئی، ناتا دے نوازیں
دوہاں دلاں سِکندیاں تائیں، میل موافق سازیں
383
مت انکار کریں اس کموں، دُونا دینا آوی
ڈاڈھا ہے سلطان عشق دا، سخت سزا سہاوی
384
پیش آوی کوئی ہور خرابی، بھاؤ پوی بدنامی
شہرت ہوئی جہانے اندر، ہسّن خاصی عامی
385
عشق زوراور شیر شکاری، اس دا ہاڑ نہ خالی
چھیڑ کھہیڑنہ کریئے مارے، اُنگل جس دسالی
386
کوئی ہتھیار نہ پوہندا اس نوں، نہ پھٹ لگدا کاری
مار اپنا چھڈ جاندا ناہیں، چڑھیا کرے خواری
387
مہر افروز صلاح دسالی، شاہپالے دل لگی
مت موڑاں تاں مُڑے نہ مُڑکے، اُلٹی سیفی وگی
388
حکم دتوس شاہزادے تائیں، وچ حضور لیاؤ
مجلس خاص میری وچ بیٹھے، رل دانے ازماؤ
389
محرم کرو کچہری اندر، مول نہ رہے بیگانہ
ذات صفات ازماء پچھانو، سچ یا کُوڑ بہانہ
390
جاں کوئی روز اساں وچ رہسی، ہرکاروں ہر گلوں
تانا پیٹا معلم ہوسی، دریافت ہر ولوّں
391
اس ویلے چاکم کراں گے، جو عقلے وچ آیا
کوئی زبان نہ دیواں اگے، جب لگ نہ ازمایا
392
شاہپالے حیرانی آہی ،ایس تعجب باتوں
اگے نہیں پری دا عاشق، سُنیا آدم ذاتوں
393
جنس اپنی دا عشق محبت، لگدا کُسے کُسے نوں
نا جنسے دا شوق اجیہا، سُنیا مرد اُسے نوں
394
گل نہیں ایہ ایویں کیویں، ہے امداد ربانی
ایسے کم مجازی کتھوں، خاصہ سرّ حقانی
395
مائی کولوں پچھن لگا، کتھے ہے اوہ بندہ
جے اس چھوڑ اکلاّ آئییں، کم کیتوئی مندا
396
مائی کہیا نال لیاندا ،باغ ارم وچ رہیا
ہے فلانے چشمے اُتےّ، ہن چھپوہدا کہیا
397
شاہپالے فرمایا جھلیے، ایہہ کے برا کیتوئی
چنگی بھلی سیانی بن کے، ہتھیں زہر پیتوئی
398
ایہ دیواں دے جاء ٹکانے، دیو آدم دے ویری
پھڑ کھڑیا یا مار گمایا، اوکھا ہوسی خیری
399
اس ویلے پھر چالیھ پریاں، بھلیاں بھلیاں گھلیاں
باغ ارم تھیں چا لیاؤ، شاہزادے نوں کھلیاں
400
چائیں چائیں چاون چلیاں، گاون چامل چایاں
سُتےّ مَتےّ نوں جگاون ،اسیں آیاں اسیں آیاں
401
جاں آیاں تاں آن سُہایاں، تیرے کوچے گلیاں
بنیا! کم تیرا ہن بنیا، اسیں لیاون چلیاں
402
ہر ہر سالی چنبے ڈالی ،چھٹیاں جھولن آئی
کلی چنبے دی پھل رویلی، ہر ہر چھٹی بنائی
403
اُٹھ وے لالا ستیا متیا، سالڑیاں رل آیاں
ویکھن بنے بنے نوں، ویکھن والڑیاں چل آیاں
404
سرمہ مہدی تے تل وٹنا، عطر پھلیل لیایاں
پھُل گلاب پُرتے سہرا، گند رویل لیایاں
405
اُٹھ وے بنیا! جاگ سویلے، بنھ سرے پر چیرا
والیں تیل پھلیل ملائیں، اکھیں سرمہ ویرا
406
لا مہندی مل وٹنا جوبن، گوہڑا رنگ رنگایا
بنھ سہرا تک شیشہ لالا، چڑھدا روپ سوایا
407
اسیں آیاں اسیں آیاں لالا، چا مِل تیرے چایاں
جاگیں جاگیں جاگیں بنیا!، دیساں اسیں ودھائیاں
408
لال بنے نوں لوڑن آیاں، اُٹھ ٹرنال سیاں دے
مُنہ دکھلایاں لے پیارے، ویکھ جمال سیاں دے
409
اسیں آیاں اسیں آیاں لالا، تدھ کی سر چھنکاون
ایویں سوہلے گاون پریاں، خوشئیں خوشئیں آون
410
باغ ارم دے چشمے اتے، لاڑا لوڑن آئیاں
ڈھونڈن پتے نشانی، ہر ہر پاسے اُتے دھائیاں
411
سائبان لگے سن اونویں، بستر تے گاؤ تکیے
کِتے نہیں شاہزادہ دسدا، کیہڑا رستہ تکیے
412
لوڑرہیاں سبھ باغ ارم وچ،سیف ملوک نہ لدھا
منہ کملانے مڑ کے ٹُریاں، چین نہ رہیا ادھا
413
نالے روون نالے گاون، ساجن گھر اُٹھ چلے
گھڑی سویلے کیوں نہ آئے، تاہییں ٹُرے اکلے
414
جس نوں لوڑن ایاں آہیاں، اوہ نہیں ہتھ لگا
بھٹھ اساڈا آون جاون، بھٹھ کوڑا اُسرگا
415
گرم اڈیک شہاں نون ہوسی، سیف ملوک لیایاں
کے جواب کریساں اگے، خالی ہتھیں آیاں
416
غالب چا تکن دا آہا، سیف ملوکے تائیں
اُلٹے بھاگ نہ نظری آیا ،ڈھونڈ رہیاں سب جائیں
417
جے اس سانوں ملنا نہ ہا،کس شامت نوں آیاں
دل بجھے مڑ پچھے چلیاں، آکے پچھوں تایاں
418
شان گمان کریندیاں آیاں، لاسنگار پوشاکاں
میلے ویس کتیے مڑ آیاں، منہ سُکے غمناکاں
419
کوئی کدھرے کوئی کدھرے آوے، کوئی پچھے کوئی اگے
جیونکر میل ویاہوں مڑیا، آپو اپنے وگے
420
تھکیاں ٹُٹیاں آ گھر ڈھہٹھیاں، نا میدی دی ماروں
جیونکر مرد شکاری آون، خالی ہتھ شکاروں
421
آء بدخبر جواب دتو نے، نہیں اوتھے شاہزادہ
سُن شاہپال سیانے تائیں، لگا غم زیادہ
422
چہل ہزار پری نون جلدی، حکم کیتا شاہپالے
ہر جائی ہرتھاں کُتھاویں ،ہر کوئی اس نوں بھالے
423
نالے آہو خاطف سُن کے، باغ ارم ول بھجیا
ہائے ہائے اپنی ہتھیں مینوں، پیر کہاڑا وجیا
424
جس بستر تے چھوڑ گیاسی، جا ڈِٹھوس اوہ ڈیرا
سیف ملوک نہ نظری آیوس، خالی تھاں ہنیرا
425
ظنّ پیوس مت ایدھر اودھر، بول گیا یا جھاڑے
اوہلے باندے کول دُوراڈا، ہر ہر پاسے تاڑے
426
کدی نچلا بیٹھ اُڈیکے، مت باہروں پھر آوے
