سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

جزاک اللہ بھاہی ، دل خوش کر دیا آپ نے

 

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

آئی باجھ نہ مردا کوئی، جے ڈِگّے اسمانوں
توڑے وِچ سمندر ڈُبّے ،خؤف نئیں کُجھ جانوں
آئی دِے دِن بچدا ناہیں ،جے سؤپایئے بھؤرے
لکھ دوا ہِک ککھ نہ لگدی، ہتّھوں بندی مؤہرے.
افسوس کہ اگر بندے نوں اپنےرب تے یقین کامل ہو جاوا ، تے دنیا وچ ایہہ فتنہ فساد ہی مک جاوا۔

 

آپ کی بھت عمده كاوش هے اللہ آپ کو ضرور اس کا اجر عطا كرىں گے

 

جواب: سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

دیو دی قیدے پئی سراندیپ دے شاہ دی دھی ملکہ خاتون دا روپ جَس
1
چا پلا شاہزادِے ڈٹھا،صورت نظرِی آئی
دریتیم اَن بدھا موتی،لعلوں جوت سوائی
2
مَست بیہوش سُتّی ہک لڑکی،صُورت دِی شہزادی
حُسن کمال جمال اوہدے دِی،حدوں گل زیادی
3
سورج وانگ نورانی متھا، نظر نہ کِیتی جاوِے
جِے پتھر دل والا تکےِ، اکھیں پانی آوِے
4
قوُس قزح بھر وٹے دوئے، جیّوں عیدِے چن چڑھدا
صبر صوفی دا روزے داراں تک، روزہ بَھن کھڑدا
5
یا دو طاق بہشتی آہے، کستورِی رنگ پھبدے
یاخمدار کمان ابنوسی، یا دو نُون عرب دے
6
ہر ہر پمن وال اجیہا، سوہنا سِرّ حقانی
وِیکھن سات کلیجہ سلّے، جیوں ترکش دِی کانی
7
زُلفاں ناگ چنن سنگ لٹکے، ول ول کُنڈل مارے
یا زبخیر دلاں دِے آہے، یا کمند ہتیارے
8
اکّھیں تیز کٹار فولادی ،آہیاں وچ میاناں
سُرخ میان بناتی ملیا، سیون وچ نشانہ
9
نَک انگشت نبی اللہ دِی، تیز چُھری تلواروں
اسماناں ول کرے اشارت، معجزیاں دے پاروں
10
چن دوکھن دو نویں رخسارے، بِندی نال سنگارے
بِندی بندی پھبدی آہی، وانگ زحل ستارے
11
سُوہے اوٹھ یا قوت کھرے، تھیں کاریگر سنوارے
دندلباں وِچ کجِے آہے، وِچ شفق جیوں تارے
12
ٹھوڈی سیو باغ بہشتوں ،سوہا رنگ عنابوں
گاٹا وانگ صراحی کچ دی، جیونکر بھری شرابوں
13
سینہ تختی صاف چنن دی، خوب کریگر جڑ کے
اوس اُتے پستان لگائے ،چاندی دے پُھل گھڑکے
14
میٹے وات ایویں سی جِیویں ،سرخ اناراں کلیاں
گھڑتل ڈبل روپئے والی، صاف ہتھاں دیاں تلیاں
15
تلی چٹی سی لوح رُپے دی ،اُنگلیاں سَن قلماں
شنگرف منہ بھرے نونہہ، سُوہے لِکھ عشق دا کلمہ
16
پتلا لَک مُٹھی وچ آوے، الاّ مکھن دِیہی
گندے پانی تھیں رب سرجی ،صُورت پاک اجیہی
17
روپ انوپ کُڑی دا آہا، وانگ بہار چمن دی
نویں جوانی حسن ارزانی ،نازک شاخ سمن دی
18
قد سفیدا، سرو رنگیلا یا شمشاد گلستاں
وقت بہار شگوفے وانگن ،منہ کڈھے سن پستاں
19
سنبل وال زنجیرِی بدھے، چہرہ پُھل گلابی
نرگس مست انبے دی پھاڑی ،اکّھیں مِرگ شرابی
20
لالی ویکھ پیشانی والی، داغ لگے گُل لالے
دند چٹے سن چنبے کلیاں ،موتیں کھرے اجالے
21
ٹھوڈی وانگ خُبانی سوہے، بِہی رس بھری سی
پتلا اُچا قد رنگیلا ،نازک شاخ ہری سی
22
جادوگر دونین کُڑی دِے ،وچ کجلے دی دھاری
صوفی دیکھ ہوون مستانے، چھڈن شب بیداری
23
جیوں چاندی دی مچھلی ہوندی، تیویں نَک اُچیرا
چہرِے سورج چشمے اندر، ہر دم رکھے ڈیرا
24
کالی رات ہووے رُشنائی، جے اوہ جلوہ ڈالے
اکّھ کالی ظلمات خِضر دی، آب حیات پیالے
25
زلفاں دے خوشبوئی ہُلے ،تازے کرن دماغاں
آدم ویکھ مرن جیوں مردے، ویکھ پتنگ چراغاں
26
حُسن اوہدے دی پُھلاں کھاری، باغ ارم وِچ وکدی
حور پری جو صُورت سوہنی، ہر کوئی اِسنوں سِکدی
27
باہاں سُچی چاندی لوہڑے اُستاکار بنایاں
باہولیاں دو باسنیاں سن ،دولت نال بھرایاں
28
گل داودی مُہندے وانگر، کوچاں نویں انگوری
یا اوہ آب حباب حِسابی ،آہے عین کافوری
29
جے باغاں وچ واؤ فجر دی ،لوڑ کرے سے برساں
ایسا سُندر پھل نہ لبھے، میں کے صِفتاں کرساں
30
نیسانی کافور دنداں ول، ویکھ بہوں شرماوے
غبغب صاف سیودی پھاڑی، ٹھوڈی ہیٹھ سُہاوے
31
چاندی وانگر رنگ جثے دا، اوٹھ مٹھے کھنڈ مصری
مصری سوہنی اِس ول تک کے، حُسن مصر دا وِسری
32
پریوں سوہنی تے من موہنی، جوبن دے رنگ رتی
شکل نہایت عقل بغایت ،جادوگر اکّھ متی
33
دل آمیزی ،عشق انگیزی ،آن ادا بھری سی
نازک اَنگ تے رَنگ گلابی ،سینہ سَنگ پری سی
34
شیریں شکر، شکل شمائل، لیلیٰ ہیر ملاحت
عذرا بدر منیر زلیخا، ویکّھ ہووے دل راحت
35
تازہ روپ آوازہ مِٹھا، نجم نساء رسیلی
سیف ملوک بدِیع جمالے ،میلے بَن وسیلی
36
تیز زبان یونانی شاعر، صفت اوہدی دے وارے
گُنگے ہوندے بول نہ سکدِے، خوبی بے شمارے
37
چُست طبیعت ہندوستانی فردوسی دی ثانی
ناز کرشمہ ساز جوانی، لِکھن نہ آسانی
38
مانی تے ارژنگ سیانے، کسباں دی تدبیروں
اس صُورت دے نقش نگاروں، عاری سن تصویروں
39
ایسی سُندر صُورت لڑکی ،حور بہشتی نالوں
تخت اُتے بے ہوش ستی سی، خالی سرت سنبھالوں
40
سیف ملوکے نیڑے جاکے، نال کنے منہ لاکے
بہت بلندآوازہ کیتا ،کسے طرح ایہہ جاگے
41
گنبد وچ آواز اوہدے دا، پیا گُنگھارا رولے
اس لڑکی نوں خبر نہ ہوئی، نہ کجھ ہلے بولے
42
ایسے ڈولے سیف ملوکے، مارے ستر آلے
نہ اکھ پٹی نہ اوہ ہلی، نہ کجھ سرت سنبھالے
43
سیف ملوکے عقل دوڑایا ،ایڈی نیند نہ کسے
نہ ایہ زِندی نہ ایہ موئی، جادو ماری دسے
44
سوہنی صورت ویکّھ کسِے نوں، لگا عشق کُڑی دا
اس شہدے غم دھایا ہوسی، قسمت سخت جُڑی دا
​

 

45
اس عاشق دے کہے نہ لگی، تاں اس جادو پائے
ایہو سِرّ عقل وچ آوے، اِس نوں کون جگائے
46
شاہزادہ اٹھ لوڑن لگا،تختے دے چوگردے
سجے کھبے لوڑ پواندی ،ہیٹھ تکے پھر سردے
47
سر ہیٹھوں ہِک تختی لدھی، چاندی دی جیوں برفاں
اوس اُتے کجھ لکھیا ہویا ،سبز سیاہی حرفاں
48
جے کجھ اس تے لِکھیا آہا، بولی سی سُریانی
خوشخط سی حرفایت ساری، لِکھی قلم یونانی
49
شاہزادہ ہر عِلموں واقف ،طاق آہا ہروسبوں
منتر جادو سحر کڈھن دے، تکڑاسی اس کسبوں
50
تختی کڈھ لئی سر ہیٹھوں، باہر گھروں لیایا
دُور ٹکا پھر آپوں مڑکے، کول کڑی دے آیا
51
جادو سحر ہٹاون والی، پڑھی کلام زبانوں
اس لڑکی دے سرتے پھُوکی، کرم ہویا سبحانوں
52
جلدی ماری نِچھ کڑی نے ،پڑھیا شکر خدائی
تخت اُتےّ اُٹھ بیٹھی او، نویں ہوش ٹکانے آئی
53
شاہزادے اوہ تختی اوتھوں، رکھی چاپریرے
آپوں پھیر کڑی ول آیا، مُڑکے دوجے پھیرے
54
پھیر گیاں تاں تختے اُتے، بیٹھی وانگ امیراں
ویکھ شہزاداہ ہویا سلامی ،نال ادب تدبیراں
55
آکھ سلام لگا پِھر آکھن ،طالع میرے جاگے
ساعت نیک بھلے دن آئے، نحس ستارے بھاگے
56
تدھ جیسی محبوب شکل نوں، ڈٹھا میں غریبے
پھیر سلام تیرے ول کیتا ،کھلے اَج نصیبے
57
چُماں قدم مُبارک تیرے، سر صدقے کرسٹاں
نفربناں ان ملا تیرا، لاہ گھنیرا کھٹاں
58
جاں شاہزادے ایہ گل آکھی، لڑکی اس نوں ڈٹھا
دے جواب سلام اوہدے دا ،بول زبانوں مٹھا
59
صورت وِیکھ ہوئی متحیر، کہندی بار خدایا
ایہہ جوان جہانوں سوہنا ،کیہڑے دیسوں آیا
60
جھنڈ کہی کستوری بِھنّی، کالی کنڈلاں والی
نورانی پیشانی کھلی ،ابرو شکل ہلالی
61
اکّھیں اندر حُسن خماری، یا ایہہ نیندر بھریاں
جے ایہ نظر بھڑاکے تکے، جھال نہ جَھلن پریاں
62
شیراں جیڈ زوراور دسے، نازک پھل گلابوں
نیکو کار فرشتہ صورت، وافر حُسن حِسابوں
63
بجلی دے چمکارِے وانگوں، اِس دِی اکّھ چمکدی
الف ازل دے نوروں لِکھیا، صِفت کراں کے نَک دی
64
چہرے اُتے رنگ عجائب، جیوں کِھڑیا گل لالہ
پر اندر وِچ ہوسی کوئی ،داغ محبت والا
65
بدر منیر اگاس حُسن دا ،بے نظیر شاہزادہ
تک کے اُٹھ کھلوتی لڑکی، کرکے ادب زیادہ
66
جان پچھان نہ اٹھی تختوں ،ہویا جیوبے وسا
ستی جاگی ملی وراگی، جیوں پانی نوں تسا
67
بھیناں بھایاں وانگر دوہاں، ہک دوجے گل لایا
اوہ ویرا اوہ بھینو کہندا، غیر خیال نہ آیا
68
دوئے دُکھاں والے آہے، اگ غماں دی ساڑے
ہِک کوکاں ہک ڈھائیں مارے، ہکدوئے تھیں چاڑے
69
آکھن ربا اسیں نمانے، کس شامت نوں جمے
نازاں دے پروردے آہے، پئے قضیے لمے
70
رب سہایا کٹھا کر کے، دُکھ اسانوں جگ دا
مدت گُزری سِک سِکیندیاں، آدم منہ نہ لگدا
71
آہیں ڈھاہیں رجن ناہیں، باہیں دین کلاوے
رتوں نیر دوہاں مُکھ دھوتے، رورو ہوئے پھاوے
72
لڑکی آکھے گھول گھمائی ،جس رستے توں آیا
میں تتی دے طالع جاگے، مولیٰ وِیر ملایا
73
کِتّھوں میں اِس دولت جوگی، خبر نہیں کے ہوسی
اِیس خُوشی دے بدلے سانوں،کیڈی اوکڑ پوسی
74
شاہزادہ کرہائے ہائے، رنا گھت کہانواں
کہندا ہک ہک وال تیرے توں ،میں قربانے جاواں
75
کوہ قافاں وچ مُدت گزری، جنگل باریں بھالے
کئی سمندر ٹاپو گاہے، ڈٹھے شہر ُاجالے
76
باغ بہاراں پھل ہزاراں ،باس لئی ہر پاسے
کِتوں نہ آئی بو سجن دی، عمر گُزاری آسے
77
صورت تیری وچوں آئی، مینوں بو سجن دی
تیر جیہی تاثیر کلیجے، تیرے راست سخن دی
78
جھلے جِند نمانی میری، قہر نزول ہزاراں
بھل گئے سبھ تینوں ملیاں، دم دم شکر گزاراں
79
دِتا درد اُبال دوہاں نوں، پکڑے سنگھ سنگھٹاں
ہڈکورے دم تُرن نہ دِیندے، یادپیاں سبھ سٹاں
80
آپو اپنے دکھاں رونون ،کُس کُسے بھی روندے
ربّا اسیں بے چارے کدھرے، سنگ اپنے وچ ہوندے
81
سیف ملوک اِس کارن رووے، شاہزادی کوئی ہوسی
سیاں دے وچ ہسدی رسدی، قید ہوئی بے دوسی
82
ایسی سُندر صُورت لڑکی، جادو مار سوالی
اس بن ماپے بھیناں بھائیاں، ہوگ پیا گھر خالی
83
جس شاخوں ایہ پھل تُرٹا، شاخ ہوسی اوہ سکی
جِس باغوں ایہ سروپٹایا، رونق اس دی مکی
84
جس لڑیوں ایہ موتیں کِریا، ہوگ لڑی اوہ ترٹی
رنگ بے رنگ ہووے گا پیلا، نرد جوڑی جس پُھٹی
85
ہن اس بندوں کیونکر چُھٹے، پھیرملے سنگ سنگاں
پوئے دوئے پنجے چھکے، قید کیتے بد رنگاں
86
کون لئے ہن ساراں ایتھے، پیش نہیں ہتھیاراں
شہ آوے کوئی واہ نہ لبھدا، داء منے پرچاراں
87
سخت مہیم غنیم سرے تے، ہک یتیم ہکلے
رب رحیم کریم چھڈائے، قید قدیم اولے
​

