سَدا نہ رَسد بزاریں وَکسّی سَدا نہ رَونق شہراں سَدا نہ موج جوانی والی ، سَدا نہ ندیاں نہراں سَدا نہ تابش سُورج والی ، جیویں کر وقت دوپہراں بے وفائی رسم محّؔمد ، سَدا ایہو وچہ دہراں سدا نہ لاٹ چراغاں والی ، سَدا نہ سوز پتنگاں سَدا اڈاراں ، نال قطاراں ، رہسن کدن کُلنگاں سدا نہیں ہتھ مہندی رَتّے سدا نہ چھنکن ونگاں سدا نہ چھوپے پا مُحّؔمد ، رل مِل بہناں سنگاں سَدا نہیں مُرغابیاں بہناں ، سَدا نہیں سَر پانی سَدا نہ سئیاں سیس گُندا ون سَدا نہ سُرخی لالی لکھ ہزار بہار حُسن دی خاکو و چہ سمانی لاء پریت محمّؔد ، جس تھیں جگ وچہ رہے کہانی مگر شکاری کرے تیاری، بار چریندیاں ہَرناں جو چڑھیا اُس ڈھیناں اوڑک، جو جمیا اُس مرناں سَدا نہ باغیں بُلبُل بولے ، سَدا نہ باغ بہاراں سدا نہ ماپے ،حُسن جوانی ، سدا نہ صحبت یاراں لوئی لوئی بھَر لے کُڑئے جے تُوں بھانڈا بھرناں شام پئی بِن شام محّؔمد گھر جاندی نے ڈرناں
سدا نہ روپ گلاہاں اُتے سدا نہ باغ بہاراں سدا نہ بھج بھج پھیرے کرسن طوطے بھور ہزاراں چار دہاڑے حسن جوانی مان کیا دلداراں سکدے اسیں محمد بخشا کیوں پرواہ نہ یاراں