ویکھے راہ چوطرف کھلوتا، نال آواز بُلاوے
427
ڈھونڈ اُڈیک رہیا ہر پاسوں، سیف ملوک نہ آیا
آہو خاطف لوڑن ڈھونڈن، سرگرداں منہ دھایا
428
آہو خاطف روندا پٹدا، لوڑ رہیا سے کوُہاں
ہو بیتاب ڈھٹھا پھر اوڑک، ڈھونڈ تھکا سبھ جوُہاں
429
پریاں دور نگاہاں دھریاں، لوڑن سجو ساہیاں
جت پاسوں کوئی آوے جاوے، پچھن پاندھی راہیاں
430
ہر جوُہے ہر باغ مقامے، لوڑ کرن ہر پاسے
ویکھن کھوج شزادے والا، ڈھونڈن لاہ وسواسے
431
جتھے توڑی طاقت آہی، بھج چُکیاں اوہ پریاں
کجھ نشانی پتہ نہ لگا، پھر پھر ہُٹیاں ہریاں
432
جان قلزم دے رستے پیاں، پری ملی اک راہوں
اس کولوں ایہ پچھن لگیاں، آئی ایں توں اگاہوں
433
اک شاہزادہ آدم زادہ، کدھرے ڈٹھا ہوئی
باغ ارم تھیں اساں کھڑایا، پتہ نہ لگدا کوئی
434
اگوں اوس پری نے کہیا ،دس تسانوں پاواں
ڈٹھا میں فلانے ویلے، آدم اک سچاواں
435
چہلاں پریاں چائیں چائیں، قلزم پاسے کھڑیا
اتنی خبر مینوں بھی اگے، پتہ نہیں کجھ اڑیا
436
ایہو خبر لئی تے مُڑیاں، پریاں نال چالاکی
شاہپالے نوں جا سنائی، بُجھ لگی غمناکی
437
مائی نال خفا ہو لڑدا، کے کیتو نادانی
کھُری پچھے ہے کہن سیانے، اوڑک مت زنانی
438
اوہ پردیسی آدم زادہ، لڑکا اک اکلا
دیواں دے گھر سٹ کے آئی، ایں عقل کیتوئی بھلاّ؟
439
میں اگے سُن بیٹھا گلاں، دیو قلزم دے سارے
اس آدم نوں پِھرن ڈھونڈیندے، بن کے ویری بھارے
440
چھ ہزار پری نت پھردی، اس آدم دی لوڑے
جس بہرام شاہزادہ کُٹھا، باپ اوہدا کد چھوڑے
441
جے اوہ ہاشم نوں ہتھ لگا، مار نیاں وچ دیسی
بیٹے دا غم ڈاڈھا اس نوں، بدلہ کدوں چھڈیسی
442
جِنھاں قلزم پاسے کھڑیا، دشمن ہوس اسدے
ہئے ہئے اوہ نہ مردا توڑے، اسیں اوہدے تھاں مردے
443
ہن کوئی کرو صلاح سیانی، ڈِھلی گل نہ چھوڑو
سیف ملوک مڑ آوے کیویں، جھب مصلاحت جوڑو
444
مجلس اندر غوغا ہویا، محلیں گیا اوازہ
اگے شاہ پری دے دل وچ، فکر آہا نت تازہ
445
دادی مہر افروزے تائیں، جلدی کول بلائیوس
کیسا شور کچہری اُٹھیا، دل میرا گھبرائیوس
446
جیؤ میرا سن غوغا اوتھے، بے آرام ہویا ہے
سچو سچ دسال شتابی، کے کمام ہویا ہے
447
ایہناں گلاں دا سُن کے رولا، نہیں تحمل رہیا
دس حقیقت کے کجھ گزری، پُہتا کے سنیہا
448
مہر افروزے سچ نہ دسیا، اوّل رہی بُھلاندی
شاہ پری دا چِت نہ ٹھہرے، چھڈ خیال نہ جاندی
449
جدوں بدیع جمالے مُڑ مُڑ، مہر افروز اکائی
کہیوس دھیئے کے میں دساں، چیز اک وڈھی کھڑائی
450
باغ ارم وچ چھڈیا آہا، سیف ملوک شزادہ
ہن اوہ گم ہویا نہیں لبھدا ،کیتی لوڑ زیادہ​

 

451
قلزم پاسے کھڑیا دیواں، پیندی دس ہوائی
گیا گُماتا رب ملائے، ہور علاج نہ کائی
452
وچ سمندر جھڑیا موتیں، کیکر مُڑ ہتھ آوے
شیشہ وٹیاں اندر ڈھہٹھا، ثابت رب بچاوے
453
سُن ایہ گل بدیع جمالے، پاڑ گُمایا جھگا
شرم حیا کھلوون کیکر، جھل عشقے دا اَگا
454
پٹیاں پٹ زمیں پر سٹیاں، چکیں باہاں کٹیاں
کٹیاں ایڈ مہماں اس نے، بھلیاں کھٹیاں وٹیاں
455
پنجے مار چھلےّ سبھ چہرہ ،پا سِرے پر سجیّ
کپڑے سِجےّ دیدے سُجےّ، رو رواجے نہ رجی
456
دھونسے مار چڑھے غم لشکر، نٹھے صبر سہارے
آہیں ڈھاہیں نال نہ رجدی، ننگ ناموس اُتارے
457
پھُلاں کارن جھول کھلاری، اگوں پئے انگارے
آیا گھروں سہاگ کھڑایا، بھاگ تتی دے ہارے
458
لگی سانگ بندوق کلیجے، بانہہ سرے پر کوکے
یاد کرے فریاداں کر کے، دلبر سیف ملوکے
459
تتی جلدی بلدی کھوہڑی، کھاؤں کھاؤں کر کے
دادی تائیں آکھن لگی، بولی ہاں میں مر کے
460
جاتا میں غمخوار تسانوں، ماں پیو بھین بھراؤں
مہر محبت تیری جاتی، وافر ہر ہر تھاؤں
461
مرضی دان مزاج میرے دی، لاڈ میرے سیں جھلدی
چاہ مراد دلے دی ساری، بن منگے نت گھلدی
462
ڈردی نے میں ماں پیو اگے، بیدن کہیانہ دل دا
دردی سمجھ تسانوں دسیا، مت شوہ ہووے ملدا
463
اپنے اُتے جاتا آہا، مشفق بہت جہانوں
جانوں ودھ امان پیاری، سونپی تد تسانوں
464
سنگ سیاں تے ماسی پھپُھّی، ماپے ساک قبیلہ
سبھ تھیں سجن ویکھ تسانوں، لڑ پھڑیا کر حیلہ
465
مینوں خبر نہ آہی دادی، حرص بھلاؤ تیری
نال دغے دے گُم کریسیں، وست پیاری میری
466
جان میری اس بندے اندر، جو تدھ کتے کھپایا
گُُجھا وَیر کیتوئی تیرا، میں سی کے گُمایا
467
جیہی امید بھلے دی آہی، تیرے اُتےّ مینوں
ایسا بُرا کیتوئی رج کے، کیکر پچ سی تینوں
468
مینوں ایہ معلوم نہ آہا، کُوڑ دلاسا تیرا
بہت اعتبار تیرے پر آہا ،ساہ وساہ گھنیرا
469
تدھ میرے سنگ ایسی کیتی، جیسی کوئی نہ کردا
ویری ویری نال اجیہی، کردا رب تھیں ڈردا
470
