کلام شاہ حسین رحمتہ اللہ علیہ

شروع اللہ کے نام سے جو بڑا مہربان نہایت رحم والا ہے
اسلام علیکم
کلام شاہ حسین رحمتہ اللہ علیہ
آکھ نی مائے آکھ نی
آکھ نی مائے آکھ نی، میرا حال سائیں اگے آکھ نی
پریم دے دھاگے، انتر لاگے، سولاں سیتی ماس نی

نج جنیند یئے بھولیئے مائے، جن کر لائیو پاپ نی
کہے حسین فقیر نمانا، جان دا مولا آپ نی

 

آخر دا دم بُجھ وے اڑیا​

​

آخر دا دم بُجھ وے اڑیا​

ساری عمر ونجائی آ اینویں، باقی رہیا نہ کجھ وے اڑیا​

درتے آئے لتھووپاری، جے تھوں لیتی آوست اُدھاری​

​

جاں تر تھیندا ہی گڑ وے اڑیا​

​

کہے حسین فقیر سائیں دا، لجھ کلجھ نہ لجھ وے اڑیا​

 

آخر پچھوتاسیں کڑیئے​

​

​

آخر پچھوتاسیں کڑیئے، اُٹھ ہن ڈھول منالے نی​

سوہے سادے لال بانے، کرلے کڑیئے من دے بھانے​

اک گھڑی شوہ مول نہ بھانے، جاسن رنگ وٹائے​

​

کتھے نی تیرے نال دے ہانی، کلر وچ سبھ جائے سمانی​

کتھے ای تیری اوہ جوانی، کتھے تیری حسن ہوائے​

​

کتھے نی تیرے ترکی و تازی، سائیں بن سبھ کوڑی بازی​

کتھے نی، تیرا سوئنا رپا، ہوئے خاک سوا ہے​

​

کتھے نی تیرے مانک موتی، ویکھ اوہ تیری جنج کھلوتی​

کہے حسین فقیر نمانا، پوسائیں دے راہے​

 

آوَ کڑے گل جھومر پاوَن​

​

آوَ کڑے گل جھومر پاوَنی، آوَ کڑے رل اللہ دھیاوَ نی​

مان لے گلیاں بابل والیاں، وت نہ کھیڈن دیسن، ماوَں نی​

ساڈا جیو ملن نوں کردا، سنجالوک بخیلی کردا، سانوں ملن دا پہلڑا چاوَ نی​

​

سئیاں وسن رنگ مچلیں، چاوَ جیہناں دے کھیڈن چلی​

ہتھ اٹیرن، رہ گئی چھلی، درمکلارو بیٹھے آوَ نی​

​

اُچے پپل پینگھاں پیاں، سبھ سئیاں مل جھوٹن گئیاں، آپو اپنی گئی لنگھاوَنی​

کہے حسین فقیر نمانا، دنیا چھوڑ آخر مر جانا، کدی اندر جھاتی پاوَنی​

 

آپ نوں پچھان بندے​

​

آپ نوں پچھان بندے​

جے تدھ اپنا آپ پچھاتا، صاحب نوں ملن آسان بندے​

اُچی ماڑی، سوئیے دی سیجا، ہربن جان مسان بندے​

ایتھے رہن کسے دا ناہیں، کاہے کوں تانے تان بندے​

​

کہے حسین فقیر ربانا، فانی سبھ جہان بندے​

 

عاشق ہوویں تاں عشق کماویں​

​

عاشق ہوویں تاں عشق کماویں​

راہ عشق دا سوئی دانکا، دھاگہ ہوویں نال جاویں​

باہر پاک، اندر آلودہ، کیا توں شیخ کہاویں​

​

کہے حسین جے فارغ تھیویں تاں خاص مراتبہ پاویں​

 

اگے نیں ڈونگھی​

​

اگے نیں ڈونگھی، میں کت گن لنگھساں پار​

رات ہنیری، پندہ دور اڈا، ساتھی نہیں او نال​

نال ملاح دے ان بن ہوئی، اوہ سچے میں کوڑو کوڑی​

کیں در کریں پکار​

​

سبھناں سئیاں شوہ را ویاہیں، رہ گئی بے تکرار​

کہے حسین فقیر نمانا، میں رونی آں وقت گزار​

 