 

88
کر اندیشے روئی لڑکی، سیف ملوکے تائیں
ایہ جوان رنگیلا ربا، آندوئی وچ بلائیں
89
اوڑک دیو کرے گا پھیرا، ہک دن پاسے میرے
اس نوں نسن مول نہ دیسی، اُچا کوٹ چوپھیرے
90
کول میرے جد بیٹھا تکسی، اس شہزادے تائیں
عیب صواب نہ تکسی کوئی، کرسی مار اضاعیں
91
دیو آدم دے دشمن مڈھوں، ناہیں تک سُکھاندے
جے چھپے تاں مُشکے لگ کے، ہر حیلے پھڑکاندے
92
جِس دن مہتر آدم اگے، رَب سجود کرایا
سبھناں ملکاں سجدہ کیتا، دیو نہ سیس نوایا
93
خاوند دا فرمان نہ منیوس، آدم دلوں نہ بھایا
لعنت دا شیطان کہا کے، طوق گلے وچ پایا
94
آدم ونج بہشتیں بیٹھا، خوب مقام سُکھایا
دیوے دا کوئی داء نہ لگدا، لوڑے وَیر مکایا
95
جنت وچ نہ وڑنا پاوے، ہو مردود سدھایا
نال اوہدے کجھ پیش نہ جاندی، اس نوں رب ودھایا
96
جس ویلے وس لگا آہا، اوڑک ویر کمایا
جنت تھیں کڈھوایا آدم، رو رو حال گوایا
97
آدم نال ایہناں دا، رہیا مچیا وِیر قدیمی
ایہہ جوان بچے تد ربّا، جے توں کریں کریمی
98
کے جاناں ایہ ایسا سوہنا، کِن سہاگن جایا
ایس قلعے وچ آن پُچایا، کس شامت نے چایا
99
ایسا چودھیں دا چن سارا، جھڑیا جِس آسمانوں
پیا ہنیرا ڈبا ہوسی، چانن اوس جہانوں
100
جس تاجوں ایہ لعل چمکدا، جھڑیا اندر گھٹے
شاہاں دے سررہیا نہ ہوسی، طالع اس دے گھٹے
101
شاہزادہ تے لڑکی دونویں، زاری کرکر ہُٹے
خالی مغز ہویا ناقوّت، اکّھیں نیر نکھٹے
102
تخت اُتے ہو بیٹھے دونویں، کرن لگے پھر باتاں
لڑکی تھیں شاہزادہ پچھدا، پتے نشانی ذاتاں
103
سیف ملوک کہے اے لڑکی، کون کوئی تُوں بندی
کے نانواں کے ذات تساڈی، کیہڑے شہر دسندی
104
آدم ہیں یا حور فرشتہ، یا کوئی پری پیاری
آدمیاں وچ حُسن اجیہا، ڈٹھا نہ ہک واری
105
نام خدادے سچ دسالیں، کوڑ نہ بولیں اِتھے
ایسا جوبن نازک دیہی، آدمیاں وِچ کتھے
106
لڑکی کہیا سچ سناواں، ڈاہڈی قسم خدادِی
آدمیاں دی ذاتے وچوں میں، ہاں آدم زادی
107
پرتوں بھی سچ دسیں مینوں، بھائی نیک سرشتا
صُورت تیری دا کوئی ہوسی، جنت وِچ فرشتہ
108
صُورت مند جوان زمیں تے، تدھ جیہا کِس ڈِٹھا
جادوگر دونین سپاہی، بول مُونہیں دا مٹھا
109
جِس جِس پاسے ٹردا جائیں، ٹھگیں رخت دلاں دے
جت ول ویکھیں سانگ اکّھیں دے، چیر کلیجہ جاندے
110
تیرے قد برابر سوہنا، باغیں سرو نہ کائی
جس دے پیٹوں پیدا ہویوں، دھن تیری اوہ مائی
111
آدم ہیں یا حور بہشتی، کیہڑی ذات تساڈی
مینوں بھی کجھ ہووے تسلی، پُچھاں بات تساڈی
112
سیف ملوک شاہزادے کیہا، خطرہ رکھ نہ ذرہ
آدمیاں دی ذاتے وچوں، میں بھی ہاں مقرہ
113
لڑکی کیہا آدم ہوکے، کیوں کرپُہتوں اِتھے
آدم ذات نہیں پُج سکدے، ملک اوہناں دا کتھے
114
پریاں دا ایہ ملک ٹکانا، دیوتیاں دے تھانے
آدم سوئی پُجے جس نوں، دیو کوئی چا آنے
115
آدمیاں وچ میں ہی تتی، ڈِٹھے پربت کالے
ایہ ولایت ہور کسے نوں، نہ رب پاک دسالے
116
سیف ملوک کیہا، گل میری لمی بہت کہانی
دس برس میں پھر دے ہوئے، مشکل سخت وہانی
117
ظالم عشق پری دے والی، پیڑ کلیجے جاگی
سُکھ سلامت گھر دے چھڈے، سفر ملامت جھاگی
118
جنگل تے کوہ قاف سمندر، کتنے ٹاپو بِیلے
بُھکّھاں تساں دھپاں پالے، جھلے تاں اُس ویلے
119
عجب عجائب جاء ٹکانے، ڈِٹھے بے تحاشے
آدمیاں جو سنے نہ کنیں، ویکھے شیئں تماشے
120
بحراں برّاں شہراں اندر، جو میں نظری آئے
وچ حساب نہ آون توڑے، گِندیاں عمر وہائے
121
بھلیوں بھلیاں چیزاں تکیاں، انت نہیں کجھ رہیا
پر کوئی چیز تماشا ناہیں، ڈٹھا تیرے جیہا
122
تیرا سِرّ عجائب ڈٹھا، پتہ نہیں کجھ لگدا
ایسی بار غبار جنگل، وچ سُدھ سنکار نہ جگ دا​

​

​

​

 

123
غول اُجاڑے وسدے ایتھے، یا کوئی راشک ظالم
ہور نہیں کوئی جُون وسندی، ملکوں باہرا عالم
124
تینوں کس نے چاء لیاندا، دوجا کول نہ کوئی
مائی باپ کِتھے ہن تیرے ،کِتھے جمی ہوئی
125
کِس دے پیٹوں پیدا ہوئیں، کِس نے ممے پالی
صُورت سیرت دی توں اِیسی، صِفت خداوند والی
126
سدا گلاب تیرا مکھ تازہ، کھڑیا سی کِس باغوں
کِس دا خانہ روشن آہا، تیرے روپ چراغوں
127
لڑکی کیہا سن وے بھائی، پُچھ نہیں گل ساری
تیرے وانگن میں بھی آئی، وخت قضے ماری
128
دور دراز میری گل لمی، بے انداز کہانی
بھائی کجھ نہ پُچھ میرے تھیں، میں ہاں درد رنجانی
129
جے میں دکھ قضے پھولاں، بھڑک لگے اگ چھاتی
توں بھی جھل نہ سکسیں، مُولے بلسیں وانگر باتی
130
سیف ملوک کہیا میں اگے، سڑ سڑ ہویا سَجی
بلنے دا نہیں صَرفہ مِینوں، رکھ نہیں گل کَجی
131
نام نشانی حال حقیقت، کھول سنائیں میں نوں
درد ونڈے گل کُھولے مِلدا، دردِی ساتھی جیں نوں
132
دُکھیے دی گل دُکھیا سُندا، قیمت قدر پچھانے
کے دُکھیا جو دُکھیے اگے، دسے نہیں وہانے
133
جیوں دُکھیے نوں دُکھیا مل کے، ہنجوں بھر بھر روندا
سُکھیے تائیں تک کے سُکھیا، ایسا خوش نہ ہوندا
134
ماتم والے دے گھر ناریں، جا مُنہ پلے پاون
دُکھیا تکن تاں دکھ اپنے، پُچھے باجھ سناون
135
لکڑ اپنے رُکھوں وچھڑی، تار وُچُھنّی سنگوں
دونویں رلیاں دسن لگیاں ،کوک سناون چنگوں
136
پہلاں اپنا نام دسالیں، سُوکھے گلاں کریئے
ہک دوجے دے واقف ہوکے، نال اتفاقے مریئے
137
لڑکی کہیا ہن میں دساں، کن دلے دے لاتوں
میرا نام بلاندے آہے، گھر وچ ملکہ خاتوں
138
میں ساں بیٹی بادشاہے دی، بہت لڈکی گھر وچ
باپ میرا سلطان ملک دا، سرامذیپ شہر وچ
139
اوہو تاج تخت دا سائیں، کردا حکم چوپھیرے
فوجاں لشکر مال خزانے، رکھدا گھنے گھنیرے
140
تریوے اسیں اوہدے گھر دھیاں، ہک اساڈا بھائی
عیشاں خوشیاں موجاں اندر، چارے ساں ہک جائی
141
کُس کُسے تھیں گھڑی نہ وِسدے، نہ بھیناں نہ بھائی
اچن چیتی پیا وچھوڑا ،ڈاہڈے قلم وگائی
​

 

