کلام شاہ حسین رحمتہ اللہ علیہ

ڈیکھ نہ مینڈے اوگن ڈاہوں تیرا نام ستاری دا​

​

ڈیکھ نہ مینڈے اوگن ڈاہوں تیرا نام ستاری دا​

توں سلطان سبھو کجھ سردا​

مالم ہے تینوں حال جگر دا​

تیں کولوں کجھ ناہیں پردا​

پھول نہ عیب وچاری دا​

توں ہی عاقل توں ہی دانا​

تو ہی میرا کر خصمانہ​

جو کچھ دل میرے وچ گزرے​

توں محرم گل ساری دا​

توں ہیں داتا توں ہیں بھگتا​

سبھ کجھ دیندا مول نہ جھکدا​

توں دریاوَ مہر دا ویہندا​

مانگن قرب بھکھاری دا​

ایہو عرض حسین سناوے​

تیرا کیتا میں من بھاوے​

دکھ درد کجھ نیڑے نہ آوے​

ہر دم شکر گزاری دا​

 

دل درداں کیتی پوری نی، دل درداں کیتی پوری​

​

دل درداں کیتی پوری نی، دل درداں کیتی پوری​

لکھ کروڑ جیہناں دے جڑیا، سو بھی جھوری جھوری​

بھٹھ پئی تیری چٹی چادر، چنگی فقیراں دی بھوری​

سادھ سنگت دے اوہلے رہندے، بدھ تیہناں دی سوری​

کہے حسین فقیر سائیں دا، خلقت گئی اُدھوری​

 

دن چار، چوگاں میں کھیل، کھڑی ویکھاں، کون جتے بازی، کون ہارے​

​

دن چار، چوگاں میں کھیل، کھڑی ویکھاں، کون جتے بازی، کون ہارے​

گھوڑا کون کا چاک چالاک چالے، ویکھاں ہاتھ ہمت کر کون ڈارے​

اس جیو پر بازیاں آن پڑیں، ویکھاں گوئے میدان میں کون ہارے​

ہائے ہائے جہان پکارتا ہے، سمجھ بازی شاہ حسین پیارے​

 

دنیا جیون چار دیہاڑے، کون کسے نال رُسے​

​

دنیا جیون چار دیہاڑے، کون کسے نال رُسے​

جیں ول ونجاں، موت تنے ول، جیون کوئی نہ دسے​

سر پر لدنا ایس جہانوں، رہنا تاں ناہی کسے​

کہے حسین فقیر سائیں دا، موت وٹیندڑی رس​

 

دنیا طالب مطلب دی وو! سچ سن وو فقیرا​

​

دنیا طالب مطلب دی وو! سچ سن وو فقیرا​

مطبل آوے مطبل جاوے، مطبل پوجے پلاوے گورپیرا​

مطبل پہناوے، مطبل کھلاوے، مطبل پلاوے نیرا​

کہے حسین جن مطبل چھوڈیا، سو میرن سر میرا​

 

دنیا توں مر جانا، وت نہ آوَنا​

​

دنیا توں مر جانا، وت نہ آوَنا​

جو کجھ کیتا بُرا بھلا، وو کیتا اپنا پاوَنا​

آدمیوں پھر مردہ کیتا، متر پیاریاں تیرا چولا سیتا​

گور ازل پہچاوَنا​

چار دیہاڑے کوئل واسا، کیا جاناں کت ڈھلسی وو پاسا​

بالک من پرچاوَنا​

چہوں جنیاں، مل جھولم جھولی، کندھے اٹھا لتا ڈنڈا ڈولی​

جنگل جائے وساوَنا​

کہے حسین فقیر ربانا، کوڑا کوڑا دا کردا ای مانا​

خاکووچ سماوَنا​

​

​

 

ایہہ نس دس رہی دل میرے​

​

ایہہ نس دس رہی دل میرے، صورت یار پیارے دی​

باغ تیرا، باغیچہ تیرا، میں بلبل باغ تہارے دی​

اپنے شوہ نوں آپ رجھاواں، حاجت نہیں پسارے دی​

کہے حسین فقیر نمانا، تھیواں خاک دوارے دی​

 

ایہو بندی ہے، گل سجن نال میلا مریئے​

​

ایہو بندی ہے، گل سجن نال میلا مریئے​

خوار پڑا، متر رانجھن، سارے بابلئے میں تریئے​

بھوساگر، بکھڑا ات بھاری، سادھاں دے بیڑےچڑھیئے​

سائیں کارن جوگن ہوواں، کریئے جو کجھ سریئے​

لکھ ٹکا شیرینی دیواں، جے شوہ پیارا وریئے​

ملیا یار ہوئی روشنائی، دم شکرانے دا بھریئے​

کہے حسین حیاتی لوڑیں تاں جیوندیاں ای مریئے​

 