اینویں گزری گالیں کردیاں​

​

اینویں گزری گالیں کردیاں، کجھ کیتو ناہیں سردیاں​

توں سنتوں چادر تان کے، تیں عمل نہ کیتا جان کے​

رت روسیں لیکھا بھردیاں​

جائے پچھو اک وانڈھیاں، جیہناں اندر بلدی ڈھانڈیاں​

اوہناں عرض نہ کیتی ڈردیاں​

​

کہے حسین سنائے کے، پچھو تاسیں اوتھے جائے کے​

کوئی سنگ نہ ساتھی مردیاں​

 

اینویں گئی وہائے​

​

​

اینویں گئی وہائے، کوئی دم یاد نہ کیتا​

رہی دنائے تنائے، کوئی گز پاڑ نہ لیتا​

کورا گئی ہنڈائے، کوئی رنگدار نہ لیتا​

بھریا سر لیلاے، کوئی بک جھول نہ پیتا​

کہے حسین گدائے، چلدیاں وداع نہ کیتا​

 

اینویں گزری رات، کھیڈن نہ تھیا​

​

اینویں گزری رات، کھیڈن نہ تھیا​

سبھے جاتی وڈی، نیانی فقیراں دی ذات​

کھیڈ گھنوں، کھڈائے گھنوں، تھی گئی پربھات​

کھڑا پکارے پاتنی بیڑا کوات​

شاہ حسین دی عاجزی کاف کہاڑے وات​

 

ایتھے رہنا ناہیں، کوئی بات چلن دی کروو​

​

ایتھے رہنا ناہیں، کوئی بات چلن دی کروو​

وڈے اچے محل اساریو گور نمانی تیرا گھر وو​

جس دیہی دا توں مان کرینایں، جیوں پرچھاویں دھڑ وو​

چھوڑ ترکھائی، پکڑ حلیمی، بھے صاحب تھیں ڈر وو​

کہے حسین حیاتی لوڑیں، تاں مرن تھیں اگے مروو​

​

​

 

عملاں دے اُپر ہوگ نبیڑا، کیا صوفی کیا بھنگی

عملاں دے اُپر ہوگ نبیڑا، کیا صوفی کیا بھنگی
جو رب بھاوے سو ای تھیسی، سائی بات ہے چنگی
آپے ایک، نیک کہاوے، صاحب ہے بہہ رنگی
کہے حسین سہاگن سائی، جو شوہ کے رنگ رنگ

 

انی حسین جلاہا

انی حسینو جلاہا، ناں اس مول نوں لاہا
نہ اوہ منگیا نہ اوہ پرنایا
نہ اوس گنڈھ، نہ ساہا
نہ گھر باری، نہ مسافر
نہ اوہ مومن، نہ اوہ کافر
جو آہا، سو آہا

 

اساں کت کو شیخ سداونا

اساں کت کو شیخ سداونا، گھر بیٹھیاں منگل گاوَنا
اساں ٹکر منگ کھاوَنا، اساں ایہو کم کماوَنا
عشق فقیراں دا ٹوہنی اک وست اگوچر جوہنی
اساں ہردم رب دھیاوَنا
اساں ہور نہ کسے آکھنا، اساں نام سائیں دا بھاکھنا
اک تکیا تیرا راکھنا، اساں من اپنا سمجھاوَنا
اساں اندر باہر لال ہے، اساں مرشد نال پیار ہے
اساں ایہو ونج وپارہے، اساں رل مل جھرمٹ پاوَنا
پوتھی کھول وکھا بھائی باہمنا، پیارا کدوں ملیسی ساہمنا
بن، کاہے، بیلا سبھ پھیلیا، درد ماہی دا در در ہلیا
جھک رہیاں نی عشق پلاہمنا
ویکھو کیڈے میں پاڑے پاڑدی، میں لنگھدی تے ناگ لتاڑ دی
ستیاں شینہاں نوں نت اُلانگھنا
میری جند اُتے دل ہورای، مینوں روگ نہ ہوندا کو صحیح
نت اٹھ بیلے ول ترانگھنا
نت شاہ حسین پکاردا، سائیں طالب تیرے دیداردا
اک ٹک اساں ول جھانکنا