جے میری زندگانی لوڑیں، جھب اس نوں کر پیدا
نہیں تے کھا کٹاری مرساں، مینوں ورم اسے دا
471
جثے جامے میرے اندر، اوہو جِند پیاری
جندو باجھ محمدبخشا، جُثہّ ہے کس کاری
472
اس بن جیون گھڑی نہ میرا، آئی باجھوں مرساں
نام نموس تساڈے کولوں، صرفہ مول نہ کرساں
473
ایہ تک جان لباں پر میری، تکدی کھلی جواب اے
جاں توں صاف جواب سنایا ،دھرسی پیر رکابے
474
ایہ گل آکھ ڈھہٹھی سر پرنے، غش پری نوں آئی
مُردے وانگ ہویا سبھ جُثہّ، حال نہ رہیوس کائی
475
نیلی پیلی ہوئی نمانی، تختے وانگر دیہی
سیاّں چا پلنگ تے رکھی، کموّں گئی اجیہی
476
پکڑ ہلاون اتے بُلاون، گل کراون سیاّں
نال اوہناں دے گل نہ کردی، جے سو آکھن پیاّں
477
اکھیں تاڑے لگیاں ویکھن، رستہ یار سجن دا
عاشق اتے شہید محمد، نہ محتاج کفن دا
478
موہوں چپ چپاتی دِسےّ، حال کرے فریاداں
کہندی سڑے نصیب تتی دے، کون دئے اج داداں
479
نیک ستارا میرا سیوّ، بُری نحوست پھڑیا
تارا بُرج اقبال میرے دا، مُہندا ہوکے جھڑیا
480
ڈاڈھا ظلم میرے سر آیا، اچن چیت اگاسوں
خبر نہیں کے پاپ کمایا ،گئے بھلے دن راسوں
481
ہائے افسوس کیتا کیوں رخصت، سر اندیپ شہر تھیں
مہئیں کڈھ نچھکا کیتا ،لشکر تے گھر زر تھیں
482
سر اندیپ اندر جے رہندا، ملدی پاء مہینہ
اج پتے بن لوڑن جاواں، کیہڑے دیس زمیناں
483
اپنی ہتھیں پیر کہُاڑا، مارلیا میں تتیّ
شربت صاف وصل دے اندر، زہر پُڑی میں گھتیّ
484
آپ پیارا ودعا کیتا، تاں پیڑاں سرسہیاں
مفت نعامت اگّوں چائی، کد پچے میں جہیاں
485
ہائے افسوس زیان اجیہا، نہیں پچایا جاندا
سیف ملوک ملے ہُن کتھوں، گم کیتا جس آندا
486
کیسی نال میرے تدھ کیتی، ہے ویری اسمانا
بھورے کتدی ہسدی وتدی، خوشیاں نال گُماناں
487
عیشاں لاڈ کریندی تتی، اچن چیت ایانی
بُری مصیبت اندر پائیو ،جیونکر ِتل وچ گھانی
488
خبر نہیں کے حق تیرے وچ، بُرا بندی تھیں ہویا
تاں توں کھول غماں دا بوہا، قہر میرے سر ڈھویا
489
اوّل یار وکھائیوئی مینوں، اندر باغ بہاراں
کھَس میرا دل دتوئی اس نوں، لگے فکر ہزاراں
490
سُکھیا جان ہوئی دُکھیاری، عشق جدوں گھٹ آیا
پھُل نہ جھلدی بال ایانی، تدھ ایہ بھار سہایا
491
جھنڈ اوہدی دے کنڈل اندر، کر اوّل دل قیدی
لاء وچھوڑا وِل دا چوڑا، رکھیوئی پھیر امیدی
492
اوڑک کھس لیوئی جانی، مار میرے تن کانی
رج نہ ڈٹھا مُکھ نہ کیتے، سُخن کلام زبانی
493
شارستانے سارے اندر، نشر ہوئی میں لَٹی
گھر گھر قصّے ستھ کچہری، جگ بدنامی کھٹی
494
کھٹی ہوئیوس ماں پیؤ ولّوں، لاج کُلے دی لاہی
میں ناری نے ناری ہوکے، خاکوں ملی سیاہی
495
ہار پھُلاں دے ہار گلے وچ، پائی سہی بدنامی
دل آرام نہ دتوئی پھر بی، دن دن بے آرامی
496
شہرت اتے ملامت جھلیّ، نام دھرایا جھلیّ
جھلی نہ تدُھ عرض بندی دی، آس مراد نہ گھلی
497
سینے داغ لگائیوئی اُلٹا، ہتھوں ساڑن لگا
دم دم قہر میرے پر ورتے، مشکل سُجھدا اگا
498
کچرک تیک وچھوڑے اندر، میری جان جلیسیں
بہت انصاف دتوئی اگے، ہور اجے کے دیسیں
499
جیکر یار ملانا ناہیوں، وار میری جند تائیں
دلبر دا سر صدقہ کر کے، کر کھاں مار اضاعیں
500
بخش بندی بہوں عاجز ہویاں، من سوال ربانا
نہیںتاں ہو اُداسی تریا، سُکدا ساس نمانا
501
ہئے ہئے رباّ آفت بجلی، سر پئی تاں جاتی
سیف ملوکے باجھ اسانوں، ہوئی حرام حیاتی
502
میں ہتیاری کتھے لوڑاں، دل دی وست کھڑاتی
قبرے وچ تکیساں رستے ،مار چوطرفے جھاتی
503
ہنجوں تیل ہڈاں دا بالن، وانگ چخانت سڑساں
روز حشر دے خلقت اندر، ڈھونڈ متے لڑ پھڑساں
504
دِسن عین لہو دے چشمے، نین رتو بھر پِھسدے
موتیں گلیاں ہار پروون، پلک پلک نہ دِسدے
505
حال بدیع جمال پری دا، جاں ایہ ڈٹھا دادی
جلدی جلدی شاہپالے ول ،جا ہوئی فریادی
506
مہر افروزے دے دل اندر، درد النبا بلیا
صبر قرار آرام تحمل ،ککھاں وانگر جلیا
507
شاہپالے نوں آکھن لگی، اے سرتاج جِنّاں دے
پریاں دیو تیرے سبھ چاکر، درتوں سیس نہ چاندے
508
شان تیرا رب اُچاّ کیتا، توں سلطان ملک دا
پریاں دیو سجن تے دشمن، در تیرے آ جُھکدا
509
شوکت عزت دولت تیری، ایسی رب ودھائی
توں سلیماں نبی تھیں پچھوں، ہویوں اس دی جائی
510
شرف اقبال تیرے دا تارا، رہے ہمیش چمکدا
کوئی ہزیمت پیش نہ آوی، رہیں مراداں تکدا
511
ہن کجھ ساعت الٹی ڈٹھی، نِمھاّ پیا ستارا
پُٹھا پھیر زمانہ پھریا، کرن لگا کوئی کارا
512
متھے وٹ تیرے پُر پائیوس، مہروں خالی ہوکے
داڑھی پگ تیری ول تکدا، دشمن مثل کھلوکے
513
بھارا اک قضیہّ بنیا ،جس تھیں پت نہ رہسی
بدنامی تے خجل خواری، خلقت بُریاں کہسی
514
ناری منہ انگاری جیہا، ہوسی کالا کولا