گاہک ویندا ای کجھ وٹ لے​

​

گاہک ویندا ای کجھ وٹ لے​

آیا گاہک مول نہ موڑیں، ٹکا پنجاہا گھٹ لے​

پیو کُڑے دن چار دہاڑے، ہر ول جھاتی گھت لے​

بابل دے گھر واج وہونی، د ڑ بڑ پونی کت لے​

ہورناں نال اُدھار کریندی، ساتھوں بھی کجھ ہتھ لے​

کہے حسین فقیر نمانا ایہہ شاہاں دی مت لے​

 

گھڑی اک دے مجمان مسافر، پئیاں تاں رہسن جائیں​

​

گھڑی اک دے مجمان مسافر، پئیاں تاں رہسن جائیں​

کوٹاں دے سکدار سنیندے، اکھیں دسدے ناہیں​

چھوڑ تکبر، پکڑ حلیمی، کوکہیں دا ناہیں​

کہے حسین فقیر نمانا، ہر دم سائیں سائیں​

 

گمانیا، دم غنیمت جان​

​

ووگمانیا، دم غنیمت جان​

کیا لے آیوں، کیا لے جاسیں، فانی کل جہان​

چار دیہاڑے کوئل واسا، اس جیون دا کیا بھرواسا​

نہ کر اتنا مان​

کہے حسین فقیر نمانا، آخر خاک سمان​

 

گھر سوہن سیاں اتیڑیاں​

​

گھر سوہن سیاں اتیڑیاں​

ہوڑیاں ہٹکیاں، رہن نہ مولے ڈونگھے چکڑلٹیڑیاں​

کائیاں بھکھیاں، کائی تہائی، کائےچنگدیاں کائے نندرائی​

کئیاں سکھیاں وند مچائی، پنجاں بیڑی ویہن لڑھائی​

سبھ گھردیاں، منجھ بھتیڑیاں​

پنجے سکھیاں، اکو جیہیاں، حکم سنجوگ اکٹھیاں ہوئیاں​

جو پنجاں نوں دھاگا پائے، سو سبھرائی کنت رجھائے​

کہے حسین بے شرمی سئیاں، آئے پون اچیتڑیاں​

 

گھولی ونجاں، سائیں تیتھوں، حال اساڈے دے محرم سجنا

گھولی ونجاں، سائیں تیتھوں، حال اساڈے دے محرم سجنا
کدی تے درس وکھال پیاریا، سدا سہارا، پڑدے کجنا
ایہو منگ لیتی توں کولوں پل پل بڈھے تساں ول لگنا
کہے حسین فقیر نمانا، ہر دم نال تساڈے رجنا

 

گھم چرخڑیا، تیری کتن والی جیوے، نلیاں وٹن والی جیوے

گھم چرخڑیا، تیری کتن والی جیوے، نلیاں وٹن والی جیوے
بڈھا ہویوں شاہ حسینا، دندیں جھیراں پیاں
اٹھ سویرے ڈھونڈن لگوں، سنجھ دیاں جوگیاں
ہر دم نام سنبھال سائیں دا، تاں توں استھر تھیویں
چرخہ بولے سائیں سائیں، بائیڑ بولے توں
کہے فقیر سائیں دا، میں ناہیں سبھ توں

 

گوئلڑا دن چار کُڑے، سیاں کھیڈن آئیاں نی

گوئلڑا دن چار کُڑے، سیاں کھیڈن آئیاں نی
بھولی ماوَ نہ کھیڈن دیئیں، ہنجو در در وائیاں نی
چند کے چاندن، سیاں کھیڈن، غافل تمر رہائیاں نی
ساہوڑے گھر البت جانا، جانن سبھرائیاں نی
کہے حسین فقیر نمانا، جیہناں چائیاں سو توڑ نبھائیاں نی

 

ہسن کھیڈن بھائے اساڈے، دتا جی رب آپ اسانوں

ہسن کھیڈن بھائے اساڈے، دتا جی رب آپ اسانوں
اک روندے روندے گئے، اک ہس رس لے گئے گوئے میدانوں
چھوڑ تکبری، پکڑ حلیمی، کیہ وٹیو ای، خودی گمانوں
کہے حسین فقیر سائیں دا، صحیح سلامت چلے جہانوں

 