142
نج جنیندی ماں تتی نوں، یا جمدی مرویندی
کاہنوں دُدّھ پلائیوس مینوں، زہر گُڑُہتّی دیندی
143
بھیناں ویر وچھنے میں، تھیں بابل مائی سیّاں
لڑوں ترٹی کونج نمانی، پنجریاں وچ پیاں
144
گل سناندی ملکہ خاتون، ہنجوں بھر بھر رُنّی
کہندی ویرا بھیناں نالوں، ایوں کرمیں وچُھنّی
145
ساڈا سی اک باغ ہزاری، خوب طرح دا بنیا
سدا رہے رنگ لایا اوتھے، گلاں پھلاں گھنیاں
146
چوہے پاسے باغ بغیچے، جا آہی وچ باندی
اس جائی وچ بنگلہ بنیا، صفت نہ کیتی جاندی
147
چتر کاری بے شماری، خوب سبھے تدبیراں
تِتّر مُور چکور لکھائے، ہور کئی تصویراں
148
بہت صفائی تے رُشنائی، رونق باہر انتوں
دنیا اُتے سی اوہ گِردا، بنی نشانی جنتوں
149
اس بنگلے دے ہیٹھ اگیرے، حوض آہا اک بھائی
ترے سے ٣٠٠ اندر تریہاں سیاں دی چڑیائی لمیائی
150
اس حوضے دے چوہیں پاسیں، شیر سنہری چارے
شیراں والی صورت دَسدے، بہت زوراور بھارے
151
دونہہ شیراں دے مُوہوں پانی، وگ وگ ہوندا جاری
دوجے دوسن پِیندے جاندے، حکمت بنی نیاری
152
بنگلے اندر کھیڈن جایئے، سدا اسیں رل بھیناں
ہسن کھیڈن کم ہمیشہ، غم دا نام نہ لینا
153
حُوض اندر سی کشتی رکھی، پھیر اوہدے وچ تریئے
ہر ہر پاسے باغاں اندر، سیر خوشی دی کریئے
154
اک دن کرنا رب دا ہویا، مارے پر تقدیرے
ہارے طالع لیکھ متھے دے اُلٹائے تقصیرے
155
بھیناں نال ہمیشہ وانگر، پے کشتی وچ تُریاں
غیبوں بھاء تتی دے پیاں، آن کلاماں بریاں
156
اچن چیت ہک پنکھی چِٹا، اُڈدا اُڈدا آیا
وڈا پت زور آور بہتا، انت نہ جاندا پایا
157
رٹاں تے دھر زور پکھیرو، چھٹاں اُتّے آیا
دہشتناک ہویاں سبھ سیاں، خوفے نے جَھل پایا
158
کشتی اندر صحی سلامت، رہ گیاں سبھ سیاں
میں نکرمی بھیڑی جرمی، پنکھی دے ہتھ پیاں
159
دہشت خوف اوہدے نے مینوں، پایا جَھل اجیہا
مُردے وانگ ہوئی بے طاقت، ہوش سنبھال نہ رہیا
160
خبر نہیں اس کیکر چایا، کیہڑے رستے آندا
کتنا دور ایتھوں گھر ساڈا، کس طرفِے راہ جاندا
161
جِس ویلے میں اکّھ اُگھاڑی، ہوش نویں سر آئی
اپنا آپ اس تختے اُتے، ڈٹھا ایسے جائی
162
نہ اوہ کشتی نہ اوہ سیاں، نہ اوہ حُوض بغیچے
نہ اوہ پنکھی نظری آیا، دوس کہدے سردیچے
163
ہک جوان رنگیلا ڈٹھا، بیٹھا اگے میرے
صُورت سورج وَانگ نورانی، روشن کرے ہنیرے
164
جِس ویلے میں اس ول ڈِٹھا، لگا کرن سلاماں
ہتھ گُھمائے صدقے جائے، کردا ترت کلاماں
165
میں سلام نہ جھلیا اگوں، رہیوس چُپ چُپاتی
کہن لگا اے دلبر لڑکی، توں ہیں میں پچھاتی
166
مینوں بھی ہے تدھ پچھاتا، کون کوئی میں بندہ
کیہڑے دِیس مُلک دا راجہ، کیہڑے شہر وسندا
167
میں اگوں پھر بولی رُکھی، میں کے جاناں تینوں
نہ ڈٹھوں نہ بھاکھیوں اگے، نہ ہُن بھاویں مینوں
168
اوس جوانے ایہ گل سُن کے، چھوہی پھیر کہانی
کہندا مینوں نہ کر خفگی، سُن گل بی بی رانی
169
نیچ جوان نہیں کوئی میں بھی، قلزم دا شاہزادہ
باپ میرے دا باپ تیرے تھیں، راج اقبال زیادہ
170
نِکی سیں تدصُورت تیری، مینوں نظری آئی
ڈیناں وانگن ظالم نیناں، سانگ کلیجے لائی
171
بادشاہی دا ذوق نہ رہیا، شوق تیرے دل پھڑیا
عیش خوشی دا رہیا نہ چیتا، لوڑے تیری چڑھیا
172
مُدت ست برس میں ہوئے، طلب کمال تیری وچ
رات دہاں چھوہ بہندا رہیا، خواہش بھال تیری وچ
173
کھاون لاون کُجھ نہ سُجھا، نہ نیندر بھر سُتّا
چھت پرت بتیرے کِیتے، مَت کوئی چلے بُتّا
174
کِتنی وار وٹائی کایاں، ظالم عشق اکایاں
زہر پیا غم صبر نہ رہیا، تدھ تے چِت وکایاں
175
تینوں پکڑ لیاون کارن، کِیتے جتن بتیرے
ستاں برساں وچ نہ لگادا، میرا سنگ تیرے
176
ترلے ہاڑے بہتے کیتے، پیش نہ گئی آکوئی
توں معصوم نابالغ رکھیں، پاکی سر منہ دھوئی
177
میں بھی دیوتیاں وچ آہا، سپہ سالار کہاندا
نال تیرے کجھ زور نہ چلیا، اک گیوس غم کھاندا
178
دیواں تائیں قوت بہتی، کتنے آسن کردے
پل وچ ودھدے پل وچ گھٹدے، چُھپن وچ نظر دے
179
ہوروں ہور بناون صُورت، بن سَکدے کئی چیزاں
کدے ڈراون ویرِی دِسدے، کدے مثال عزیزاں
180
آدم ہے کے چیز بے چارہ، نال اوہناں دے پوٹے
جھٹ اندر چا کھڑ دے ایویں، اِل کھڑے جیوں بوٹے
​

 

181
پر ہک لیکھے آدم ڈاہڈا، پتہ تُسانوں دیواں
ظاہر باطن پاکی ہووے، پیش نہیں پِھر دیواں
182
ظاہر پاکی جُثے جامے، جے بندے نوں ہووے
ظاہر دے جِن بھُوت نہ پوہندے، جتھے جاکھلووے
183
باطن پاک ہووے جس نیت اندر وچ صفائی
ویری دیو ابلیس لعینے، پیش نہ جاندی کائی
184
ایہناں گلاں اندر وڑیاں، قصہ ہے ٹُٹ جاندا
سدھی صاف محمدبخشا، چلیں بات سناندا
185
ملکہ خاتون گل سناندی، سیف ملوکے اگے
اوس دیوے پھر مینوں کیہا، واہ میری کدلگے
186
جاں جاں جثہ جامہ تیرا، پاک آہا ہر میلوں
میرا زور نہ ٹریا کوئی، بچیئں اوس طفیلوں
187
جس ویلے ہن بالغ، ہویئیںآئی حیض پلیتی
داء لگا تد چاء لیائیوس، آس پوری رب کیتی
188
خاطر جمع تسلی کرتوں، خطرہ رکھ نہ جھورا
ماں پیو بھیناں بھائیاں والی، حِرص نہ رکھیں بھورا
189
توں معشوق میری میں عاشق، اس تھیں کون چنگیرا
شہر ولایت اُتے کرساں، راج حکم سبھ تیرا
190
دشمن تیرے گھائل ہوسن، خوشیاں عیشاں تینوں
ہور کسے دی چاہ نہ رکھیں، جان پیارا مینوں
191
جوڑی جُڑی کُڑی تے لوہڑا، یاری کیتی بھاگاں
میں راجا توں رانی ہوسیں، وسسیں سنگ سُہاگاں
192
چاء نہ رکھیں دیس وطن دا، ایہو وطن بنائیں
ووہٹی جدوں ویاہی جاندی، روندی پا کہائیں
193
بنّے نال بنے جد الفت، پیکے یاد نہ رہندے
دوئے جی اکٹھے ہوون، خوشیاں کر کر بہندے
194
ماپے بھائی بھیناں سیاں، نہ ہن مُکھ وکھاون
اوہ نہیں آسکدے ایتھے، نہ ہے تیرا جاون
195
ایہ ولایت پریاں والی، دیوتیاں دے خانے
آدمیاں دا آون ایتھے، ناہیں کسے بہانے
196
اصلوں آدم ذات اس جائی، نہ آیا نہ آسی
ہک آدم دا خطرہ مینوں، مت اوہ پھیرا پاسی
197
خوب جوان بہادر سوہنا، ہوگ شہزادہ کوئی
لمی بہت کہانی اس دی، ترت بیان نہ ہوئی
198
مینوں بھی ہے خوف گھنیرا، اوس دلیر جوانوں
علم کلاماں وچوں ایہو، آہی خبر اسانوں
199
جاں ایہ گلاں دیوے دسیاں، تاں میں بہتی رُنی
ہائے ہائے ربا بھیناں نالوں، رہساں کویں وچُھنی
200
ماپے پئے سیاپے کرسن، کے جاپے کے ہوسی
بھیناں ویناں کرکر مرسن، ویر پیا نت روسی
201
سیاں جس دن بھوہرے پیاں، جدوں پِڑی وچ گیاں
کرسن یاد صواد نہ رہسی، ہنجوں روسن پیاں
202
ایہو درد میرے دل آئے، رو رو کُوکاں ماراں
ماپے بھیناں بھائی باجھوں، نہ میں جھٹ گزاراں
203
اوہناں باجھوں صبر نہ مینوں، نہ توں دل نوں بھاویں
بھانویں رِنج میرے پر ہوکے، جانوں مارگواویں
204
جاں ایہ گل سنی اُس دیوے، چڑھیوس غضب ہنیری
اس تختی تے جادو کرکے، قید کیتی جند میری
205
مُردے وانگ اس تختے اُتے، پئی رہاں ہر ویلے
بوہے اُتّے رہن کھلوتے، پاہرو شیر مریلے
206
اوہو دیو مہینے پچھوں، پھیر میرے ول آوے
تختی کڈھ لئے سر ہیٹھوں، ہوش میرے تن پاوے
207
کھانے دانے چنگ چنگیرے، رنگ برنگی چیزاں
حاضر آن کریندا اگے، پُچھدا وانگ عزیزاں
208
کتنی مدت ہے تدھ سُتیاں، کتنے روز لنگھائے
میں کہندی ہک ساعت گزری، اوہ پھر ہاسا پائے
209
کہندا مینوں ستیاں تینوں، ہویا ہک مہینہ
تیرے بھانے ساعت گزری، سُن توں یار نگینہ
210
میں اگے پھر کھانے دھر دا، خوب طرح دے پکے
جتنی طلب ہووے میں کھاواں، خوش ہوندا اوہ تکے
211
جاں پھر مینوں تازی تکے، کرکر منت زاری
کہندا مینوں ہے معشوقا!، نال میرے کر یاری
212
اوہ گل اُس دی یاری والی، موہرا لگدی مینوں
سدھے منہ نہ بولاں کہندی، بھس سر پاواں تینوں
213
پھیر میرے تے غصے ہوکے، جادو پاء سُنوالے
تختی وچ ہنر کجھ کرکے، ہوش سنبھالا ٹالے
214
آپوں جاندا پا مہینہ، پھیرا اِت ول مارے
ایسے ڈولے قیدے اندر، میں دس برس گزارے
215
ملکہ خاتوں دی گل ساری، سیف ملوک شہزادہ
سُن حیران تعجب ہویا، کردا فکر زیادہ
216
ہک تھیں ہک چڑھندی ڈاہڈی، مشکل میں سر آوے
ایہ قلعہ اوہ دیو مریلے، کیویں رب بچاوے
217
جاء نہ اپنے چھپن جوگی، کت ول چھپاں نساں
دیوے نے ہن جان نہ دینا، مارگ دے دے کسّاں
218
اپنی گل رہی اک پاسے، خیر جیویں کجھ ہوسی
پر ایہہ لڑکی قیدے اندر، پئی ہمیشہ روسی
219
ملکہ خاتون نوں چھڈنسن، ہے نمردی خاصی
یامیں بی مرجاساں ایتھے، یا اس ہوگ خلاصی
220
ایہ بھی آدم میں بھی آدم، نالے ویر بلائیوس
رب سبب بنایا کائی، تاں اس جائی آئیوس
​

 

221
دیوے نال لڑائی کریئے، جس دیوے تِس اللہ
ہمت اندر فرق نہ رکھیے، آپ کرے مت بھلا
222
مرداں دے کوئی پچھے پوندا، اوکڑ اوسر ویلے
مرد ونگارے کدی نہ ہارے، وانگر شیر مریلے
223
ہک شاہزادی، دوجا لڑکی، ترِیجا ذات زنانی
چوتھا روکے حال سنائیوس، چھڈ نسن شیطانی
224
مشکل والے دے سر اُتے مرد جدوں آچکا
زاری سن کے یاری کرسی، چھوڑ نہ جاسی سُکا
225
دیوے کولوں مرساں ناہیں، جے زندگانی میری
ملکہ خاتوں نوں چھڈ نساں، کے جوانی میری
226
سیف ملوک دلیری کرکے، بیٹھا رکھ ہوشیاری
ملکہ کہندی ہے شاہزادے، دسی میں گل ساری
227
توں بھی اپنی گل سناوِیں، جے کجھ ہے سرورتی
کتھوں آئیوں مطلب کیہڑا، چلیوں کیہڑی دھرتی
228
نازک بدن شاہزادہ دِسئیں، صُورت وانگ ملوکاں
سوہنا دانشمند اکابر، سالک سلک سلوکاں
229
رُستم وانگ بہادر لبھیں، نادر لوتھ بدن دی
سبھ ہتھیار سنگار سُہاے، انگ پوشاکی بندی
230
عمر اوائل روپ زیادہ، باغ بہار چمن تھیں
کس مصیبت بھاری تینوں، آندا کڈھ وطن تھیں