 

اسیں بوہڑ نہ دنیا آونا

اسیں بوہڑ نہ دنیا آونا
سدا نہ پھلن توریا، سدا نہ لگدے نی ساونا
سو ای کم وچار کے کیجے، جاں تے انت نہیں پچھتاونا
کہے حسین فقیر سنائے کے، اساں خاک دے نال سماونا

 

بال پن کھیڈ نی، تیرا اج کہ کل مکلاوا

بال پن کھیڈ نی، تیرا اج کہ کل مکلاوا
کھنیوڑا کھدندیےکڑیے، کن سوئنے دا والا
ساہوڑے گھر البت جانا، پئے کوڑا دعوے
ساون ماہ سرنگڑا آیا، وسن سانویں تلے
کہے حسین فقیر سائیں دا اج آئے کل چلے

 

بابل گنڈھیں پائیاں، دن تھوڑے پائے

بابل گنڈھیں پائیاں، دن تھوڑے پائے
داج وہونی میں چلی، مکلاوڑے آئے
یا مولا، یا مولی ہے بھئی مولا
گنڈھاں کھلن تیریاں خبر نہ کائی
ایس وچھوڑے موت دے، کوئی بھین نہ بھائی
آووملو سہیلڑیو، میں چڑھنی آں کھارے
وت نہ میلہ ہوسی آ، ہن ایہو وار اے
مال روندی زارو زار، بھین کھڑی پکارے
عزرائیل فرشتہ لے چلیا وچارے
اک ہنیری کوٹھڑی، دوجا دیوا نہ باقی
بانہوں پکڑ جم لے چلے، کوئی سنگ نہ ساتھی
خودی تکبر بندیا چھڈ دے، توں تاں پکڑ حلیمی
گورنمانی نوں توں یاد کر تیرا وطن قدیمی
ہتھ مروڑیں، سردھنیں، ویلا چھل جاسی
کہے حسین فقیر نمانا، متر ہوئے اداسی

 

باہجھوں سجن، مینوں ہور نہیں سُجھدا

باہجھوں سجن، مینوں ہور نہیں سُجھدا
تن تندور آہیں دے لنبو، سیج چڑھیدا مینڈا تن من پُجھدا
تن دیاں تن جانیں، من دیاں جانیں، محرمی ہوئے، سو دل دیاں بجھدا
کہے حسین فقیر سائیں دا، لوک بخیلا پچ پچ لجھدا

 

بندے، آپ نوں پچھان

بندے، آپ نوں پچھان
جے تیں اپنا آپ پچھاتا، سائیں دا ملن اسان
سوئنے دے کوٹ، روپہڑی چھجے ہربن جان مسان
تیرے سر تے جم سازش کردا، بھانویں توں جان نہ جان
ساڈھے تن ہتھ، ملکھ تساڈا، ایڈی توں تاں نہ تان
سوئنا روپا تے مال خزینہ، ہوئے رہیا مہمان
کہے حسین فقیر نمانا، چھڈ خودی تے گمان

 

بُریاں، بُریاں، بُریاں وے اسیں بُریاں وے لوکا

بُریاں، بُریاں، بُریاں وے اسیں بُریاں وے لوکا
بُریاں کول نہ بہو وے
تیراں تے تلواراں کولوں، تکھیاں برہوں دیاں چھڑیاں وے لوکا
لد سجن پردیس سدھائے، اسیں ودیاع کر کے مڑیاں وے لوکا
جے توں تخت ہزارے دا سائیں، اسیں سیالاں دیاں کڑیاں وے لوکا
سانجھ پات کاہوں سوں ناہیں، ساجن کھوجن اسیں ٹریاں وے لوکا
جیہناں سائیں دا ناوَں نہ لتا، اوڑک نوں اوہ جھریاں وے لوکا
اساں اوگن ہاریاں جیہے، کیہے حسین فقیر سائیں دا
صاحب سیوں اسیں جڑیاں وے لوکا

