کلام شاہ حسین رحمتہ اللہ علیہ

جس نگری ٹھاکر جس ناہیں سوکا کرکوکرنگری ہے​

​

جس نگری ٹھاکر جس ناہیں سوکا کرکوکرنگری ہے​

اگر چندن کی سار نہ جانیں، پاتھر سیتی گھستی ہے​

چھیلاں سیتی گھونگٹ کاڈھے، بیلاں سیتی ہنستی ہے​

کہے حسین فقیر سائیں دا، سو اسیر کی مستی ہے​

 

جت ول مینڈا متر پیارا، اوتھے ونج آکھیں میری عاجزی وو​

​

جت ول مینڈا متر پیارا، اوتھے ونج آکھیں میری عاجزی وو​

جوگن ہوواں، دھواں پاواں، تیرے کارن میں مرجاواں تیں ملیاں​

میری تازگی وو​

راتیں درد وہیں درماندی، مرن اساڈا واجبی وو​

لٹاں کھول گلے وچ پائیاں، میں بیراگن آودی وو​

جنگل بیلے پھراں ڈھونڈیندی، کوک نہ سکاں ماری لاج دی وو​

کہے حسین فقیر سائیں دا، راتیں دھیں میں جاگدی وو​

 

جو بن گیاتاں گھولیا ربا، تیری مہر نہ جاوے​

​

جو بن گیاتاں گھولیا ربا، تیری مہر نہ جاوے​

آیا ساون من پرچاون، سیاں کھیڈن سانویں​

نیں بھی ڈونگھی، تلا پرانا مولا پار لنگھاوے​

اکناں وٹیاں پونیاں، اک سوت اناوے​

اک کنتاں باہجھ وچاریاں اکناں ڈھول کلاوے​

کہے حسین فقیر نمانا جھوٹے نبھدے نی دعوے​

 

کائی بات چلن دی کرووئے، ایتھے رہنا ناہیں​

​

کائی بات چلن دی کرووئے، ایتھے رہنا ناہیں​

ساڈھے ترے ہتھ، ملکھ بندے دی، گور نمانی گھر دوئے​

اُچے مندر، سنہری چھجے، وچ رکھایا در ووئے​

جس مایا دا مان کریندا، سو وو تاں دا گھر دوئے​

جاں آئی آگیا، پربھ بلایا، ہو نمانا توں چل ووئے​

آگے صاحب لیکھا مانگے، تاں توں وی کجھ کر دوئے​

کہے حسین فقیر ربانا، دنیا چھوڑ ضروری جانا​

 

کدی سمجھ نداناں، گھر کتھے ای، سمجھ نداناں​

​

کدی سمجھ نداناں، گھر کتھے ای، سمجھ نداناں​

آپ کمینہ، تیری عقل کمینی، کون کہے توں دانا​

ایہنیں راہیں ڈٹھڑے جاندے، میر، ملک، سلطانا​

آپے مارے، تے آپے جیوالے، عزرائیل بہانا​

کہے حسین فقیر سائیں دا، بن مصلحت اُٹھ جانا​

 

کدی سمجھ ندانا، مر جانا ای​

​

کدی سمجھ ندانا، مر جانا ای​

کوڑی سیج سویں دن راتیں، کوڑا طول وہانا ای​

ہڈاں دا کلبوت بنایا، وچ رکھیا بھور ربانا ای​

چار دیہاڑے کوئل واسا، لدچلیو لبانا ای​

 

کملی آں دربار دی​

​

کملی آں دربار دی​

دھیان دی چھجلی، گیان دا جھاڑو، کام کرودھ نت جھاڑی​

قاضی جانیں، سانوں حاکم جانیں، ساتھے فارغ خطی وگار دی​

کل جانے، ارمہتہ جانیں، میں ٹہل کراں سرکار دی​

کہے حسین فقیر نمانا، طلب تیرے دربار دی​