231
آدم زاد نہ پُجدا ایتھے، باجھوں پری وسیلے
کِس آفت نے چا لیاندوں، آپہتوں کِس حِیلے
232
سیف ملوک کہیا اے مَلکہ، آہے لِیکھ اولے
پچھن تھیں کے حاصل تینوں، چھیڑ نہیں گھاء الّے
233
پُچھ سرود نہ مستاں کولوں، ہندوستان نہ فیلوں
سڑیاں نوں نہ ساڑِیں ملکہ، باز آء ایس دلیلوں
234
لمی گل کہانی میری، باہر اَنت حِسابوں
چھیڑ نہیں کے لینا ملکہ، اِیس سوال جوابوں
235
تھوڑی مُدت وچ نہ مُکدا، لما قِصہ میرا
دیو آوے تک تینوں مینوں، کرسی بیرا بیرا
236
وخت قضیے گِندا ہویا، میں رہاں وچ زاری
اچن چیتی آوے سِرتے، بنے مصیبت بھاری
237
مینوں ویکھ سڑے کھا غیرت، بھڑک لگوس اگ سینے
یا مارے یا پکڑ وگاوے، ہوری کسے زمینے
238
ملکہ پُچھدی کے دہاڑا، چنوں ہے دن کتنا
کہیا شاہزادے روز فلانا، گیا مہینہ اتنا
239
ملکہ کہندی نہ کر خطرہ، رہندے پنج دہاڑے
ایہناں دِناں وچ آوگ ناہیں، توڑ مہینہ چاڑھے
240
جس دن ہوگ اوائی اس دی، میں دسساں اس ویلے
تیرے نال برابر اس نوں، سچا رب نہ میلے
241
رکھ تسلی پکی دل وچ، کھول حقیقت ساری
بید اگے پھر دسن لگا، اپنی مرض ازاری
242
مِصر شہر دا میں شاہزادہ، پلیا بہت لڈِکا
ماؤ پیو گھر پُت پیارا، آہا مہییں ہِکا
243
شکل بدیع جمال پری دی، لِکھی ہوئی ڈِٹھی
اگ لگی کُجھ آب نہ رہیم، ویہہ ملیا جو چٹھی
244
بیڑا ٹھیلھ سمندر میرا، ماپے گھر نوں پرتے
اگوں صاعد یار وُچھنا، قہر میرے سرورتے
245
ستر ہزار جو بیڑے آہے، غرق ہوئے وچ پانی
بَھلے بَھلیرے یار وَچھنّے، لگی کلیجے کانی
246
صاعد یار پیارا بھائی، خاصہ دل دا جانی
سوہنی صُورت سبھنیں گلیں آہا میرا ثانی
247
اُس نالوں جَد پئی جُدائی، تیل پیا وچ اگی
پھٹے اتے لون لگائیوس، سانگ دوبارہ لگی
248
اول آخر تیک کہانی، ذرہ ذرہ کر دَسے
گلاں کردا آہیں بھر دا، ہنجوں بدل وسے
249
باغ ارم کوئی جا سُنیندی، اوتھے اس دا ڈیرا
باپ میرے کئیں وس لگائے، دس نہ پئی چوپھیرا
250
مِینوں بھی ہن مُدت گُزری، اِسے لوڑے چڑھیاں
اَج توڑی کُجھ پتہ نہ لگا، پانی پیا نہ سڑیاں
251
عشق کرُٹے سُکھ چھڑائے، دیس وطن گھر ماپے
شاہزادے تھیں وحشی بنیوس، ڈاہڈے پئے سیاپے
252
میرے مگر پیا اوہ ظالم، لین نہ دیندا ساہی
ہر ہر پاسے جھوٹے دیوے، پاء گلے وچ پھاہی
253
مورت والی نے کر جادو، میں نمانا مُٹھا
کیتوس ظلم قصائیاں وانگر، لتاں دے دے کُٹھا
254
بن آئی جند نکلے ناہیں، کوئی جہان نہ جَھلدا
ڈاہڈے دے ہتھ قلم محمد، وَس نہیں کُجھ چلدا
255
بھنَبل بُھوسے کھاندا پِھردا، ہر جنگل ہر غارے
چُھٹے شہدی جان عذابوں، جے کوئی آفت مارے
256
سَنگی ساتھی سبھ کھڑائے، جو بھنجَال غماں دے
اپنا ساس کرنگ نہ چھڈیا، رہے شمار دَماں دے
257
عشق مہار پھڑی ہتھ پکی، وتے جھل چراندا
نَک نکِیل نہ ہٹن دیندائے، منّاں جو فرماندا
258
راس ستارہ راس نہ ہوندا، نت اوساس چلاندا
ساس اداس نہ باس سجن دی، بہتر جے مرجاندا
259
کیا گناہ کبیرہ کیتا، شامت جِس دی بھاری
بھاہ النبے دوزخ والے، سڑدے عمر گزاری
260
کتے بدیع جمال پری دی، جیوندیاں دس پوندی
لوڑن دا وسواس نہ رہندا، آس ملن دی ہوندی
​

​

 

261
مینوں بے وفائی اِسدی، بہتر لکھ وفایوں
وڈی خطائی کول سجن دے، بننا پاک خطایوں
262
توڑے عشق پری دے اندر، کیتی نہیں خطائی
پھر بھی پر تقصیر کہاواں، کرے کیویں اشنائی
263
جیوندیاں کوئی سُکھ سنیہا، آیا نہیں پری دا
پتہ نہیں سُجھ ہوسی اُس نوں، میری رنج جرِی دا
264
آس سَجن دی رحمت اتے، مویاں متےِ سنبھالے
سِرمنگے تاں حاضر کریئے، ہتھیں پکڑ حلالے
265
وانگ شمع دل روشن عِشقوں، جاں سِرشمع کِپیندا
سِرکپن دا درد جھلن تھیں ،نور زیادہ تھِیندا
266
در یاراں دے مرنا بہتر، اِس بِن جیون نالوں
طرف پری دی راہ نہ لدہا، اتنی دوڑوں چالوں
267
نال پری دی مورت ڈردے، نہ دُکھ کُھول سنائے
نازک اَنگ پری دی مورت، مَت ایہ بھی اِک جائے
268
تپ تاثیر غماں دی کولوں، پیڑ سرِے نوں لگے
پیڑاں جُوگا ہے دم میرا، سے پیڑاں جِس اگے
269
پتہ بدیع جمال پری دا، یا اس باغ ارم دا
جے مینوں ہتھ لگدا کدھروں ،اوہ سِی داروں غم دا
270
دلبر کارن گھر درسٹے ،اٹک نہ رہیوس ڈرکے
جان تلی دھر لوڑکراں گا، کدِے تے مِلساں مرکے
271
سیف ملوک ایہ گلاں کرکے، ُرنا نَال غماں دے
ہو بیتاب پیا جیوں ہوندی، جان لباں پر ماندے
272
ملکہ کہیا باغ ارم دی، جے دَس پاواں تِینوں
نالے خبر پری دی دیواں، کہو کے دِیسیں مِینوں
273
پتہ بدیع جمال پری دا، یَک بِیک سُناواں
کے انعام ملے گا مِینوں، دِسیں وانگ بھراواں
274
ملکہ خاتوں دی گل سن کے، سیف ملوک رنگیلا
آہیں ڈھائیں بھر بھر رُنّا، ہوگیا رنگ پیلا
275
اَچن چیت ترا ہے وانگن، کھل گئے دل دیدے
جیونکر روزے داراں دِسدا، چَن مُبارک عیدِے
276
یاجیوں سُنیا شاہ علی نے، کلمہ بانگ نبی دا
جیونکر مچھلی نوں ہتھ لگا، چشمہ خضر ولی دا
277
یاجیوں روز قیامت والے، سُخن شفاعت والا
اوگنہاراں دے کن پوسی، ہوسی روح سُکھالا
278
جیوں یعقوب نبی نوں آئی، مِصر وَلوں خوشبوئی
جیوں یوسفدے مُل وِکن دی، خبر زلیخا ہوئی
279
نعرے مار رُنّا شاہزادہ، کرکے ہائے ہائے
ہوش سنبھال چلے ہو راہی، نین وِنجن جھٹلائے
280
عین شراب بیہوشی والا، لگا پِین پیالا
پھیر طبیعت جائی رکھیوس، کرکے بہت سنبھالا
281
ملکہ خاتوں نے جَد ڈٹھا ،شاہزادے دا رُولا
مار اوساس لگیِ فرماون، سن بھائی مقبولا
282
قسم کراں میں رب سُچے دی، جس بِن رب نہ دوجا
اوسے دِی سبھ زُہد عبادت، اوسے دِی سبھ پوجا
283
جے میں گھر پیو دے ہوندی، سر اندیپ شہر وچ
نال بدیع جمال پری دے، تُدھ مِلاندی گھر وچ
284
پر ہن کجھ نہ چارہ چلدا، کے وس لاواں بندی
تیری بید ہوواں جے چُھٹاں، قید میرے تن مندی
285
دُکھ قضیے تیرے سُن کے، برم لگا دل میرے
مرنے تِیک نہ جَاسن مینوں، ایہ افسوس گھنیرے
286
قید اپنی دا غم نہ رہیا، برم لگا ایہہ بھارا
جے توں گھر وچ مِلدوں مینوں، دَسدِی یار پیارا
287
میں ہن قید ہوئی وچ ٹاپو، محکم کوٹ چوپھیرے
ڈاہڈی بند خلاص نہ ہوندی، جے چَلاں سَنگ تیرے
288
ملکہ دی گل سن شاہزادہ، ہوکے مِثل یتیماں
اٹھ کھلوتا تختے اتوں، کرن لگا تعظیماں
289
ملکہ اتوں ہتھ گُھمائے، صَدقےِ ہو ہو جائے
چُم زمین سَلاماں کردا، مڑ مڑ سیس نوائے
290
جس رستے توں آئی ملکہ، میں صَدقےِ اُس راہوں
جس موہوں ایہ گل الائی، جِندواری اُس ساہوں
291
جیہناں اکّھیں دلبر ڈٹھا، اوہ اکّھیں تَک لیاں
توں مِلیئیں تاں ساجن مِلیا، ہُن آساں لگ پیاں
292
ملکہ ول ہتھ بنھ کھلوندا، روندا نِیواں ہوندا
اکّھیں پانی ڈل ڈل کردا، ہَنجوں ہار پروندا
293
صبر قرار آرام نہ رہیا، بہت ہویا دل تتا
ملکہ اگے منت کردا، دس بھینو کوئی پتا
294
ملکہ خاتوں کہندی ویرا، بیٹھ تحمل کرکے
خوب طرح متوجہ ہوویں، کَن میرِے ول دَھرکے
295
یار بدیع جمال پری دی، دَساں کُھول کہانی
پکا پتہ نشانی دیواں، اگوں رب مِلانی
296
سیف ملوک نچلا بیٹھا، کَن دلے دِے دَھرکے
سر دھڑ جُثہ جامہ رکھیا، ملکہ ول کَن کرکے
297
ملکہ خاتوں گل پری دی، آن شروع پھر کیتی
خوش آواز فصِیح زبانوں، نالے دُکھاں سِیتی
298
ہک آواز زنانہ آہا، دوجا جِبھ رسیلی
ترِیجا دانشمند اکابر، کردی گل رنگیلی
299
خوش آواز ہووے جے دکھیا، سُروں ادا سہاوے
پتھر دل نوں موم کریندا، جاں کوئی قصہ گاوے
300
اوہ آوازہ جیبھ رسیلی، اوہ دلبردَا قِصہ
اوہ عاشق سی سننے والا، ہُن سُن لیندا حصہ​

 