کر کجھ جتن بچن دا بیٹا، دیئی پناہاں مولیٰ
515
جگ دی شہرت تے منہ کا لکھ، شالہ پیش نہ آوی
بے غیرت نامرداں اندر، نہ کوئی ناواں لاوی
516
بھیں شرمندہ خوار نہ ہوویں، رب سچے دے در تھیں
نہ انیائیں نام دھرائیں، ڈر کھاں روز حشر تھیں
517
بادشاہاں نوں پُچھ ہووے گی، مظلوماں دے حالوں
کہسی رب وڈیایا تینوں، دے عزت اقبالوں
518
توں ڈاڈھا ایہ لسےّ کیتے، تیرا شان ودھایا
کیوں تدھ عدل انصاف نہ کیتا، باطل حق رلایا
519
ظالم دا تدھ زور نہ بھنّیا، دس سزا قہر دی
لسےّ دا اُپرالا چھڈیوئی، کر کے عجب نمَردی
520
نفس کتےُ دیاں عیشاں اندر، غافل رہیوں نیائیوں
مظلوماں دی خبر نہ لئی، آ ہِلّیوں نہ اس جائیوں
521
ایسے کارن سونپی تینوں، چوکیداری جگ دی
چور خُنامی مارن دھاڑے، ہوڑیں نہ واہ لگدی
522
اجڑوں گرگ نہ موڑے راکھی، بھلی ایالی سگ دی
اوس مہموں ڈریوں بندیا، کٹ مہمّ نرگ دی
523
راج تیرے وچ دھاڑا ہویا، ایڈ انرتھ نہ پچسی
جے تدھ ایہ عدالت ڈوبی، راج تیرا کد بچسی
524
شاہپالے فرمایا سُن کے، دے بیان شتابی
کیسا کوئی فساد کولاّ، لگا کرن خرابی
525
رتورت ہوئیں توں ایسی، عیب ڈِٹھوئی کیہڑا
کراں تدارک جے توں دسیں، ظلم کریندا جیہڑا​

 

526
مہر افروز کہیا شاہپالے، فیض تیرا ہر اک تے
سیف ملوک شاہزادہ دوروں، آیا ساڈی سِک تے
527
صفت اوہدی سُن بیٹھوں ساری، صدق محبت پکی
اک سلام تساڈے کارن، سے اس سختی تکیّ
528
غم الم بتیرے جھلیوس، فضل کرم دی آسے
کرم ہویا تاں پہتا ثابت، باغ ارم دے پاسے
529
نہ اُس اجے سلام تیرے دی، ہوئی سعادت حاصل
نہ اوہ درسن ویکھ تساڈا، ہویا حضوری واصل
530
آس مرادنہ پُنی اس دی، ہویا ازاد نہ دردوں
ہو برباد گئی سب کیتی، یاد کریں اس مردوں
531
موتی کھڑیا چاء بے چارہ، آیا ہتھ غنیماں
تُدھ بن کون کرے اس پِچھے، بھا اُپاء مہیماں
532
مظلوماں دا ہتھ نہ پکڑے، جیکر عدل شہانہ
روز حشر دے شاہ پُوچھی سَن، کرسیں کے بہانہ
533
کوئی بہانہ ٹرسی ناہیں، نہ کوئی گل ہووے گی
گل اگی دے سنگل پوسن، دوزخ چل ہووے گی
534
شاہپالے فرمایا مائے، حکم نہ موڑ سکیدا
پر ایہ سخن نہیں دل لگدا، جاں وچ عقل تکیدا
535
بے وفا کمینہ بندہ، بھریا نال خطایاں
ایڈ کرو اپرالا اس دا، صفتاں تے وڈیایاں
536
ہاشم شاہ اساڈا بھائی، بانہہ ہے کول وسندا
بنےّ ہائی تے ہمسایہ، نال میرے نہیں مندا
527
اساں دوہاں وچ جنگ مچاویں، ایہ کے لائق تیں نوں
فرزنداں دا دُکھ نہ مِٹدا، جانے لگدا جیں نوں
528
اس آدم نے بیٹا اُس دا ،ہتھیں کُٹھا پھڑکے
ایہ بھی اوہناں ہووے گا کُٹھا، چمُ نہ رکھیا کھڑکے
529
کاہنوں اینویں فوج کُہاواں، ضائعا کراں خزانے
بے عقلاں وچ گنیاں مائی، کرن ملامت دانے
530
آدم ذات اکلےّ پِچھے، کُل اپنی نوں ماراں
اس دنگیوں کے حاصل مائے، وانگ سپاں کل ماراں
531
مہر افروز کہیا سُن بیٹا ،نہ کر عذر بہانے
ویکھ مہماّں آہلک کرنا، ناہیں کم شہانے
532
جو تدھ عقل قیافے دسے، سچ سبھو ایہ باتاں
پر اس آدم زادے اندر، حدوں ودھ صفاتاں
533
جس دن دا جگ پیدا ہویا،آدم جِنّ اُپائے
صورت سیرت ہنر کسے وچ ،اس جتنے کد پائے
534
جے توں صورت اسدی تکدوں ،خوئیں ادب خلیمی
تاں معلوم تسانوں ہوندی، اس دی در یتیمی
535
بے بہا کھرا ہے گوہر، آدمیاں دی کھانوں
کوشش بہت کرو اس پچھے، ڈرو نہ قُوّت لانوں
536
دوجا بُرا اوہناں ایہ کیتا ،پھڑ کھڑیا گھر نالوں
دہشت خوف اتار دتو نیں، ایس تیرے اقبالوں
537
توڑے اوہ بُرا کر آیا، آ وڑیا گھر تیرے
وس لگدے کد دیندا کوئی، چور اْدھال لُٹیرے
538
گھر آیا ماں جایا جانن، لاجاونت وڈیرے
بانہہ پچھے سر دین بہادر، لڑکے مرن اگیرے
539
اسفند باش قلعے وچ اس نے، دیو کُٹھا سی ظاہر
اوتھے کسے نہیں ہتھ پایا، نکل پِڑے وچ باہر
540
مار دیوے نوں ملکہ آندی، کر آیا تدھ بدیاں
اک اکلا وچ اجاڑاں، پھر رہیا وچ ندیاں
541
کیتی اپنی دا تد اس نوں، فکر آہا ہر ویلے
بنھ ہتھیار زوراور بہندا، کر کے آہر سویلے
542
اس ویلے گل پیا نہ کوئی، تیغ اوہدی تھیں ڈرکے
سراندیپ رہیا کوئی مدّت، خون اوہناں دا کر کے
543
سر اندیپ شہر دا راجا، ودھ ہویا تدھ نالوں
اوتھے ہتھ نہ پایا دیواں، ڈر اس دے اقبالوں
544
سیف ملوک سُتا سی ایتھے، ہو اساں تے گیرا
نال دغے دے پھڑیا اُوہناں، لے گئے بنھ وہیرا
545
دتا ہوگ وساہ اُوہناں نے، لے کے نام تساڈا
نام تیرے پر مارن ہوسی، مفت غلام تساڈا
546
ایہ نمَردی تیری تک کے، کون کہے گا چنگا
دشمن دے دل بھو نہ رہسی، ہر کوئی چاسی دنگا
547
ہاں شتاب کرو اُٹھ چڑھتل، چوٹ لگاؤ بھیرے
مت اوہ سیف ملوک پیارا، سُٹن مار اگیرے