 

چندے ہزار عالم، توں کیہڑی ایں کُڑے

چندے ہزار عالم، توں کیہڑی ایں کُڑے
چریندی آئی لیلڑے، تمیندی اُن کڑے
اُچی گھاٹی چڑھدیاں، تیرے کنڈے پیر پڑے
تیں جیہا میں کوئی نہ ڈٹھا، اگے ہوئے مڑے
بناں عملاں آدمی، ویندے ککھ لڑے
پیر، پیغبر، اولیے، ورگاہ جائے وڑے
سبھے پانی ہاریاں، رنگا رنگ گھڑے
شاہ حسین فقیر سائیں دا، درگہ ونج کھڑے

 

چارے پلو چولڑی نین روندی دے بھنے

چارے پلو چولڑی نین روندی دے بھنے
کت نہ جاناں پونیاں، دوس دینی آں مُنے
آون آون کہہ گیا مانہہ باراں پُنے
اک ہنیری کوٹھری، دوجے متروچھنے
کالے ہر ناچرگیوں شاہ حسین دے بنے
لکھن ہارا لکھ گیا کیہ ہوندا انے

 

چرخہ میرا رنگڑا رنگ لال

چرخہ میرا رنگڑا رنگ لال
جے اوڈ چرخہ، تے وڈمنے
ہن کہہ گیا باراں اپنے
سائیں کارن، لوئن رُنّے
روئے ونجایا حال
جے وڈ چرخہ ، تے وڈ گھمائن
سبھے آئیاں، سیس گندائن
کائی نہ آیا حال ونڈائن
ہن کائی نہ چلدی نال
وچھے کھاہد گوہڑا واڑا
سبھو لڑدا ویہڑا پار
میں کیہہ پھڑیا ویہڑے دا نی
سبھ پئیاں میرے خیال
جے وڈ چرخہ تے وڈ پچھی
ماپیاں میرے سر تے رکھی
کہے حسین فقیر سائیں دا
ہر دم نال سنبھال

 

چور کرن نت چوریاں

چور کرن نت چوریاں
عملی فوں عملاں دی گھوڑیاں، کامی نوں چنتا کام دی
اساں طلب سائیں دے نام دی
اساں نوں پاتشاہیاں، شاہاں نوں اگراہیاں
مہر نوں پنڈ گراوَں دی
اک بازی پائیاں سائیاں، اک اچرج کھیل نباہیاں
سبھ کھیڈ کھیڈ گھرآوَندی
لوک کرن لڑائیاں، شرم رکھیں توں سائیاں
سبھ مرمر خاک سماوندی
اک شاہ حسین فقیر ہے، تسیں نہ آکھو کوئی پیر ہے
اساں کوڑی گل نہ بھاوندی

 

ماشاء اللہ پاکستانی 55 جی !
جُگ جُگ جیو شالا جوانیاں مانو

 

بہت بہت شکریہ حضرت ،اللہ پاک آپ کو ہمیشہ خوش رکھے آمین

 

سرکار ایہہ سب کجھ وی پنجابی وچ ای لکھنا سی ایتھے

 

حضرت کوشش کردا آں

 

ایہہ ہوئی نا گل !!!!!!

 

دیہوں لتھا ای، ہرٹ نہ گیڑ نی​

​

دیہوں لتھا ای، ہرٹ نہ گیڑ نی​

سئیاں نال گھرونج سویرے، کوڑے جھیڑ نہ جھیڑنی​

اکناں بھریا، اک بھر گئیاں، اکناں نوں بھئی اویرنی​

پچھو وی پچھتاسیں کڑیئے، جدوں پوسی آ گھمن گھیرنی​

کہے حسین فقیر سائیں دا، ایتھے وت نہیں آوَناپھیرنی​