301
شوق جدھے تھیں شاہی چھڈی، گھردر دیس بُھلائے
براں بِحراں کوہ قافاں وچ، مَرمَر عُمر لنگھائے
302
جاں اس کوئی محرم لبھے، دُکھیے دُکھ ونڈائے
دسےِ سبھ کہانی اس دی ،دس پکیری پائے
303
نال اداء آواز بھلیری، بات صحیح سناوے
کرو قیاس محمدبخشا، کیسی گل سُکھاوے
304
ملکہ کہندی سُن وےِ ویرَا، رکِھیں یاد سنائیاں
اسیں تریوےِ بھیناں آہیاں، ہکسے پیٹوں جائیاں
305
بھین میری ہک بدرہ خاتوں، جاں اوہ کچھڑہیسی
مماں پی پنگھوڑے کھیڈے، صُورت موتیں جیسی
306
ہک دن ماں میری اُس ویلےِ، حوضے اُتے آئی
جِس حوضے توں پکڑ لیاندا، مینوں دیو قصائی
307
دائیاں خدمتگاراں کھلیاں، ہر اک دا مُکھ لالہ
ماؤ کول پنگھوڑا ٹکیا، بدرہ خاتوں والا
308
نرم کباب بُھجن تر تازے، دھم گھتی خوشبوئی
چاول قلیئے رنگ برنگی، نعمت چیز نروئی
309
اُس حوضے دے دندِے آہا، ماں میری دا ڈیرا
سِرتے سایہ دار کھلوتا، چکڑی رُکھ وڈیرا
310
مائی میری سی کے تکدِی، قُدرت نال خدائی
رکھ اتوں اِک بڈھی مائی، دھرتی اتر آئی
311
ماں میری دے کول پلنگ تے، بیٹھی آن شتابی
ماں میری نوں اس تھیں آئی، دہشت بے حسابی
312
بڈھی عورت ماں میری نوں، کہندی رکھ دلاسا
میں گواہنڈن تیری بی بی، نہ ڈر میتھوں مَاسَا
313
کوہ قافاں وچ گھر اساڈے ،راج حکومت ساڈی
میں بھی بادشاہے دی بیگم، بھاری ہے پت ساڈی
314
شارستان سنہری جیہڑا، نبی سلیماںؑ والا
اوہ ہے وطن سہاوا میرا، سُندر دیس نرالا
315
اوس مُلک وچ باغ ارم دا، اوتھے ہاں میں رہندی
اوتھے محل چبارے ساڈے، جاڈٹھیاں بُھکھ لہندی
316
اوس ولایت ساری اُتے، جس دی ہے سلطانی
شاہ شاہپال اوہدا ہے ناواں، اُس دی میں زنانی
317
بیگم خاص مہییں گھر اِس دے، اوس وڈی سرداری
دیواں پریاں سبھناں اتے، حکم اوہدا نت جاری
318
شاہ شاہپال میرا جو خاوند، اوہ بیٹا شاہ رخ دا
شاہ رخ دا پیو نبی سلیماں، بِن داؤد فرخ دا
319
دائم اسیں تسیں ہمسائے، آدی دے شاہزادے
پریاں اسیں رہیے وچ پردے، ظاہر آدم زادے
320
مینوں اک مہینہ ہویا، اُس باغے وچ آیاں
نوکر چاکر خدمت والے، نال بہوں دھن مایاں
321
ہن میں پرت گھراں نوں چلی، رہو تسیںسُکھ واسی
ایہ سِرتے ایہ باغ تساڈے، ہوئے اسیں اداسی
322
کھانے تیرے دی خوشبوئی، مغز میرے وچ پہتی
تاں میں کول تیرے آبیٹھی، رغبت اٹھی بہتی
323
بھرکے تھال جواہر موتیں، ماں میری نوں دیندی
کہندی ہن توں بھین دھرم دی، میں سہیلی تینڈی
324
ایہ تحفہ میں دتا تینوں، کیتا بھائی چارا
ورتن کراں محبت والی، بنیا راہ ہمارا
325
ماں میری نے ات ول ڈٹھا، سخن اوہدا دل دھریا
کے تکدی ہتھ تھال پری دے، دھاڑی وانگن بھریا
326
مروارید زمرد سچے، یاقوتاں رنگ لایا
مانک موتیں ہیرے پنے، لعلاں تھال سہایا
327
ست گوہر شب تاب ٹکائے، سبھناں اُتے کرکے
رات ہنیری روشن ہوندی، جے رکھیے ہتھ دھرکے
328
بنگلے باغ تلاب چوپھیرے، ہوگئی رُشنائی
ایہ تحفہ اُس بڈھی دِتا ،لیا اساڈی مائی
329
ماں میری دی گودوں اُس نے، بھین میری پھر چائی
بہت پیار محبت کرکے، ممے اپنے پائی
330
نال خوشی دے دُدھّ پلایا، بدرہ خاتوں پیتا
پھیر پری دی ہوئی تیاری، اُڈن تے دل کیتا
331
ماں میری نے کہیا اُس نوں، سُن توں میریئے بھینے
دھی میری تدھ ممے پائی، میں بھی بدلے دینے
332
دھی اپنی توں دسئیں مینوں ،میں بھی اُس نوں چاواں
ممّے پاواں، دودھ پِلاواں، صدقے صدقے جاواں
333
جلدی حکم پری نے دتا، خدمت گاراں تائیں
آندا چاء پنگھوڑا اوہناں، رکھیا آن اتھائیں
334
ماں میری نے پَلا چایا ،دھی پری دی ڈٹھی
سوہنی ہیر زلیخا سسیوں، شیریں شکروں مٹھی
335
شمع نورانی خاور والی، ویکھ اُس نوں شرماوے
جنت دی کوئی حُور حُسن دی، تاب نہ مُول لیاوے
336
جیوں انار پکے دا دانہ، ہوئے جلال آبادی
موتیں وَانگ صفائی جثے، لعلوں تاب زیادی
337
صُورت ویکھ ہوون دل بِریاں، پریاں ہور تمامی
نیناں اگے مرگ شکاری، ہوندے وِیکھ سلامی
338
ایسا حُسن اُس لڑکی اُتے، جے اوہ ہوندی ظاہر
ہر ذرہ ہو سورج چمکے، روپ حسابوں باہر
339
ہر ہر وال اوہدے وچ آہا، سوسو پیچ گمانی
صُورت دا کُجھ انت نہ آوے، کاریگری ربانی
340
جھنڈ اوہدی دیاں والاں وچوں، مغز چڑھے خوشبوئی
ویکھن سات اساڈی مائی، بے خود بے سُدھ ہوئی​

 

341
ذرہ سرت سنبہال نہ رہیوس، غش اِجیہی آئی
کردتی بیتاب شتابی، تاب شکل دی مائی
342
اُس لڑکی دی مائی ڈٹھا، ماں میری دا رُولا
کُول اوہدے کوئی باغ ارم دا، پھل آہا خوش پھولا
343
اوہ پھُل ماں میری دے سِرتے، اوس پری نے لایا
ساعت پچھوں ہوش سنبھالی، جگرا جائی آیا
344
ماں میری پھر آکھن لگی، حمد خداوند تائیں
واہ واہ قادر پاک کریگر، اس حِکمت دا سائیں
345
قطرے آب منی دے وچوں، ایسی شکل بناندا
پتھر تھیں کر نظر کرم دی، چَن سورج چَمکاندا
346
خسخس جیڈا بیج نچیزا، خاکو اندر رُلدا
اُس تھیں رُکھ بلند بنائے، رنگ برنگی پھل دا
347
پانی بوند اسمانی آوے، سِپاں دے منہ پیندی
اُس تھیں دریتیم سُہائے، قیمت پوِے نہ جِیں دی
348
کالے پتھر دُھپے سڑدے، اندر کان بدخشاں
ایہناں وچوں لعل بنائ،ے بے بہاء درخشاں
349
خلقت اُس دی رنگ برنگی، دھن اوہ سِرجن والا
آپو اپنی صورت دِتیوس، ہِک تھیں ہِک اُجالا
350
لکھ کروڑاں ہوہو گُزرے، اِس دھرتی وچ مٹی
سُندر صُورت ظاہر کر کے، پھیر رلاوے مِٹی
351
ماں میری نے اُس لڑکی نوں، کُچھڑ اپنے چایا
مانواں وانگر ممے پائی، مِٹھا دُودھ پَلایا
352
اُس لڑکی دی ماں پری نے، کِیتا قول زبانی
جب لگ دھی میری دی ہوسی، دُنیا تے زندگانی
353
تیرا حق بھُلاسی ناہیں، چھوڑ وفاء نہ بہسی
ہر مہینے وچ ہک ہفتہ، پاس تیرے آ رہسی
354
دھی میری تے تیری بھیناں، اسِیں دوئے بھی بھیناں
فرض اس تے ہر چنے اندر، درسن تیرا لینا
355
جیسی اس دی مائی میں ہاں، توں بھی ایسی مائی
کیتی شرط میری نہ بھنسی، جے ایہ میری جائی
356
بدرہ خاتوں ایس سہیلی، اُس دی ایہ سہیلی
خیری خیری میلے ایہناں، پاک خداوند بیلی
357
بدرہ خاتوں اُڈنہ سکدی، نال اوہنوں جے کھڑیئے
نالے خوف مَتے اوہ کھاوے، جاں دیواں وچ وڑیئے
358
نہیں تاں نال سہیلی اوہ بھی، باغ ارم دا تکدِی
ایہو ایتھے آیا کرسی، اوہ نہیں جاسکدِی
359
شرط اِقرار پکےِ رنگ کرکے، اُڈگیاں اوہ پریاں
بول اُتے ہُن پہرہ دیون، اس دن تِیک نہ ہریاں
360
اوہ بدیع جمال پری سی، لڑکی وچ پنگھوڑے
چودھاں برساں دی ہن ہوئی، چڑھی ہوویگی چوڑے
361
جب لگ میں رہی اُس جائی،تکدِی رہی تماشا
اوس بدیع جمال پری دا، دائم ہے ایہ خواشہ
362
ہفتہ ہک مہینے وچوں، باغ اساڈے کٹدی
صُورت حسن اوہدے دی تابوں جوت شمع دی گھٹدی
363
روئے زمیں تے ثانی اُس دا، صُورتمند نہ کائی
نہ پریاں نہ آدم وچوں، ساری وچ لُوکائی
364
سیف ملوک کہیا ہے ملکہ، بھین دھرم دی لگیں
سچ کہیں کہ کوڑ خوشامد، کرکے مینوں ٹھگیں
365
ملکہ کہندی ُسن وے ویرا، بخشے رب پناہاں
اللہ بھاوے کوڑ نہ آکھاں، جیکوئی ڈھوئے پھاہاں
366
کُوڑے بندے رب نہ بھاون ،یمن زبان نہ رہندا
گل اوہدی کوئی منداناہیں، سبھ جَگ جُھوٹھا کہندا
367
بے اعتبار خوار جَگت تے، کوڑ الاون والا
کے لاچار کراں میں تیری، جھوٹھ خوشامد لالا
368
قسم کراں میں رب سچے دی، جو عالم دا والی
جس نے خلقت پیدا کیتی، روزی دے سنبھالی
369
کِیڑے ہاتھی چڑیاں بازاں، سبھناں دا رکھوالا
ہر ہک تائیں رزق پُچائے، کرکے خوب سنبھالا
360
دنیا تے جس پیدا کیتا، آدم جن حیواناں
بھلے بھلیرے روپ بنائے، صُورتمند جواناں
361
سوہنی صورت تے جس پایا، حُسنے دا چمکارا
عاشق دے دل اگ لگائی، سڑدانت بے چارہ
362
محبوباں نوں آن سکھائیوس، ناز مخول مروڑاں
خودِی تکبر بے پروائی ،تلخ جواب تروڑاں
363
بے وفائی تے بے رحمی، قہر ستم بے ترسی
جِند عاشق دا کرن نہ صرفہ، کے ہویا جے مرسی
364
عاشق دے دل اندر پائیوس، عجز نیاز ہزاراں
خوف امید سمند غماں دے، موجاں بے کناراں
365
ترک سکھاں دی جال دکھاں دی، سختی جِند بدن دی
دوہاں جَہاناں وچ محمد ،حِرص ہوا سجن دی
366
جُویاراں نوں یار ملاوے، سیوِے پھٹ جُدائی
رب غریب نواز ہمیشہ، جس دی دُھن خدائی
367
سچو سچ سنائی ویرام جو گل اکّھیں ڈٹھی
کُوڑوں سچ نکھیڑ دسالاں ،جے تدھ ہووے چُٹھی
368
ہائے افسوس جے پُہچاں اوتھے، تاں ایہ سچ دسالاں
نال بدیع جمال پری دے، تینوں چل بہالاں
369
ملکہ دی گل سن شہزادہ، وانگ گلاباں پُھلا
کردا شکر ہزار ہزاراں، رحمت دَا دَر کُھلا
370
سُکا باغ دلےِ دا ہویا، تازہ ابر بہاروں
جان حیران لگی پھر آسا، دلبردے اخباروں​

 

371
نااُمیدِی والی آتش، دوزخ وانگن بلدی
آس لقائیوں دس ارم تھیں، سرد ہوئی کُجھ جلدی
372
اوہ کہانی ملکہ والی، شاہزادے دل بھانی
کربلا دے تسے تائیں، جیوں کر ٹھنڈا پانی
373
جیوں پردیسی راہوں بُھلے، رات ہنیری اندر
اچن چیتی چانن لایا، چڑھ چودھیں دے چندر
374
جیوں کر کئیں مُدت دے روگی، مِلیا بید سُناسی
آس لگی مَت ساس بدن وچ، مولیٰ پاک دساسی
375
جیوں روڑے وچ بدل وُٹھا، لگی آس فصل دی
بھُکھے مال لدھی ہریائی، کرپا ہوئی فضل دی
376
ملکہ اُتوں صدقے جاوے، سیف ملوک شہزادہ
کہندا توں احسان میرے تے، حدوں کِیّا زیادہ
377
مینوں دس سجن دی پایو، خوب طرح دی پَکیِ
تُدھ پچھے سر دیون لائق، توں ہُن میری سکیِ
378
کوئی تدبیر ہووے تدھ معلم، سمجھی سُنی سُنائی
کسےِ طرح اِس قیدوں چھُٹیں، کریئے زور ازمائی
379
ملکہ کہندی کیکر چھُٹاں، کجھ نہ چلدا چارہ
ایہ خیبر ایہ کوٹ چوپھیرے، مُلک بدیس ہتیارا
380
جس دی قیدے اندر میں ہاں، دیو بہادر بھارا
سٹھ گز اچا قد مریلا، زور اُس بے شمارا