548
حد تیری تھیں پھڑ کھڑیو نیں، کر چنتا اس گل دی
مت ڈر دے شنجون تیرے تھیں، مار گُماون جلدی
549
اس ویلے مڑ پیش نہ جاسی، لکھ ہاڑھا سو حیلہ
نال افسوس حیران ہوئے گا، پان جیہا رنگ پیلا
550
فرزنداں دے دُکھ نہ مِٹدے، آکھیں آپ زبانوں
سنیاجدوں بدیع جمالے، کرسی کوچ جہانوں
551
کَنّ آواز پیوس جس ویلے، سیف ملوک نہ مڑدا
مرویسی جے جیوڑا اس دا، اگے انت ہُسڑدا
552
یوسف ثانی لائیوس کانی، ہے فریاد کریندی
اس دے عشق زلیخا کیتی، دم دم یاد کریندی
553
حال بدیع جمال پری دا، سارا کھول سنایا
بیٹی تیری دا شاہپالا، ساس لباں پر آیا
554
کَن بُلیل پوے گی اس نوں، جاں بد خبر سجن دی
تلخ غموں جند شیریں ویسی، وانگر کوہ شکن دی
555
ایہو نیک صلاح تسانوں، کرو شتاب تیاری
سیف ملوک مڑاؤ خیریں، کر کے ہمت یاری
556
ترِکِھے کم شیطانی ہوندے، کہن حکیم سیانے
ڈِھل مناسب اوتھے جتھے، کجھ زیاں نہ آنے
557
جاں اُٹھ اگ گھراں نوں لگے، جلدی جل نہ پائیے
جلدی مال متاع تمامی، آپوں بھی جل جائیے
558
ایہو گلاں کر دے آہے، مائی پُت فکر وچ
آیا کوئی سنیہا لے کے، آن کھلوتا در وچ
559
شاہپالے ول ہو سلامی، کر کے صفت دعائیں
کہندا حکم ہووے جند بخشو تاں، میں عرض سنائیں
560
شاہ شاہپال اشارت کیتی، دس تیرا کم کیہا
کہیوس میں بدیع جمالے، گھلیا دے سنیہا
561
پھُپھی ول روانہ کیتوس، مینوں اندر خانے
سروبانو نوں دے سنیہا، گل اوہدی شاہ مانے
562
آن لدھے ایہ بی بی ہوریں، وچ حضور شہانے
جے آکھن تاں دیاں سنیہے، نہیں تاں چلن خانے
563
سرو بانو نے کہیا اگوں، میں معلوم سنیہا
دس ایتھے کوئی غیر نہ، سُندا اکو ٹبرّ ایہا
564
ایلچی کہیا سنیہا ایہو، ظاہر آکھ سناواں
کہیا بدیع جمال پری نے، رو رو کے ول مانواں
565
حیف مینوں جے اوہ شاہزادہ، زندہ پرت نہ آیا
مرساں کھا کٹاری میں بھی، ظاہر آکھ سُنایا
566
اوس بندے نے میرے پچھے، جھلے ایڈ کشالے
اکھیں ڈِٹھے باجھ پیارے، قول روحاں دے پالے
567
میرے پچھے جان ونجائیوس، جے کُٹھا پھَڑ دیواں
ایسے مرد وفائی پچھے، میں کیوں جند نہ دیواں
568
سن بیٹی دے گرم سنیہے، فکر پیا شاہپالے
بھین گھلی جا خوب تسلی، دے بدیع جمالے
569
سرو بانو کر پیر شتابی، شاہ پری ول آئی
دین لگی دلبریاں بہ کے، سن بھائی دی جائی
570
اوس بندے نوں دتی مولیٰ، ایسی قابل کاری
ہوگ خلاص دیواں تھیں آپے، نال عقل دی یاری
571
دوجا خوف دیواں نوں مارے، شاہپالے دے زوروں
شیراں نال دلیری شوخی، کد ہو سکدی گوروں
572
نہ کر خفگی تنگی کوئی، رب چھڈاون ہارا
ایہ آیا کہ آیا دھئیے، سیف ملوک پیارا
573
نالے آپ خداوند کہیا، سچی خبر کتابوں
رنج کسے دے کراں نہ ضائعا، اپنے عدل حسابوں
574
نیکو کاراں دے رنج مولیٰ، جان نہ دیندا ایویں
دھیئے رکھ تسلی اس تے، مرگ شزادہ کیویں
575
پندرہ برس ہوئے اس شوہدے، حرص تیری وچ پھردے
بازی لاء محبت والی، جُوئے کھیڈے سردے
576
صحیح راج کریندے، چائی پنڈ ملامت
ہر ہر روز گزارے اُس نے، وانگر روز قیامت
577
ہن جے آن تیرے گھر پہتا، آس پُگی جو آہی
کیکر رنج کرے گا ضائع، سچا قول الٰہی
578
حق کسے دا بَھنے ناہیں، رب عدالت کردا
خاطر جمع تسلی رکھیں، سیف ملوک نہ مردا
579
باپ تیرے دی ہُنے کراساں، لشکر سنے تیاری
قلزم دی سبھ دھرتی تائیں، مار کرے تہ باری
580
ہاشم شاہ نوں مار گُماسی، سخت تنبیہاں دے کے
یا اوہ آء اگیرے مل سی، شاہزادے نوں لے کے
581
باپ تیرا جد قہریں آوے، سب قلزم پٹ سٹ سی
پریاں دیونہ چھڈ سی کوئی، سبھناں دے سر کٹ سی
582
سیف ملوک ہووے گا قیدی، کیونکر مارسکن گے
آپے آپ کرن گے حاضر، جان ایہ زور تکن گے
583
سرو بانو ایہہ گلاں کر کے، دتی ذرہ تسلی
عنبر اتے گلاب ملایا ،منہ پر پَکھی جھلیّ
584
رتی ہوش پری نوں آئی، اُٹھی تلیاں مل کے
مست خمار اُداس نمانی، نین پَون ڈُل ڈل کے
585
آہیں ڈھاہیں واہو داہیں، ساہ گھٹن ہڈ کورے
پِٹ پِٹ داغ لگے منہ متھے، نیل پئے رنگ گورے
586
پرسئے نال ہوئی سی میلی، خاکوں بھری پوشاکی
پٹے ترُٹے وال متھے دے، جُثےّ بہت ہلاکی
587
وچوّ وچ کلیجہ گلیا، لوہو ہنجو بھردی
گل لالے دی لالی ہوئی، آکیسر والی زردی
588
بھوچھن چٹے چھاپے لگے، اتھرواں دے داغوں
جوبن رتن محمدبخشا، بھور گیا اُڈ باغوں
589
ہسّن کھیڈن نال سیاں دے، گل کرن رہ چُکیّ
آون سیاّں گل کراون، بولن تھیں ہن مُکیّ
590
چھکی یار مہار دلے دی، وا بُری ایہہ ڈُھکی
روون دھوون کم محمد، غم ماری سڑ سُکیّ
591
حال اوحال کرے ہر ویلے، ویکھ خیال صنم دا
جتھوں یار کھڑایا بھالے، گردا باغ ارم دا
592
باغ تماشے مول نہ بھاون، لگی بھاہ چمن نوں