ہن تن دیساں تیرا تانا، مینڈی جندڑیئے نی

ہن تن دیساں تیرا تانا، مینڈی جندڑیئے نی
صاحبزادڑیئے نی، سر پر جانیئے نی، گھم نہ آونیے نی
تن دیساں تیرا تانا
کتدیاں کتدیاں عمر وہائی نکلیا سوت پرانا
کھڈی دے وچ جلاہی پھاتی، نلیاں دارو گھت وہانا
تانے پیٹے اکو سوتر، دوتیاں بھاوَ نہ جانا
پینی چھڈ کراہی ہنرا ریں رچھ پچھانا
تانا آندا، بانا آندا، آندا چرخہ پرانا
آکھن دی حاجت ناہیں، جو جانیں سو جاناں
دھرن آکاش وچ وتھ چپے دی، تہاں شہاں دا ٹھانا
سبھ ویسے شیشے دا مندر وچ حسین نمانا

 

اک عرض نمانیاں دی سُن جندنی

اک عرض نمانیاں دی سُن جندنی
سرت دا تانا، نرت دا بانا، ہرہر پٹیاون حندنی
کاہے جھوریں تے جھکھ ماریں، رام بھجن بن بازی ہاریں
بیجیا ای سولن جندنی
کاہے گھبریں، ویکھ جوانی، تیں جیہیاں کئیاں خان خوانی
کال لئیاں سبھ چن جند نی

کہے حسین فقیر گدائی، پچھی پونی چرخہ دے لٹائی
شوہ نوں ملنی ہیں ہن جند نی

 

اک دن تینوں سُپنا تھیسن، گلیاں بابل والیاں

اک دن تینوں سُپنا تھیسن، گلیاں بابل والیاں
اُڈ گئے بھور، پھلاں دے کولوں، سن پتراں سن ڈالیاں
جنگل ڈھونڈیا، میں بیلا ڈھونڈیا، بوٹا بوٹا کر بھالیاں
کتن بیٹھیاں وت وت گئیاں جیوں جیوں خصم سمالیاں
سیئی راتیں لیکھے پئیاں، چلے نال متراں دے جالیاں
جت تن لگی، سو ای تن جانے، ہور گلاں کرن سُکھالیاں
کہے حسین فقیر سائیں دا، برہوں تُساڈے جالیاں

 

اک، دوئے، تن، چار، پنج، چھے، ست، اسیں اٹھ، نوں

اک، دوئے، تن، چار، پنج، چھے، ست، اسیں اٹھ، نوں
چرخہ چائے سبھے گھر گئیاں، رہی اکیلی اک ہو
جیہا ریجا ٹھوک ونائیو، تیہی چادر تان کے سوں
کہے حسین فقیر سائیں دا، آئے لگی ہن چھک پون

 

عشق فقیراں دا قائم دائم کبھو نہ تھیوے بہیا

عشق فقیراں دا قائم دائم کبھو نہ تھیوے بہیا
نی تینوں رب نہ بھلی دعا فقیراں دی ایہا
رب نہ بھلی ہور سبھ کجھ بھلی، رب نہ بھلن جیہا
سونا روپا، سبھ چھل ویسی، عشق نہ لگدا لیہا
ہورناں نال ہسدی کھڈندی، شوہ نال گھونگٹ کیہا
عشق چوبارے پائیو جھاتی ، ہن تینوں غم کیہا
آئے دی سونہہ بابل دی، سونہہ گل چنگریڑی ایہا
جس جوبن دا توں مان کریندی، سو جل تھل تھیسی کھیہا
کہے حسین فقیر سائیں دا، مرنا تاں مانا کیہا

 

اتن میں کیوں آئی ساں

اتن میں کیوں آئی ساں، موری تند نہ پئی آکائے
آوندیاں اٹھ کھیڈن لگی، چرخہ چھڈیا جائے
کتن کارن گوہڑے آندے کیا بلیدا کھائے
ہورناں دیاں اڑی اٹیاں نمانی اڑی کپاہ
ہورناں کیتاں پنج ست پونیاں، میں کیہہ آکھاں گی جائے
کہے حسین سچجیاں ناریں، لین شوہ گل لائے

 

جاگ نہ لدّھی آ، سن جند ہبھووہانی رات

جاگ نہ لدّھی آ، سن جند ہبھووہانی رات
اس دم دا کیہہ بھرواسا، رہن سرائیں رات
وچھڑے تن من، بوہڑ نہ میلہ، جیوں تروڑ ٹٹے پات
کہے حسین فقیر سائیں دا، ہوئے گئی پربھات

 