381
راکس غول وڈیرے اُس تھیں ،خوف ہمیشہ کھاون
چہل دناں دے پینڈے اُتوں، نہیں اُریرے آون
382
باجھ اُس تھیں اُس جائی ناہیں، پنکھی پر مریندا
جانی والی چیز اُس ٹاپو، کوئی پھرن نہ دیندا
383
سن گلاں شاہزادے تائیں، فِکر پِیا دل بھارا
کِیویِں ملکہ خاتوں چُھٹے، رب چھڈاون ہارا
384
فکر تمیزاں کرکر تھکا، راس نہ آوے کائی
مَکر فریب ہنر دا حیلہ، ٹردا نہ اس جائی
385
کوٹ وڈیرا چوٹ دیوے دی، خوف کلیجہ کھائے
راہ نہ لبھے داء نہ لگے، ہِک پناہ خُدائےِ
386
سیف ملوک بے چارہ ہوکے، کردا وضو طہارت
ابراہیم نبی دے دینوں، کردا اُٹھ عبادت
387
اُمت خاص خلیل اللہ دی، آہا اوہ شاہزادہ
دو رکعاتاں نفل گزارے، دل دا رکھ ارادہ
388
پھر سجدے سِر دھر کے رُنّا ،رو رو کرے دعائیں
ربا توہیں حافظ ناصر، اُوکّھی سُوکّھی جائیں
389
بے یاراں نوں یاری کرنا، آس تیری بے آساں
ہر ڈہٹھے نوں آپ اُٹھالیں، کر مُشکل کم آساں
390
بخشش کرکے فیض پچاویں او گنہار انساناں
رحمت تیری تھیں نومیدِی، ہوندا کم شیطاناں
391
توڑے ہاں بدکار گناہی، اسیں بندے منہ کالے
پھر بھی دائم فضل تیرے دی، آسا رکھن والے
392
لکھ مناں چرکین پَلیتیِ، شہراں اندر ہوندی
پل وچ پاک کرے جس ویلےِ، رحمت تیری پوندی
393
توں غریب نواز ہمیشہ، اسیں بندے درماندے
کرم کریں تاں ہے چھٹکارا، بُھکّھے ہاں کرماں دے
394
تُدھ باجھوں کوئی ساتھی ناہیں، پھاتھی جان اولی
توں چھڑکاویں تاں میں چھُٹاں، دیو دشمن سنگ ملی
395
مان تران نہ زور نمانے، نہ کجھ شیخی میری
ہکو پرنا تکیہ تیرا، ہور نہیں دِھر ڈھیری
396
سیف ملوک غریب شوہدے دی، کُوک تیرے درسائنیا
دیو غنیم یتیم بندے نوں، کوہسی وانگ قصائیاں
397
تیری اوٹ پناہ خُدایا، ہور نہیں کُجھ سُجھدا
جس دیوے نوں آپوں بالیں، کدکِسےِ تھیں بُجھدا
398
چڑیاں بازاں دا توں سائیں، چڑیوں باز کوہاویں
گوشت شیہاں سپاں والا، کیڑے پاکھواویں
399
توں بندے ناچیزے ہتھوں، دیوتیاں مرواندا
واہ قادر دَھن قدرت تیری، انت نہ پایا جاندا
400
میں غافل گُمراہ تیرے تھیں، بندہ پُر تقصیراں
نہیں عبادت تیری کیتی، مگر پِھراں تصویراں
401
صورت دی ہک مورت تک کے، بھج بھج مراں اضاعیں
آہا فرض میرے سِرلوڑن، وحدت تیری تائیں
402
ہر صُورت وچ معنے توہیں، تیرا عشق نہ چایا
صورت پچھے جَھلا ہوکے، اپنا جُرم گوایا
403
ماؤ پیودی خدمت کرنی ،فرض میرے پر آہی
اوہ بھی روندے چھڈ کے ٹریا، بہت کِیتیِ گُمراہی
404
تیرا نام غفور سُنیندا، بخشیں میں نکارا
ملکہ خاتوں نوں لے جاواں، دیو مرے ہتیارا
405
ملکہ خاتوں نے پھر کہیا ،سُن توں ویر پیارا
ہِک تدبیر میرے دل آئی، اُس تھیں ہے چُھٹکارا
406
جے سلیمانی دوشاہ مہرے، ہتھ اساڈے آون
اللہ بھاوے تاں اس قیدوں، اوہ سانوں چھڑکاون
407
میں دیوے تھیں ہک دہاڑے، پُچھی سی گل ساری
کے کجھ نام اُس کوٹ تیرے دا، کس دی ہے سرداری
408
دیوے نے پھر دسیا اگوں ٹاپو ایہ وڈیرا
اسفند باش ہے نانواں اس داراج حکم سبھ میرا
409
پھر میں پُچھیا ایس مکانوں، آدمیاں دا واسا
کتنا پندھ دوراڈا ہوسی ،خبر نہیں میں ماسا
410
دیوے کہیا آدم ایتھے، مول نہیں آسکدا
آدمیاں دی جاؤں توڑے، دیو وڈا بھی تھکدا​

​

 

411
آدمیاں دے واسے ایتھوں، نہیں شمار کوہاں دا
اُڈن والی پری اگے بھی، پینڈا برس دہاں دا
412
ہک روایت ایہ بھی ڈٹھی، پینڈا ہک دہیں دا
ایڈا فرق ہووے گا کیکر،ناہیں عقل منیندا
413
رستے وچ کوہ قاف اجاڑاں، ندیاں انت نہ کوئی
پریاں اتوں اڈیاں جا نون مشکل پندھ نہ ہوئی
414
پھر میں پُچھیا عُمر تُساڈی ،ہوندی کِتنی کِتنی
آدمیاں تھیں لمی چھوٹی، یا اوہناں دے جتنی
415
کیہوس عُمر اساڈی وڈی، آدمیاں دی تھوڑی
پھر میں کہیا تیرے دم دی، ہوسی کتھے توڑی
416
کہیوس ست سے برساں توڑی، میں پراتم ہوساں
سے برساں وچ عُمر جوانی، زور دیئے تن موساں
417
پھر میں کہیا دیوتیاں دی، جان ہوندی ہر جائی
تیری جان پیاری کتھےِ، دَس مینوں گل کائی
418
ایہ گل سن کے دیوے مینوں، دتی جِھڑک غضب دی
جان میری سنگ کے کم تیرا ،نیت کس طلب دی
419
کس کارے پر جان میری دے، پُچھیں پتے نشانے
کون تیرا جو مارگ مینوںم سُن توں نار حیوانے
420
کون جوان میرے تھیں چنگا، وچ جِناں انساناں
ناہیں دیو زوراور بھارا، میرے جیڈ توانا
421
کس اگے فریاد کریں گی، کون لڑے سنگ میرے
کس کارن پھر جان میری دے، پُچھیں پتے پکیرے
422
جاں دیوے ایہ جِھڑک غضب دی، دتی بہت نروئی
میں بھی اگوں غصے بولی، نالے ہنجوں روئی
423
دیوے اگے سڑکے بولی، کیوں توں جھڑکیں میں نوں
قید رنجانی ہِک ایانی، ترس نہ آوے تیں نوں
424
ماء پیو بھیناں بھایاں نالوں، پائیوئی برا وچُھوڑا
دیسوں کڈھ بدیس بدھوئی، قہر نہ کیتوئی تھوڑا
425
نہ کوئی سنگ سہیلی ایتھےِ، نہ کوئی ماں پیو جائی
ہِک ہکلیِ قید تیری وچ، میں نمانی آئی
426
کِس اگے میں دَسن چلیِ، کیہڑا ایِتھے بندہ
کون میرا فریاداں جُوگا، جِس تھیں لگوئی مندا
427
اگے انت شمار نہ غم دا، سار چنے نت چباں
میں سِر گھٹ مصیبت دِسے، ہور چڑھاویں دباں
428
درداں دی گل سن کے دیوے، رحم پیا اِت پاسے
سر میرے نوں جھولے رکھ کے، لگا کرن دلاسے
429
کہن لگا دس دیواں تینوں، تیرے تھیں کے چوری
جتھے جان میری اُس جائے، پہنچ نہ کسے ہوری
430
آدم ذات کسے دا اوتھے، پیش نہ جاندا حیلہ
نہ تیرا نہ ہور بندے دا، تُردا وس وسیلہ
431
جان میری صندوقے اندر، شیشے دا اوہ بنیا
پھر صندوق صندوقے اندر، جَندرِیاں سَنگ گَھنیاں
432
اوہ صندوق ندی دے تھلے، ایہ ندی جو وگدی
شاہ مہرے سلیمانی ہوون، واہ اوتھے تد لگدی
433
دو شاہ مہرے صُورت والے، پاس ہوون جِس بندے
ہمت کرکے آن کھلوئے، اِیس ندی دے دندے
434
اوہ شاہ مہرے باندے کرکے، دسے اِیس ندی نوں
ندی صندوق لیاوے باہر، ساعت گھڑی اُدھی نوں
435
کھُل وِنجن صندوق شتابی، جاں شاہ مہرے دَسے
اونہاں وچ کبوتر چِٹا، اُڈ کِتے ول نَسے
436
اُس کبوتر اندر رہندی، میری جان پیاری
مرجاواں میں اُوسے ویلےِ، جاں اُس نوں کوئی ماری
437
ملکہ خاتون خبر سُنائی، شاہزادے نوں ساری
سیف ملوک ہویاں دل خوشیاں، بہت آئی ہُشیاری
438
لگی آس ربے دے درتے، ہویا فضل اساں تے
حُکم خدا دے دیو مرے گا، آیا کم وساں تے
439
اوہ شاہ مہرے صورت والے، پاس شہزادے آہے
کر تعویذ گلے وچ پائے، آہے گلوں نہ لاہے
440
شکل بدیع جمال پری دی، آہی جان شہزادے
پل پل وچ نہ وِسدا اِس تھیں، دن دن شوق زیادے
441
جانی نال رکھے لاسینے، شاہ مہرے سلیمانی
قوّت قُوت زیارت اِس دی، اوہوسی زندگانی
442
سیف ملوک ہویا رنگ تازہ، کِھل گئی پیشانی
زہر اوہدا ہتھ میرے اندر، مرسی دشمن جانی
443
ملکہ خاتون نوں فرماندا، ہن غم کرو نہ کوئی
پاس میرے شاہ مہرے دونویں، گل جِنّھا ندی ہوئی
444
جو رب کرسی سویو ہوسی، ہور نہیں کُجھ ہونا
کیتاکَرم کرِیم تیرے تے، مُکّا پٹّنا رونا
445
ملکہ خاتون ایہ گل سُن کے، بہت ہوئی خوش وقتی
سجدے پے کے شُکر گُزارے، دُور کرِے رب سختی
446
اَلْحَمْدُ وَالْمَنَّۃ لِلّٰہ، دَھن اساڈے سائنیا
میں تسّی تے رحمت باراں، کھریوں تُدھ وسائیاں
447
رات ہنیری ندی ڈونگھیری، گھمن گھیر غماں دے
رُڑھدی جاندی غوطے کھاندی، وچ شمار دماں دے
448
غیبوں کَشتی سُنے مَلاحاں، آن ملائیو مینوں
ہر عاجز مسکین بندے دا، ہے خصمانہ تینوں
449
اُوکّھی گھاٹی مُشکل اندر، تُدھ بِن کوئی نہ والی
آپ مسبب نال سَبباں، غموں کریں خُوشحالی
450
اَنَالِلْعَبْدِ اَرْحَمْ ربا، سچ تیرا فرمانا
ماں پیو بھیناں بھائیاں ایتھوں، آہا کد چھڈانا​

 