رُوحے باجھ محمد بخشا، کس کم لائیے تن نوں
593
تک پاٹے پیراہن گل دے، پاڑ گُماوے جھگا
ویکھ سڑے گُل لالے والا، داغ کلیجے لگا
594
بیٹھ سرہاندی جاں پھر ویکھے، نرگس دی بیماری
لاء گل رووے درد وچھوڑے، کیتے اسیں ازاری
595
سَرو ازاد حیران کھلوتا، پیر زمیں وچ گڈے
اُچا ہو ہو رستہ ویکھے، مت سوہنا سر کڈھے
596
ہو حیران کھلوئے اوتھے، تکدی چا چا اڈیاں
وانگ سرو سر سہندی تابش، دھُپ جلاوے ہڈّیاں
597
بیداں تاپ ہجر دا چڑھیا، کنب کنب لیٹن دھرتی
جانے پری فراقوں گرمی، سخت ایہناں پر ورتی
598
آوے درد سجن دا اس نوں، کنب زمیں پر جھڑدی
تھل اندر جیوں جل دی مچھی، چال اوہوسی پھڑ دی
599
وال موہیں پر پٹکے سٹ کے، مٹی وچ رُلائے
پٹکے کھاء زمیں پر پٹکے، پِٹ پِٹ پَٹ انبائے
600
ہرپُمن دے والوں کردے، ہنجوں موتیں گُلیاں
جس راہ ٹردی سٹدی جاندی، سے لڑیاں ان ملّیاں​

 

601
وچہ بازاراں گلیاں وتے، کھلے وال دیوانی
اندر تتاّ مندا چتاّ، سر گھٹاّ مُنہ پانی
602
کرے وجھاپ ملاپ سجن دے، اُچی سَد سناوے
دوہڑے بیت الاوے غزلاں، سبد سُراں کر گاوے
603
حال بدیع جمال پری دا، جو ویکھے سو سڑدا
جَوبَن شان گمان محمد، نس گیا لاہ پڑدا
604
عشقے آن کیتا گھر خالی، نفیوں پھیر بُہاری
نقش سجن دا ثابت ہویا، بیٹھی دُھوڑ غباری
605
درد غماں دے بھانبڑ بھڑکے، اگ لگی جیؤں باری
ظاہر ہوئی محمدبخشا ،جگ پر دھؤاں دھاری
606
چھپدے کد دِلاں دے سودےم ہوندی خبر دلالاں
باندا ہویا بھید مُلک تے، تک تک بُریاں چالاں
607
مُلکاں وچ کہانی ہوئی، گھر گھر گلاں ٹُریاں
جے سو بھید چھپایا لوڑن، عشق دَسے کر کھُریاں
608
جھولی پا انگار محمد، کوئی پچا نہ سکے
عِشقاں مُشکاں تے دریاواں، کون چھپائے ڈکے
609
کر کے صبر پچایا لوڑے، پری دوا غماں دی
جِت ول واء پُرے دی جاوے، دُھماں گھتدی جاندی
610
عشقے اندر صبر نہ رَچدا، سورج مَیل نہ لگدی
سُکا رُوں نہیں کر سکدا، پردہ پوشی اگ دی
611
نیناں وچ کئیں غم غمزے غمزے کم غمازی
کیونکر چھپی رہے محمد، بانس چڑھے دی بازی
612
زلف اندر سے سنگل کُنڈے، کر دے قید دلاں نوں
پَیر عشق وچ پاء محمد ،کون بچے خفقانوں
613
نویں پریت اصیلاں والی، مِل کے یار وچھُناّ
آپ مہمےّ ٹور کھڑایا، چِت پری دا بھُناّ
614
جے سو پُھولن غم دے پھولاں، ورقاں داغ لگاواں
درد منداں دے درد نہ مُکدے، جے لکھ گاون گاواں
615
پھڑ ہتھیار محمدبخشا، بن کے مرد سپاہی
چڑھ نالے شاہپال شاہے دے، ہو قلزم ول راہی
616
انگلیاں کر وانگ کماناں، سِدھاّ تیر قلم دا
کاغذ دے میدانے اُتے، سایہ ڈال علم دا
617
چڑھ گھوڑے لک بنھ شتابی، پہن سفر دی بردی
چل دربار شہانے چل کے، دس دلیری مردی
618
وانگ وزیراں دے صلاحاں، کر کے جِبھ ملائم
شاہپالے نوں ہاشم شاہ دے، جنگ اتے کر قائم
619
اوّل لِکھ رقعہ مت صُلحوں، ہو جاون چھُٹکارے
نہیں تاں تیغ زبان تیری دی، گگن دئے چمکارے
620
سخن بندوقے داروں دیوے، ساز سیاہی والا
کانی نال پرو قطاراں، رن کراں سب کالا
621
ہاڑ اندر کر کھاڑ چوطرفی، صف پر صف لٹاواں
دشمن دی ماں بھین محمد، مکھی ہار پِٹاواں
622
صفدر مدد کرے ہر ویلے، جو شہنشاہ شاہاں
زور اوہناں دے نال محمد، دیو دشمن نوں گاہاں
623
سرو بانو تے مہر افروزے، چنتا چخا جلایاں
نال فکر دے اُٹھ شتابی، شاہپالے ول آیاں
624
گوشے سد کے آکھن لگیاں، سُن شاہا کن دھرکے
ایہو کم وڈا تُدھ آیا، نہ ہٹ رہنا ڈر کے
625
سیف ملوک نہ نِکاّ شِکاّ، ہولو ککھ نہ جانے
اس پچھے سر دینا لازم ،عین فرض کر مانے
626
ہاسی ٹھٹھا جان نہ مولے، اس دا ضائع ہونا
جے اج آہلک ڈھل کریں گا ،پوگ عمر دا رونا
627
باپ اوہدا سلطان مصر دا، عالیشان کہاوے
چار اک سے تخت دا سائیں، اس ول سیس نماوے
628
ایہو اکو بیٹا اس نوں، کر کر عجز دعائیں
منتاں من من لدھا آہا ،کرم کیتا رب سائیں
629
حق اوہدے وچ اینویں آہی، لکھی قلم ربانی
بیٹی تیری دی تک مورت، چائیوس سرگردانی
630
پندراں برس ہوئے جد ایویں، سفر مصیبت سہندے
ندیاں اندر رُڑھدا رہیا ،تیکر چڑھدے لہندے
631
محنت ،سختی ،جھاگ مصیبت، قہر کلور بلائیں
شہر تیرے دے در پر پُہتا، کھڑیا پکڑ اضاعیں
632
ایہ ہن نہیں مناسب تینوں، ڈھل کریں اک پل دی
سیف ملوک رہے وچ قیدے، اس تیری واہ چلدی
633
اوہ ہے مرد کرامت والا، جے آپوں چُھٹ آیا
کے جوانا مردی تیری، کے جانے گا پایہ
634
توں سلیماں نبی دی جائی، دیو پریاں دا راجا
زور تیرا کے یاد کرے گا، چھُٹیا بے محتاجا
635
آدمیاں دے راجے تینوں ،کے آکھن گے سارے
حیف اوہدی سلطانی یارو، جس ایسے پِڑہارے
636
اک آدم گھر اس دے پہتا، کر کر ایڈ کشالے