جاں جیویں تاں ڈردا رہووو

جاں جیویں تاں ڈردا رہووو
عاشق کرے عشق ہزاری، سہل نہیں اوتھے لاون یاری
وو اڑک وچھیڑا ناری، کڈھ نہ گردن سدھا ہو، وو
نینہیں سر تے ناوں دھراون، بلدی آتش نوں ہتھ پاون
آہیں کڈھن، تے کوک سناون، گل نہ تینوں بندی ہو وو
درمیدان محبت جاتی، سہل نہیں اوتھے پاون جھاتی
جیں تے برہوں وگا وےکاتی، مڈھ کلیجے دے اندر ڈھو وو
اصلی عشق متراں دا ایہا، پہلے مار مکاون دیہا
سہل نہیں اوتھے لاون نیہا، جے لائی اوتاں کسے نہ کہو، وو
تو باجھوں سبھ جھوٹی بازی، کوڑی دنیا پھرے غمازی
نہوں حقیقت گھن مجازی، دوویں گلاں سٹ نہ بہو، وو
کہے حسین فقیر گدائی، دم نہ مارے بے پروائی
سو جانیں جن آپے لائی، اوہ ویکھ جانجی آئے ہو، وو

 

جگ میں جیون تھوڑا، کون کرے جنجال​

​

جگ میں جیون تھوڑا، کون کرے جنجال​

کیندے گھوڑے، ہستی، مندرکیندرہے دھن مال​

کہاں گئے ملا، کہاں گئےقاضی، کہاں گئے کٹک ہزاراں​

ایہہ دنیا دن دوئے پیارے، ہر دم نام سمال​

کہے حسین فقیر سائیں دا جھوٹا سبھ بیوپار​

 

جہاں ویکھو تہاں کپٹ ہے، کہوں نہ پیوے چین​

​

جہاں ویکھو تہاں کپٹ ہے، کہوں نہ پیوے چین​

دغا باز سنسار تے گوشہ پکڑ حسین​

من چاہے محبوب کو، تن چاہے سکھ چین​

دوے راجے کی سیدھ میں کیسے بنے حسین​

 

جندو مینڈریئے، نلیاں دا وقت وہانا​

​

جندو مینڈریئے، نلیاں دا وقت وہانا​

راتیں کتیں، راتیں اٹیریں، گوشے لایو تانا​

اک جو تند اولی پے گئی، صاحب مول نہ بھانا​

چار دیہاڑے کوئل واسا، اُٹھ چڑھدا پچھو تانا​

چیری آئی ڈھل نہ کرسی، کیہ راجہ کیہ رانا​

کسے نواں، کسے پُرانا، کسے ادھّو رانا​

کہے حسین فقیر سائیں دا، بن مصلحت اٹھ جانا​

 

جیتی جیتی دنیا رام جی تیرے کولوں منگدی​

​

جیتی جیتی دنیا اللہ جی تیرے کولوں منگدی​

صافی دئیں، مرچاں دئیں، بےمنتی دئیں رنگ دی​

پوست دئیں، باٹی دئیں، چاٹی دئیں کھنڈ دی​

گیان دئیں، دھیان دئیں، مہما سادھو سنگ دی​

شاہ حسین فقیر سائیں دا، ایہو دعا ملنگ دی​

 

جھمے جھم کھیل لے منجھ ویہڑے​

​

جھمے جھم کھیل لے منجھ ویہڑے​

جپدیاں نوں ہر نیڑے​

ویہڑے دے وچ ندیاں وگن، بیڑے لکھ ہزار​

کیتی اس وچ دُبڈی ویکھی، کیتی لنگھی پار​

اس ویہڑے دے نوں دروازے دسویں قلف چڑھائی​

تس دروازے دے محرم ناہیں، جت شوہ آوے جائے​

ویہڑے دے وچ آلاسوہے، آلے دے وچ طاقی​

طاقی دے وچ سیج وچھانواں اپنے پیا سنگ راتی​

اس ویہڑے وچ مکنا ہاتھی سنگل نال کھہیڑے​

کہے حسین فقیر سائیں دا جاگدیاں کون چھیڑے​

 

جیہناں کھڑی نہ کیتی میری ڈولڑی، انی ہے ماں دوش کہاراں نوں​

​

جیہناں کھڑی نہ کیتی میری ڈولڑی، انی ہے ماں دوش کہاراں نوں​

کولوں تینڈے واہی لد لد دیہندے، تیں اجے نہ بدھا بھاراں نوں​

اک لد چلے اک بنھ بیٹھے، کون اٹھائے ساڈیاں بھاراں نوں​

سر تے موت کھڑی پکارے، من لوچے باغ بہاراں نوں​

کہے حسین فقیر نمانا، کوئی مڑ سمجھاوَ ایہاں یاراں نو​