451
میں عاجز پر کرم کمائیو، کیتوئی رحم رحیما
توہیئیں ساتھی بے کساں دا، لیناں سار یتیماں
452
توں ڈھٹھیاں نوں ہتھیِ دِیوِیں، پھٹیاں نبھیں پٹی
بندی واناں کریں خلاصی، ککھ نہ لیناں چٹی
453
بھاری مرض غریب بندے نوں، دارو کجھ نہ سردا
توں اُس ویلے دکھ ونجائیں، سُکھ مریضاں کردا
454
جے کوئی صبر کرے در تیرے، جو دیویں سرجھلے
اوڑک اُس تے کرم کماویں، ہوجاون سبھ بھلے
455
لکھ کروڑاں نعمت بخشیں، باجھوں مُل مزوری
رات ہَنیِری اَندر دِیوِیں، بال شمع کافوری
456
لکھ گناہ تیرے درپَچدِے ،اِیسا لُطَف غفوُرِی
اَگےِ تیرے ہر کوئی عَاجز، کون کرے مغروری
457
مَنگےِ باجھُوں دِیں مُراداں، بے اَنداز شماراں
جو اِحسان میرے پر کِیتوُ، دم دم شُکر گُزاراں
458
کِتھےِ ایہہ شاہ مہرے آہے، کِتھےِ سی شاہزادہ
کِتھوُں ٹُریا کِتھےِ پُہتا، تِیرا فضل زیادہ
459
ماء پیو سَجن بھیناں بھائی، ذات میری کُل ساری
ڈھونڈن لگدے نہ ہتھ لگدی، رہندی قید بے چاری
460
آپے فضل کیتا تُدھ سائنیا، قید اندر چادِتیِ
جِس ویلےِ توں مہریں آیوں، اُوس ویلےِ پرچتی
461
بہت ظَہیرِی تے دلگیری، میں سرورتی آہی
مُہر کیتی تُدھ ایہ شاہ مہرے، آن دِتےِ وچ پھاہی
462
سیف ملوکے اوہ شاہ مہرے، کھول تعویذوں کڈھے
ملکہ سُنے ندی تے آیا، اوہ ٹکانے چَھڈے
463
کِیتَا وضو دوگانہ پڑھیا، کردا پھیر دعائیں
مُشکل حَل کریں رب سائنیا ،ہوون رد بَلائیں
464
نہ کوئی زور دلیری میری، نہ قُدرت شاہ مہرے
سبھ قُدرت دا سائیں توہیں، حُکم تیرا ہے موہرے
465
حُکم تیِرے بِن ککّھ نہ ہلِدا، جو چاہیں سوہوندا
جِس نوں آپ دلیرِی بخشیں اوہ میدانِ کھّلوُندَا
466
تیرے مان تران دلیرِی، ہور نہیں کوئی ڈِھیرِی
ماریں دُشمَن دیو اَسَاڈا، ساہم پیا میں تیری
467
فاتحہ خیر درود دعائیں، آمیں آکھ مُکائیاں
مہرے کُھول نَدِی نوُں دَسےِ، دریا مُوجَاں آیاں
468
کانگ چڑھی ہِک وَانگ طوفانے، شُوکو شُوک قہر دی
گھڑی پچھوں صَندوق لیاندا، باہر مُوج لہر دی
469
پانی دِھک کنارے آندا، دندے آن کھلُویا
شاہزادہ کر یاد ربے نوں، پکڑن اُتے ہویا
470
پڑھ بسم اللہ کلمہ جلدی، شاہزادے ہتھ پایا
یاقادر یاغالب کہہ کے، صَندوقے نوں چایا
471
اُس بنگلے وچ جا ٹکایا ،جِس وِچُوں سَن آئے
ہر مورِی دروازے سارے، محکم بند کرائے
472
اعظم اسم مبارک پڑھ کے، چا صندوق ہُگاڑے
وچ کبوتر چٹا ڈِٹھا، راہ نَسَن دے تاڑے
473
سیف ملوکے بازاں والا، کرکے چُھٹ شتابی
پَنجِے مَار کبوتر پَھڑیا ،جِیّوں کِیڑا مُرغابی
474
بنگلے وِچوں باہر وگایا، وڈھ دھڑوں سِر اُسدا
جاں سِر وکھ ہویا تاں دھڑ تھیں، پھیر نہیں کُجھ کُھسدا
475
جَھکھڑ مینہ ولوہنا آیا، گرد غبار َہنیِری
انبر دَھرتی کُجھ نہ دِسے، دھندوکار چوپھیری
476
اسماناں تھیں لوہو ڈھٹھا، زمیں ہوئی آ رَتی
مَت ڈر جاوے ملکہ خاتوں، اندر اوہلے گھتی
477
دھندوکار ہویا کُجھ مَٹھّا ،دیو ہوائیوں ڈھٹھا
وڈا بلند آوازہ ہویا، جِیّوں کر ڈِھہندا کٹھّا
478
اوپرلا دھڑ سارا اُس دا، کافوری رنگ چِٹا
لَکوں ہیِٹھ سِیاہ تمامی، کیا تلیاں کیا گِٹا
479
نَک وچ ساس کنبے تے، آکھے واہ دلیر جوانا!
تیرے جیسا دنیا اُتّے، ہے اَج کون تَوانا
480
میرے جیہا دلیر بہادر دیوتیاں پر بھارا
تدھ انسانے مار گوایا ہیں کوئی لوک نیارا
481
اول ایسی جائی آون، ناہیں کم انساناں
توں کوئی مرد کرامت والا، اُڈ دا پھریں جہاناں
482
میرا تے کوئی زور نہ چَلدا ،مار گوائیوئی مینوں
باپ میرے تھیں کِت ول نس سیں، جان نہ دیسی تینوں
483
کر گلاں دم دیون لگا ،ایسا نعرہ مارے
مَچھ موئے دریائے وِچوں، لگےِ ترن کنارے
484
نڈیں ہیٹِھ ہویاں ڈھڈ اُتے ،تردے مَچھ موئے سَن
دیو مویا شاہزادے ہوریں، دوئے خوش ہوئے سَن
485
سیف ملوک شاہزادہ پڑھدا، ایہو حَرف زبانوں
ہوری بحرے وِچ سُناواں، بیت بنا تُسانوں
486
تَوَکَّلْتُ عَلٰی رَبِّ السَّمَآئِ
وَسَلَّمْنَا بِاَسْبَابِ الْقَضَآئِ
487
روح شاہزادہ دو شاہ مہرے، صدق محبت بھائی
حرص ہوا دنی دا بنگلہ، تن کوٹے دی جائی
488
آز حرص دو شیر کلاں دے، قفل دراں بدبختی
ملکہ خاتون ایہ دل ستا، شہوت جادو تختی
489
نفس اساڈا دیو مریلا، غفلت ندی ڈونگھیری
جہل صَندوق ہوئے در پکے، کُنجی اِسم چَنگیِرِی
490
پَنکّھی پِنجرِیَاں وِچ حساں، پنَج باطن پنَج ظاہر
باغ ارم ول تانگھاں کردے، نکلن ہوئے نہ باہر
491
بابل مُرشد جس شاہ مہرے، تحفہ چیز پُچائی
اس دے دتے لے شاہ مہرے، ہمت کریں کمائی
492
ملکہ خاتون سُتی جاگے، خبر دئے دِلبَردِی
چَلےِ نال جمال دسالے، سمجھو رمز فقر دی
493
پُر کر آن شراب پیالا، ساقی رنگ رنگیلا
سہل ہووے پھر رنج مصیبت، جاں سَنگ ٹُرے وسیلہ
494
پیو نَشَہ جِیّو مَستِی آوے، جان قضےے سارے
نگالوں پھر شاہ کہاواں، وچھڑے مِلن پیارے
2984​

​

 

سیف الملوک مکمل تحریری حصہ

شہزادے دا ملکہ خاتون نال قلعے توں سمندر ول روانہ ہوناتے بڑی سخت محنت
نال ڈراونے مگر مچھ نوں جانوں مارنا تے مراد دے نیڑے اپڑنا

1
مالی ایس باغیچے والا، داناں مرد سچاواں
جس دے باغوں لے پنیِری، میں بھی بوٹے لاواں
2
ہر ہر جاء کیارے تَک کے، بوٹے راس لواندا
جس جائے اوہ لائق ہووے، اُوسے جا سُہاندا
3
ایہ فرماندی آئی اگوں، رُت بسنت پُھلاں دی
کوئی دن سرد خزاں دے رہندے، لگی اُمیدگُلاں دی
4
باغِ اندر ہریائی ہوسی ،کڈھسی شاخ انگوری
لالہ اُتے گلاب ملن گے، نرگس تے گُل سوری
5
جاں شاہزادے دیوے تائیں، کیتا مار اضائعیں
ملکہ خاتوں نوں لے ٹریا، چھڈ دیوے دیاں جائیں
6
لکڑیاں دا ٹلّا بدھا، بہت پکیرا کرکے
رُڑھ رُڑھ رجیا ناہیں تریا، پھیر ندی وچ ترک اے
7
لعل جواہر قیمت والے، نعمت بے شماری
کھانے دانے ٹلّے اتے، پالئے ہِک واری
8
سبھ اسباب ٹلے تے دھریا، پکا محکم کرکے
ملکہ سَنے ٹلے پر چڑھیا، ٹلّا ٹُریا ترکے
9
اَٹھے پہر ندی وچ جاندا، ٹلّا نال شتابی
سیف ملوک عبادت اندر، ذکر ثنا وہابی
10
لہراں اندر آیا ٹلّا، ول ول دھکے کھاندا
کدے پتال اندر لہہ جائے، کدے گگن چڑھ جاندا
11
کدے پئے وچ گُھمن گِھیراں، پِھردا اندر پھیراں
پھیراں وچ گجے ایوں پانی، چوٹ لگے جیوں بھیراں
12
چست گھراٹ پھرے جیوں، تیویں پانی تر کھا بھوندا
لہراں قہراں دے منہ ٹلّا، ڈُبن اُتے ہوندا
13
شاہزادے نے جھاگے آہے، سفر اجیہے اگے
ملکہ سی معصوم شاہزادی، ڈر ڈبن دا لگے
14
رات ہنیری ندی چوپھیرے، نظر نہ پون کنارے
جانیں توں ہتھ دھوتی بیٹھے، ایہ مارے کہ مارے
15
اوڑک سفر دوہاں تے آئی، مشکل ودھ حسابوں
قدرت نال بَچاندا جاندا، مالک ہر گردابوں
16
سر گردان ندی وچ رُڑھدے، نہ کُجّھ پتہ نشانی
کدِھروں آئے کِدھر جانا، کِدھر خلق جہانی
17
ہِک تھیں ہِک چڑھندِی آوے، عاشق نوں دلگیری
دن دن پَیر اگیرے رکھے، واہ عشق دی شِیری
18
چُلھے وچوں لکڑ سڑدی، سٹے وچ چرھاں دے
کولا ہویاں پھیر جلاوے آرن زرگراں دے
19
عشقے دی ایہ رسم قدیمی، جلیاں نوں نت جالے
اگلا زخم نہ مولن دِیندَا، ہور اُتوں چا ڈالے
20
ٹلے اُتے رُڑھدے آہے، ملکہ تے شاہزادہ
ہِک دن کرنا رب دا ہویا، مشکل بنی زیادہ
21
ظالم واؤ مخالف جُھلی، جَھکھڑ جُھلے دیندا
بدَل پاغباری آیا، مارو مار کریندا
22
لتھا رتھ اجیہا یارو، کے گل کتھ سُناواں
کتے جہازاں لانگھ نہ لگدِی، کانگ چڑھی دریاواں
23
بدل آکھے اجےّ برھنا توڑے پھیر نہ وساں
کیتے شہر اجاڑ بتیِرے، واہیاں کوہلاں کساں
24
جھکھڑ آکھے زور تمامی ،لاء خلق نوں دساں
ہِک ہِک ندی سمندر ہوئی، ندیاں وانگر لساں
25
تارے چھوہے ٹھاٹھ ندی دی، انبرتیک اُچھلےّ
نیناںہنجوں مینہ وسائے، مارے موت اولے
26
نہ کوئی کنڈھی نظری آوے، نہ کوئی ٹاپو بِیلا
کانگ طوفان غضب دا چڑھیا، قہر قیامت ویلا
27
جِیا جُون رُلے وچ آخر، سپ سنسار بلائیں
کُجھ رِڑھدِے کجُھ کھاون آون، شاہزادے دے تائیں
28
شور ککارا انبر توڑی، تیکر لہندے چڑھدے
زور پیا کوہ قاف ندی وچ، سِر پرنے ہو جھڑدے
29
مُڑ مُڑ ٹلے تائیں دیون، گُھمن گھیر کلاوے
ٹھاٹھاں مار اولار وگاون، تاں پھر باہر آوے
30
ہِک اندر وچ کانگ غماندی، ندیوں موج ودِھیری
بدل وانگن ہنجوں وسَن، آہیں سَرد ہنیری
31
خونی لہر عشق دِی وگِی، بے کنار ڈونگِھیری
پھیر کڑاہ فکر دے پیندِی، ہمت صدق دلیری
32
شوکو شانک ندی دی سُن کے، سِیمرغاں تن کنبے
جت ول نسن پانی دِسے، اڈ اڈکے پر انبے
33
راجے دھول پیاَ دل بھارا، ہول اِس کانگ طوفانوں
بھار زمیں دا چان نہ ہوندا، عذر نہ سی فرمانوں
34
مچھی جان تلی پر رکھی، تلیئے نار فکر دی
ایسی کانگ چڑھائیوئی ربا، میں اَج بھاروں مردی
35
اُبل اُبل نکلے پانی، جیونکر تیل کڑاہی
تڑفن مچھ کڑاہیاں اندر، جان تلیندِی آہی
36
دنی سنسار نہ دِسے کِدھرے، بُلہن سنسار دسِیندے
کُجھ بے ہوش ہوئے کھا دھکے، کُجھ موئے کُجھ جیندے
37
ٹلّے نوں تھر تھلی آئی، گگن پتال مریندا
الٹا سِدھا ہو پھر بچدا، جاں رب راکھا تھیندا
38
عاشق دا رب عشق پکاندا، دم دم دُکھ سہاندا
رحمت لطف کماندا آپے، مڑ مڑ پیا بچاندَا
39
سیف ملوکے دا پیونالے، عاصم شاہ نمانا
وانگ نبی یعقوبے روندا، درد فراق رنجانا
40
اَٹھے پہر دعائیں کردا، سجدے اندر پے کے
ربا خیری آوے بیٹا، نال پری نوں لے کے
​