اوہ بھی دیوتیاں پھڑ کھڑیا ،کیتوس نہ اُپرالے
637
جے مہمان تیرا اوہ بنیا ،سدا رہیں گا لازم
کے جانے گا کُڑماں چاری، باپ اوہدا شاہ عاصم
638
نالے نرم اقبال تساڈے، جانے گا ہر کوئی
گھروں جوائی قید کرائیوس، اس تھیں کُجھ نہ ہوئی
639
بے آبروئی تے نامردی، ہور نہیں اس جیسی
قلزم دا شاہ کون نکارا ،کرے دلیری ایسی
640
در تیرے توں پکڑ منگائے، خاص جوائی تیرا
کر کے قید عذاب دسالے، ہئے ہئے قہر ہنیرا
641
سیف ملوک مہمان اساڈا، کُوڑ نہیں اس گل وچ
ایہہ نکاح روحاں دا مولیٰ، کیتا روز ازل وچ
642
اُٹھ شتابی لشکر لے کے، کر قلزم ول دھائی
سیف ملوک لیاویں زندہ، تاں تیری رہ آئی
643
شاہزادے وچ جوسن صفتاں، بی بی آکھ سنائیاں
نالے واسط سراندیپوں، شاہاں لکھ پہنچایاں
644
شاہپالے نوں سُن سُن صفتاں، پئی محبت اسدی
کیویں اکھیں نظری آوے دل، سِکدا جِند کھُسدی
645
شاہزادے دے سچے عشقے، اثر اوتھے ونج کیتا
قدرت دے ہتھ نال الٰہی، پھڑ سوئی دِل سیتا
646
سرو بانو تے مہر افروزے، دتے تاء گلاّں دے
آتش بھڑک لگی شاہپالے، جیوں بھڑکار جھلاّں دے
647
ایسی لنب غصےّ دی اُٹھی، سڑن لگا سر سینہ
بھُج گیاں سبھ ہور صلاحاں، گرم ہویا جد کینہ
648
جنبش جُثےّ جوش مغز وچ، چکیں باہاں چبدا
مُنشی سد لکھائیوس رقعہ ،بھریا قہر غضب دا
649
مُنشی تیز نویس شتابی، پُہتا وچ حضورے
زرّیں رقم جیہا خوش کاتب، حرف اوہدا تک جھُورے
650
کاغذ اُتے کالی کانی ،کیتی اوس روانی
لکھے سخن کھرے جو دَسے، شاہ شاہپال زبانی
651
لکھیا خط عجائب پتلی، سوہنی صاف نوشتوں
حرفاں دی پھلواڑ بنائی، باغ بہار بہشتوں
652
ہر ہر سخن میانوں باہر، فولادی تلواراں
سخنوں سخت زبان محمد، کر دی ماراں ماراں
653
خط تیار ہویا جس ویلے، لگی مُہر شہانی
اوہو آہو خاطف ٹُریا، جس تن رڑکے کانی
654
سے کوہاں دا پینڈا کر کے، قلزم اندر آیا
ہاشم دے دربارے جا کے، ایلچی سیس نمایا
655
ادب سلام بجا لیاندے، جیونکر ایلچی کر دے
تھیلی کھول رکھی لے مُنشی، پڑھ پڑھ کنبن ڈردے
656
آ ساقی بھردے پیالا، اوہ جمشیدے والا
کالی راتیں چانن لگے، واہ خورشیدے والا
657
ایسا مدھ جدھے چمکاروں، ایہ شب کا گوں کالی
بن کے خاص عقیقی تارا، گگن چڑھے فی الحالی
6972​

 

شاہپال بہادر دا ہاشم ول خط
01
اوّل نام ربے دا لِکھاں، نامے دا سرنامہ
ننگا رُوح بندے دا کجیؤس، بخش جُثےّ دا جامہ
02
ہر دانش تھیں بخرا دتوس، نالے دین ایمانوں
روزی دیندا حل کریندا، مشکل سخت کمانوں
03
اسماناں دی رونق کردا، روشن تارے لاکے
دھرتی آدم نال سُہاوے، آدم نوں حبُ پاکے
04
دانا بینا زوراور، ہے نالے بخشن ہارا
ہر دم مدد روحاں نوں دیندا، عقلاں نوں چمکارا
05
میرے جیہاں احمق بندیاں، بے عقلاں بے ہوشاں
سخن وری دی خلعت بخشی، پاء طبع وچ جوشاں
06
اکناں نوں ایہ تنگی دیندا، روٹی باجھوں مردا
اکناں نوں ان منے خزانے، غیبوں اگے دھردا
07
نہ جس کم کمایاں کیتیاں، اوسے دولت کھٹیاں
نہ جس عیب گناہ کمائے، اوسے رنجاں کٹیاں
08
جو چاہندا سو کردا آپوں، کوئی نہ حاکم اس دا
جان دئے تاں زندہ بندہ، کڈھ لئے تاں کُسدا
09
والے جتنا سیس نہ چائیے، حکم اوہدے وچ ہوئیے
اس بِن ہور نہ حاکم کوئی، جس در جا کھلوئیے
10
شابش رحمت اُس بندے نوں، جس نیواں در پھڑیا
اُڑیا کھڑیا پِڑ اس جیہڑا، جھڑیاں اگے جھڑیا
11
کے حاصل اس قوموں جیہڑے، نہ حق قدر پچھانن
آفرین جنہاں نوں کہیے، گالیں وانگر جانن
12
ویری دی کر ادب تواضع، اپنے بھو گمائیے
دشمن تھیں خم کھائیے ناہیں، لسیاں زور نہ لائیے
13
سُن ہاشم توں قلزم اندر، بیٹھوں راج بناکے
گھر میرے تھیں پکڑیں ڈھکاں، دیں سزائیں جا کے
14
لُونبڑ تھیں بن چِترا ڈُھکدا، جس نوں جا چھوڑیندی
زور شاہاں دا پرکھن لگوں، ناہیوں خیر لوڑیندی
15
زور میرا ازماون جوگا، کتھے ہے کوئی ساجا
کیہڑا لشکر تابع تیری، کیہڑا ہے راء راجا
16
ٹھوئیں تھیں سپ بنیاں لوڑیں، ناگاں نال کھہیڑیں
آ کڑ آ کڑ ٹریں گُمانوں، نال کندھاں دے ایڑیں
17
دنب اُچا کر کنڈل پاویں، سر وچ پوسی جُتی
سُتےّ شیرے بھونک جگائے، شامت آئی کُتی
18
چھڈ دے خصلت شیراں والی، کیوں سر مفت چوٹائیں
کرسٹساں تہ بار ولایت، قلزم ملک لُٹائیں
19
جے میں قلزم اندر آئیوس، دھرتی پٹ دیاں گا
کنےّ پٹ تساڈے سارے، ندئیں سٹ دیاں گا
20
حق تیرے وچ ایہ کم چنگا، نوکر بن کے چلّیں
سیف ملوکے نوں دے خلعت، پاس اساڈے گھلیں
21
تینوں مار کراںگا ایسی، یا مرسیں یا نسسیں
میرے نال کھہیڑ غریبا، کد قلزم وچ وسسیں
22
مینوں قسم زبور کتابوں، تے داؤد نبیوّں
جے چڑھیا تاں قلزمیاں دا، مول نہ چھڈساں بیؤں
