کلام حضرت میاں محمد بخشؒ

دلبر نوں کوئی تنگی پہنچے عاشق دا دل کھُسدا
توڑے سے کوہاں پر ہووے پتہ نیاوے اُس دا
حضرت مہتر یوسف تائیں جاں کھوہ سُٹیا بھائیاں
مصرے وچ زلیخا بی بی پِیڑاں عشق ہلائیاں
چیر سریر کباب بنایا مہینوال چنگیرا
سوہنی نے بِن دسیاں جاتا ایہ عاشق دا بیرا
سسیّ موئی تھلاں وچ تسیّ بھاہ غماں دی سڑکے
پُنوں موڑ لیاندا عشقے کیچم کولوں پھڑکے
رانجھے نے جد کن پڑائے جھلیّ دُکھ قہاری
رنگ پورے وچ ہیر سیالے لگ گئی بیماری
لیلاں لہو چھڈایا گھر وچ یار نہ ڈٹھا وگدا
وچ پہاڑاں مجنوں تائیں لہو چُھٹا اُس رگ دا
سیف ملوک پری دے عشقے کیتا سی مستانہ
اُتوں پیتے مدھ پیالے ہویا مثل دیوانہ
گاؤندیاں چِت ہویا اُداسی لگی چِھک سجن دی
کاہلا پے کے اُٹھ کھلوتا لین ہوا چمن دی
اکھیں بلن چراغاں وانگر پھردا مست دیوانہ
جھُلی واء سجن دے پاروں آن دتوس پروانہ
ہر ہر چوک عراق تکیندا پھردا سی شاہزادہ
مغز چڑھی خوشبو پری دی لگی چِھک زیادہ
زلف پری دی مشک خُتن دی دُھم گئی ہر پاسے
گل پھُل باغ بغیچے سارے مل لئے اس باسے
وقت بہار چمن وچ رونق ہر بُوٹے ہر گُل دی
نرم نسیم محبت والی خُوب معّطر جھُلدی