 

41
تیرا نام کریم خدایا کرم کریں ہر جائی
مارلیا میں چوٹ پتر دی تدھ بن اوٹ نہ کائی
42
پیری وقت میرے تے کیتی، بخشش تدھ جنابوں
اوتر تھیں پھر سوتر ہویم، وافر کرم حسابوں
43
سیف ملوک میرے گھر دتا، بیٹا صورت والا
دانشمند اکابر چنگا، یوسف مثل اُجالا
44
اِس نوں شیر عشق دے کھڑیا، جیوں اُس نوں بگھیاڑاں
عاصم تے یعقوبے آپوں، اگ لگائی واڑاں
45
کاہنوں میں شاہ مہرے دسے، کاہنوں اس تعبیراں
اُس دا کُھوہ پیاتے میرا، وچ سمندر نیراں
46
ہک گیا اس بارھاں وچوں، رو رو ہویا نبینا
میرا ایہو ہکو آہا، سٹ گیا مسکیناں
47
اس نوں بھی تدھ خیری کھڑیا، لونڈا ہو وکایا
پھیر مصر دی شاہی دے کے، بابل نال ملایا
48
سیف ملوک میرے فرزندے، صحیح سلامت رکھیں
نال مراد دلی دے اُس نوں، میں بھی ویکھاں اکھیں
49
نامرادی اندر اگے، تدھ مراد پُچائی
پھر بھی آس تیرے دراُتے، ہور پناہ نہ کائی
50
میرا پت حوالے تیرے، ہے خالق سبحانا!
میں بھی عاجز اوہ بھی عاجز، تینوں سبھ خصمانہ
51
حضرت ختم نبیاں کہیا، سچی خبر کتابوں
صلی اللہ علیہ وسلم، ہوون پاک جنابوں
52
خاص حدیث شریفے اندر، آون جدوں قضائیں
کوئی دعا نہ چلدی اوتھے، نہ اوہ ٹلن دوائیں
53
ماپے کرن دعائیں جس دی، ہوندا اثر دعاؤں
یا پھر رد بلائیں کردا، صدقہ پاک ریاؤں
54
عاصم شاہ آہا نت کردا، بیٹے کان دعائیں
اوہ دعائیں جان بچائیں، سیف ملوکے تائیں
55​

سچے مرد صفائی والے ،جے کجھ کہن زبانوں
مولیٰ پاک منیندا اوہو، پکی خبر اسانوں
56
کم نہیں ایہہ انبر کردا، سِراس دے بدناہیں
سبھ کم کردے مرد اللہ دے، حکم کریندا سائیں
57
نیل ندی فرعون نہ کھادا، نہ قارون زمیناں
موسیٰدی بدعائے کیتا، غرق دوہاں بے دیناں
57
ہمت مرداں دی ہرجائی، کردی کم ہزاراں
پُھلاں بھوراں شمع پتنگاں، یار ملائے یاراں
58
ہر مشکل دی کنجی یارو، مرداں دے ہتھ آئی
مرد دعا کرن جس ویلے، مشکل رہے نہ کائی
59
قلم ربانی ہتھ ولی دے، لِکھے جومن بھاوے
مردے نوں رب قوت بخشی، لِکھے لیکھ مِٹاوے
60
مرد او نیندے مرد تنیندے، کردے مرد لویراں
سِیون مرد پوشاک بناون، شاد کرن دلگیراں
61
مرداں دے ہتھ کارج سارے، آپ خداوند سُٹے
دنیا باغ ولی وچ مالی، بوٹے لاوے پٹے
62
کِدھرے پتلا بیج رلاوے، کِدھرے کرے گھنیرا
کِدھرے تھوڑا پانی لاوے، کِدھرے دئے ودھیرا
63
ڈالی قلم کرے ہک رُکھوں، جادوئے پر جوڑے
پیوند لاء بناوے میوہ، آپے پھیر تروڑے
64
ہر ہر پکھے پانی پھیرے، ہر آڈے ہر بنے
ہکناں نوں سر راس کریندا، گُل ہکناں دے بھنے
65
دنیا باغ انبر کھوہ وہندا، دینہہ چن وانگن بیلاں
مالی مرد اُتے رب مالک، بھور عاشق وچ سیلاں
66
اِتنے بھیت پھرولن جوگی، وہل نہ دے کمتالی
گل سُنا محمدبخشا، سیف ملوکے والی
67
ملکہ تے شاہزادے اُتے، آیا روز حشر دا
باپ اپنے ول ہو مَتوجہ، شاہ دلیلاں کردا
68
جے ماں باپ میرے سنگ مینوں، سچے رب ملانا
تاں اِس ویلے دِسسی کوئی، ٹاپو جاء ٹکانا
69
ایہو شَگن وچارے دل وچ، پاندا ایہو فالاں
اَچن چیت وگی واؤ ایسی، پَتر رہے نہ ڈالاں
70
سَاعت جُھل ہوئی پھر مٹھی، صاف ہویا جَگ سارا
اَچن چِیتی نظری آیا، ٹاپو ندی کنارا
71
ایسی اوہ زمین عجب سی، ایسے رُکھ ہزاراں
گُل پھل رنگ برنگے پھُلے، وَانگ بہشت بہاراں
72
ہور ہِک قِسم رُکھاں دی آہی، کے کُجھ آکھ سُناواں
واہ خالق بے انت محمد،خلقت انت نہ پاواں
​

 

73
جاں خرچنگ دوارے وچوں، دِن گل رنگ رنگیلا
جھاتی پاوے تے سر کڈھے، سرخ کرے رنگ پیلا
74
لاجوردی تنبو پاٹے، انبر دا جس ویلے
صادق صبح ستر تھیں اُٹھ کے، آوے باہر سویلے
75
صومعہ ازرق وچوں کڈھے، جاں سر باہر شتابی
ہتھ تقدیر دِسے یدِ بیضا، حکمے نال وہابی
76
چمکن ہار کٹوری والا، جھنڈا جاں سرچاوے
ظل اللہ فلک دا راجہ، جس دم تخت سُہاوے
77
دینھ چڑھے جگ روشن ہووے، خوب سُہاوے بندر
رُکھ سنہری پیدا ہوون، ہور اس بندر اندر
78
جاں اسمانی شاہ تخت توں، ستراں اندر جاندا
میروزیر ہوون پھر تازے، ہر ہک خان کہاندا
79
نکی موٹی فوج اسمانی، ہسن کھیڈن لگے
کوئی لہندے کوئی چڑھدے دکھن، کوئی پربت نوں وگے
80
قطب شمالی پکا ہوکے، چوکیدار کھلووے
سورج ڈُبے تارے چڑھدے، روز و نجے شب ہووے
81
رات پئے تاں رُکھ سنہری، چُھپ جاون وچ دھرتے
دن دوجے پھر ظاہر ہوون، سدا ایہو کم ورتے
82
بندر اندر میوے آہے، باہر انت شماراں
پِستہ مغز بادام منّقیٰ، انب الوچ اناراں
83
لٹکن میوے تے رس چووے، ہِک ہِک لال نباتوں
ٹلے توں شاہزادہ لتھا، نالے ملکہ خاتوں
84
محکم کرکے بدھا ٹّلا، آپ ہوئے سیلانی
کھاون میوے شُکر گزارن، فضل ہویا سبحانی
85
ٹھنڈے مٹھے پانی وگن، جو مَن بھاوے پیندے
ہک مہینہ رہے مقامی، پھر اُداسی تھیندے
86
سیف ملوک کہیا سن ملکہ، کِس کم ایتِھے بہنا
جب لگ جان سجن دی لوڑے، رھڑ دے تردے رہنا
87
ملکہ کہندی سن وے ویرا، میں پھڑیا سَنگ تیرا
اَگا تیرا پچھا میرا، کوچ کرو اَج ڈیرا
88
کوئی دن دا کر خرچ ٹلّے تے، رکھ لئے کُجھ میوے
ویکھ محمد رازق کتِھے، رزق بندے نوں دیوے
89
ہوئے سوار ٹلّے تے، دوئے ملکہ تے شاہزادہ
لمے وہن پئے پھر عاشق، سچا رکھ ارادہ
90
راتیں دیہاں ٹردے جاندے، گھڑی آرام نہ پاندے
نہ سُدھ بُدھ سَنسَار جگت دی، نہ کوئی دندا واندے
91
پانی اوپر جاندا ٹّلا، بیڑی وانگن ترکے
سیف ملوک چلائیں جاندا، آس ربے دی کرکے
92
پنج مہینے ہور کپیندا، پندھ گھنیرا آبی
واء مراد رہی نت جُھلدی، ٹُریا گیا شتابی
93
آپ شہزادہ چپا مارے، آپے ونجھ لگاندا
راتیں دیہاں خوف ندی دا، پلک ہِک اکّھ نہ لاندا
94
باجھ مَلاحاں ترن نہ بیڑے، مرداں باجھ نہ جھیڑے
ہویا ملاح اوہ شاہ مصر دا،کئیں رُڑھاکے بیڑے
95
یوسف بردہ ہو وکانا، خُوک ہکے صنعانے
پَٹ پہاڑ سُٹے شاہزادے، فرہادے ہِک جانے
96
پنوں دھوبا نام دھرایا، کیچم دے سلطانے
چاک کلالاں دا سدوایا، عزت بیگ جوانے
97
کام کمر چَھڈ گھر دَر ٹُریا، مرمر کے جِند بچِی
پورن گھر گھر بھیکھ منگیندا، پال محبت سچی
98
بے نظیر درگ وگایا، قید اندر تن گالے
نجم نساء بی بی بَن جوگی، بَن بیلے کوہ بھالے
99
قیس عرب دا راجہ آہا، بنیا مجنوں جھلا
شیراں تے بگھیاڑاں اندر، وچ پہاڑا کلا
100
مجنوں نے ہک عورت ڈٹھی، ہک دن نال قضائے
مردے دے گل رسا پایا چلی نگر ول جائے
101
مردے دا منہ کالا کیتا، وال پئِے وچ گَل دے
رَچھ قلندر وانگر دوئے، اگے پچھے چلدِے
102
جاں مجنوں دے کولوں لنگھے، پُچھدا مرد یگانہ
کس کارن ایہ کارن کیتو، کے ایہ مَکر بہانہ
103
بُڈھی کہیا سمجھ جوانا، ایہ کم پیٹ کرا ندا
میں عورت اس مردے تائیں، در در پھرے نچاندا
104
اس نوں میں نچاندی پھرساں، ہر بوہے کر پھیرا
خلقت ویکھ تعجب ہوسی، پئیسی خیر ودھیرا
105
جے کُجھ حاصل ہوسی سانوں، ونڈ دوئے ول کھا ساں
ادھا مرد کھڑے گا گھر نوں، ادھ میں بی لے جا ساں
106
مجنوں کہندا اس کم لائق، میرے جِیہا نہ کوئی
پا میرے گل رسا مائی، کَھٹ زیادہ ہوئی
107
گھر گھر ناچ کراں گا عمدے، غزلاں بول سُناساں
لیلاں دے گھر توڑی چلساں، کھٹی تُدھ کراساں
108
جے کُجھ حاصل ہوسی تیِنوں، کُجھ نہ دیویں مینوں
جے کُجھ لبھسی توہئیں کھائیں، ہوگ بھنجال نہ تینوں
109
مجنوں نے گل رسا پایا، منہ لیا کر کالا
اس عورت دے پچھے ٹُریا، واہ عشق دا چالا
110
شہر شریکاں دے گھر ڈھویا، مجنوں عشق قلندر
رسا چِِھک نچاوے بُڈھی، ہر ہر ویہڑے اندر
111
غزلاں جوڑے تاڑی مارے، ناچ کرے سَنگ تالاں
ویکھ شریک مزاخاں کردے، بُہتے کڈھن گالاں
112
لیلاں دے گھر جا بے چارہ، خوب سرود ُسناندا
منہ کالا تے گل وچ رسا، خوب دھمالاں پاندا
113
ایہو کم عِشق دے دائم، کرے اجیِہے کارے
کِے ہویا جِے چپِے مارے، سیف ملوک بے چارے
114
جے مجنوں دی گل تمامی، ہور اگیرے کھڑیئے
اِس قِصِے دا رہے نہ چِیتاَ، اُوسے اگے سَڑیئے
115
ایہو گل محمدبخشا، ہے فرمائش بھاری
سیف ملوکے دی پھر پچُھوں، دس کہانی ساری​