23
کیا قلزم کیا قلزم والے ،جے میں لشکر چاڑھاں
لشکر فوج سمیت ولایت ،گاہ مروڑ لتاڑاں
24
توڑے توں بھی لکھ فولادی، کر ہتھیار لیاندے
موم ہوسن تک اگ غضب دی، کتے نہ دِس سن جاندے
25
تیر انداز نہ تکے اگے، تاں تُدھ تُندی چائی
ہون لگوں سر صدّق آپے، مِل مت رب بچائی
26
بھن کماناں اگ وچ سٹ کے، تیراں دے پر پٹ کے
لاہ زرہ لاء ململ آء مِل، پاء گلے وچ پٹکے
27
نہیں تاں ایسے کن پھڑاساں، جانیں گا میں کِیہ ساں
ٹھنڈا ویکھ نہ ہوویں گیرا، تپیا تاں رت پِی ساں
28
ہوندے زور جراں میں قوت، صلحوں مُکھ نہ موڑاں
حاضر ہولے چیز اساڈی، جو کجھ منگاں لوڑاں
29
سیف ملوکے نوں پھڑ بانہوں، لے آ پاس اساڈے
توں نہیں پیؤ دا دا تیرا، مڈھوں داس اساڈے
30
تندی تیزی نت نہ پچدی، کر لے رات دہاڑی
کس تھیں لہے کمان اساڈی، رب اُتیرے چاڑھی
31
ڈاڈھے نال نہ تگڑے ہویئے، ڈھہ تُرئیے کر نرمی
ہاشم سخت سزا لئیں گا ،کرن لگوں بے شرمی
32
جے میں بی اس گل پر آئیوس، کون ہوئی گا ساتھی
پیراں ہیٹھ ملیدہ کرساں ،توں کیڑا میں ہاتھی
33
جیہڑا ملک تینوں رب دتا ،بہ کے کھا بہاریں
شیراں نوں انگشت دسالیں، کھُرکیں سر انگاریں
34
کاویں ویکھ ہنساں نوں چھڈی، چال مُڈھاں دی جوسی
نہ اوہ آئی نہ ایہہ رہیوس، رہ گئی نری ٹپوسی
35
خبر نہیں رب کس نوں دیسی، تاج تخت سلطانی
طالع کس دے مدد کریسن، یاری ہوگ اسمانی
36
آہڑک بہڑے وانگر بڑھکیں، کیوں چائیا سنگ مٹی
جے شیراں دا دھپا لگا، اچمی جاسی مٹی
37
میں اج ہاں سر بادشہاں دا ،تسیں مثل ہتھ پَیراں
سر اپنے نوں آپ مریندا، کون کوئی وچ خیراں
38
تینوں ہے مغروری چایا، ویکھن دئی نہ اگاّ
کُکڑ بانگ نماشیں دتی، جانوں کُسن لگا
39
غضب میرے اک توہیں ناہیں، کئیں دلیر کھپائے
پیؤ دادے تھیں اسیں بہادر، بادشہاں دے جائے
40
میں سلیمان نبی دا پوتا، آدی دا شاہزادہ
دیوتیاں وچ جنگ بہادر، میں تھیں کون زیادہ
41
تساں جیہاں تھیں میں کیوں ڈرساں، جے رب کیتی یاری
بھیڈاں تھیں بگھیاڑ نہ ڈر دے، گوروں شیر شکاری
42
نبی سلیماں گئے جہانوں، تاج میرے سردے کے
میں مالک سبھ کھان جگیراں، ہتھیں میری لے کے
43
کس دی طاقت راج میرے وچ، شرکت کیتی لوڑے
وجے گُرز اقبال میرے دا، گردن لک تروڑے
44
قدر اپنی دے کاغذ اُتے، حرف غلط تدھ پایا
کارد تیغ میری دی کٹ سی، زور نہئیوں ازمایا
45
سچےّ رب بنایا مینوں، مالک سب مُلک دا
خاوند تھیں کیوں باغی ہوویں، پِھریں ہنیرے لُکدا
46
آہن سمجھ ملیں کر توبہ، جے ایہ وقت وہانا
لکھ افسوس کریں گا پچھوں، کس کم پچھو تانا
47
سنبھل زور جوانی والا، نہ کر ایڈ دلیری
حد میری وچ آ ہتھ پاویں، شامت آئی تیری
48
نیواں ہو در میرے چھڈ کے، وڈیائی اچیائی
مینوں اُٹھنا پاء نہ ایتھوں، جے تدھ رہنا جائی
49
جے میں اُٹھیا تاں توں مُٹھیا، کجھ نہ رہسی باقی
قلزم ساری پٹ سٹن گے، سُماّں نال عراقی
50
کے ہویا جے ویری میرا، لشکر تیرا بھلاّ
جے کوہ قاف لوہے دا ہووے، میں پٹاں کر ہلاّ
51
میں ہاں بھار اوانگ پہاڑاں، وسیں وسیں کد ہلاّں
جے ہلاں تاں انبر ہلّے، جگ سارا تھر تھلاں
52
جے ہلیوس تاں دھرت ہلے گی، ذرہ ہلا نہ میں نوں
لے مِل سیف ملوکے تائیں، مُڑ مڑ آکھاں تیں نوں
53
بیٹے تیرے نال لکھی سی، اینویں قلم ربانی
نہیں تاں ایہ نہ آیا مصروں، بن کے دشمن جانی
54
مردیاں ہاڑا کیتا اس نے، سودھ نہ پچھا اگاّ
عمرے دے دن پورے ہوئے، متھّے اس دے لگا
55
پُت تیرا ہن مڑدا نا ہیں، کیوں سر ظلم دھرائیں
جے آری دھر چیریں اس نوں، یا بھوہ کھل بھرائیں
56
کسے طرح بہرام نہ مُڑدا، کیوں قتلام مچائیں
بخش گناہ اس بندے تائیں، اجر جنابوں پائیں
57
کَاظِمِیْنَ الْغَیْظَ پڑھ کھاں، وَالْعَافِین کلاموں
صابر شاکر ہو در رب دے، بھلا ہووی اس کاموں
58
کر احسان اساں پر ہاشم، چھڈ دے ایہ پردیسی
نہیں تاں میں بھی فرق نہ کرساں، رب جس نو ںپِڑ دیسی
59
ٹور اِکے شاہزادے تائیں، اِکے جواب سنائیں
نہیں تاں پوہتا جان اسانوں ،جے کجھ کرسی سائیں
60
جاں خط پڑھ سنایا مُنشی، تیل اگیّ پر پایا
جلد جواب ایہدا مڑ لکھو، ہاشم شاہ فرمایا
61
لے کانی مسوانی منشی، نال طبیعت دانی
لکھ جواب شتاب ٹکایا، سُن سُن سخن زبانی
62
پاء لفافے تھیلی اندر، ڈال رقعہ بند کیتا
آہو خاطف دے ہتھ دتا ،لے کے گیا چُپیتا
63
شاہپالے ول ہو سلامی، تھیلی چا ء گزرانی
منشی کھول وکھاندا جاندا، سخن پرتیّ گانی
64
گھڑی تروٹک جھب دے ساقی، درد منداں دا داروں
دے شراب اجیہا جس دی، مستی ودھ شماروں
65
اس پانی دے زوروں میں بی، اگ دی پوجا چاواں
گرو گرُاں دا جو فرماوے، سبھ بَجا لیاواں
7037​